บทที่ 39 ตำหนักภายนอก

เดินตามทางภูเขามาราวสิบนาที ทุกคนรู้สึกว่าตรงหน้าสว่างขึ้น

บนภูเขาแห่งนี้มีตำหนักแยกอยู่แห่งหนึ่ง อิฐเขียวกระเบื้องเขียว ให้ความรู้สึกเหมือนคฤหาสน์สมัยใหม่

"ข้าส่งถึงแค่นี้ ที่เหลือขึ้นอยู่กับพวกเจ้าเอง"

หลังพูดประโยคนี้จบ ผู้นำทางจากแก๊งก็จะหมุนตัวจากไป

"ท่านโปรดรอก่อน"

ชายหนุ่มชุดขาวรีบหยิบน้ำเต้าสีม่วงออกจากแขนเสื้อ ยื่นให้ผู้นำทาง

"ไม่ทราบว่าในตำหนักนี้มีอะไรที่ต้องระวังบ้างหรือไม่"

ผู้นำทางชั่งน้ำหนักน้ำเต้าสีม่วงในมือ พยักหน้าพอใจ

"เจ้าหนุ่ม เจ้าไม่เลว"

พูดจบผู้นำทางยังมองคนอื่นๆ

เมื่อสายตากวาดมา คนอื่นๆก็รู้สึกตัวทันที ทุกคนหยิบของกำนัลออกมามอบให้ คนที่มาถึงก่อนเหล่านี้ก็เหมือนอู้ชง มีของวิเศษ ที่บ้านมีเส้นสาย สถานที่ที่ต้องติดสินบนย่อมเตรียมพร้อมแล้ว

ในพริบตาของกำนัลทั้งสมุนไพรและยาวิเศษก็ถูกมอบให้มากมาย เมื่อถึงคิวอู้ชง เขาก็ทำเหมือนคนอื่น ลูบแขนเสื้อแล้วหยิบซาลาเปาขาวใหญ่วางลงไป

ซาลาเปานี้เป็นของที่เขาซื้อตอนเช้า เหลือจากการกิน

???

เมื่อของกำนัลชิ้นนี้ออกมา ทุกคนต่างอึ้งไปชั่วขณะ

'หรือจะเป็นของวิเศษอะไร?'

บางคนอดคิดไม่ได้

ทุกคนไม่คิดว่าจะมีใครที่ในตอนจะเข้าสำนักเซียน กลับให้ซาลาเปาเป็นของกำนัลแก่ผู้นำทาง ยิ่งเป็นซาลาเปาที่กัดแล้วด้วย

ผู้นำทางก็งงงวยอยู่บ้าง เขายังใช้มือบีบดู หลังจากยืนยันว่าเป็นซาลาเปาจริงๆ ก็หันมาสนใจรูปลักษณ์ของอู้ชง

"ซาลาเปาธัญพืช รสชาติดีมาก"

ผู้นำทางเบนสายตากลับ เก็บของกำนัลอื่นๆเข้าแขนเสื้อ

"ตำหนักนี้คือตำหนักภายนอกของสำนักเซียนเผิงไหล หลังพวกเจ้าเข้าไปจะมีคนทดสอบพวกเจ้าโดยเฉพาะ แค่ผ่านพวกเจ้าก็ถือว่าได้เข้าร่วมตำหนักภายนอกของสำนักเซียนเผิงไหลแล้ว"

การทดสอบตำหนักภายนอก

เข้าใจแล้ว

กลุ่มคนหนุ่มสาวที่มีข้อมูลจากที่บ้านเข้าใจแล้ว

อู้ชงก็พยักหน้าทำเป็นเข้าใจไปด้วย

จริงๆแล้วตอนนี้เขาไม่รู้อะไรเลย แม้แต่ทำไมกล้องยาที่เฒ่าหวังให้มาถึงถือเป็นของวิเศษก็ไม่รู้ ที่เรียกว่าของวิเศษนั้นหมายถึงอะไรก็ไม่รู้

เข้าประตูไป

ไม่นานก็มีคนใหม่มารับพวกเขา

คราวนี้เป็นเด็กรับใช้สองคนอายุเจ็ดแปดขวบ

เด็กรับใช้สองคนนี้พาพวกเขาเดินคดเคี้ยวไปรอบใหญ่ สุดท้ายหยุดอยู่ในลานโล่งแห่งหนึ่ง ลานนี้กว้างราวสองร้อยตารางเมตร ตรงกลางวางกรงเหล็กใหญ่สิบกว่าใบ แต่ละกรงขังสัตว์ร้ายที่มีขนดำปกคลุมทั้งตัว กลิ่นอายสังหารพุ่งสูงฟ้า

"อาจารย์ พาคนมาแล้ว"

ตรงกลางลาน ชายแก่หน้ามีแผลเปลือยท่อนบนหันมา มองอู้ชงและคนใหม่ที่เพิ่งมาถึง

แค่ดูท่าทางชายแก่คนนี้ก็รู้ว่าเป็นนักมวยใต้ดิน

"ไป สู้กับพวกมัน ใช้พลังเต็มที่!"

ชายแก่หน้ามีแผลชี้ไปที่กรงเหล็กกลางลาน พูดกับพวกเขา

อะไรนะ? ลงมือต่อสู้เลย? หลายคนแสดงสีหน้าหวาดกลัว อยากจะคัดค้านวิธีทดสอบแบบนี้

น่าเสียดายที่ชายแก่หน้ามีแผลไม่มีความคิดจะฟังพวกเขาพูดเลย พูดจบ ศิษย์ฝั่งนั้นก็เดินไปที่ข้างกรงเหล็กแล้ว หนึ่งในนั้นชี้ไปที่ชายชุดขาวที่ยืนอยู่หน้าสุดพูดว่า

"เจ้า มาทดสอบ!"

ชายชุดขาวขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็เดินไปอย่างสงบ

เห็นได้ว่าชายชุดขาวผู้นี้มีพลังอยู่บ้าง

เคร้ง!

กรงเหล็กเปิดออก

สัตว์ประหลาดขนดำทั้งตัวพุ่งออกมาจากข้างในทันที กระโจนเข้าใส่ชายชุดขาวที่อยู่ใกล้ที่สุด

"ฝ่ามือผลักภูเขา"

ชายชุดขาวยื่นฝ่ามือออกไป มือเดียวลากผ่านหน้า

พลังภายในหมุนเวียน ก่อเป็นวงกลมตรงหน้าเขา วงกลมนี้หมุนรอบหนึ่งแล้วกลายเป็นคลื่นกระแทกพุ่งใส่สัตว์ประหลาดขนดำที่กระโจนมา

เสียงระเบิด! พลังฝ่ามือระเบิดบนตัวสัตว์ประหลาดขนดำ หน่วงการเคลื่อนไหวของมันได้เล็กน้อย แต่ทันใดนั้น แขนของสัตว์ประหลาดก็ทะลุผ่านอุปสรรค หมัดหนึ่งกระแทกเข้าที่อกของชายชุดขาว

พรวด! เลือดสดพุ่งออกมา ร่างกระเด็นออกไปเหมือนเศษผ้า กระแทกกำแพงด้านหลังไม่รู้เป็นตายร้ายดี

"คนต่อไป"

สำหรับคนที่สอบตกเช่นนี้ ศิษย์ในลานไม่แม้แต่จะมองสักแวบ

เมื่อล้มเหลวแล้ว ก็หมายความว่าไม่มีโอกาสเป็นศิษย์สำนักเซียนเผิงไหลแล้ว ต่อไปก็คือคนต่ำต้อยภายนอกอย่างแน่นอน

การทดสอบดำเนินต่อ

คนที่สอง คนที่สาม

ทั้งหมดก็เหมือนชายชุดขาวคนแรก ถูกหมัดเดียวกระแทกกระเด็น

ในกระบวนการนี้อู้ชงมองออกบางอย่าง

สัตว์ประหลาดขนดำนี้ไม่ใช่สัตว์ร้ายจริงๆ ตอนมันลงมือท่าทางดูเรียบง่าย แต่จริงๆแล้วมีแบบแผน โดยเฉพาะกลิ่นอายที่ขนดำบนตัวมันปล่อยออกมา แม้จะจางมาก แต่ก็คล้ายคลึงกับปีศาจราตรีข้างนอก

แม้จะจางมาก แต่ก็เป็นกลิ่นอายของปีศาจราตรีจริงๆ!

อู้ชงเงียบมองดูทั้งหมดนี้ ในสมองนึกถึงคำพูดของเฒ่าหวังโดยไม่รู้ตัว

'มลทิน ใครเป็นคนทำให้เกิดมลทิน?'

"พวกสัตว์ประหลาดเหล่านี้ คงไม่ใช่ศิษย์เผิงไหลทำออกมาหรอกนะ"

อู้ชงรู้สึกว่าตนเองอาจค้นพบบางอย่าง

"ต่อไป!"

ล้มเหลวติดต่อกันหลายคน ชายแก่หน้ามีแผลเริ่มไม่พอใจ

ยังดีที่ในคนต่อมาก็มีคนผ่านการทดสอบเสียที คนแรกที่ผ่านคือหญิงสาวเงียบขรึมที่เดินขึ้นเขามากับอู้ชง พละกำลังของเธออาจไม่เท่าไร แต่ความเร็วพิเศษมาก ท่วงท่าก็แตกต่างออกไป ปล่อยกลิ่นอายคล้ายวิชาไม้หยกสะท้านฟ้าของเขา

หญิงคนนี้ก็ฝึกวิชาปีศาจ!

มีคนแรกแล้ว คนที่ผ่านต่อมาก็ทยอยออกมา

คนเหล่านี้มีทั้งชายหญิง ทั้งแก่และหนุ่ม

อู้ชงก็ปะปนอยู่ข้างในแสดงการต่อสู้ ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดขนดำอยู่พักใหญ่จึง 'ยากลำบาก' เอาชนะมันได้

การทดสอบจบลง

คนที่ผ่านก็ออกมาหมดแล้ว

คนที่ผ่านเหล่านี้มีจุดร่วมกันอย่างหนึ่ง ล้วนเคยฝึกวิชาปีศาจ

"ไปตำหนักถัดไปกันเถอะ"

ชายแก่หน้ามีแผลมอบไม้ไผ่ท่อนเล็กให้แต่ละคนที่ผ่าน แล้วหมุนตัวจากไป ส่วนพวกที่ล้มเหลว เดี๋ยวก็จะมีคนมาส่งลงเขา

การตรวจสอบที่ตำหนักที่สองไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น

ชายแก่ที่เมาจนโซเซนอนอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ กวาดตามองกลุ่มคนที่เดินเข้ามา ยื่นมือชี้ไปที่หลายคน

"เจ้า เจ้า เจ้า ลงเขาได้แล้ว"

สามคนที่ถูกชี้มีสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมตนถึงถูกคัดออก

"ท่านผู้อาวุโส ท่าน..."

"วิชาปีศาจชั้นต่ำ ยังต้องพึ่งคนอื่นป้อนพลังถึงฝึกสำเร็จ พวกไร้ประโยชน์แบบนี้จะเข้าเผิงไหลได้อย่างไร?"

พูดจบชายแก่เมาสุราสะบัดแขนเสื้อ

พลังแกร่งกล้าพัดพวกเขากระเด็นออกไป

แข็งแกร่งจริง!

เปลือกตาของอู้ชงกระตุก

เขากำลังคิดถึงโอกาสที่จะเอาชนะชายแก่ผู้นี้หากใช้พลังเต็มที่ แต่คำนวณนับสิบครั้งก็หาความเป็นไปได้ที่จะชนะไม่เจอ

อย่างน้อยต้องขั้นเก้า! อู้ชงร่ายในใจ

และยังเป็นขั้นเก้าที่ได้มาจากวิชาปีศาจ!

"พวกเจ้าสองคนก็ลงเขาได้เหมือนกัน"

หลังไล่สามคนไปแล้ว ชายแก่เมาสุราหยิบน้ำเต้าขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง จากนั้นราวกับนึกอะไรขึ้นได้ จู่ๆก็ชี้ไปที่อู้ชงและชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ข้างๆเขา

(จบบทที่ 39)