บทที่ 6 ซาลาเปาเม่นถั่วแดง
บทที่ 6 ซาลาเปาเม่นถั่วแดง
หลังจากแสดงเสร็จ ฉินลั่วคิดว่าการแสดงของตัวเองได้คะแนนไม่ต่ำกว่า 95 และคุ้มค่าสำหรับรางวัลพิเศษในการได้ชิมเกี๊ยวสี่มงคลก่อนใคร ด้วยเหตุผลว่าตนเองกำลังโต กินเก่ง และกลางวันกินข้าวไปแค่สองชามครึ่งยังไม่อิ่ม จึงอ้อนจนฉินหวยยอมทำเกี๊ยว 4 ลูก และซาลาเปา 1 ลูกให้รองท้อง
ส่วนเกี๊ยวกุ้งสด เธอไม่อยากกิน เพราะเป็นเกี๊ยวที่เธอและจ้าวหรงห่อเอง
ด้วยเหตุผลที่การแสดงของฉินลั่วแม้จะเว่อร์วังแต่ก็ได้ผล ฉินหวยจึงตกลง
ฉินลั่วตื่นเต้นจนเลือกที่จะนั่งยอง ๆ ในครัวและกินเกี๊ยวร้อน ๆ ที่เพิ่งนึ่งเสร็จ
โดยปกติ การกินอาหารที่เพิ่งปรุงเสร็จใหม่ ๆ มักจะเป็นความสุข แต่ถ้าเป็นขนมอบร้อน ๆ ก็อาจจะไม่ใช่เสมอไป
เพราะขนมที่เพิ่งออกจากหม้อนึ่ง ร้อนมาก
คนทั่วไปกินไม่ได้แน่นอน
แต่ฉินลั่วไม่เหมือนคนทั่วไป เธอแข็งแรงทนทาน
ฉินหวยมักคิดเสมอว่า ความทนทานของฉินลั่วนั้นมาจากภายในถึงภายนอก ตั้งแต่ฝ่ามือถึงลิ้นและกระเพาะ เธอเหมือนเหล็กกล้าไม่ว่าจะเป็นความร้อนหรือการโดนตี เธอคือปรมาจารย์แห่งการรับมือทั้งทางกายภาพและทางความร้อน
เกี๊ยวสี่มงคลใช้เวลาเพียง 8 นาทีก็พร้อมเสิร์ฟ ส่วนซาลาเปาอาจจะใช้เวลานานกว่านั้นเล็กน้อย
“พี่ชาย สุกหรือยัง สุกหรือยัง? 8 นาทีแล้วนะ ฉันว่ากินได้แล้ว ให้ฉันลองชิมก่อน!” ฉินลั่วนั่งยอง ๆ หน้าหม้อนึ่ง พร้อมจับเวลาบนมือถือ
ฉินหวยคำนวณเวลาแล้วคิดว่าน่าจะได้จึงพยักหน้าและยกฝาหม้อนึ่งขึ้น ใช้คีมคีบเกี๊ยววางบนจานเล็กส่งให้ฉินลั่ว
เพื่อความสวยงามและรสชาติที่ดี ฉินหวยได้หั่นแครอทเป็นแผ่นบาง ๆ คลุกกับน้ำมันสลัดและวางรองใต้เกี๊ยวก่อนนึ่ง แครอทสีส้มสดใส และเกี๊ยวที่มีสีเขียว เหลือง น้ำตาล และชมพูทำให้ดูเหมือนดอกไม้ที่สดใสและน่ารัก
“ว้าว!” ฉินลั่วชื่นชมหน้าตาของเกี๊ยวสี่มงคลอย่างขอไปที ก่อนจะรีบหยิบเกี๊ยวด้วยมือเปล่า
พี่ชายใส่ใจถึงขั้นวางฐานให้แล้ว จะมาใช้ตะเกียบคีบอย่างช้า ๆ ก็เหมือนเป็นการไม่ให้เกียรติ
เกี๊ยวที่เพิ่งออกจากหม้อนึ่ง ยังมีไอร้อนลอยขึ้นมา และมีขนาดใหญ่ ฉินลั่วก็เอาเข้าปากทั้งลูก
“อื้ม” ฉินลั่วเคี้ยวเกี๊ยวอย่างมีความสุข พร้อมกับทำหน้าบิดเบี้ยวเพราะความร้อนจนควันพุ่งออกจากปากเหมือนเครื่องพ่นไอร้อน
ถึงแม้จะร้อนจนปากพอง แต่ก็อร่อยมาก
เกี๊ยวที่เพิ่งออกจากหม้อนึ่งนั้น น้ำซุปในไส้ยังคงอยู่ครบ วัตถุดิบตกแต่งที่หลากหลายผสมกับแครอทหวาน สีสันสดใส รสชาติซับซ้อนที่ทั้งสด หวาน เค็ม รวมกันในปาก น้ำซุปอุ่น ๆ และแป้งเกี๊ยวที่เหนียวนุ่มทำให้อร่อยเป็นสองเท่า
“อื้ม อื้ม อื้ม!” ฉินลั่วพยักหน้ารัว ๆ อย่างพูดไม่ออก เพื่อบอกว่าพร้อมเสิร์ฟแล้ว
ในวันที่ไม่ใช่เทศกาลก็ได้กินเกี๊ยวสี่มงคล ถือว่าเหมือนได้ฉลองปีใหม่ล่วงหน้าแล้วในใจของฉินลั่ว เธอจึงหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเกี๊ยวที่ยังมีไอร้อนลอยขึ้นมาเป็นภาพสวยงามส่งไปให้เฮ่อเฉิง
เฮ่อเฉิง: ???
ช่วงเย็นหกโมงครึ่ง โอวหยาง เฉินฮุ่ยหง และเฉินฮุ่ยฮุ่ยมาตรงเวลา
เมื่อเทียบกับช่วงเที่ยง สภาพของเฉินฮุ่ยฮุ่ยดูดีขึ้นมาก หน้าตาสดใสไม่ซีดเซียว และดูมีชีวิตชีวาขึ้น ทันทีที่เธอเข้ามาในบ้าน เธอก็กล่าวทักทายทุกคนด้วยน้ำเสียงหวานน่ารักเหมือนเด็กที่มีมารยาท
โอวหยางและเฉินฮุ่ยหงยังได้นำของขวัญมาด้วย
เฉินฮุ่ยหงนำเครื่องฟอกอากาศหนึ่งเครื่องซึ่งเหมาะสำหรับวางในห้องนั่งเล่นหรือห้องนอน
ส่วนโอวหยางนำของขวัญเป็นกระบองเพชรสองกระถาง ซึ่งเหมาะสำหรับวางบนหน้าต่างหรือโต๊ะ
อาหารเย็นเตรียมไว้พร้อมแล้ว
มีเกี๊ยวสี่มงคลสองจาน ซาลาเปาสองจาน และเกี๊ยวกุ้งน้ำชามเล็กตกแต่งด้วยต้นหอมและผักชีให้เลือกตักเอง ส่วนซาลาเปาไส้ถั่วแดงที่เฉินฮุ่ยหงสั่งไว้เพราะเป็นของโปรดของเฉินฮุ่ยฮุ่ย ฉินหวยก็จัดเตรียม...
ซาลาเปาเม่นถั่วแดง 6 ลูกถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
ซาลาเปาเม่นถั่วแดง ตามชื่อก็คือซาลาเปาไส้ถั่วแดงในรูปทรงเม่นน้อยน่ารัก เป็นเมนูยอดนิยมในร้านอาหารเช้าของครอบครัวฉินที่เด็กอายุ 3-12 ปีในบริเวณนี้ชื่นชอบมาก
เฉินฮุ่ยฮุ่ย ในฐานะเด็กหญิงวัย 9 ปี เห็นซาลาเปาเม่นถั่วแดงแล้วตาเป็นประกาย
“แม่ ดูซิ เม่นน้อย!” เฉินฮุ่ยฮุ่ยพูดด้วยเสียงตื่นเต้น
“ทุกคนมานั่งกินข้าวกันเถอะ เกี๊ยวน้ำในหม้อยังมีอยู่ ถ้าไม่พอไปตักเพิ่มในครัวได้เลย” ฉินหวยเชิญชวนพร้อมรอยยิ้ม
เฉินฮุ่ยฮุ่ยนั่งลงเป็นคนแรก เลือกที่ใกล้ซาลาเปาเม่นถั่วแดงมากที่สุด ฉินลั่วรีบแย่งที่นั่งใกล้เกี๊ยวสี่มงคล ส่วนโอวหยางที่แขนยาวจึงไม่ได้กังวลเรื่องที่นั่ง แต่เดิมเขาตั้งใจจะนั่งข้างเฉินฮุ่ยหงเพื่อหาโอกาสประจบผู้นำ แต่ตำแหน่งนั้นถูกฉินหวยจับจองไปแล้ว เขาจึงเลือกนั่งระหว่างฉินฉงเหวินและฉินลั่วแทน หวังจะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวฉิน
โอวหยางเป็นคนแรกที่หยิบตะเกียบคีบซาลาเปาไส้หมูขึ้นมากิน เขากัดเข้าไปคำใหญ่ เคี้ยวสองสามทีแล้วกลืนลงท้อง ก่อนจะกล่าวอย่างพึงพอใจ “นี่แหละรสชาติที่คิดถึง!”
“อยากกินแบบนี้มาหลายปีแล้ว คุณฮุ่ยหง คุณไม่รู้หรอก ตั้งแต่ครั้งนั้นที่กินซาลาเปาไส้หมูของฉินหวยในการแข่งขัน หลังจากนั้นฉันกินซาลาเปาของโรงอาหารก็ไม่อร่อยอีกเลย ต่อให้ดีแค่ไหนก็เทียบไม่ได้”
คำพูดของโอวหยางทำให้เฉินฮุ่ยหงหัวเราะ ก่อนจะหยิบซาลาเปาไส้หมูขึ้นมากินบ้าง เธอยิ้มพลางพูดว่า “ขนาดนั้นเลยหรือ? ฉันไม่ค่อยเห็นคุณกินซาลาเปาตอนเช้าเลย”
พูดจบ เธอกัดซาลาเปาแล้วพยักหน้ารับ
“อร่อยจริง” เฉินฮุ่ยหงยืนยัน
ด้านเฉินฮุ่ยฮุ่ย เธอกำลังเคี้ยวซาลาเปาเม่นถั่วแดงช้า ๆ คำเล็กคำละนิด ไม่พูดอะไร
ส่วนฉินลั่ว——
ในขณะที่โอวหยางและเฉินฮุ่ยหงกำลังสนทนา เธอจัดการเกี๊ยวสี่มงคลไปสองลูกแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเพิ่งกินมื้อใหญ่ไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
วัยหนุ่มสาวก็ดีแบบนี้ กินจุได้ไม่อั้น
เห็นฉินลั่วกำลังกินเกี๊ยวสี่มงคลไม่หยุด โอวหยางจึงลองหยิบขึ้นมาหนึ่งลูกบ้าง “นี่คือเกี๊ยวสี่มงคลใช่ไหม? ดูสวยดีนะ ฉันรู้สึกคุ้น ๆ กับหน้าตามันแปลก ๆ”
เขากัดเข้าไปหนึ่งคำ
โอวหยางนิ่งค้างไปเลย
นิ่งค้างแบบสมบูรณ์ ประมาณเจ็ดถึงแปดวินาทีโดยไม่ขยับ
ท่าทีของโอวหยางที่เหมือนกลายเป็นหิน ทำให้ฉินลั่วซึ่งกำลังรีบกินเกี๊ยวเพิ่มต้องหยุดชะงัก เธอถามอย่างไม่แน่ใจ “เค็ม...เค็มไปเหรอ?”
หรือว่าไส้เกี๊ยวที่ฉินหวยปรุงไม่ได้ละลายเกลือ?
เป็นไปไม่ได้ ข้อผิดพลาดง่าย ๆ แบบนี้มีแต่พ่อเขา ฉินฉงเหวิน เท่านั้นที่จะทำ
วินาทีต่อมา ดวงตาของโอวหยางเริ่มชื้น
“ปรมาจารย์หวย!” โอวหยางพูดอย่างเสียดาย “ตอนที่คุณแข่งเมื่อก่อน ทำไมไม่ทำเมนูนี้ล่ะ?!”
“ถ้าคุณทำเมนูนี้ เราเอาถุงกระสอบจับหลานชายของผู้จัดการโรงอาหารที่หกมาซ้อมก็ยังต้องให้คุณได้ที่หนึ่งแน่นอน!”
ฉินหวย: …
ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ปกติเขาไม่ค่อยกินของโรงอาหารที่หก รางวัลเงินสดก็ยังดีกว่าคูปองกินฟรีตลอดปีอยู่ดี
“ถ้าผมรู้แต่แรกว่าคุณมีฝีมือขนาดนี้” โอวหยางพูดด้วยเสียงสะอื้น “ตอนที่ผมเปิดร้านหม้อไฟปลา ผมต้องจ้างคุณมาเป็นพ่อครัวแน่นอน”
“ร้านหม้อไฟปลาของผมคงไม่ต้องปิดตัวในปีแรก”
ทำให้ตอนนี้พ่อแม่ของเขาไม่ให้เงินเขา ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก เงินเดือนแค่ 4,000 หยวนต่อเดือน บอกว่าอยากให้เขาเรียนรู้ความลำบากและตั้งใจทำงานเสียก่อน
โถ่เอ้ย ชีวิตมันช่างขมขื่น!
ฉินหวย: ?
ผมเห็นคุณเป็นรุ่นพี่ แต่คุณเห็นผมเป็นวัวหรืออะไร?
โอวหยางที่ความรู้สึกหลากหลายกลายเป็นความหิวโหย รีบกินเกี๊ยวสี่มงคลต่อ
ฉินลั่วที่รู้สึกถึงภัยคุกคามก็ไม่ยอมแพ้ เร่งความเร็วในการกินอย่างตะกละตะกราม
เฉินฮุ่ยหงที่มองว่าเด็กหนุ่มสาวสมัยนี้ช่างน่าสนุก จะทำอะไรก็ต้องแข่งขัน แม้แต่กินข้าวยังต้องแข่งกัน เธอมองดูสองคนนี้แข่งกินอย่างสนใจ สำหรับเธอในวัยนี้ การกินข้าวไม่ได้สำคัญเท่าการดูคนอื่นกิน
ดูแล้วยังเจริญอาหารอีกต่างหาก
ขณะที่โอวหยางและฉินลั่วแข่งกินกันไปได้ประมาณ 1 ใน 3 เฉินฮุ่ยฮุ่ยก็เพิ่งกินซาลาเปาเม่นถั่วแดงลูกแรกหมด
“ฮุ่ยฮุ่ย อยากกินเกี๊ยวน้ำเล็ก ๆ เพิ่มไหม? หรืออยากลองเกี๊ยวก่อน?” เฉินฮุ่ยหงก้มหน้าถาม
เฉินฮุ่ยฮุ่ยส่ายหน้าแล้วตอบว่า “แม่คะ ซาลาเปาเม่นอร่อยมาก”
“งั้นเราไปทำซาลาเปาเม่นกันวันพุธหน้า”
ฉินหวย: !
เขารู้อยู่แล้วว่าฮุ่ยฮุ่ยต้องเป็นเด็กดี
ไม่เพียงแต่ขี้อาย ยังน่ารัก รู้จักมารยาท และฉลาดอีกด้วย
ที่สำคัญที่สุดคือ เธอฉลาดจริง ๆ
ดูชื่อที่ตั้งให้เธอสิ ฮุ่ยฮุ่ย หมายถึงฉลาด ซ้ำยังฉลาดเป็นสองเท่า!
เธอเข้าใจทุกอย่างได้ง่ายดาย
ซาลาเปาเม่นถั่วแดงที่เขาทำขึ้นมา ก็เพื่อเฉินฮุ่ยฮุ่ยโดยเฉพาะ!
เขาไม่ต้องพยายามชักจูงอะไร ฮุ่ยฮุ่ยก็พูดออกมาเอง
การดึงดูดความสนใจ 100 คนผ่านทางนี้ ช่างเป็นเรื่องง่ายดาย!
