Chapter 11: วิธีหาเงิน (2)

Chapter 11: วิธีหาเงิน (2)

“ฉันมาที่นี่เพื่อถามนายว่าฉันจะหาเงินได้อย่างไร?” แกรี่ถาม “ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใครหรือทำอะไร นายอาจเป็นเพียงเด็กที่พ่อแม่รวย แต่ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรก็ตาม ถ้านายอยากให้ฉันเป็นลูกน้องของนาย เอาอาหารมาให้นายในตอนเช้า นายไม่สนใจ นายแค่ต้องการเงิน”

แม้กระทั่งตอนที่แกรี่พิงตัวบนโต๊ะของไค เขาก็ยังดูไม่สนใจ และจนกระทั่งแกรี่พูดขึ้น เขาก็หันศีรษะไปและยิ้มออกมา

“ไอ้เด็กนี่ ดวงตาของเขา ความมุ่งมั่นของเขาที่จะทำทุกวิถีทาง เอาล่ะ มาดูกันว่านายจะอยู่รอดได้นานแค่ไหน” ไคคิด

หลังจากวันนั้น แกรี่ก็ได้เรียนรู้ว่าไคหาเงินได้อย่างไร และไคก็กลายเป็นคนในแก๊งของแกรี่

***

“ใจเย็นๆ ฉันไม่ได้บอกอะไรพวกเขาเลย” ไคบอกแกรี่ เนื่องจากเด็กชายคนเล็กเงียบไป “ถึงอย่างนั้น นายก็ไม่ผิดที่จะระมัดระวัง ดูเหมือนพวกเขาจะอยากพบนายมาก ฉันไม่รู้ว่านายเอาอะไรจากพวกเขาไปกันแน่ ว่ามันสำคัญหรือหายากหรืออะไรทำนองนั้น แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วที่จะคืนมันไป ตอนนี้มันเป็นแค่หลักการเท่านั้น นายขโมยของจากพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องลงโทษนายสำหรับสิ่งที่นายทำ มันผ่านมานานแล้วตั้งแต่ที่ใครสักคนกล้าที่จะหักหลังแก๊งอันเดอร์ด็อก พวกเขาอาจจะมีบางอย่างที่น่ากลัวรออยู่ นายรู้ไหม? เพื่อส่งสารไปยังคนอื่นๆ”

แน่นอนว่าแกรี่รู้ทุกอย่างที่ไคพูดอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้น การได้ยินเรื่องนี้จากคนอื่นก็ยิ่งทำให้เรื่องแย่ลงไปอีก

“โชคดีสำหรับนาย ฉันไม่ได้วางแผนที่จะบอกแก๊งอันเดอร์ด็อกเกี่ยวกับนาย” ไคบอกเขาด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

'หืม เขาไม่ทำเหรอ ทำไมเขาต้องคอยดูแลฉันด้วย เราไม่ใช่เพื่อนกันหรืออะไรทำนองนั้น แค่คนรู้จักกันเท่านั้น ต้องมีบางอย่าง...บางอย่างที่เขาต้องการจากฉัน' แกรี่เริ่มรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับความเอื้อเฟื้อของไค

“โอ้ ดูเหมือนนายจะเข้าใจได้ค่อนข้างเร็วทีเดียว จริงๆ แล้ว ฉันไม่ได้วางแผนที่จะช่วยนายเพียงเท่านั้น” ไคยอมรับ “ฉันอยากจะขอร้องนายให้ช่วยอะไรสักอย่างที่เป็นประโยชน์กับเราทั้งคู่ นายเห็นไหมว่าตอนนี้ฉันวางแผนที่จะออกจากแก๊งอันเดอร์ด็อก อย่างไรก็ตาม หากมันง่ายขนาดนั้น นายคงไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ปัจจุบันของนาย ลองคิดดูสิว่ามันจะแย่แค่ไหนสำหรับฉันที่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับแก๊งของพวกเขาดีกว่ามาก”

“ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง นายคิดว่าเราจะต้องทำอย่างไรเพื่อปกป้องตัวเองจากแก๊งอย่างแก๊งอันเดอร์ด็อก” ไคถามด้วยรอยยิ้มซุกซน

แกรี่ไม่แน่ใจนักว่าไคต้องการให้เขาตอบคำถามนั้นหรือไม่ แต่ในกรณีที่เขาต้องการ แกรี่ก็ไม่มีทางรู้เลยว่าคำตอบที่ถูกต้องคืออะไร ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากอย่างตอนนี้ ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะเป็นคำพูดบางอย่างจากไคเพื่อขอความช่วยเหลือจากแกรี่ สิ่งที่น่าแปลกก็คือเท่าที่เขารู้ แกรี่ไม่มีอะไรจะเสนอให้ไคได้

ไคไม่รอให้แกรี่หาคำตอบอีกต่อไป เขาจึงทำให้รุ่นน้องของเขารู้แจ้ง “จริงๆ แล้วมันง่ายมาก เราต้องเป็นส่วนหนึ่งของแก๊งที่ใหญ่กว่านี้ แน่นอนว่าการเข้าร่วมกับอีกแก๊งหนึ่งนั้นเป็นไปไม่ได้ เหล่าแก๊งอันเดอร์ด็อกสามารถจ่ายเงินให้กับใครก็ตามที่เราไปหาเพื่อมอบเงินให้เราได้ ดังนั้น ทางเลือกเดียวของเราก็คือสร้างแก๊งของเราเองที่ใหญ่กว่าและทรงพลังกว่าแก๊งอันเดอร์ด็อก นั่นคือที่มาของนาย นายจะเป็นหมาน้อยของฉันในเรื่องนี้ นายจะช่วยให้แก๊งของเราเติบโต!”

แกรี่กัดฟันและรู้สึกหงุดหงิดที่ไคเรียกเขาเป็นหมา แต่เขาก็ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ สิ่งที่ไคกำลังบอกนั้นเป็นเรื่องบ้าๆ บอๆ ด้วยเหตุผลมากกว่าหนึ่งประการ ปัญหาคือ คนบ้าคนนี้สามารถบอกเรื่องเขาได้ทุกเมื่อ ไคถือไพ่เหนือกว่าทั้งหมดในขณะที่แกรี่ไม่มีไพ่เหนือกว่าเลย

แกรี่ฉลาดพอที่จะเข้าใจว่าการขู่อย่างเปิดและเผยความปรารถนาของไคที่จะออกจากแก๊งก็ไม่ได้เขาเลย การต่อต้านไคอาจเสี่ยงที่จะทำให้ครอบครัวของเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาสามารถปฏิเสธข้อกล่าวหาของแกรี่ได้เลย

ถ้าต้องเลือกระหว่างพวกเขากับแก๊ง เขาจะเชื่อใครดีล่ะ เด็กที่พวกเขาคิดว่าขโมยของจากพวกเขา หรือเด็กที่ทำงานกับพวกเขามาเป็นเวลานาน ซึ่งบังเอิญบอกพวกเขาว่าจะพบแกรี่ได้ที่ไหน

“เป็นไปได้ยังไงกัน แก๊งอื่นจะไม่ติดตามใครในโรงเรียนมัธยม พวกเขามีฐานคนที่แข็งแกร่งอยู่แล้ว และคนที่อยู่มหาวิทยาลัยก็เป็นส่วนหนึ่งของแก๊งที่มีสีผิวต่างกันอยู่แล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรวมแก๊งกัน!” แกรี่เถียง พยายามหาเหตุผลมาสนับสนุนแผนของเขา

ไคยกมือขึ้นแล้วหมุนตัวเล็กน้อย

“ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน นายลืมไปแล้วเหรอ มีคนมากมายให้ใช้ในโรงเรียนนี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมแก๊งถึงใช้เราเป็นเด็กเดิน ก็เพราะว่าเขาดูถูกเราซึ่งเป็นนักเรียนมัธยมปลาย! มีพวกเราหลายคนที่แข็งแกร่งและชอบต่อสู้ และฉันมีวิธีที่จะโน้มน้าวพวกเขาได้”

“แก๊งคิดว่าเราเป็นเพียงเด็ก แต่ไม่นานเราก็จะเป็นผู้ใหญ่ มันเริ่มต้นจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ แต่ในที่สุด เราก็สามารถสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าทั้งหมดได้ บอกฉันหน่อยสิ แกร์รี นายจะอยู่กับฉันหรือเปล่า” ไคถามขณะเดินเข้าไปหา ยื่นมือออกมาขณะมองเข้าไปในดวงตาของแกร์รี

'คนคนนี้บ้าไปแล้ว….แต่…ฉันมีทางเลือกอะไรล่ะ' แกร์รีคิดขณะจับมือไค

“ได้ แต่นายต้องไม่สัญญาอะไรสักคำกับใครก็ตามในแก๊งอันเดอร์ด็อกหรือแก๊งอื่นๆ เกี่ยวกับฉันหรือครอบครัวของฉัน!”

“แน่นอน ฉันรับปากนาย”

ในขณะนั้น หน้าจอการแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้น

[มีการรับปากกันแล้ว คุณต้องการทำเครื่องหมาย “ไคล์ แฮมเปอร์” หรือไม่?]

ไม่มีข้อมูลอื่นใดแสดงขึ้นมาเกี่ยวกับเครื่องหมายหรือสิ่งที่มันทำ แกร์รีพยายามถามระบบ แต่กว่าเขาจะถาม ไคก็ปล่อยแล้ว และข้อความของระบบก็หายไป ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม มันสายเกินไปแล้วที่จะนำไปใช้งานตอนนี้

ไคโบกมือไล่แกร์รี ขณะที่เขาเดินกลับไปมองลงมาที่สนามโรงเรียน เมื่อลงจากหลังคาแล้ว แกรี่ก็รีบไปเตรียมตัวทำกิจกรรมในชมรมของตัวเอง เมื่อหันกลับมา เขาก็เห็นไคยิ้มให้เขาเล็กน้อย

“แล้วไม เธอแน่ใจจริงๆ เหรอว่าเขาเป็นคนเอาชนะสมาชิกแก๊งผิวสีที่ไล่ตามเธอมาวันนี้” ไคถาม

จากด้านหลังห้องเก็บของบนหลังคา มีหญิงสาวผมสีดำก้าวออกมาข้างหน้า “ไม่ต้องสงสัยเลย ฉันไม่รู้ว่าเขาทำได้ยังไง แต่พวกผู้ชายพวกนั้นคงล้มกลิ้งไปหมดแล้วตอนที่ฉันกลับมาพร้อมกับตำรวจ”

เมื่อได้ยินคำตอบ ไคก็ยิ้มกว้างขึ้น “ดูเหมือนว่าปีนี้จะเป็นปีที่น่าตื่นเต้น”