(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1237 ผู้ที่สมควรถูกฆ่า เหลือเพียงเจ้า (ตอนยาวพิเศษ)
“ไม่น่าเชื่อว่าหอจิ้นจือจะกล้าฝ่าฝืนคำสั่งห้ามของราชวงศ์! แค่นี้ก็เพียงพอที่จักรพรรดิจะสั่งทำลายมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“เหล่าผู้ฝึกตนอิสระพวกนี้ช่างรนหาที่ตายเสียจริง กล้าช่วยหอจิ้นจือขายหนังสือพิมพ์อมตะโดยไม่กลัวตาย”
อ๋องอู๋จี๋และอ๋องปิงแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน หลังระบายความโกรธเสร็จ พวกเขากลับมาสนใจคำพูดก่อนหน้าของอ๋องเทียนอวี่อีกครั้ง
แต่กุยซินอู่เนี่ยนไม่ได้แสดงท่าทีสนใจ กลับทำสีหน้าขรึมเย็นชาและกล่าวเสียงแข็ง “ในเมื่อชื่อเสียงครึ่งชีวิตของข้าถูกทำลายลงเพราะเรื่องนี้ ท่านคิดหรือว่าข้าจะไปฆ่าผู้อาวุโสคนหนึ่งของสำนักอมตะเพื่อระบายความแค้น? ฝ่าบาท ขออภัย สำนักช่างพันฝีมือไม่ขอเข้าร่วม”
เมื่อกล่าวจบ เขาหมุนตัวเตรียมจะจากไปทันที
อ๋องเทียนอวี่รีบก้าวตามและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม “ปรมาจารย์กุยซิน จะทำถึงเพียงนี้เลยหรือ? เรื่องนี้เป็นความผิดของหอจิ้นจือ ไม่ใช่ความผิดของเรา ต่อให้เรามีผิดบ้าง ท่านก็น่าจะให้โอกาสเราแก้ตัวไม่ใช่หรือ? หากท่านปล่อยให้กลอุบายเล็ก ๆ ของหอจิ้นจือทำให้ท่านต้องถอย เช่นนั้นชื่อเสียงของท่านจึงจะถูกทำลายลงจริง ๆ”
กุยซินอู่เนี่ยนมองตรงไปข้างหน้า สีหน้าเย็นชาเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของอ๋องเทียนอวี่
แต่ก้าวเท้าของเขาหยุดลง
“ทำไมเราไม่ลองไปที่ภูเขาบรรพชนเพื่อขอคำแนะนำจากบรรพบุรุษอาวุโสดู? ในเมื่อบรรพบุรุษอาวุโสเคยให้คำมั่นกับเรา เขาย่อมช่วยเราแน่นอน” อ๋องอู๋จี๋กล่าวขึ้น
อ๋องปิงเห็นด้วยทันที “ถูกต้อง ถ้าบรรพบุรุษอาวุโสไม่ออกโรง จักรพรรดิก็ไม่กล้าจัดการกับสำนักอมตะอย่างเด็ดขาด หากจักรพรรดิไม่เคลื่อนไหว เราก็ไม่มีโอกาส การที่หอจิ้นจือฝ่าฝืนคำสั่งห้ามของราชวงศ์เพียงข้อนี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำลายล้างพวกมัน”
เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนตัดสินใจแล้วว่าจะไม่หยุดยั้งจนกว่าหอจิ้นจือจะถูกทำลาย
การกระทำของหอจิ้นจือในครั้งนี้เปรียบเสมือนการยื่นมือจากแดนหยวนหยางมายังเขตแดนกลางอันศักดิ์สิทธิ์ ก่อนจะตบหน้าเหล่าราชวงศ์อย่างรุนแรง
เสียงตบดังสนั่น
แถมยังทิ้งรอยมือเปื้อนเลือดไว้บนใบหน้าพวกเขา ทำให้พวกเขารู้สึกเสียศักดิ์ศรีและอับอาย
“ใช่ ต้องไปขอความช่วยเหลือจากบรรพบุรุษอาวุโส!”
กุยซินอู่เนี่ยนกล่าวด้วยเสียงกราดเกรี้ยว
อ๋องเทียนอวี่เห็นดังนั้นได้แต่ส่ายหัว “พวกเจ้าจะไปหาบรรพบุรุษอาวุโสก็ได้ แต่ข้าจะขอเริ่มจากการใช้เรื่องของจอมมารดาบเป็นเครื่องมือก่อน”
อ๋องเทียนอวี่ไม่ใช่คนโง่
ไปหาบรรพบุรุษอาวุโสหรือ?
ถ้าเช่นนั้นก็ควรให้บรรพบุรุษอาวุโสกลับมานั่งบัลลังก์จักรพรรดิแทนเสียเลย
จะไปหาได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้!
คำพูดของอ๋องเทียนอวี่ทำให้อ๋องอู๋จี๋ อ๋องปิง และกุยซินอู่เนี่ยนถึงกับชะงัก
อ๋องเทียนอวี่กล่าวต่อ “หากอยากไปก็ไปได้เลย ข้าไม่ห้าม หากอยากทำลายสำนักอมตะก็อยู่ที่นี่ หนังสือพิมพ์อมตะ แม้ราชวงศ์จะไม่สามารถสั่งห้ามได้โดยสมบูรณ์ แต่ความอุกอาจของพวกมันก็อาจเป็นประโยชน์ต่อเรา!”
…
...
...
ที่สำนักอมตะ
หลังจากเหวินผิงปรับตัวให้มั่นคงกับพลังใหม่แล้ว เขาใช้เวลากว่าหนึ่งเดือนต่อสู้กับกระบี่ชิงเหลียนในร่างกระบี่ชิงเหลียนเซียน ทดสอบทุกวิธีการที่มีอยู่ในมือ
ทำไมต้องซับซ้อนขนาดนี้?
เพราะเหวินผิงต้องการเข้าใจพลังของตนเองให้ถ่องแท้ และเพิ่มประสบการณ์ในการต่อสู้กับยอดฝีมือระดับครึ่งก้าวหยวนหยาง
กระบี่ชิงเหลียนในร่างกระบี่ชิงเหลียนเซียน แม้จะไม่ได้เข้าใจพลังหยวนหยาง แต่พลังต่อสู้และเจตจำนงกระบี่ของมันอยู่ในระดับครึ่งก้าวหยวนหยางอย่างแท้จริง
หลังการต่อสู้อันยาวนาน เหวินผิงได้รับประสบการณ์มากมาย และสามารถเชื่อมโยงกระบี่ชิงเหลียนเพลงที่สี่ “เพลงกระบี่ชิงเหลียน” เข้ากับเพลิงบัวเขียวได้สำเร็จ
เพลงกระบี่ชิงเหลียนแตกต่างจากเพลิงบัวเขียวที่มีการโจมตีดุจคลื่นที่บ้าคลั่ง
เพลงกระบี่ชิงเหลียนมีจังหวะที่หลากหลาย ช่วงเร่งด่วนเต็มไปด้วยพลังรุนแรงดุจคลื่นที่ไม่มีวันจบสิ้น ส่วนช่วงช้าราวกับภาพวาดที่ค่อย ๆ คลี่ออก สื่อถึงเจตจำนงกระบี่ในทะเลแห่งอารมณ์อันลึกซึ้ง
การโจมตีสามารถทำได้สองรูปแบบ
การโจมตีระยะไกล ครอบคลุมพันลี้
การโจมตีเป็นวงกว้าง ครอบคลุมร้อยลี้
เมื่อเข้าใจเพลงกระบี่ชิงเหลียนอย่างลึกซึ้งแล้ว เหวินผิงจึงออกจากหุบเขาฟาหยวน
ขณะออกจากหุบเขา บิดาและมารดา รวมถึงผู้อาวุโสและศิษย์ของสำนักอมตะ อาทิ หยางเล่อเล่อ ต่างรอเขาอยู่แล้ว
แต่เมื่อเห็นกระบี่ชิงเหลียนในร่างเซียนกระบี่ชิงเหลียน โดยเฉพาะการสัมผัสกลิ่นอายอันน่ากลัวของมัน รอยยิ้มตื่นเต้นบนใบหน้าของทุกคนพลันหายไป
“คำนับท่านผู้อาวุโส!”
“คำนับท่านผู้อาวุโส!”
บิดาและมารดา รวมถึงคนอื่น ๆ รีบโค้งตัวแสดงความเคารพ
แต่พวกเขาไม่รู้ว่า บุคคลตรงหน้าคือใคร
แต่เพราะพวกเขาไม่รู้จักจริง ๆ จึงต้องทำความเคารพ
บิดาและมารดาของเหวินผิงเข้าใจผิด คิดว่าผู้อาวุโสที่ปรากฏตัวตรงหน้าเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังบุตรชายของตน
ขณะที่เหล่าผู้อาวุโสและศิษย์ของสำนักอมตะต่างเชื่อว่าผู้อาวุโสผู้นี้มีความลึกซึ้งราวกับจ้าวแห่งการพิทักษ์แห่งวิหารศิลปะวังวน
จ้าวแห่งการพิทักษ์ของวิหารศิลปะวังวนเป็นผู้ลึกลับเหนือความเข้าใจ เช่นเดียวกับผู้อาวุโสที่ปรากฏตัวในสายตาของพวกเขา ซึ่งคงเป็นยอดฝีมือระดับสูงสุดอย่างไม่ต้องสงสัย
กระบี่ชิงเหลียนยิ้มบาง ๆ พลางลูบเคราให้ดูมีอัธยาศัย แต่เมื่อเปิดปากกลับเปล่งเสียงถอนหายใจ
“ทุกคนล้วนเป็นต้นกล้าที่ดี น่าเสียดาย ทำไมถึงบำเพ็ญเพียรในวิถีที่หลงทางเช่นนี้ วิถีที่หลงทางจะนำไปสู่ความเป็นนิรันดร์ได้หรือ? จะฝ่าฝืนกฎสวรรค์ได้หรือ? จะเปลี่ยนแปลงจากคนธรรมดาไปเป็นเซียนได้หรือ?”
คำพูดของกระบี่ชิงเหลียนทำให้หยุนเลี่ยวและคนอื่น ๆ ถึงกับพูดไม่ออก
“ถ้าไม่พูดให้ดูยิ่งใหญ่ เจ้าจะตายหรือไง?” เหวินผิงมองกระบี่ชิงเหลียนด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพยุงบิดาและมารดาของตนขึ้นมา
“ท่านพ่อ ท่านแม่ อย่าไปสนใจเขา เขาแค่พูดเรื่อยเปื่อย”
บิดาและมารดาของเหวินถึงกับชะงัก ไม่เข้าใจสถานการณ์
นี่ไม่ใช่ผู้อาวุโสที่น่าเกรงขามหรือ?
แต่ก่อนที่บิดาและมารดาของเหวิน รวมถึงเหล่าคนจากสำนักอมตะจะได้ตั้งสติ กระบี่ชิงเหลียนก็รีบแปลงร่างกลับเป็นกระบี่ พร้อมกล่าวด้วยเสียงของตนเอง
“ข้าต้องขออภัย ท่านบิดามารดาของเจ้านาย ข้าเพียงแค่เป็นกระบี่ของเจ้านาย ไม่ใช่ผู้อาวุโสอะไรเลย…”
คำพูดของกระบี่ชิงเหลียนเต็มไปด้วยความเขินอาย
บิดาและมารดาของเหวินผิงเริ่มเข้าใจ แต่สายตาที่มองกระบี่ชิงเหลียนกลับแฝงไปด้วยความตื่นตะลึง
กระบี่พูดได้?
กระบี่สามารถแปลงร่างได้?
เช่นนี้ย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน!
เหวินผิงเห็นทุกคนกำลังมองกระบี่ชิงเหลียนด้วยความสนใจ จึงรีบนำมันกลับเข้าแหวนเก็บของ ก่อนจะกล่าวว่า “พอแล้ว แยกย้ายได้”
บิดาเหวินและมารดาเหวิน รวมถึงคนของสำนักอมตะรีบแยกย้ายกลับไป แต่ยังคงพูดคุยกันไม่หยุดหย่อน
หัวข้อสนทนาส่วนใหญ่ย่อมหนีไม่พ้นกระบี่ชิงเหลียน และฐานขอบเขตการบำเพ็ญเพียรของเจ้าสำนัก
หลังจากทุกคนออกไปไม่นาน เฉินเซี่ยก็รีบกลับมาสำนักด้วยสีหน้าร้อนรน หยุนเลี่ยวและคนอื่น ๆ เห็นดังนั้นจึงรีบสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเฉินเซี่ยเล่าเหตุการณ์ หยุนเลี่ยวและคนอื่น ๆ จึงพาเฉินเซี่ยไปหาเหวินผิงที่กำลังนั่งอยู่กับบิดาและมารดาในสวนเซียนผู่
“ท่านเจ้าสำนัก เราพบเบาะแสของผู้อาวุโสจอมมารดาบแล้ว เขากำลังมุ่งหน้าไปยังบึงฝูหลง หนึ่งในสิบเขตต้องห้าม บึงฝูหลงตั้งอยู่บริเวณรอยต่อของเขตแดนหลงเจ๋อและเขตแดนกลางอันศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งมีเส้นทางมิติบิดเบือนที่สามารถเดินทางไปถึงได้โดยตรง ข้าได้แจ้งข้อความของท่านให้เขาทราบแล้ว แต่เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงพูดว่า ‘ข้าไม่อยากทำให้สำนักต้องเดือดร้อน เจ้ากลับไปเถอะ ช่วยประกาศด้วยว่าข้าขอลาออกจากสำนักอมตะ’”
เหวินผิงยิ้มบาง ๆ ด้วยความระอา “ช่างหัวแข็งนัก ไม่อยากให้สำนักเดือดร้อนหรือ? คิดว่าถ้าเขาไม่แก้แค้น ราชวงศ์โยว่จะไม่เล่นงานสำนักงั้นหรือ? ไปบอกจอมมารดาบว่า หากอยากแก้แค้นก็ทำไป ข้าไม่อนุญาตให้ลาออกจากสำนักอมตะ!”
“รับทราบ!” เฉินเซี่ยพยักหน้า
เขากล่าวต่อว่า “ท่านเจ้าสำนัก อ๋องเทียนอวี่เพิ่มค่าหัวขึ้นอีกสามเท่า ตอนนี้เรื่องนี้กลายเป็นที่ฮือฮาในเขตแดนกลางอันศักดิ์สิทธิ์ หากผู้อาวุโสจอมมารดาบเดินทางไปถึงบึงฝูหลง เหล่าผู้ที่หมายปองค่าหัวจะต้องกรูเข้าไปแน่นอน เกรงว่าผู้อาวุโสจอมมารดาบจะไม่สามารถรับมือได้ และที่น่ากลัวที่สุดคือ อวี้จี”
“อวี้จี?”
“บิดาของหยวนจี แท้จริงคือจักรพรรดิอสูรแห่งตระกูลอสูรชิงกุ้ยใต้บึงฝูหลง ซึ่งมีพลังเหนือกว่าจักรพรรดิอสูรแห่งเผ่าอสูรแยกฟ้า เพราะในสิบเขตต้องห้าม บึงฝูหลงถือว่ามีอันตรายสูงสุดเป็นอันดับสาม ในขณะที่เหวลึกแห่งเสียงครวญอยู่อันดับเจ็ดเท่านั้น”
เมื่อเฉินเซี่ยพูดจบ หยุนเลี่ยวและคนอื่น ๆ ต่างแสดงสีหน้าตกตะลึง แม้แต่บิดาและมารดาของเหวินผิงก็เช่นกัน
แต่เหวินผิงยังคงสงบนิ่งและกล่าวอย่างสนใจ “บุตรสาวของยอดฝีมือระดับสูงสุดเช่นนั้นกลับยอมเป็นเบี้ยในมือของอ๋องเทียนอวี่ ทำไมเขาถึงต้องยอมลดตัวขนาดนั้น?”
เฉินเซี่ยนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบว่าไม่ทราบ
แต่จากสีหน้าของเจ้าสำนัก เขาก็พอจะเดาได้ว่าทุกอย่างไม่น่ามีปัญหา หากมีปัญหา เจ้าสำนักคงจะแสดงอาการกังวลออกมาแล้ว
“ท่านเจ้าสำนัก ให้ข้าสืบดูหรือไม่?”
เหวินผิงส่ายศีรษะ “ช่างมัน อย่าเสียเวลาไปสืบเลยว่านางทำเช่นนั้นเพราะอะไร หากอสูรชิงกุ้ยจากเผ่ากล้าออกมาโจมตี เจ้าติดต่อมังกรไม้ ให้เขาลงมือจัดการเผ่าชิงกุ้ยทันที แต่อย่าเรียกมังกรไม้ออกมาหากไม่มีผู้อาวุโสระดับสูงสุดเข้ามายุ่ง เรื่องนี้เป็นปัญหาของจอมมารดาบ และเป็นปมในใจเขา เราอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวมากจะดีกว่า”
…
...
...
บึงฝูหลง
บึงฝูหลงเป็นหนึ่งในสิบเขตต้องห้าม ตั้งอยู่บริเวณรอยต่อของเขตแดนหลงเจ๋อและเขตแดนกลางอันศักดิ์สิทธิ์ เป็นสถานที่ที่มังกรตัวสุดท้ายและแข็งแกร่งที่สุดในตำนานล้มตายลง
ต่อมา ตระกูลอสูรชิงกุ้ยเข้าครอบครอง จึงกลายเป็นเขตต้องห้ามที่อันตรายจนแม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตยังไม่กล้าเข้าใกล้
ขณะนี้ อวี้จี นางอสูรที่มีรูปลักษณ์เย้ายวน ได้มาถึงบึงฝูหลงแล้ว นางแปลงร่างเป็นอสูร ขณะว่ายน้ำในบึงกว้างใหญ่ของบึงฝูหลงท่ามกลางสายตาที่จับจ้องอยู่รอบด้าน
วันถัดมา จอมมารดาบมาถึง
ยังไม่ทันที่จอมมารดาบจะเอ่ยคำใด อวี้จีก็ยับยั้งบรรดาอสูรบรรพจารย์ระดับกลางจากตระกูลชิงกุ้ยที่เตรียมกรูกันเข้าโจมตี และกล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ายวน
“อาเต้า ไม่เจอกันนานเลยนะ ไม่อยากเชื่อว่าเจ้าจะสามารถบำเพ็ญเพียรจนถึงระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นกลางได้”
“คนที่ควรฆ่า ข้าฆ่าไปเกือบหมดแล้ว เหลือแต่เจ้า!” จอมมารดาบกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา พลางมองไปรอบ ๆ บึงฝูหลง
รอบบึงฝูหลง ไม่เพียงมีบรรดาอสูรบรรพจารย์ระดับกลางจากตระกูลชิงกุ้ยเท่านั้น ยังมีผู้คนสวมหน้ากากที่มาถึงตั้งแต่เมื่อคืนจำนวนสามสิบกว่าคน
เมื่อจอมมารดาบปรากฏตัว ทุกคนล้วนดูจังหวะพร้อมที่จะลงมือ แต่ไม่มีใครรีบเร่ง เพราะพวกเขาไม่โง่ จอมมารดาบมาที่นี่เพื่อจัดการอวี้จี พวกเขาจึงรอจังหวะให้จอมมารดาบพ่ายแพ้ต่ออวี้จีและตระกูลชิงกุ้ยก่อน จึงค่อยลงมือแย่งชิงรางวัลค่าหัว
“เจ้าเองก็เห็นแล้ว อาเต้า เจ้าจะฆ่าข้าด้วยอะไร? เจ้าเก่งแค่ไหน คิดว่าจะสังหารพวกเขาทั้งหมดได้หรือ? ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าอยู่ในบึงฝูหลง”
อวี้จีแปลงร่างกลับเป็นมนุษย์ พลางมองจอมมารดาบด้วยสายตายั่วเย้า
“อาเต้า ข้าลืมบอกเจ้าไป ท่านพ่อของข้าแท้จริงแล้วคือหัวหน้าตระกูลชิงกุ้ย…”
จอมมารดาบพลิกข้อมือ หันคมดาบไปยังอวี้จี ก่อนจะฟันดาบเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์พร้อมใช้ความสามารถพิเศษจากแผนภาพวังวนเพื่อพุ่งไปหาอวี้จี หวังจะปลิดชีพนางในทันที
ผู้คนจากหอปกฟ้ารู้ว่าจอมมารดาบมีความสามารถนี้ แต่คนจากอาณาจักรโยว่ไม่รู้
อย่างที่คิด เมื่อจอมมารดาบเคลื่อนไหว อสูรบรรพจารย์ระดับกลางจากตระกูลชิงกุ้ยทั้งห้าตัวก็พุ่งเข้ามาพร้อมกัน แสดงร่างอสูรของพวกมันอย่างยิ่งใหญ่
บึงฝูหลงพลันปั่นป่วน น้ำพุ่งกระจายไปทั่วฟ้า แสงสีในท้องฟ้าเปลี่ยนแปรไปในทันที ขณะที่จอมมารดาบกำลังใช้ความสามารถจากแผนภาพวังวน อวี้จีกลับหายตัวไปอย่างรวดเร็ว นางดำดิ่งลงสู่บึงฝูหลง
จอมมารดาบไม่ลังเลที่จะกระโจนลงน้ำตาม เป้าหมายเดียวของเขาคืออวี้จี แต่เมื่อดำดิ่งลงไป เขากลับต้องเผชิญกับฝูงอสูรจำนวนมากมาย
…
...
...
เวลาค่อย ๆ ผ่านไป
บึงฝูหลงปั่นป่วน เลือดได้ย้อมน้ำในบึงจนเป็นสีแดงไปทั่วระยะสิบลี้
ในเวลาเดียวกันที่วังของอ๋องเทียนอวี่ มีรายงานจากบึงฝูหลงถูกส่งมาถึงอย่างเร่งด่วน บนโต๊ะมีรายงานลักษณะเดียวกันวางอยู่หลายฉบับ ทุกฉบับล้วนเป็นข่าวเกี่ยวกับบึงฝูหลง และจะมีรายงานใหม่ส่งมาทุกหนึ่งเค่อ
เมื่อเปิดรายงานฉบับล่าสุด อ๋องอู๋จี๋ที่เพิ่งกลับมาก็เอ่ยถามอย่างร้อนรน
“ว่าไง เจ้าสำนักสำนักอมตะปรากฏตัวหรือยัง?”
“อย่ากังวล ข่าวจากหอจิ้นจือมักจะมาเร็ว แม้ไม่มีใครไปช่วยจอมมารดาบ คนของข้าก็จะช่วยเขาเอง และจะปลอมตัวว่าเป็นคนจากสำนักอมตะที่ช่วยเขาออกมา” อ๋องเทียนอวี่กล่าวพลางสั่ง
“เจ้าไปตรวจสอบความคืบหน้าของอ๋องปิง เราจำเป็นต้องได้คำสั่งม้วนทองจากจักรพรรดิก่อนที่จอมมารดาบจะถูกช่วยออกมา เพื่อยืนยันความผิดของจอมมารดาบ และโยนความผิดให้สำนักอมตะ”
อ๋องอู๋จี๋พยักหน้าเห็นด้วยและรีบปฏิบัติตาม
…
...
...
ในบึงฝูหลง จอมมารดาบแปลงกายเป็นจอมมาร ขณะต่อสู้กับอสูรบรรพจารย์ระดับกลางห้าตัวใต้น้ำอย่างดุเดือดโดยที่ไม่มีใครเสียเปรียบ
ภาพที่เห็นนี้ทำให้อวี้จีถึงกับสะท้านในใจ นางคิดในใจว่า
“จอมมารดาบนี่ช่างโชคดีเกินไปแล้ว…ด้วยพรสวรรค์ระดับเขา ตลอดชีวิตนี้คงได้แค่ระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นต้นก็ถือว่ามากพอแล้ว”
แต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงก็คือ จอมมารดาบกลับได้พบกับสำนักอมตะ และด้วยความช่วยเหลือของสำนักอมตะ เขาไม่เพียงทะลวงเข้าสู่ระดับขั้นกลางได้สำเร็จ แต่ยังกลายเป็นผู้ที่โดดเด่นที่สุดในระดับขั้นกลาง จนอสูรบรรพจารย์ระดับกลางทั้งห้าจากตระกูลชิงกุ้ยยังไม่สามารถเอาชนะเขาได้ใต้น้ำ
อวี้จีถอนหายใจเบา ๆ พลางพึมพำว่า "อีกคนหนึ่งที่จะกลายเป็นซือไห่เสียนคนที่สอง"
จากนั้นนางจึงใช้สัมผัสสอดส่องไปทั่วบึงฝูหลงอย่างระมัดระวัง เพื่อเฝ้าระวังว่ายอดฝีมือจากสำนักอมตะอาจปรากฏตัวขึ้น
สำหรับอวี้จีแล้ว จอมมารดาบไม่ใช่ภัยคุกคาม แต่สิ่งที่นางหวาดกลัวจริง ๆ คือสำนักอมตะ
"ซื่อหม่าเทียนเสวียนยังต้องพ่ายแพ้ บิดาของข้าเกรงว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้เหมือนกัน เพราะในอดีต บิดาเคยต่อสู้กับซื่อหม่าเทียนเสวียน แม้จะเป็นฝ่ายชนะ แต่การต่อสู้นั้นยาวนานถึงสิบวันสิบคืน ไม่เหมือนกับตอนที่ซื่อหม่าเทียนเสวียนสู้กับมังกรอสูรจากสำนักอมตะ ที่พ่ายแพ้อย่างรวดเร็วและสิ้นเชิง"
นางครุ่นคิดต่อไปว่า "สำนักอมตะไม่ได้มีแค่บรรพจารย์อสูรมังกรเท่านั้น แต่เจ้าสำนักและคนที่อยู่เบื้องหลังของสำนักอมตะล้วนแล้วแต่ลึกลับและยากจะคาดเดา"
ในขณะที่อวี้จีกำลังสอดส่องอย่างระแวดระวัง เสียงหนักแน่นเสียงหนึ่งดังขึ้นจากใต้บึงลึก เสียงนั้นมาจากจักรพรรดิอสูรแห่งตระกูลชิงกุ้ยที่กล่าวว่า
"อย่ามัวแต่ดู รีบหนีไปซ่อนตัวในส่วนลึกของบึงฝูหลง สำนักอมตะลึกลับเกินไป และอาจมียอดฝีมือระดับครึ่งก้าวหยวนหยางเข้ามาเกี่ยวข้อง อย่าได้ประมาทโดยเด็ดขาด"
.
(จบตอน)
