ตอนที่ 6 โลกาวินาศที่เกิดจากคนคนเดียว

“ก่อนอื่น พ่อกับแม่ก็กลับบ้านทุกคืน จนมีพ่อแม่เต็มบ้าน แล้วก็มีคนมาเรียกฉันว่าที่รัก ฉันแค่ผ่านอุโมงค์แห่งหนึ่งในคืนวันสารทจีน ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าครอบครัวฉันมารวมตัวกันหมดเลย”

เกาหมิงหน้าซีดเผือดเมื่อมองดูเสวียนเหวินเดินจากไป ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าเสวียนเหวินกับพ่อแม่ที่นำเค้กมาให้เหมือนกัน ล้วนกลายมาเป็นสิ่งที่ “ไม่รู้จัก”

“เสวียนเหวินไม่เพียงแต่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในอุโมงค์ แต่ยังเดาได้ว่าฉันจะมาเย่เติงเพื่อลบเกม”

สีหน้าของเกาหมิงกลับมาเป็นปกติเมื่อเสวียนเหวินหายไปจากทางเดิน แมวอ้วนก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ขดตัวอยู่ข้างหลังเกาหมิง

“ฝนตกหนัก ฉันอยากรู้คำตอบตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะต้องไปถามเสวียนเหวิน” เกาหมิงสงบสติอารมณ์ลง “แต่สภาพของเสวียนเหวินกับพ่อแม่ต่างกันมาก เธอเหมือนจะไม่ถูกจำกัด สามารถเดินไปมาในเมืองได้อย่างอิสระ…”

“ฟาไฉ! ทำไมมาที่นี่ล่ะ?” เว่ยต้าโหย่วอุ้มแมวอ้วนขึ้นมา ลูบแมวไปด้วย พูดเล่นกับเกาหมิง “เกาหมิง ไม่ลองอยู่ที่นี่ดูมั้ย? ดูสิ ฟาไฉก็ยังไม่อยากให้นายไป”

“มันไม่ได้ไม่อยากให้ฉันไป แต่กลัวตาย” เกาหมิงเพิ่งเคยเห็นแมวแกล้งตาย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างนอก ก็ไม่ขยับ “ต้าโหย่ว ฉันรู้ว่านายเป็นคนดี ฉันเลยเตือนนายอีกครั้ง อย่าออกไปข้างนอกหลังพระอาทิตย์ตก อย่าเข้าใกล้เพื่อนร่วมงานคนใหม่ เธอมีปัญหาใหญ่”

“ฉันก็ดูข่าวแล้ว รู้ว่าฮั่นไห่ไม่สงบ อย่าห่วง ดูแลตัวเอง ถ้ามีอะไรก็โทรมา เราก็เป็นหุ้นส่วนกันมานาน” เว่ยต้าโหย่วไม่สนใจการต่อต้านอย่างรุนแรงของแมวตัวเล็ก พามันกลับไปที่สำนักงาน

แมวอ้วนใช้สองขาเกาะประตูแก้ว ร้องเรียกเกาหมิงที่อยู่ข้างนอก ดูน่าสงสารมาก

“หากไปกับฉัน แกจะได้เห็นนรกที่แท้จริง” เกาหมิงยิ้มอย่างขมขื่น “แมวตัวนี้ฉลาด แต่ไม่มาก”

ออกจากสตูดิโอเย่เติง เกาหมิงไม่ได้กลับบ้าน เขาไปที่ป้ายรถเมล์ มองแผนที่เมืองที่มีเส้นทางต่างๆ ระบุไว้

ฮั่นไห่เป็นเมืองที่พิเศษมาก มีทั้งหมด 19 เขต เขตตะวันออกที่เจริญรุ่งเรืองที่สุด มีคนรวยจากทั่วโลกอาศัยอยู่ ทันสมัย สวยงาม สิ่งที่สามารถเพลิดเพลินได้นั้นเกินกว่าจินตนาการของคนทั่วไป แต่เขตเมืองเก่าที่เกาหมิงอาศัยอยู่นั้น เหมือนกับอีกโลกหนึ่ง อาคารอพาร์ตเมนต์มากมายเบียดเสียดกัน อึดอัด แค่เดินอยู่ตรงนั้นก็หายใจไม่ออก

ฮั่นไห่รุ่งเรืองขึ้นมาจากสงครามเมื่อร้อยปีก่อน เป็นที่หลบภัยของนักการเมือง พ่อค้า และผู้ลี้ภัย รับทุกสิ่ง ด้วยข้อได้เปรียบที่เป็นเอกลักษณ์ ฮั่นไห่กลายเป็นหนึ่งในสามท่าเรือเสรีของโลก แต่ด้วยการปฏิวัติทางปัญญาและการปฏิวัติทางชีวภาพ เมืองที่รุ่งเรืองอย่างยิ่งนี้ก็มาถึงทางแยกของยุคสมัย

แต่ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเกาหมิง เขามองไปที่ป้ายรถเมล์มากมาย นึกถึงคดีฆาตกรรมที่โหดร้าย เรื่องเล่าลึกลับที่น่ากลัว

“คดีฆาตกรรมคนเชือด คดีชำแหละตุ๊กตาแมว คดีโรคจิต คดีละลายศพ คดีต้มศพที่ฮงเก๋อ คดีหลุมสุนัข คดีจมน้ำ…” เกาหมิงตาสั่น คดีฆาตกรรมเกือบจะเต็มเมือง ที่น่ากลัวกว่าคดีฆาตกรรม เขายังเคยดูเรื่องเล่าลึกลับและหนังสยองขวัญอีกมากมาย

“ยืมอายุขัย เทพเนื้อ คนแขวนคอ คืนกลับมา ร้านเปลี่ยนหนัง หมอไม่มีหัว ลิฟต์กินคน… นับไม่ถ้วน นับไม่ถ้วนเลย!”

ตั้งแต่โรงพยาบาล โรงเรียน ห้างสรรพสินค้า ไปจนถึงทางเดิน ลิฟต์ ใต้เตียง ลิ้นชัก ทุกสิ่งทุกอย่างในเมือง สามารถหาฉากที่ตรงกันได้ในสมองของเกาหมิง

“ตามที่เสวียนเหวินพูด ฝันร้ายในใจฉันกลายเป็นความจริง นั่นไม่ใช่แค่เกม เรื่องลึกลับและเรื่องเหนือธรรมชาติทั้งหมดอาจจะปรากฏตัวในเมืองนี้”

ถึงแม้จะไม่อยากยอมรับ แต่เกาหมิงคิดว่าเขาเป็นคนเริ่มต้นยุคสุดท้าย

“สิ่งต่างๆ จากโลกที่ไม่รู้จัก ดูเหมือนจะสามารถสร้างความสยองขวัญต่างๆ ได้ตามความทรงจำในสมองของฉัน และผสมผสานกับเมืองนี้”

ท้องฟ้ามืดครึ้ม เมฆหนาขึ้นเรื่อยๆ เมืองนี้เหมือนกับนักโทษที่ถูกบีบคอ กำลังจะตายไปพร้อมกับความผิดบาป

ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ มองถนนในสายฝน เกาหมิงสีหน้าไม่ดี “ถ้าฉันเป็นคนคิดเรื่องลามก ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้”

เสวียนเหวินไม่ปกติ แต่เธอดูเหมือนจะให้เบาะแสกับเกาหมิง นี่เป็นสิ่งที่เกาหมิงต้องการมากที่สุด

เวลา 17.30 น. เสวียนเหวินถือร่มสีแดงออกมาจากตึก เหมือนกับรู้ว่าเกาหมิงยังไม่ไป ยิ้มแล้วมาที่ป้ายรถเมล์ “คุณรอฉันอยู่เหรอ?”

“แค่ยังไม่รู้ว่าจะกลับบ้านโดยรถคันไหน”

“งั้นไปด้วยกันมั้ย?” เสวียนเหวินถือร่มให้ทั้งสองคน เอนตัวมองเกาหมิง ดวงตาของเธอแสดงความชอบ แต่ความชอบนั้นดูบิดเบี้ยว เหมือนกับนักสะสมที่เห็นงานศิลปะที่มีค่า หรือเหมือนกับคนที่ชอบของแปลกๆ ได้รับความพึงพอใจ

รถเมล์มาถึง เกาหมิงรอให้เสวียนเหวินขึ้นรถนั่งก่อน แล้วค่อยไปยืนที่ท้ายรถ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขากลับมาที่เขตเมืองเก่า

มองอาคารตรงหน้า เกาหมิงยิ่งอยากหนีผู้หญิงข้างๆ

อพาร์ตเมนต์ลี่จิ่งมีทั้งหมด 4 ตึก สร้างเป็นรูปตัว井 เสวียนเหวินอยู่ตรงข้ามกับเกาหมิง เดาได้ว่า เสวียนเหวินอาจจะแอบดูเกาหมิงมาหลายวันแล้ว

“อย่าเข้าใจผิด คดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้นรอบๆ อพาร์ตเมนต์ลี่จิ่งในช่วงไม่กี่วันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน” เสียงของเสวียนเหวินดูเบลอในสายฝน “จริงๆ แล้วฉันก็กลัว อยู่ไม่สุข”

“เพื่อไม่ให้กลัว คุณเลยกำจัดภัยคุกคามไปหมดเหรอ?” เกาหมิงไม่ได้คิดถึงคดีฆาตกรรม เมื่อเสวียนเหวินเตือน เขาก็คิดถึงคำเตือนของหลี่หลิน

ในช่วงสามวันที่เขาติดอยู่ในห้อง มีหลาย “อย่าง” ที่ “แพร่กระจาย” ออกไปแล้ว

เดินผ่านลานบ้าน เกาหมิงกับเสวียนเหวินเข้าไปในตึกหมายเลข 2

เพิ่งขึ้นไปชั้น 3 พวกเขาก็เห็นยายคนหนึ่งกำลังเผาขยะอยู่ที่ทางเดิน ในกระถางมีขยะที่เผาไหม้เหลืออยู่ เธอกำลังท่องอะไรบางอย่าง กราบไหว้รูปถ่ายข้างๆ กระถาง

ยายผมหงอก แต่ผู้ชายในรูปถ่ายดูเหมือนอายุแค่ 40 กว่าๆ คนแก่กราบไหว้คนหนุ่ม ฉากนี้ดูแปลกๆ

“ลูกบุญธรรมของเธอฆ่าตัวตายเมื่อสามวันก่อน” เสวียนเหวินหยุดเดิน “เพื่อนบ้านบอกว่าลูกบุญธรรมของเธอนิสัยดี ซื่อสัตย์ ขยันขันแข็ง แม้จะไม่มีสายเลือดก็ดูแลครอบครัวของยายเหมือนเป็นครอบครัวตัวเอง”

“หลายครั้งเราเห็นแค่ภายนอก คนพูดน้อย อาจจะคิดมาก” เกาหมิงเคยเห็นลูกบุญธรรมของยาย พี่ชายคนนั้นนามสกุลจ้าว เป็นมิตรกับทุกคน มักจะใช้โทรศัพท์ทำความสะอาดห้องน้ำในอาคารอพาร์ตเมนต์

พี่จ้าวหัวเราะตลอด แต่เกาหมิงรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขาฝืนๆ

เกาหมิงที่ทำงานเป็นที่ปรึกษาจิตวิทยา บางครั้งก็คุยกับพี่จ้าวที่ชั้นล่าง แต่ตั้งแต่เดือนที่แล้ว เขาก็ไม่เคยเห็นพี่จ้าวที่ลานบ้านอีกเลย

กราบไหว้รูปถ่าย เสวียนเหวินพาเกาหมิงมาที่ชั้น 5

เชือกตากผ้าแขวนอยู่ที่ทางเดิน ใกล้กับสายไฟ มีเสื้อผ้าแขวนอยู่ ไม่รู้ว่าได้รับอิทธิพลจากสิ่งแวดล้อมโดยรวมหรือเปล่า เสื้อผ้าเหล่านั้นดูมืดมน ซีด แม้จะไม่มีลม ก็ยังขยับเล็กน้อย

สองข้างทางเป็นประตูเหล็กเก่า เป็นสนิม กรอบประตูสีเหลืองน้ำตาล กับคำอวยพรสีแดง ตัดกันอย่างแปลกประหลาด แม้แต่ตัวอักษร福(โชคดี)ก็ดูแปลกๆ

“ถึงแล้ว”

เสวียนเหวินใช้กุญแจเปิดประตูห้อง 2507 แต่เกาหมิงไม่กล้าเข้าไป

2507 เป็นบ้านของลูกบุญธรรมของยาย สามวันก่อน พี่จ้าวกระโดดลงมาจากระเบียงห้องนี้

“คุณเช่าบ้านของผู้ตาย? ยังไม่ถึงวันครบรอบเสียชีวิตด้วยซ้ำ”

เกาหมิงนึกถึงฉากในเกมที่เขาออกแบบไว้—พระเอกที่แต่งตัวธรรมดาๆ ในบ้านผีสิงกำลังเล่นเกมเรียกวิญญาณกับภรรยาที่ตายไปแล้ว แอบดูวิดีโอการตายของตัวเอง