บทที่ 508-509
【แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ】
【แค่ คอมเมนต์ ก็เหมือนการให้กำลังใจแล้วนะครับ รบกวน comment กันหน่อยน๊า ;-;】
【Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย】
บทที่ 508 : ใกล้จะถึงเวลาแล้ว
อย่างไรก็ตาม เมื่อเงยหน้าขึ้นมองยักษ์สีส้มแดงและล็อคร่างของอิทาจิไว้ ก็ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น มีเพียงยักษ์สีส้มแดงเท่านั้นที่ยังคงนิ่งเฉยหลังจากแกว่งดาบ
อ๊ะ!
เมื่อนั้นซาสึเกะตระหนักว่าเขาคิดผิด และมันก็สายเกินไป
เขายินเสียงชูริเคนดังก้องไปในอากาศชัดเจน
"โอ้!"
ก่อนที่เขาจะรู้ตัว มือและขาของเขาถูกชูริเคนที่ลอยมาแทงทะลุเนื้อของเขาไปเล้วและทำให้เขาก็ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด
ร่างที่ถือคุไนไว้ในมือ หมุนมันไปมาระหว่างนิ้ว จากนั้นเขาก็รัดคุไนไว้แน่นแล้วแทงเข้าที่ร่างของซาสึเกะอย่างรุนแรง
ด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย ซาสึเกะก็กลิ้งตัวออกไปด้วยความเจ็บปวด และเขาก็รีบดึงชูริเคนออกจากมือและขาของเขาอย่างรวดเร็ว
ข้างหน้า อิทาจิที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนอันหนาวเย็นถือคุไนเดินไปช้า ๆ
ซาสึเกะหรี่ตาของเขาลงมอง และเม้มริมฝีปากสีซีดของเขาไว้แน่น ฝนเริ่มตกลงมาอาบแก้ม แต่สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขายังคงคิดอย่างสงบและค่อย ๆ ถอยกลับไป
แม้ว่าแขนและต้นขาของเขาจะยังคงมีเลือดไหลออกมา จะทำให้เสื้อและกางเกงประเปื้อน แอ่งโคลนบนพื้นกระซัดกระเซ็นไปทั่ว เสียงฝีเท้าของอิทาจิเร็วขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็กลายเป็นการวิ่งที่เร็วปานสายฟ้า ความแข็งแกร่งของร่างกายทั้งหมดมีสมาธิและระเบิด และชัยชนะก็อยู่ในมือของอิทาจิ
ร่างของอิทาจิผ่านไป
ฉึก!
แต่ดาบสีเงินเจาะทะลุหน้าอกของอิทาจิ เขากระอักเลือดออกมาด้วยความเจ็บปวด และเขาจำได้ว่ามันเป็นดาบคุซานางิของซาสึเกะ
“มันเป็นภาพลวงตางั้นเหรอ?” อิทาจิรู้สึกเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง เขาจึงพยายามดิ้นรนหอบอย่างหนักและพูดขึ้น
เขาหันกลับมามองอย่างยากลำบาก และเมื่อมองไปที่ด้านหลังซาสึเกะ เขาก็เห็นโครงกระดูกสีม่วงที่ล้อมรอบร่างกายของซาสึเกะเอาไว้
คุไนของอิทาจิแทงไปที่โครงกระดูกไม่สามารถเจาะทะลุได้
"ทำไม.....นายยังมีจักระเหลืออยู่...และชูริเคนของฉัน น่าจะทำให้แขนขาของนายชา…”
อิทาจิเดินโซเซและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ก่อนที่ร่างกายของเขายืนไม่ไหว เชือกที่ผูกผมของเขาก็กระจัดกระจาย ผมยาว ๆ ของเขาแนบติดแก้ม และความหนาวเย็นก็เข้ามากระทบที่ร่างกายของเขา
ซาสึเกะเดินเข้ามาหาอิทาจิและเช็ดแขนเสื้อด้วยท่าทีไม่แยาแส กระดาษยันต์ที่สลักคำว่า "การแพทย์" ติดอยู่บนแขนของเขา เขาฉีกมันออกและโยนลงบนพื้นโคลน
นี่คือเครื่องรางทางการแพทย์ที่พัฒนาโดยโอโรจิมารุ ซาสึเกะติดสิ่งเหล่านี้ไว้บนส่วนต่าง ๆ ของร่างกายล่วงหน้า เครื่องรางเหล่านี้ไม่เพียงแต่สามารถรักษาบาดแผลเท่านั้น แต่ยังช่วยฟื้นฟูจักระของผู้ใช้อีกด้วย
ทีแรกซาสึเกะคิดว่าจะไม่สามารถใช้เทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ได้ แต่เขาก็ไม่ประมาทยังไงกันไว้ก็ดีกว่าแก้
ซาสึเกะถอนหายใจเบา ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มอันโหดร้ายบนใบหน้า
"แต่ไม่เป็นไร ยังไงในที่สุดฉันก็ได้โจมตีนายสักที!"
“ยินดีด้วยจริง ๆ ซาสึเกะ” อิทาจิใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดจากมุมปาก และมองไปบนท้องฟ้า แล้วจู่ ๆ เขาก็ยิ้มให้ซาสึเกะที่อยู่ตรงหน้าเขา
“หลังจากคำนวณเวลาแล้วก็น่าจะมาเร็ว ๆ นี้” อิทาจิพึมพำกับตัวเอง
"นี่…กี่โมงแล้ว?" ประโยคนี้ดึงดูดความสนใจของซาสึเกะทันที เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายคิดว่าฉันจะแพ้ง่าย ๆ เหรอ? น้องชายตัวน้อยของฉัน” อิทาจิมองดูสีหน้าสับสนของซาสึเกะ และก็แสดงรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าที่อ่อนโยนและไม่แยแสของเขา
เขากระซิบซาสึเกะเบา ๆ ว่า "ตอนนี้นายน่าจะจะรู้สึกเจ็บปวดที่ท้องแล้วใช่ไหม?"
“เป็นไงบ้าง ตกใจหรือแปลกใจไหม? …น้องชายที่แสนโง่เขลาของฉัน” อิทาจิกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชา
บทที่ 509 : ชื่นชมการกระทำ
“มันเหมือนมีแมลงคลานอยู่ในท้อง….คลาน….คลาน…แล้วสุดท้ายก็ขุดเข้าไปในหัวใจของนาย แทะเข้าไปที่หัวใจ รู้สึกไหม?”
เสียงของอิทาจินั้นแผ่วเบามาก แต่ซาสึเกะยังคงได้ยินชัดเจน รูม่านตาของเขาหรี่ลงทันที เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อมองอิทาจิที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่แยแส
“จงใจทำให้ฉันกลัวสินะ! หึหึหึ......”
อิทาจิยิ้มและตอบกลับไปว่า
“ฉันเนี่ยนะตั้งใจทำให้นายกลัว? ฉันไม่ทำอะไรน่าเบื่อขนาดนั้น แต่นายคิดว่านายจะรอดพ้นจากหายนะครั้งนี้ได้จริงเหรอ?”
“น้องชายฉันรู้ว่านายเป็นคนฉลาด และตอนนี้ควรจะคิดอะไรสักอย่างได้แล้ว”
“แล้วไงล่ะ?” ซาสึเกะหรี่ตาลงมองอิทาจิแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ทำไมนายไม่คิดบ้างล่ะ? นางเองก็ควรรู้สถานการณ์ของนายเหมือนกันจริงไหม?”
อิทาจิฟังและมองซาสึเกะด้วยรอยยิ้ม
ขณะที่ซาสึเกะกำลังจะพูดต่อ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเสียวซ่านเบา ๆ ในช่องท้อง และในขณะเดียวกันก็รู้สึกคันเล็กน้อย ความรู้สึกนั้นมันเหมือนกับที่อิทาจิอธิบายคือมีหนอนคลานอยู่ในช่องท้องของเขา
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเวลาผ่านไปความเร็วของการเคลื่อนไหวของมันก็เร็วขึ้นเรื่อย ๆ และในเวลาเพียงชั่วพริบตา มันก็มาถึงส่วนบนของช่องท้อง
อากาานี้ทำให้ซาสึเกะใจร่วงไปที่ตาตุ่มทันที
“นาย…ทำมันตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซาสึเกะหรี่ตาลงเพื่อจ้องมองดวงตาของอิทาจิอย่างใกล้ชิด อิทาจิพูดพูดอย่างเย็นชาว่า
“ทำเมื่อไหร่ มันสำคัญด้วยเหรอ?” อิทาจิพูดต่อ
“แล้ว…ถ้าฉันทำตั้งแต่แรกที่เราเจอกันล่ะนายจะทำยังไงได้?”
หลังจากอิทาจิพูดจบ ซาสึเกะก็มีอาการโกรธจัด เขาเหยียดกำปั้นออกพยายามรวบรวมจักระในร่างกายของเขา และกำลังจะชกอิทาจิอย่างแรง
อย่างไรก็ตาม เขาก็ต้องตกตะลึงเพราะหมัดของเขาหยุดค้างอยู่กลางอากาศ และเขาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้
ซาสึเกะตกใจเมื่อพบว่าปริมาณจักระที่เขาสะสมไว้ในร่างกายของเขาหมดลงและว่างเปล่าไปแล้ว
“อะไรกัน ๆ น้องชายที่โง่เขลาของฉัน ไม่แปลกใจเหรอที่พบว่าปริมาณจักระในร่างกายนายหายไปแล้ว”
อิทาจิพูดเบา ๆ
ทันใดนั้น ซูซาโนะโอะที่อยู่ข้างหลังอิทาจิก็ยกซาสึเกะขึ้นแล้วโยนลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง
หลังจากนั้นจู่ ๆ อิทาจิก็ไอออกมาเสียงดังลั่น และเลือดมากมายก็ไหลออกจากปากของเขาเรื่อย ๆ เขาไม่สามารถรักษาสถานะของซูซาโนะโอะไว้ได้อีกต่อไป ทันใดนั้น ซูซาโนะโอะที่อยู่ข้างหลังอิทาจิก็หายไปอย่างสมบูรณ์ราวกับว่าไม่เคยมีมาก่อน มันหายไปโดยร่องรอยใด ๆ ไว้
มีเพียงสภาพแวดล้อมโดยรอบเท่านั้นที่แสดงให้เห็นว่ายักษ์ใหญ่นั้นเคยปรากฏตัวที่นี่
“ซาสึเกะ….นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเรียกชื่อนาย” อิทาจิเอื้อมมือออกไปเพื่อพยายามเช็ดเลือดจากปากของเขา แต่ดูเหมือนว่าจะไหลออกมาจากช่องว่างระหว่างนิ้วของเขาอยู่ดี
เนื่องจากมันไม่สามารถเช็ดมันได้หมด อิทาจิจึงไม่สนใจมันเช็กมันอีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เวลาของเขากำลังจะหมดลงแล้ว
“นายภูมิใจในเนตรวงแหวนของนายมากใช่ไหม? แต่นายยังมองเห็นไม่ชัดเจนเลยว่าฉันได้ทำอะไรนายไปบ้าง”
อิทาจิมองซาสึเกะเงียบ ๆ น้องชายตรงหน้าเขาที่เคยเป็นเหมือนตุ๊กตาตัวน้อยที่แสนน่ารักเติบโตขึ้นจนมาถึงจุดที่เป็นอยู่ตอนนี้
เขามองดูใบหน้าที่คุ้นเคยของซาสึเกะ และอดไม่ได้ที่จะหัวใจเต้นแรงความรู้สึกในอดีตนั้นแล่นเข้ามาในหัวใจ
การกระทำที่พี่น้องทั้งสองเล่นด้วยกันเมื่อพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่
หลังจากที่ซาสึเกะก็ล้มลงกับพื้น เขาพยายามจะเรียกคืนสติขึ้นมา เมื่อเขาเห็นอิทาจิเดินเซไปเซมา ซาสึเกะก็อยากจะโจมตีเขา แต่กลับพบว่าเขาเจ็บปวดไปทั้งตัว และจักระบนร่างกายของเขาก็ยังไม่เพียงพอที่จะไปทำแบบนั้น
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_