บทที่ 20 ภารกิจ

วันนี้เป็นวันที่สองเดือนสอง วันที่มังกรเชิดหัว

สรรพสิ่งฟื้นคืนชีพ สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิอบอุ่น

เช้าวันนี้ เมิ่งเหวียนตักน้ำจากบ่อ ล้างหน้าล้างตาแล้วจึงไปฝึกฝนที่ลานฝึก

นับจากที่เข้าสู่ขั้นได้รับการฝึกฝนผ่านไปครึ่งเดือน เด็กหนุ่มเด็กสาวทั้งหลายยังไม่มีใครเปิดจุดชีพจรได้ เมิ่งเหวียนก็ไม่ได้บอกพวกเขาว่าตนเองเปิดจุดชีพจรไปแล้วเกินครึ่ง

หลังจากที่ไฟวิญญาณครบรอบแรก การเติบโตก็ช้าลงมาก แม้ว่าจะได้กินไข่ไก่และเนื้อหนึ่งชั่งทุกวัน แต่ก็ยังช้ากว่าตอนแรกมาก

อย่างไรก็ตาม เมิ่งเหวียนก็สังเกตเห็นว่า ไฟวิญญาณครั้งนี้เข้มข้นกว่าครั้งก่อน ปรากฏออกมาภายนอกคือตัวเขาทนความหนาวเย็นได้ดีขึ้น ร่างกายแข็งแรงขึ้น จิตใจก็เข้มแข็งขึ้น แม้จะฝึกมวยจนดึกก็ไม่รู้สึกเหนื่อย

ด้วยเหตุนี้ เมิ่งเหวียนจึงฝึกฝนพละกำลังในตอนกลางวัน บ่มเพาะพลังแท้ ส่วนตอนกลางคืนในห้องส่วนตัวจึงค่อยบุกเบิกจุดชีพจร

เมื่อไฟวิญญาณครบรอบแรกได้ชำระร่างกาย จุดชีพจรมากมายก็หลวมตัว ดังนั้นเมิ่งเหวียนจึงสามารถเปิดได้หนึ่งจุดต่อคืน

การครบรอบครั้งแรกมีประสิทธิภาพถึงเพียงนี้ เมิ่งเหวียนยิ่งคาดหวังการครบรอบครั้งที่สองของไฟวิญญาณ

"ต้องกินเนื้อ กินเนื้อเยอะๆ แล้วก็ต้องมีภรรยาวัยเยาว์..." หลังการฝึกยามเช้า ขณะกินอาหารเช้า เมิ่งเหวียนเริ่มครุ่นคิด

คำแนะนำของอาจารย์เนี่ยอยู่บนพื้นฐานความสามารถของตน ความชื่นชอบของซุนเหมยก็เพราะตนเองมีจิตใจบริสุทธิ์และดีงาม

แต่เมิ่งเหวียนรู้ว่า เรื่องน้ำใจและไมตรีทั้งหลายล้วนเป็นดั่งภาพลวงตา เมื่อระดับขั้นสูงขึ้น น้ำใจและไมตรีจึงจะมีประโยชน์ มิฉะนั้นการช่วยเหลือของผู้อื่นย่อมไม่ยั่งยืน!

ขั้นของวิชายุทธ์จึงเป็นรากฐาน และการเติบโตของไฟวิญญาณคือรากฐานของตน

ดังนั้น ต้องกินเนื้อ ต้องหาทุกวิถีทางเพื่อกินเนื้อ

ช่วงสายผ่านไปครึ่ง เมิ่งเหวียนรอจนเนี่ยเยี่ยนเหนียนมาถึง

"เมิ่งท่านอาจารย์ เชิญๆ" เนี่ยเยี่ยนเหนียนมีดาบคาดเอว มือถือดาบอีกเล่ม โยนให้เมิ่งเหวียนทันที

ตั้งแต่ยืมหนังสือมา เมิ่งเหวียนก็จะหยิบขึ้นมาอ่านสองตายามว่าง เมื่อเนี่ยเยี่ยนเหนียนเห็นเข้า เขาก็ไม่ได้ห้าม เพียงแต่ตั้งฉายาให้

"ตอนนี้เจ้าเป็นอาจารย์ปลอม ไปที่หอคณิกาต้องถูกพวกนางแทงทะลุแน่ รอเจ้าเรียนดาบเสร็จ เมื่อมีคนแทงทะลุเจ้า เจ้าอับอายโกรธแค้นก็จะสามารถใช้ดาบฟันได้" เนี่ยเยี่ยนเหนียนพูดอย่างมีเหตุผล

คนผู้นี้ปากหวานเป็นนิจ เมิ่งเหวียนคุ้นเคยเสียแล้ว

เนี่ยเยี่ยนเหนียนไม่พูดอะไรอีก ทันใดนั้นก็ตั้งท่า สาธิตช้าๆ หนึ่งรอบ

เมิ่งเหวียนดูอย่างตั้งใจ แต่กลับรู้สึกว่าดาบของเนี่ยเยี่ยนเหนียนใช้อย่างขัดเขิน ราวกับขาดอะไรบางอย่าง

"เจ้าลองดู" เนี่ยเยี่ยนเหนียนบอก

เมิ่งเหวียนมีความจำดีอยู่แล้ว อีกทั้งได้เปิดจุดชีพจรบนศีรษะ จึงฝึกตามท่าที่เนี่ยเยี่ยนเหนียนสาธิต หมุนช้าๆ หนึ่งรอบ

"เมิ่งท่านอาจารย์ไม่เลวเลย" เนี่ยเยี่ยนเหนียนพูดเสียงกำกวม แล้วกล่าวต่อ "แต่นี่คือวิชาดาบเร็ว ชื่อว่าดาบพายุคลั่ง ต้องให้ดาบเร็วคนเร็ว ฟันมั่นคงและรุนแรง นี่คือวิชาสังหาร!"

พูดพลางเนี่ยเยี่ยนเหนียนก็สาธิตอีกครั้ง คราวนี้เร็วดั่งพายุฝน ชั่วขณะถึงกับมองไม่เห็นดาบยาว มีเพียงแสงขาววูบวาบ

เมิ่งเหวียนดูจนเคลิบเคลิ้ม รู้สึกว่าตนเองคงทำไม่ได้ถึงระดับนี้แน่

เนี่ยเยี่ยนเหนียนสาธิตจบก็เก็บดาบเข้าฝัก ก้าวมาวางมือบนบ่าเมิ่งเหวียน "วิชาดาบนี้ไม่ใช่แค่ใช้มือและเอวออกแรง แต่ต้องใช้ทั้งร่างกาย รอเจ้าเปิดจุดชีพจรที่ลำตัวและแขนแล้ว พลังจะเปลี่ยนไปหนึ่งระดับ เมื่อเปิดจุดชีพจรทั้งหมด พลังก็จะเปลี่ยนไปอีกระดับ จนกระทั่งเข้าสู่ขั้นแปด พลังก็จะเปลี่ยนไปอีกระดับ เจ้าเข้าใจหรือไม่?"

"อาจารย์หมายความว่า วิชาดาบนี้สามัญชนก็ใช้ได้ แต่ถ้าเป็นผู้เข้าสู่ขั้น เมื่อเพิ่มวิธีหมุนเวียนพลังแท้ในร่างกาย พลังจะยิ่งเพิ่มขึ้น?" เมิ่งเหวียนถาม

"อาจารย์ก็คืออาจารย์ เข้าใจทันทีที่บอก" เนี่ยเยี่ยนเหนียนพอใจมาก "ไปเถอะ ไปฝึกก่อน ฝึกท่าทางให้คล่องแคล่วแล้ว ค่อยสอนพวกเด็กๆ พรุ่งนี้ข้าจะสอนวิธีหมุนเวียนพลังแท้ให้เจ้า"

เห็นเนี่ยเยี่ยนเหนียนจะไปอีก เมิ่งเหวียนรีบรั้งไว้

เมิ่งเหวียนลากเนี่ยเยี่ยนเหนียนมาที่ที่ไกลออกไป แล้วหน้าหนาพูดตรงๆ "อาจารย์ ขอยืมเงินสิบต้าลึง"

ช่วงนี้เมิ่งเหวียนก็รู้นิสัยของเนี่ยเยี่ยนเหนียนแล้ว คนผู้นี้ปากไม่มีหูรูด พูดจาลามก แต่คนไม่เลว ไม่ถือตัว ไม่มีท่าทีเป็นอาจารย์ มีอะไรก็พูดตรงๆ

"ยืมสิบต้าลึง? ข้ายังจนกินข้าวไม่พออยู่เลย! เจ้าจะสับข้าขายเสียเลยก็ได้!" เนี่ยเยี่ยนเหนียนพูดทันที

คนแบบนี้กลับเอาเงินสิบต้าลึงออกมาไม่ได้? เมิ่งเหวียนมองดูเนี่ยเยี่ยนเหนียน เห็นเขาท่าทางยากจนข้นแค้นจริงๆ จึงบอก "งั้นช่างเถอะ"

เมิ่งเหวียนกำลังจะจากไป คิดจะไปขอยืมพี่สาวหูเชี่ยนสักหน่อย เนี่ยเยี่ยนเหนียนก็จับไหล่เมิ่งเหวียนไว้ "เฮ้ย รอก่อน!"

เนี่ยเยี่ยนเหนียนมองดูเมิ่งเหวียน ถาม "เจ้าหนูจะยืมเงินไปทำอะไร?"

"อาหารไม่พอ ข้าอยากกินเนื้อ" เมิ่งเหวียนพูดตามตรง

"นั่นก็ไม่มีเหตุผลที่จะกินทุกวัน" เนี่ยเยี่ยนเหนียนหยิบเงินก้อนหนึ่งโยนไป "เอาไป"

เมิ่งเหวียนรีบรับไว้ ถาม "อาจารย์ ท่านไม่ได้บอกว่าท่านไม่มีเงินหรอกหรือ?"

"เฮ้อ ร้องจนชิน" เนี่ยเยี่ยนเหนียนพูดอย่างไม่ใส่ใจ

พอข้าจะยืมเงิน เจ้าไม่ทันคิดก็ร้องจนแล้ว? แถมยังแสดงเก่งด้วย! เมิ่งเหวียนพิจารณาสีหน้าอาจารย์อย่างละเอียด คิดว่าผู้บรรลุก่อนคือครู สมควรเรียนรู้สักหน่อย!

"อาจารย์ จะให้อีกสิบต้าลึงไหม เผื่อข้าไม่ต้องกลับมายืมอีก" เมิ่งเหวียนบอก

"เจ้าหนูจะขึ้นคร่อมจมูกแล้วสินะ?" เนี่ยเยี่ยนเหนียนบิดหูเมิ่งเหวียน "ตามข้ามา!"

ออกจากลานฝึก เมิ่งเหวียนเดินตามหลังเนี่ยเยี่ยนเหนียน สงสัยถาม "อาจารย์ พวกเราจะไปไหนกัน?"

"ไปรับเงินเดือนของเจ้าน่ะสิ" เนี่ยเยี่ยนเหนียนบอก

"ท่านไม่เคยบอกข้าเลยว่าข้ามีเงินเดือน!"

"เจ้าก็ไม่เคยถาม!"

เดินไปสักพัก มาถึงลานเล็กแห่งหนึ่ง เข้าไปในห้อง ก็เห็นชายชราผู้หนึ่ง

"โกวจ้างฟาง!" เนี่ยเยี่ยนเหนียนไม่มีมารยาทเลย เขาชี้ไปที่เมิ่งเหวียน บอก "เด็กคนนี้เป็นองครักษ์ใหม่ มาเบิกเงินเดือนล่วงหน้า"

โกวจ้างฟางมองไปที่เมิ่งเหวียน ถาม "เจ้าชื่ออะไร?"

เมิ่งเหวียนบอกชื่อ

"มีคนชื่อนี้จริง" โกวจ้างฟางพลิกดูสมุดบัญชี บอก "แต่เจ้ามาจากหมู่จวง เป็นองครักษ์ยังไม่ถึงเดือน เบิกเงินเดือนล่วงหน้าไม่ได้หรอก"

เมิ่งเหวียนไม่พูดอะไร มองไปที่เนี่ยเยี่ยนเหนียน

"เขาเป็นคนที่ซุนเหมยแนะนำมา" เนี่ยเยี่ยนเหนียนบอก

"องค์หญิงของพวกเราเมตตาที่สุด เบิกล่วงหน้าหนึ่งเดือนก็ไม่เป็นไร เจ้าเป็นองครักษ์ชั้นต่ำสุด เดือนละสิบต้าลึง รางวัลเทศกาลคิดแยก" เขาลากลูกคิดคำนวณ หยิบเงินสิบต้าลึงออกมา

เมิ่งเหวียนรับเงินมา มองเนี่ยเยี่ยนเหนียนด้วยสายตาไม่พอใจ

"เบิกล่วงหน้าสามเดือน" เนี่ยเยี่ยนเหนียนบอก

โกวจ้างฟางบอก "ท่านอาจารย์เนี่ย ถ้าเป็นท่านเบิกล่วงหน้าข้าไม่ว่าอะไร แต่เด็กคนนี้เป็นคนใหม่ ไม่มีเหตุผล"

เนี่ยเยี่ยนเหนียนพูด "เขาเป็นคนรักของซุนเหมย"

โกวจ้างฟางถูตา แล้วพิจารณาเมิ่งเหวียนอย่างละเอียด เห็นเด็กหนุ่มรูปร่างสง่างาม คิ้วเข้มตาคม รูปโฉมงดงาม ยังมีกลิ่นอายของความแข็งแกร่ง จึงบอก "ใครจะไม่มีเรื่องลำบากบ้าง? คนหนุ่มใช้เงินมากหน่อยก็เป็นธรรมดา ที่ว่าช่วยคนยามคับขัน ไม่ช่วยยามยากจน จ้างฟางแก่อย่างข้าขอรับผิดชอบเรื่องนี้เอง!"

เมิ่งเหวียนรับเงินมา ยิ่งรู้สึกว่าขั้นภูมิสำคัญมาก มิฉะนั้นแม้แต่การโกหกก็ไม่มีคนเชื่อ

ออกจากลาน เมิ่งเหวียนขอบคุณเนี่ยเยี่ยนเหนียนอีกหลายครั้ง ยังพูดเรื่องวันหลังเลี้ยงข้าวตอบแทนอะไรทำนองนี้

"เจ้าได้เงินเดือนแล้ว เงินสิบต้าลึงที่ข้าให้ยืมไป ไม่ควรคืนหรือ?" เนี่ยเยี่ยนเหนียนทวงหนี้ทันที

เงินที่เจ้าให้ข้ายืมยังไม่ทันอุ่นเลย จะมาทวงแล้ว? เมิ่งเหวียนยืมเงินมาด้วยความสามารถ ยังไม่ทันอุ่น จะคืนได้อย่างไร?

"อาจารย์ ข้ามีที่ใช้เงินเยอะ" เมิ่งเหวียนพูดอย่างจริงจัง

เนี่ยเยี่ยนเหนียนชี้นิ้วใส่เมิ่งเหวียนสองที แล้วบอก "ลืมบอกเจ้าไป มีงานหนึ่งเจ้าจะไปทำไหม? ทำสำเร็จมีรางวัล"

"งานอะไร?" เมิ่งเหวียนระวังตัวอย่างมาก

เนี่ยเยี่ยนเหนียนไม่พูดตรงๆ เพียงบอก "ไปกินข้าวกันก่อน แล้วค่อยคุยกัน"

(จบบทที่ 20)