บทที่ 613 ฉู่หนิง? ประมุขตำหนักชางคง?

บทที่ 613 ฉู่หนิง? ประมุขตำหนักชางคง?

การปรากฏตัวของ ฉู่หนิง ซึ่งหายไปหลายปี ทำให้ ฉางหลิงซาน และ ซีเหวินเซี่ย ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

“สองท่าน ไม่พบกันเสียนาน!”

เสียงอ่อนโยนของฉู่หนิงปลุกทั้งสองให้ตื่นจากความตกใจ ฉางหลิงซาน แสดงสีหน้าประหลาดใจ ส่วน ซีเหวินเซี่ย กลับเผยรอยยิ้มเปี่ยมไปด้วยความยินดี

ฉู่หนิงไม่ได้เผยพลังใด ๆ ออกมาโดยจงใจ ทำให้ ฉางหลิงซาน สงสัยและถามโดยไม่ทันคิด

“ท่านฉู่ ท่านก็ถูกเชิญมาที่ตำหนักชางคงด้วยหรือ…”

ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างผิดปกติ พลังของฉู่หนิงที่เขารับรู้ได้ ดูแข็งแกร่งกว่า อู๋หลิงเว่ย อย่างชัดเจน ความคิดหนึ่งแล่นผ่านใจเขา

“หรือว่าท่านฉู่…”

ส่วน ซีเหวินเซี่ย ที่มีระดับพลังต่ำกว่า จึงไม่สามารถรับรู้ถึงพลังของฉู่หนิงได้ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของ ฉางหลิงซาน ว่าฉู่หนิงก็ถูกเชิญมา เธอก็เปลี่ยนจากความยินดีเป็นความหวาดกลัวทันที

“หากตำหนักชางคงให้ความสนใจข้า อาจเป็นเพราะท่านฉู่เคยช่วยเหลือข้ามาก่อน หรือว่าพวกเขาต้องการให้ท่านฉู่มาเตือนข้า?”

ด้วยความคิดนี้ ซีเหวินเซี่ย จึงรีบเดินไปขัดจังหวะบทสนทนา

“ท่านฉู่ ท่านก็มาด้วยหรือ? รีบไปจากที่นี่เถิด!”

คำพูดของเธอทำให้ฉู่หนิงนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ เขาหันไปมอง อู๋หลิงเว่ย อย่างสงสัยว่าเธอพูดอะไรกับทั้งสองคน

อู๋หลิงเว่ย เพียงยิ้มและกล่าว

“ท่านประมุข ข้าไม่ได้อธิบายให้สองคนนี้ฟังดีนัก เกรงว่าพวกเขาคงเข้าใจผิด”

เมื่อได้ยินคำว่า “ท่านประมุข” สีหน้าของ ฉางหลิงซาน และ ซีเหวินเซี่ย เปลี่ยนไปทันที ฉางหลิงซาน เต็มไปด้วยความตกใจ ส่วน ซีเหวินเซี่ย แสดงอารมณ์หลากหลาย ทั้งสับสน หวาดกลัว และยินดี

ฉู่หนิง? ประมุขตำหนักชางคง?

ฉู่หนิง มองดูปฏิกิริยาของทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม รู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก็สมเหตุสมผล

“ท่านประมุข ท่านได้พบสหายเก่าแล้ว ข้าขอตัวก่อน” อู๋หลิงเว่ย กล่าวก่อนเดินจากไป

เมื่ออู๋หลิงเว่ย จากไป ฉางหลิงซาน จึงได้สติและพยายามคำนับ แต่ไม่ทันที่เขาจะก้มตัวลงก็พบว่าทำไม่ได้

เสียงหัวเราะของ ฉู่หนิง ดังขึ้น

“พี่ฉาง ไม่พบกันนาน ยังมาทำตัวห่างเหินอีกหรือ?”

ฉางหลิงซาน และ ซีเหวินเซี่ย ต่างยืนงงงัน ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ

“เรื่องนี้ยาวไว้ข้าจะค่อย ๆ เล่า” ฉู่หนิงกล่าวพร้อมมองทั้งสอง

“พี่ฉางเข้าสู่ระดับจินตันช่วงปลายแล้ว หากมีโอกาสอีกนิด คงก้าวหน้าขึ้นได้ ขอแสดงความยินดีด้วย”

ฉางหลิงซาน ได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ

“ท่านฉู่ชมเกินไปแล้ว ท่านต่างหากที่พัฒนาพลังได้อย่างน่าทึ่ง ตอนแรกที่พบกัน ท่านยังอยู่เพียงจินตันช่วงต้น ตอนนี้ถึงระดับหยวนอิงแล้ว…”

พูดมาถึงตรงนี้เขาหยุดไป เพราะยังไม่แน่ใจระดับของฉู่หนิง

ฉู่หนิง ยิ้มและกล่าว

“ข้าอยู่ในระดับหยวนอิงช่วงกลาง ห่างจากช่วงปลายยังมีเวลาอีกหน่อย”

เมื่อได้ยินคำนี้ ฉางหลิงซาน ถึงกับตะลึง ภายในเวลาเพียงร้อยปี ฉู่หนิงสามารถพัฒนาจากจินตันช่วงต้นถึงหยวนอิงช่วงกลาง ซึ่งแทบเป็นไปไม่ได้

จากนั้น ฉู่หนิง หันไปมอง ซีเหวินเซี่ย เธอดูโตขึ้นและสง่างามขึ้นเล็กน้อย แม้ยังคงความเย็นชา แต่ตอนนี้กลับแสดงถึงความมั่นใจที่เพิ่มขึ้น

“เจ้าเข้าสู่ระดับจินตันแล้วหรือ? ดูเหมือนช่วงเวลานี้เจ้าต้องผ่านความยากลำบากไม่น้อย” ฉู่หนิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ซีเหวินเซี่ย ซึ่งปกติจะเย็นชาอย่างที่สุดถึงกับน้ำตาซึม เธอสูดลมหายใจลึกและตอบ

“ข้าได้โอกาสจากที่ท่านให้ไว้ในอดีต หากไม่มีท่าน ข้าคงไม่มีวันนี้”

ฉู่หนิง พยักหน้า และนั่งลงใกล้ทั้งสอง ไม่ได้ขึ้นนั่งในตำแหน่งสูงสุด

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้ามีคำถามมากมาย ใช่แล้ว ข้าคือประมุขคนใหม่ของตำหนักชางคง”

เขาอธิบายสั้น ๆ ถึงที่มาของตำแหน่ง ว่าเขาได้รับการติดต่อจากตำหนักชางคงในอดีต และเพิ่งกลับมาเพื่อรับตำแหน่ง เนื่องจากประมุขคนก่อนมรณภาพเมื่อร้อยปีก่อน

“เรื่องนี้ไม่ซับซ้อนนัก” ฉางหลิงซาน ถอนหายใจอย่างโล่งอก และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ท่านฉู่ไม่เพียงมีพลังสูงส่ง แต่ยังมีวาสนาอันลึกซึ้ง”

ฉางหลิงซาน กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"สองประมุขเลือกที่จะปิดตัวฝึกฝนและมอบตำแหน่งประมุขให้แก่ท่าน จากนี้ไปตำหนักชางคงย่อมอยู่ภายใต้การบริหารของท่าน นับเป็นเรื่องน่ายินดีจริง ๆ เสียดายที่ข้าไม่ได้เตรียมสุรามา ไม่เช่นนั้นคงได้ดื่มฉลองกับท่านหลายจอก!"

ฉู่หนิง ยิ้มรับ "ภายหน้าคงมีโอกาสอีก" น้ำเสียงแฝงความเห็นด้วยกับคำพูดของฉางหลิงซาน

ฉางหลิงซาน ซึ่งอยู่ในเมืองน้ำแข็งเซียนเฉิงมานาน จับน้ำเสียงนั้นได้ทันที ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

"ข้าไม่เคยนึกเลยว่าการพบพานฉู่หนิงโดยบังเอิญในอดีต จะกลายเป็นโอกาสได้รู้จักกับคนที่มีความสำเร็จเช่นนี้ ประมุขแห่งตำหนักชางคง นี่คือหนึ่งในบุคคลชั้นสูงสุดแห่งดินแดนหนาวเหน็บ ข้านับเป็นโชคดีอย่างยิ่งที่ได้สานสัมพันธ์กับเขา"

ขณะคิดเช่นนี้ ฉู่หนิง เอ่ยถาม

"พี่ฉาง และซีเหวินเซี่ย พวกท่านฝึกฝนก้าวหน้ามากทีเดียว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ท่านทั้งสองเป็นเช่นไรบ้าง?"

ฉางหลิงซาน ยิ้มตอบ "เพียงแค่ชีวิตเรียบง่าย"

"ตั้งแต่ครั้งที่ข้าได้พบท่านเมื่อหลายสิบปีก่อน ข้าก็อยู่ในระดับจินตันช่วงกลาง จวบจนสามสิบปีก่อนจึงได้เลื่อนขั้นเป็นจินตันช่วงปลาย แต่ข้าขาดพรสวรรค์ ยากที่จะก้าวข้ามไปถึงขั้นหยวนอิง"

ฉู่หนิง ยิ้มอย่างมีนัย "อาจไม่ยากอย่างที่ท่านคิด หากมีโอกาส พี่ฉางอาจบรรลุหยวนอิงได้ในอนาคต"

จากนั้นเขาหันไปหา ซีเหวินเซี่ย

"ซีเหวินเซี่ย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เจ้ายังคงฝึกฝนอยู่ในเมืองน้ำแข็งเซียนเฉิงใช่หรือไม่? ตอนที่เราพลัดพรากกัน เจ้ากำลังจะเข้าสู่ช่วงกลางของจู้จี แต่ตอนนี้เจ้าบรรลุจินตันแล้ว ดูเหมือนเจ้าได้พบกับโอกาสดี"

ซีเหวินเซี่ย แสดงสีหน้าขอบคุณ "ทั้งหมดนี้เป็นเพราะท่านที่มอบวิชาการสร้างยันต์ให้ข้าในอดีต ทำให้ข้าได้ตั้งหลักในเมืองน้ำแข็งเซียนเฉิง และได้รับทรัพยากรฝึกฝนมากมาย จากนั้นข้าก็เดินทางไปยังเทือกเขาหิมะและทะเลไร้ขอบเขตหลายครั้ง จนเมื่อแปดปีก่อนข้าจึงเลื่อนขั้นสำเร็จ"

ฉู่หนิง ยิ้มอย่างพอใจ ขณะรับรู้ว่า ซีเหวินเซี่ย ไม่เพียงขยันฝึกฝน แต่ยังกล้าออกเดินทางไปยังสถานที่อันตรายเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์

ฉางหลิงซาน กล่าวเสริมด้วยรอยยิ้ม "แม้เพิ่งบรรลุจินตันไม่นาน แต่ข้าเคยได้ยินว่า ซีเหวินเซี่ยมีผลงานสังหารอสูรระดับเดียวกันในเทือกเขาหิมะและทะเลไร้ขอบเขต นางไม่ยอมแพ้บุรุษเลยทีเดียว"

ฉู่หนิง พยักหน้า "น่ายินดีจริง ๆ"

หลังพูดคุยและแน่ใจว่าทั้งสองยังคงเป็นผู้ฝึกฝนอิสระ เขาเผยเจตนาที่แท้จริง

"ที่ข้าเชิญพวกเจ้ามาในครั้งนี้ มีสองเหตุผล หนึ่งคืออยากพบปะพูดคุยกับเพื่อนเก่า อีกเหตุผลคือข้าต้องการเชิญพวกเจ้ามาร่วมงานในตำหนักชางคง เจ้าสนใจหรือไม่?"

ซีเหวินเซี่ย ลุกขึ้นทันทีด้วยความยินดี "ข้ายินดีติดตามท่าน!"

สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เพราะในอดีตนางเคยขอเป็นศิษย์ของฉู่หนิง แต่เขาปฏิเสธ มาวันนี้เขากลับเชิญนางเข้าร่วมด้วยตัวเอง

ฉางหลิงซาน ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ท่านประมุขให้เกียรติเช่นนี้ หากข้าไม่ตอบรับก็คงไม่เหมาะสม"

ฉู่หนิง ยิ้มตอบ "ดีมาก! ข้าขอขอบคุณทั้งสองจากใจ"

เขามอบตำแหน่งให้ ฉางหลิงซาน เป็นผู้คุ้มกันของตำหนัก และเสนอให้ ซีเหวินเซี่ย เป็นศิษย์โดยตรง

"เจ้าบรรลุจินตันช่วงต้น การเป็นผู้คุ้มกันอาจยังไม่เหมาะสม แต่หากเจ้าเป็นศิษย์ของข้า คงไม่มีใครคัดค้าน เจ้าคิดว่าอย่างไร?"