40 - เจ้าคนโกหก!!

จูผิงอันเก็บของของตัวเองพร้อมกับจับมือของคุณหนูหลี่ซู พานางออกจากป่าไผ่อย่างรวดเร็ว ก่อนที่นางจะส่งเสียงโวยวาย เมื่อออกมาจากป่าไผ่ได้แล้ว จูผิงอันก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แต่ยังไม่ทันจะหายใจให้ทั่วท้อง คุณหนูเจ้าอารมณ์คนนี้ก็เริ่มระเบิดความโกรธออกมา

“อ๊า! ใครอนุญาตให้เจ้าดึงข้ากัน!”

“เจ้าเจ็บไหม เจ้าคนบ้า!”

“ใครให้เจ้าจับมือข้า! เจ้าคิดว่าเจ้าคือกั๊วะจิ้งหรือยังไง!”

“อยากให้ข้าไปบอกอาจารย์ไหม ว่าเจ้าแอบฟังบทเรียน แล้วยังมาจับมือข้าอีก!”

คุณหนูเจ้าอารมณ์กระทืบเท้าด้วยความโมโห ส่งเสียงโวยวายด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง ดวงตากลมโตของนางจ้องจูผิงอันราวกับจะลุกเป็นไฟ ปากที่พองลมด้วยความไม่พอใจทำให้ดูเหมือนกบตัวน้อยที่กำลังโกรธ น่ารักจนอดยิ้มไม่ได้

จูผิงอันได้ยินแล้วก็เผลอยิ้มออกมา

“อ๊า! เจ้ายังมีหน้ามายิ้มอีก! ข้าจะไปฟ้องอาจารย์!” คุณหนูเจ้าอารมณ์งัดไม้เด็ดขู่จะไปฟ้อง

แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้ผล เขาเดินไปหลายก้าว แต่เจ้าเด็กยากจนตรงหน้ายังคงไม่ยอมตามมาห้าม แถมยังยิ้มเหมือนคนโง่อีก

“เจ้า! คิดว่าข้าจะไม่กล้าบอกอาจารย์จริงๆ หรือไง!” คุณหนูเจ้าอารมณ์พูดพลางกะพริบตาดวงโต ขู่ด้วยเสียงที่ดูเหมือนจะมั่นใจแต่ก็แฝงความลังเล

“ข้าไม่กลัวหรอก” จูผิงอันพยักหน้าเล็กน้อย

คุณหนูเจ้าอารมณ์ที่เห็นท่าทางไม่สะทกสะท้านของเขาก็ยิ่งโกรธจนแทบระเบิด

“เมื่อกี้อาจารย์เห็นว่าข้าแอบฟังบทเรียน แต่ไม่ได้ลงโทษข้า ยังชมว่าข้าเขียนตัวอักษรได้ดี แล้วก็บอกให้ข้าไปเรียนในสำนักศึกษาพรุ่งนี้โดยไม่เก็บค่าสอน” ใบหน้ากลมป้อมของจูผิงอันยิ้มอย่างมีความสุข ซึ่งในสายตาของคุณหนูเจ้าอารมณ์ นั่นเป็นการอวดดี

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณหนูเจ้าอารมณ์เงียบไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความผิดหวังและไม่พอใจ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ! อาจารย์ทำไมไม่ลงโทษเขา แล้วยังให้เขาไปเรียนอีก!”

“ยังอยากฟังเรื่อง ”มังกรหยก" หรือไม่?” จูผิงอันถามพลางนึกถึงหมูตุ๋นของคุณหนูเจ้าอารมณ์

เมื่อได้ยินคำถาม ดวงตาของคุณหนูเจ้าอารมณ์ก็เปล่งประกายทันที แต่นางก็ทำเป็นไม่สนใจ โบกมือเล็ก ๆ อย่างไม่ใยดีแล้วพูดว่า “งั้น ๆ แหละ ถ้าเจ้าอยากเล่าก็เล่ามา”

จูผิงอันยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร เขายื่นมือกลม ๆ อ้วน ๆ ออกไป

“เจ้าคนตะกละ!” คุณหนูเจ้าอารมณ์ทำหน้าบึ้งอย่างรังเกียจ แล้วหยิบกล่องของกินที่วางอยู่ข้าง ๆ ส่งให้จูผิงอัน

จูผิงอันรับกล่องอย่างรวดเร็ว จากนั้นหักไม้ไผ่บาง ๆ ออกมาทำเป็นตะเกียบสองอัน ก่อนจะเปิดกล่องด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเปิดฝาออกมา หมูตุ๋นที่เป็นชิ้น ๆ สีแดงแวววาวก็เด้งดึ๋ง ๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่นมาทันที จูผิงอันใช้ตะเกียบจิ้มเบา ๆ ชิ้นหมูก็ล้มตัวลงเหมือนอ่อนแรง ชั้นผิวที่ดูเหมือนหนังหมูกลับกลายเป็นชั้นไขมันนุ่ม ๆ จูผิงอันอดไม่ได้ที่จะคีบชิ้นหนึ่งใส่ปาก พอเคี้ยวแก้มป่อง ๆ ก็นุ่มลื่นจนล้นปาก น้ำมันหอม ๆ ไหลออกมาจากมุมปากโดยไม่รู้ตัว

กลิ่นหอมทะลวงทุกสัมผัสในปาก อร่อยจนลืมสวรรค์ไปเลย

คุณหนูเจ้าอารมณ์มองท่าทางไม่เอาไหนของจูผิงอัน ใบหน้าเล็ก ๆ แสดงความรังเกียจเต็มเปี่ยม “เจ้าคนจน! อะไรจะไม่เจียมตัวได้ขนาดนี้!”

พอเห็นจูผิงอันหลับตาดื่มด่ำกับรสชาติไม่หยุด นางก็ไม่พอใจ กระทืบเท้าพูดว่า “พอได้แล้ว! เร็ว ๆ เล่าต่อสิ!”

จูผิงอันที่กำลังเพลิดเพลินถูกขัดจังหวะ มองคุณหนูเจ้าอารมณ์ที่เริ่มหมดความอดทน ก็ได้แต่หัวเราะในใจ พลางคิดว่าตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งทำตัวเหมือนเด็กเข้าไปทุกที

“ดีงั้นก็เล่าต่อเรื่องการยิงธนูและการยิงอินทรี...” จูผิงอันหาที่นั่งบนหญ้า วางกล่องอาหารบนขา และเริ่มเล่าต่อไปพร้อมกับกินไปด้วย

คุณหนูเจ้าอารมณ์ไม่รู้เอาผ้ามาผืนไหน วางลงบนหญ้าแล้วนั่งอย่างสบาย ๆ กินเมล็ดแตงโมไปด้วย ฟังโจวผิงอันเล่าเรื่อง มังกรหยกไปด้วย

จูผิงอันเล่าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ เน้นจากต้นฉบับดั้งเดิมแล้วแทรกการแสดงของซีรีส์ลงไปด้วย

คุณหนูเจ้าอารมณ์ฟังอย่างตั้งใจ โดยเฉพาะตอนที่เล่าเกี่ยวกับอึ้งหยงจากเด็กสาวขอทานที่กลับมาใส่ชุดผู้หญิงแล้วพบกั๊วะเจ๋ง นางฟังด้วยความตั้งใจอย่างมาก

“จู่ ๆ ก็มีเสียงหัวเราะเบา ๆ จากด้านหลัง กั๊วะเจ๋งหันไปมอง เสียงน้ำไหลเบา ๆ เรือแผ่นเล็กก็ลอยออกมาจากพุ่มไม้ ข้างท้ายเรือมีหญิงสาวคนหนึ่งถือพายพายเรือ ผมยาวปกคลุมไหล่ สวมชุดขาว ผมมัดด้วยริบบิ้นทองคำ สะท้อนแสงจากหิมะทำให้นางเปล่งประกายแวววาว กั๊วะเจ๋งเห็นหญิงสาวในชุดนี้เหมือนกับนางฟ้า ทำให้เขามองด้วยความทึ่ง เรือค่อย ๆ ลอยเข้ามาใกล้ หญิงสาวดูยังไม่ถึงสิบห้าหรือสิบหกปี ผิวพรรณขาวผ่อง สวยงามอย่างยิ่ง ดวงตาของนางสวยจนไม่อาจมองตรง ๆ กั๊วะเจ๋งรู้สึกเหมือนถูกแสงสะท้อนแล้วปวดตา จึงหันหน้าไปแล้วถอยออกมาช้า ๆ

หญิงสาวพายเรือมาหยุดที่ฝั่งแล้วตะโกนว่า ‘เจ๋งเกอ ขึ้นเรือมาสิ!’ กั๊วะเจ๋งตกใจ รีบหันกลับมา มองเห็นหญิงสาวยิ้มหวานดั่งฤดูใบไม้ผลิ ชุดของนางปลิวไปตามลม กั๊วะเจ๋งยืนทึ่งและขยี้ตาตัวเอง

หญิงสาวยิ้มแล้วพูดว่า ‘ทำไม? ไม่จำข้าได้แล้วหรือ?’”

จูผิงอันเล่าถึงตรงนี้ก็หยุดทันที ทำให้คุณหนูเจ้าอารมณ์จ้องเขาด้วยสายตาที่ดุ

“อาจารย์พูดแค่นี้แหละ อะไรที่มากกว่านี้ข้าก็ไม่รู้แล้ว รอให้ข้าเรียนมากกว่านี้ค่อยเล่าให้ฟัง” จูผิงอันยักไหล่เหมือนทำอะไรไม่ได้

ใครจะคิดว่าคุณหนูคนนี้จะโกรธขึ้นมา

“เจ้าก็แค่โกหก! อาจารย์คงไม่พูดแบบนี้หรอก เจ้าคนโกหก! ข้าถามอาจารย์แล้ว อาจารย์ไม่รู้จักเรื่องนี้เลย! ขอบอกให้นะ อาจารย์บ้านเขาอยู่ใกล้บ้านข้ามาก!” คุณหนูเจ้าอารมณ์โกรธจนหน้าแดงแล้วตะโกนใส่จูผิงอันอย่างไม่ยอมแพ้ แสดงความอารมณ์ของคุณหนูเจ้าอารมณ์อย่างเต็มที่

เมื่อวานตอนที่จูผิงอันเล่าเรื่อง มังกรหยก คุณหนูเจ้าอารมณ์ก็ใส่ใจสังเกต เมื่อกลับถึงบ้านนางพยายามใช้คำหวานขอให้ท่านพ่อพาไปบ้านอาจารย์ แล้วแอบถามอาจารย์เรื่อง มังกรหยก ปรากฏว่าอาจารย์ไม่รู้จักเรื่องนี้เลย จึงรู้ว่าจูผิงอันโกหกเขา แต่เพื่อจะได้ฟังเรื่องราวต่อ นางเลยไม่ได้เปิดเผยว่าเขาโกหก และวันนี้ยังเอาเนื้อหมูตุ๋นมาให้เขากินอีก นางเริ่มจับทางได้แล้วว่าจูผิงอันเป็นพวกนักกิน

“เอ่อ...” จูผิงอันสะดุ้ง ท่าทางคุณหนูคนนี้นี้มีไหวพริบเกินไปแล้ว

คุณหนูเจ้าอารมณ์จ้องมองจูผิงอันอย่างไม่พอใจ

“ข้าสามารถเล่าให้ฟังทุกกลางวันหลังเลิกเรียน แต่...” จูผิงอันพูดเหมือนกำลังหลอกคุณหนูเจ้าอารมณ์ให้ดูปลาในลำธาร แต่ก็แอบใช้เล่ห์เหลี่ยม

“แต่ต้องให้ข้านำของอร่อยมาให้!” คุณหนูเจ้าอารมณ์พูดเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“เอ่อ...” จูผิงอันพูดไม่ออก

คุณหนูเจ้าอารมณ์พับปากทำหน้าไม่พอใจ พึมพำเบา ๆ ว่า “โกหกจริง ๆ ถ้าเจ้าพูดไม่ดี ข้าจะใส่รสชาติลงไปในอาหารให้เจ้าด้วย!”

จูผิงอันได้ยินแล้วใบหน้ากลมป้อมของเขากระตุก คิดถึงเรื่องที่เคยโดนคุณหนูเจ้าอารมณ์เอาเปรียบ

“พรุ่งนี้เจ้าต้องมาทันเวลาเลยนะ เจ้าคนโกหก จูผิงอัน!” คุณหนูเจ้าอารมณ์จ้องมองเขาแล้วพูดอย่างไม่พอใจ

จูผิงอันพยักหน้า