บทที่ 510-511
【แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ】
【แค่ คอมเมนต์ ก็เหมือนการให้กำลังใจแล้วนะครับ รบกวน comment กันหน่อยน๊า ;-;】
【Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย】
บทที่ 510 : ในที่สุดฉันก็เอาชนะนายได้
ซาสึเกะทำได้เพียงถอยห่างออกไป พยายามหลีกเลี่ยงอิทาจิ
“ในที่สุดฉันก็ชนะ….ซาสึเกะ”
หลังจากต้อนซาสึเกะไปที่หน้าหินก้อนใหญ่ อิทาจิก็ยิ้มแล้วพูดกับซาสึเกะ ในขณะเดียวกันอิทาจิก็เหยียดสองนิ้วออกแล้วค่อย ๆ ขยับไปทางดวงตาของซาสึเกะ
ซาสึเกะก็มองดูอิทาจิชี้นิ้วไปที่หน้าผากและดั้งจมูกของเขาเงียบ ๆ
แต่จู่ ๆ ซาสึเกะก็พบว่าท่าทีของอิทาจิดูแปลกไป
เนตรวงแหวนของอิทาจิค่อย ๆ หยุดหมุน และในที่สุดอิทาจิก็ล้มลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง และมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา
ตอนนั้นเองท้องฟ้าดูเหมือนจะร้องไห้ออกมาเช่นกัน
จู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่
ในเวลานี้ท้องฟ้าที่มืดสนิท ไม่มีแสงจันทร์ส่องสว่างมีเพียงเมฆสีดำทะมึนลอยในอากาศ เสียงฟ้าร้องคำรามยังคงดังไม่รู้จบ และเสียงฝนที่เหมือนพายุเท่านั้น
มีเพียงสองคนจากตระกูลอุจิวะที่หอบหายใจด้วยความยากลำบากเท่านั้นที่นอนอยู่บนพื้นท่านกลางสายฝน อย่างสิ้นแรง
จักระของอิทาจินั้นอ่อนแอมาก และดูเหมือนว่าแค่หมัดธรรมดา ๆ ก็สามารถคร่าชีวิตเขาได้
แต่ที่บนกำแพงสูงที่พังทลาย มีกระแสน้ำวนพลิ้วไหวในอากาศ และมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากอากาศโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
เขาสวมเสื้อกันฝนสีดำ และตาขวาของเขาก็เป็นสีแดงเลือด และมีลวดลายสีดำลึกลับปรากฏขึ้นในดวงตา
“จบแล้วเหรอ? เฮ้อ อากาศตอนนี้ดูแย่จริง ๆ”
หลังจากที่เขาพูดจบ ร่างของเขาก็หายไปในอากาศอย่างไร้ร่องรอย
โคลนกระเซ็นในซากปรักหักพัง ก่อตัวเป็นแอ่งน้ำและไหลเชี่ยวอย่างรุนแรง
ฝนที่ตกหนักราวกับว่ามันจะกลืนกินโลกทั้งใบเข้าไป
ซาสึเกะที่นอนอยู่กับพื้น พยายามพยุงตัวเองขึ้นมาเขาไปที่ใบหน้าด้านข้างของอิทาจิที่เปื้อนไปด้วยโคลน หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เขาพบว่าอารมณ์ของเขาไม่มีความสุขอย่างที่คิด มันมีแต่ความว่างเปล่าและความเหงาที่ชัดเจนเข้ามา
ชายคนนี้เคยเป็นพี่ชายที่เขาชื่นชม หนึ่งในคนที่รักมากที่สุดในชีวิต
เมื่อมาถึงจุดนี้ ไม่ว่าจะเป็นเพราะโชคชะตาหรือเหตุผลอื่น ๆ จู่ ๆ ซาสึเกะก็ไม่อยากจะคิดถึงมันมากนัก
แต่มีบางสิ่งที่เขาต้องคิดให้ออก
อิทาจิเพียงจ้องมองภาพอันมืดมิดตรงอย่างว่างเปล่า ลมหายใจของเขาอ่อนแอลงไปเรื่อย ๆ และชีวิตของเขาก็เหมือนกับเทียนในสายลม ซึ่งอาจดับเมื่อใดก็ได้...
เมื่อได้ยินเสียงอะไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ตอบสนองในทันทีและยังคงจ้องมองท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า
“ทำไมนายถึงทิ้งฉันไว้คนเดียว ในเมื่อนายฆ่าคนในตระกูลจนหมด?”
ซาสึเกะถามขึ้น
คำตอบก่อนหน้าของอิทาจิไม่ได้ทำให้เขาเชื่อ
ยิ่งไปกว่านั้น ต้องใช้เมื่อเขาต้องการเนตรวงแหวนเพื่อก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้นนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นการตัดสินใจอย่างกะทันหันหลังจากที่โคโนฮะละทิ้งเขา
ไม่ บางทีเหตุผลนี้อาจเป็นส่วนหนึ่งของคำโกหกของเขา
“เพราะอะไร? เพราะข้อตกลงบางอย่างเหรอ?”
อิทาจิจ้องมองหยาดฝนที่ตกลงอย่างต่อเนื่องอย่างเหม่อลอย และพูดด้วยด้วยสติที่เลื่อนลอย
“ข้อตกลงอะไร?”ผู้บริหารระดับสูงของโคโนฮะจำเป็นต้องยับยั้งการกระทำของฉันก็เท่านั้น ในฐานะญาติเพียงคนเดียวของฉันในโลกนี้ นายคือห่วงโซ่ที่ดีที่สุดในการควบคุมฉัน ดังนั้นตั้งแต่นายออกจากหมู่บ้านโคโนฮะ ความสัมพันธ์ของฉันกับพวกเขามันก็หมดลง..."
อย่างไรก็ตาม อิทาจิไม่แปลกใจเลยที่โคโนฮะจะเคลื่อนไหวเช่นนั้น
เพราะเป็นตัวอิทาจิเองที่ดื้อรั้นไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ก็ไม่สมควรที่เขาจะได้รับความไว้ใจจากใคร…
บทที่ 511 : จงเข้มแข็งไว้
ในอดีตซาสึเกะเป็นห่วงโซ่ในการควบคุมอิทาจิ แต่เมื่อเกิดปัญหากับซาสึเกะที่เชื่อมโยงความสัมพันธ์ที่ว่านั้นไว้หายไปก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว
ท้ายที่สุดแล้ว คนที่สามารถโหดเหี้ยมพอที่จะโจมตีแม้แต่คนในตระกูลของเขาเอง หากไม่มีโซ่พันธนาการ จะไม่มีใครห้ามเขาได้อีกแล้ว
อิทาจิสามารถฆ่าล้างตระกูลอุจิวะเพื่อให้โคโนฮะสงบสุขได้ ตอนนี้เขาใช้เพื่อเหตุผลอื่นในการโจมตีโคโนฮะได้แล้ว
เขาทิ้งหมู่บ้านโคโนฮะไว้ข้างหลังด้วยความรู้สึกว่าไม่มีใครเชื่อใจเขาเลย
เขาได้ทำนายชะตากรรมของเขาในปัจจุบันเมื่อหลายปีก่อนไว้แล้ว
สำหรับเขา นี่คือบทที่ถูกกำหนดไว้นานแล้วหลังจากที่เขาออกจากหมู่บ้านโคโนฮะ
“นายกำลังโกหกฉัน”
ซาสึเกะพูดออกไปทันที แน่นอนว่าเขายังคงเชื่อว่าอิทาจิไม่ได้บอกความจริง
ชายคนนี้ตั้งแต่แรกเริ่มก็โกหกแล้ว
เหตุผลที่อิทาจิไม่ฆ่าเขาตั้งแต่แรกนั้นไม่ใช่เพราะข้อตกลงกับผู้บริหารระดับสูงของโคโนฮะอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้ร่างกายซาสึเกะหมดแรงที่จะพูดอะไร
เมื่อได้ยินคำตอบของซาสึเกะ มุมปากของอิทาจิก็กระตุกเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้ม ดวงตาของเขามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดมนมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนคิดแบบนั้นเขาก็คิดได้ว่าชีวิตของเขานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“นายแข็งแกร่งขึ้นจริง ๆ ซาสึเกะ ตอนนี้นายแซงหน้าฉันไปแล้ว”
ซาสึเกะก็เงียบไป เขาเกลียดผู้ชายคนนี้ แต่ก็รักผู้ชายคนนี้ด้วย
อิทาจิเป็นพี่ชายสุดที่รักและเป็นเป้าหมายของการแก้แค้น ทุกอย่างมันช่างขัดแย้งกันไปหมด
มันทำให้ซาสึเกะหดหู่มากจนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี
“ในตอนแรก ฉันวางแผนที่จะใช้คาถาพิเศษเพื่อกลับใจนายและปล่อยให้นายหนีไปเป็นโอกาสสุดท้าย... เพราะไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร ไม่มีใครสามารถอยู่รอดได้ในโลกนี้เพียงลำพัง แต่ตอนนี้นายก็มีทางเลือก…”
อิทาจิไอเบา ๆ และมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ
“เมื่อก่อนฉันอยากจะเปลี่ยนโลกในฐานะโฮคาเงะ แต่ฉันกลับเหย่อหยิ่งจนมองไม่เห็นใครนอกจากตัวฉันเอง และฉันยังทำอะไรไม่ได้เลยจนกระทั่งตอนนี้...จนถึงทุกวันนี้ ฉันยังจำภาพที่พ่อพาฉันไปสนามรบได้เป็นครั้งแรก และทั้งชีวิตของฉันถูกครอบงำด้วยความตั้งใจนั้น…”
“หลังจากใช้ชีวิตมายี่สิบกว่าปีและเร่ร่อนมาครึ่งชีวิต ฉันก็รู้ว่าฉันคือคนที่ถูกผูดมัดเอาไว้ ดังนั้นขอโทษนะซาสึเกะ นี่เป็นครั้งสุดท้าย…”
“ซาสึเกะน้องชายของฉัน…นายคือคนเดียวที่รอดชีวิตของตระกูลเรา นายต้องเข้มแข็งไว้นะ”
อิทาจิมองดูท้องฟ้าที่กำลังร้องไห้ วิสัยทัศน์ของเขาเบลอและมืดลงแล้ว
ราวกับว่ากระแสน้ำเย็นปกคลุมร่างกายของเขา ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวอะไรได้ และแม้แต่เสียงพูดก็ค่อย ๆ หายไป
สายฟ้าฟาดลงมาบนท้องฟ้า และจากนั้นก็โจมตีบนยอดเขาที่อยู่ห่างไกลจนทำให้เกิดเสียงเหมือนระเบิด
บูม!
หลังจากเสียงดัง เปลวไฟก็กระเซ็นและกระจายไปทุกทิศทาง
แต่ทันใดนั้นไฟที่เพิ่งปรากฏก็ดับลงทันทีด้วยน้ำฝนมากมาย
ในใจของอิทาจิ ภาพต่าง ๆ ในอดีตเริ่มฉายซ้ำ
ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาขอขนมจากฟุกาคุ พ่อของเขา แต่พ่อของเขาปฏิเสธและบอกว่าหากเขากินขนมมากเกินไปซึ่งส่งผลเสียต่อฟันของเขา
แต่เขาแค่ยังต้องการ…เขาแค่อยากได้สิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้าย
อิทาจิร้องไห้และต่อรองกับพ่อของเขาด้วยน้ำเสียงวิงวอน
เมื่อเห็นท่าทางที่น่าสงสารของลูกชาย พ่อของเขาก็ยอมใจอ่อนและหยิบขนมช็อกโกแลตชิ้นสุดท้ายที่เหลือออกมาส่งให้เขา…
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_