บทที่ 565 ความทะเยอทะยาน!
เมื่อหลัวเฉิงเดินทางมาถึงตำหนักซ่างอวิ๋น อวิ๋นเหมิงลี่ก็กำลังรอเขาอยู่แล้ว นางยืนอยู่ริมหน้าผาสูง มองป้ายตำหนักซ่างอวิ๋นที่ตั้งตระหง่าน เบื้องหลังคือทะเลเมฆอันไร้ที่สิ้นสุด สายลมพัดผ่านอย่างรุนแรง ชุดสีขาวของนางปลิวสะบัด ราวกับเทพธิดาที่ถูกลงทัณฑ์ให้มาเยือนโลกมนุษย์ “พี่หญิงอวิ๋น!” หลัวเฉิงมองนางอย...