(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1238 สี่สิบขั้นกลางล้อมจอมมารดาบ (ตอนยาวพิเศษ)
“ไม่ควรเป็นไปได้ใช่หรือไม่?” อวี้จีเอ่ยขึ้นด้วยความฉงนสงสัย
“อาจจะมีอยู่ แต่ไม่แน่ใจนัก อย่างไรก็ต้องระวัง แม้สำนักอมตะจะไม่มีผู้เชี่ยวชาญขั้นครึ่งหยวนหยาง แต่เช่นนั้นอสูรมังกรก็แข็งแกร่งมาก หากมันคิดช่วยจอมมารดาบฆ่าเจ้า ข้าเองก็อาจไม่สามารถหยุดมันได้”
สีหน้าของอวี้จีที่เต็มไปด้วยความสงสัยกลับเปลี่ยนเป็นยิ้มบาง กล่าวว่า “ท่านพ่อ ไม่ต้องห่วง อ๋องเทียนอวี่ไม่มีทางปล่อยโอกาสให้เช่นนั้นอสูรมังกรลงมือ หากพวกเขากล้าทำเช่นนั้น ก็ยิ่งดี! ตอนนี้ตาข่ายใหญ่ที่ครอบคลุมเหนือจอมมารดาบและสำนักอมตะก็คืออาณาจักรโยว่ทั้งมวล พวกเขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะตัดแขนตัวเองเพื่อปกป้องตัวเอง”
“อ๋องเทียนอวี่เตรียมลงมือกับสำนักอมตะแล้วหรือ?”
“ไม่ หากจะพูดให้ถูกต้อง คือลงมือกับอาณาจักรโยว่ทั้งหมด อ๋องเทียนอวี่เคยบอกเป็นนัยกับข้าว่าบรรพบุรุษอาวุโสแห่งราชวงศ์ได้กล่าวไว้ว่า ใครที่สามารถทำลายสำนักอมตะได้ จะได้ครองตำแหน่งจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ บรรพบุรุษอาวุโสแห่งราชวงศ์ต้องการล้มล้างสำนักอมตะ สำนักอมตะยังคิดจะอยู่รอดอีกหรือ?”
“เป็นเช่นนี้เอง! คาดไม่ถึงว่าบรรพบุรุษอาวุโสแห่งราชวงศ์ก็เล็งเป้าหมายไปที่สำนักอมตะเช่นกัน ดูเหมือนว่าวันเวลาของสำนักอมตะจะเหลือไม่มากแล้ว หากเป็นไปได้ หลังจากอสูรมังกรตาย เจ้าจงนำร่างของมันกลับมา มันมีประโยชน์กับข้ามาก หากข้ากลืนกินมัน ข้าอาจก้าวขึ้นไปอีกขั้น และอาจเป็นจักรพรรดิอสูรคนถัดไป”
“ได้!” อวี้จีพยักหน้า
จากนั้นนางก็มองไปยังสนามรบที่อยู่เบื้องหน้า ซึ่งมีเหล่าทัพของเผ่าอสูรชิงกุ้ยอยู่ ในขณะเดียวกัน การต่อสู้ของจอมมารดาบดูเหมือนจะยิ่งดุเดือดมากขึ้น
“จอมมารดาบผู้นี้บำเพ็ญเพียรเคล็ดวิชาลมปราณอะไร? ไร้ซึ่งพลังชีพจรที่แผ่ออกมา กลิ่นอายสีดำที่ปลดปล่อยออกมาก็ประหลาดยิ่งกว่าไออสูร”
ภายใต้สายตาของอวี้จี จอมมารดาบเคลื่อนไหวดั่งเคียวเกี่ยวข้าว ตัดผ่านเหล่าอสูรแห่งเผ่าชิงกุ้ยเหมือนกับตัดวัชพืช
แม้จะถูกล้อมด้วยบรรพจารย์อสูรระดับกลางทั้งห้า แต่พวกเขาก็ยังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบในเวลาไม่นาน ไม่มีใครสามารถต้านรับการโจมตีของจอมมารดาบได้แม้แต่ดาบเดียว
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป คงไม่ดีแน่
“ในเมื่อมามากมายขนาดนี้ จะปล่อยให้พวกเจ้าทำอะไรไม่ได้เลย คอยดูดประโยชน์อยู่เฉย ๆ งั้นหรือ?”
เมื่อเห็นเช่นนี้ อวี้จีก็พุ่งข้ามสนามรบ ออกจากบึงฟูหลง และปรากฏตัวอย่างสง่างามเบื้องหน้าบรรดาผู้ที่มองอยู่เฉย ๆ
“ทุกท่าน คิดจะดูเฉย ๆ แบบนี้ต่อไปหรือ?”
ยอดฝีมือคนหนึ่งที่ปกปิดใบหน้าเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ “ข้ามาที่นี่เพียงเพื่อดูเหตุการณ์เท่านั้น มิได้คิดจะลงมือ”
แต่คนอื่น ๆ ยังคงเงียบไม่พูดจา เพียงแค่มองดูอยู่เงียบ ๆ
อวี้จีไม่โกรธเคืองต่อท่าทีเช่นนี้ เพียงยิ้มอย่างมีเสน่ห์แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าคงต้องล่อจอมมารดาบไปยังส่วนลึกของบึงฟูหลง หากพวกเจ้าต้องการหัวของจอมมารดาบ ก็เข้ามาในส่วนลึกของบึงฟูหลง ข้าจะมอบหัวของมันให้พวกเจ้าฟรี ๆ”
พูดจบ อวี้จีก็เตรียมจะกระโจนลงสู่บึงน้ำ
“เดี๋ยวก่อน!”
ผู้หนึ่งในกลุ่มคนที่ปกปิดใบหน้ารีบตะโกนอวี้จีให้หยุด นางไม่สนใจ แต่เมื่อมีอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
“หากเจ้าล่อจอมมารดาบออกมาจากบึงฟูหลง ข้าจะลงมือ”
“ข้าก็ด้วย”
“แต่เผ่าชิงกุ้ยของเจ้าต้องเข้าร่วมการต่อสู้ด้วย”
ไม่มีใครอยากมาเสียเที่ยว หากอวี้จีล่อจอมมารดาบไปในส่วนลึกของบึงฟูหลง สำหรับพวกเขาแล้วก็ไม่ต่างจากการตักน้ำใส่กระบุง
อวี้จียิ้มบางเบา จากนั้นหยุดการเคลื่อนไหวและพุ่งขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นดังนั้น จอมมารดาบก็พุ่งออกมาจากบึงฟูหลงทันที
ปัง!
หลังจากพุ่งออกมา จอมมารดาบก็พุ่งเข้าหาอวี้จีที่อยู่บนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว ผู้คนกว่า 30 คนที่ปกปิดใบหน้าไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งเข้าโจมตีทันที
แน่นอนว่ายังมีบางคนที่ยังคงหวังจะฉวยประโยชน์จากสถานการณ์
อวี้จีหันไปกล่าวกับบรรพจารย์อสูรระดับกลางทั้งห้าของเผ่าชิงกุ้ยว่า “ใครที่คิดจะเป็นผู้ฉวยโอกาสก็ฆ่าพวกเขา”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นและไม่มีทางเลือก ต้องเข้าร่วมการต่อสู้
เมื่อรวมกับบรรพจารย์อสูรระดับกลางห้าคนของเผ่าชิงกุ้ย ก็มีผู้เชี่ยวชาญระดับกลางถึง 40 คนที่ล้อมจอมมารดาบเพียงคนเดียว
สี่สิบต่อหนึ่ง
หนึ่งคน หนึ่งเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ ไม่ผิดคาดที่จะสามารถผลักจอมมารดาบให้ตกลงไปในบึงฟูหลงอีกครั้ง ติดอยู่ในกลุ่มเหล่าอสูรแห่งเผ่าชิงกุ้ย
เมื่ออวี้จีเห็นเช่นนั้น นางก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ กล่าวด้วยเสียงเย้ยหยันว่า “อาเต้า หากท่านบำเพ็ญเพียรอยู่ในสำนักอมตะอาจจะก้าวขึ้นเป็นระดับสูงได้สำเร็จ และสถาปนาตนเองขึ้นมาได้ ทำไมถึงต้องการล้างแค้นแทนสำนักภูเขาดาบ? ผู้ที่ล้มล้างสำนักภูเขาดาบคือราชวงศ์ ท่านจะฆ่าราชวงศ์ได้หรือ?”
“ได้ยินคำพูดของเจ้า ข้าก็รู้สึกคลื่นไส้”
จอมมารดาบกล่าวเสียงเย็น ก่อนจะสะบัดดาบและพุ่งออกจากบึงฟูหลง มุ่งหน้าสู่เบื้องบนอีกครั้ง
แต่แล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับยอดฝีมือระดับกลางสี่สิบคน จอมมารดาบก็ไม่สามารถต้านทานได้ ในการปะทะครั้งแรกก็ถูกบดขยี้อย่างไร้ความปรานี โชคดีที่หลังจากกลายเป็นจอมมาร เขามีร่างกายที่แข็งแกร่งและความสามารถในการฟื้นตัวที่น่าสะพรึง แม้จะถูกบดขยี้แต่กลับไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงจนเกินไป
อย่างไรก็ตาม การที่จะผ่านยอดฝีมือทั้งสี่สิบคนนี้เพื่อฆ่าอวี้จีนั้น ถือเป็นเรื่องยากเยี่ยงเข็นครกขึ้นภูเขา
...
...
...
ที่หอจิ้นจือ
หลงเยว่ที่เห็นเหตุการณ์นี้ อดไม่ได้ที่จะสบถอย่างเดือดดาล
“อวี้จีผู้นี้ช่างน่ารังเกียจนัก หากไม่มีพวกนั้นคอยขวาง นางก็ไม่มีความสำคัญอะไรเลย”
“ผู้อาวุโสเทียนเสียน ท่านจะช่วยหรือไม่?” หวายเยี่ยกล่าวด้วยสีหน้าไม่สบายใจ ก่อนจะหันไปมองเทียนเสียนที่อยู่ข้าง ๆ
คนอื่น ๆ ก็หันไปมองเทียนเสียนด้วยเช่นกัน
เทียนเสียนยิ้มอย่างหมดหนทางก่อนกล่าวว่า “พลังของข้ายังไม่เทียบเท่ากับผู้อาวุโสจอมมารดาบเลย การไปช่วยก็เหมือนส่งตัวไปตาย เจ้าอยากให้ข้าตายหรือ?”
“ถ้าเช่นนั้นจะทำอย่างไร?”
“หากไม่มีใครช่วย ผู้อาวุโสจอมมารดาบก็คงจะลำบาก”
“ช่างน่าหงุดหงิด สี่สิบคนรุมโจมตีหนึ่งคน น่าโมโหนัก”
เมื่อได้ยินเสียงพูดคุยกันอย่างวุ่นวาย หยุนเลี่ยวที่อยู่ใกล้ ๆ กล่าวขึ้นว่า “ทุกคนใจเย็นลงก่อน ผู้อาวุโสจอมมารดาบไม่ได้เปราะบางอย่างที่พวกเจ้าคิด หากมีอันตราย เจ้าสำนักจะต้องลงมือแน่นอน เจ้าสำนักที่ยังไม่ลงมือ แสดงว่าเขามั่นใจในตัวผู้อาวุโสจอมมารดาบ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้คนจึงสงบลงเล็กน้อย
แต่หลงเยว่ก็ยังคงแสดงท่าทีไม่พอใจ “แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่การเห็นแบบนี้ก็อดโมโหไม่ได้ โดยเฉพาะอวี้จีผู้นั้น”
ในขณะนั้น เฉินเซี่ยที่อยู่บนชั้นสองเดินขึ้นมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะกล่าวว่า “คนจากบึงฟูหลงมิใช่ปัญหาที่แท้จริง ปัญหาที่แท้จริงยังมาไม่ถึง”
เมื่อเฉินเซี่ยกล่าวจบ ทุกคนต่างหันไปมองเขาด้วยความสงสัย
...
...
...
เมืองหลวงแห่งแห่งอาณาจักรโยว่
ภายในตำหนักของอ๋องเทียนอวี่
ภายใต้การรอคอยอย่างร้อนใจ อ๋องปิงนำคำสั่งม้วนทองของจักรพรรดิมาถึงในที่สุด
“ได้มาแล้ว! จักรพรรดิทรงมีพระบัญชาและส่งอ๋องสี่ร่วมทางกับข้า มุ่งหน้าสู่บึงฟูหลงเพื่อประหารจอมมารดาบตามพระบัญชา ผู้ใดฝ่าฝืนจะถูกลงโทษฐานกบฏ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อ๋องเทียนอวี่กับผู้ที่อยู่ในตำหนักต่างมีความยินดีอย่างล้นหลาม เมื่ออ๋องปิงนำคำสั่งม้วนทองเข้ามา พวกเขาก็รีบเปิดอ่านทันที
พวกเขาตรวจดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อ๋องปิงหัวเราะอย่างมีความสุขและกล่าวว่า “อ๋องหลงหยางพยายามขัดขวางอย่างเต็มที่ พูดถึงความสำคัญของสำนักอมตะในสงครามครั้งใหญ่ในอนาคตอย่างสุดความสามารถ แต่น่าเสียดายที่จักรพรรดิทรงหมดความอดทนต่อหอจิ้นจือและสำนักอมตะแล้ว!”
“ทำได้ดีนัก ด้วยคำสั่งม้วนทองนี้ เราสามารถส่งคนไปช่วยจอมมารดาบได้อย่างเปิดเผย การช่วยเขาย่อมให้ผลประโยชน์มากกว่าการฆ่าเขา!” อ๋องเทียนอวี่กล่าวด้วยความดีใจขณะถือคำสั่งม้วนทอง
“อ๋องปิง เจ้าจงนำคนไปกับอ๋องสี่มุ่งหน้าสู่บึงฟูหลง อ๋องอู๋จี๋ เจ้าก็ไปด้วย!”
“ข้าต้องไปด้วยหรือ?” อ๋องอู๋จี๋ถามด้วยความสงสัย
อ๋องปิงรีบตอบว่า “ข้าจัดการได้เอง ท่านรอข่าวดีอยู่ที่นี่ก็พอ”
แต่อ๋องเทียนอวี่กลับหยุดการโต้แย้งและกล่าวว่า “เหตุผลที่ให้พวกเจ้าไป มิใช่เพื่อช่วยอ๋องสี่ แต่เพื่อขัดขวางอ๋องสี่จากการฆ่าจอมมารดาบ กล่าวโดยสรุป ด้วยคำสั่งม้วนทองนี้ จอมมารดาบต้องไม่ตาย หากเขาไม่ตาย สำนักอมตะจะต้องรับโทษฐานกบฏ อีกทั้งยังต้องระวังคนของอ๋องหลงหยางที่อาจพยายามฆ่าจอมมารดาบอีกด้วย”
อ๋องเทียนอวี่รู้ดีว่าอ๋องหลงหยางไม่ต้องการสูญเสียสำนักอมตะ ดังนั้นในยามฉุกเฉิน เขาอาจทำอะไรได้ทุกอย่าง
และในขณะเดียวกัน เหวินผิงก็ได้รับข่าวจากซือคงจุยซิงเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เหวินผิงกลับไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม
สิ่งเดียวที่เขารู้คือ ครั้งนี้คงต้องเอาจริงเสียแล้ว
โชคดีที่เขาได้ทะลุเข้าสู่ระดับสูงสำเร็จ จึงไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวลอีก
หลังจากซือคงจุยซิงส่งข่าว อ๋องหลงหยางก็ใช้หินส่งเสียงติดต่อเขาอีกคน
“เจ้าสำนักเหวิน ข้าคงไม่มีความสามารถพอ ครั้งนี้จักรพรรดิทรงตั้งพระทัยแน่วแน่ที่จะลงมือกับจอมมารดาบ เพื่อเป็นการลงโทษสำนักอมตะและตัวข้าเอง ไม่ว่าข้าจะโต้แย้งอย่างไร จักรพรรดิยังคงยืนกราน และได้ส่งสถาปนาตนออกปฏิบัติการ”
“ขอบพระทัยฝ่าบาทในความปรารถนาดี” เหวินผิงไม่ได้ให้ความสนใจกับสถาปนาตนเลย สิ่งเดียวที่เขาเกรงกลัวคือบรรพบุรุษอาวุโสของราชวงศ์เช่นนั้น
อ๋องหลงหยางนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้าสำนักเหวิน หากเจ้าช่วยข้าได้ อนาคตข้าขอสัญญาว่าสำนักอมตะจะกลายเป็นสำนักที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรโยว่ ไม่ว่าสำนักอมตะต้องการทำสิ่งใด ข้าจะสนับสนุนอย่างเต็มที่”
“หมายความว่าอย่างไร?”
“เจ้าสำนักเหวิน ข้าจะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป ผู้อาวุโสจอมมารดาบคงไม่อาจรักษาไว้ได้ ข้าหวังว่าสำนักของท่านจะยอมตัดส่วนที่เสียสละ เพื่อรักษาส่วนที่เหลือไว้ เพียงแค่ผ่านเหตุการณ์นี้ไป ข้ารับรองว่าจะช่วยให้สำนักอมตะกลายเป็นสำนักที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรโยว่!”
เขารู้ดีถึงนิสัยของเหวินผิง หากพูดไม่ชัดเจน เหวินผิงอาจแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ
อ๋องหลงหยางกล่าวต่อทันที “ครั้งนี้ อ๋องเทียนอวี่และพวกเขาจะต้องใช้จอมมารดาบเป็นข้ออ้าง หากสำนักอมตะกล้าช่วยจอมมารดาบ สำนักอมตะจะถูกตัดสินว่ากบฏ และเมื่อถึงเวลานั้น ทุกอย่างจะไม่อาจย้อนกลับได้ เจ้าสำนักเหวิน ผู้ที่ทำเรื่องใหญ่ต้องใจแข็ง เรื่องนี้ข้าเชื่อว่าเจ้าสำนักเหวินเข้าใจดี”
“หากไม่มีเรื่องใดแล้ว เจ้าก็รีบใช้โอกาสที่สามของเจ้าเสีย” เหวินผิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ เพราะเขาไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของอีกฝ่าย
เขาสามารถใจแข็งได้ แต่เช่นนั้นย่อมใช้กับศัตรูเท่านั้น สำหรับคนของเขาเอง เขาไม่อาจทำใจตัดทิ้งได้ง่ายดายเหมือนอ๋องหลงหยาง
จะละทิ้งจอมมารดาบหรือ? บางทีอาจช่วยลดปัญหาได้มาก
แต่หากเขายอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้ เช่นนั้นเขาควรเตะเว่ยเฉิงซิงอวี่ออกจากสำนักเสียตั้งแต่แรก
หากสำนักอมตะไม่อาจรองรับแม้แต่จอมมารดาบหรือเว่ยเฉิงซิงอวี่ เขาก็รู้สึกว่าเขาไม่คู่ควรกับระบบสำนักที่ฟ้าประทานลงมาให้
และอีกประการหนึ่ง ความพยายามบำเพ็ญเพียรของเขา ก็เพื่อหลีกเลี่ยงการทำเรื่องที่ลำบากใจเช่นนี้
เมื่อกล่าวจบ เหวินผิงก็เก็บหินส่งเสียงทันที
อ๋องหลงหยางที่ถือหินส่งเสียงอยู่อีกฝั่ง ได้ยินเสียงเงียบงันจากอีกฝั่งหนึ่งก็ได้แต่ทบทวนถึงน้ำเสียงเย็นชาของเหวินผิงเมื่อครู่
เขารู้สึกไม่สงบเป็นเวลานาน ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ และนั่งลงด้วยใบหน้าอ่อนล้า
เขารู้สึกสับสน ครั้งแรกในชีวิตที่เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
การละทิ้งจอมมารดาบอาจช่วยลดผลกระทบและความวุ่นวายได้ถึงขีดสุด แต่เจ้าสำนักแห่งสำนักอมตะกลับไม่ยอมทำเช่นนั้น
จากน้ำเสียงประโยคสุดท้ายของอีกฝ่าย ทำให้เขารู้สึกได้ว่าสำนักอมตะและเขาเองได้กลับมาอยู่จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์อีกครั้ง
...
...
...
ที่บึงฟูหลง
การต่อสู้ครั้งนี้ดำเนินมานานถึงหนึ่งวันเต็มแล้ว จอมมารดาบสามารถต้านทานการโจมตีจากยอดฝีมือระดับกลางทั้งสี่สิบคนได้ตลอดทั้งวัน สร้างความตื่นตะลึงแก่ผู้คน
นอกจากการโจมตีจอมมารดาบแล้ว ความคิดเดียวที่เหล่ายอดฝีมือเหล่านี้มีคือ
คนของสำนักอมตะแข็งแกร่งขนาดนี้เลยหรือ?
ไม่ว่าจะเป็นศิษย์ในระดับล่าง ที่ครองตำแหน่งสูงสุดในทำเนียบสู่สวรรค์ของเจ็ดภูมิภาคดินแดน หรือจะเป็นผู้อาวุโส ตั้งแต่เทียนเสียน มังกรไม้ ไปจนถึงจอมมารดาบ ทุกคนล้วนเป็นสัตว์ประหลาดในร่างมนุษย์ทั้งสิ้น
“หากจอมมารดาบรอดชีวิตไปได้ ครั้งหน้าที่เขาสถาปนาตน คงจะกลายเป็นบุคคลระดับเดียวกับเหออิ๋วหยวน” ยอดฝีมือระดับกลางคนหนึ่งกล่าวด้วยความรู้สึกทึ่ง
อีกคนหนึ่งกลับแสดงความตื่นเต้นแทน “เคี๊ยกเคี๊ยกเคี๊ยก การสังหารบุคคลเช่นนี้ช่างทำให้ข้ารู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก”
เมื่อคำพูดจบลง เหล่ายอดฝีมือก็พุ่งเข้าหาจอมมารดาบทันที หวังจะยุติการต่อสู้ครั้งนี้
แต่ในขณะที่พวกเขาโหมกระหน่ำการโจมตี จอมมารดาบกลับกลายเป็นประกายแสงหนึ่งพุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า เลือกที่จะเผชิญหน้ากับการโจมตีจากระดับสวรรค์เคล็ดวิชาลมปราณประจำสายอย่างไม่เกรงกลัว
เมื่อจอมมารดาบพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า ผู้ที่ยืนขวางหน้าจอมมารดาบมีเพียงคนเดียวเท่านั้น คนผู้นั้นมองเห็นจอมมารดาบรับการโจมตีจากเหล่าระดับสวรรค์เคล็ดวิชาลมปราณประจำสายโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน ก่อนจะถูกดาบฟันออกเป็นสองส่วนตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
จนวาระสุดท้ายเขายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
อวี้จีถึงกับตกตะลึง นางพยายามจะถอยหนี แต่ด้วยพลังของสถานะแห่งเทวทูตที่ถูกจุดชนวนขึ้น ความเร็วของจอมมารดาบกลับน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก
อวี้จีเพิ่งเข้าสู่ขั้นต้นบรรพจารย์อสูร ดังนั้นเพียงชั่วพริบตา จอมมารดาบก็ปรากฏตรงหน้านาง
เพียงหนึ่งดาบ!
ดาบนี้เปิดทะเลเมฆ
ดาบนี้ฉีกม่านราตรี
ภายใต้เจตจำนงดาบอันยิ่งใหญ่ อวี้จีได้แต่ส่งเสียงร้องเพียงครั้งก่อนที่เจตจำนงดาบอันน่ากลัวจะถาโถมกลืนกินนางไป
“ท่านพ่อ...”
เหล่าอสูรแห่งเผ่าชิงกุ้ยถึงกับตะลึงงัน แม้แต่ยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตที่อยู่ในระดับกลางคนอื่น ๆ ก็ถึงกับนิ่งอึ้ง
อวี้จีถูกสังหารแล้ว!
จอมมารดาบ ซึ่งอยู่ท่ามกลางการล้อมรอบของพวกเขา กลับสามารถรับมือการโจมตีจากเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ และในเวลาเดียวกันสามารถฆ่าอวี้จีบนท้องฟ้าได้
“จอมมารดาบผู้นี้บำเพ็ญเพียรเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายแบบใดในสำนักอมตะกันแน่?”
ยอดฝีมือไร้ขอบเขตระดับกลางคนหนึ่งได้แต่นึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยจิตใจที่หวั่นไหว
ส่วนการตายของอวี้จี
พูดตามตรง ไม่มีใครใส่ใจ
เพราะพวกเขามาเพียงเพื่อรับรางวัล ไม่ใช่เพื่อปกป้องอวี้จี
การตายของอวี้จี มีเพียงเผ่าชิงกุ้ยเท่านั้นที่ใส่ใจ
ทันใดนั้นเอง บึงฟูหลงก็ระเบิดขึ้นเสียงดังสนั่น
เสียงคำรามที่สะท้านฟ้าสะเทือนดินดังมาจากใต้บึงฟูหลง ส่งผลให้ยอดฝีมือระดับกลางทั้งหลายที่อยู่เหนือบึงถูกกระแทกปลิวออกไปไกลหมื่นจั้ง
“ช่างรนหาที่ตาย!”
จอมมารดาบเองก็ไม่ต่างกัน เสียงคำรามนั้นทำให้เขากระเด็นออกไปไกลพันจั้ง แต่ภายใต้แรงกดดันอันน่าสะพรึงที่มาพร้อมกับเสียงนี้ จอมมารดาบกลับเผยรอยยิ้ม เพราะอวี้จีได้ตายแล้ว เป้าหมายสุดท้ายที่ต้องฆ่าก็สำเร็จแล้ว
ดังนั้นเขาจึงไม่เสียใจแม้แต่น้อย!
“รางวัลคงลอยลำเสียแล้ว!”
“ยังคิดถึงรางวัลอีกหรือ รีบหนีเถอะ”
ยอดฝีมือระดับกลางเหล่านั้นที่ถูกแรงคำรามผลักถอยรีบหลบหนีไปด้วยความหวาดกลัว เกรงว่าในยามที่บรรพจารย์อสูรระดับสูงแห่งเผ่าชิงกุ้ยโกรธแค้นจะฆ่าพวกเขาไปด้วย
หลังจากพวกเขาถอยไป เผ่าชิงกุ้ยก็ปรากฏขึ้นมากมายปกคลุมทั่วท้องฟ้าและมุ่งหน้าสู่จอมมารดาบ
แรงกดดันจากบรรพจารย์อสูรระดับสูงก็ยิ่งทวีความรุนแรง
เห็นได้ชัดว่าบรรพจารย์อสูรตนนั้นกำลังมุ่งหน้ามาจากส่วนลึกด้วยความเร็ว
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จสิ้น จอมมารดาบกลับไม่ขัดขืน เขายืนอยู่ด้วยท่าทีสงบพร้อมรับความตาย
เพราะเขารู้ดีว่าเพียงตนเองตาย สำนักอมตะจะไม่ถูกลากไปเกี่ยวข้อง หากเขายังมีชีวิตอยู่ จะนำพาแต่ปัญหามาให้สำนักอมตะเท่านั้น
ดังนั้น ชะตากรรมของเขาจึงถูกลิขิตให้จบลงด้วยความตายตั้งแต่ต้น
ไม่มีทางเลือกที่สองสำหรับการมีชีวิตรอด
“เจ้าสำนัก ไว้พบกันในชาติหน้า!”
จอมมารดาบกลับเข้าสู่สถานะแห่งเทวทูตอีกครั้ง ยินยอมรับความตายด้วยความสงบ
.
(จบตอน)
