บทที่ 71 หลี่หานกำลังทำอะไรกันแน่?

บทที่ 71 หลี่หานกำลังทำอะไรกันแน่?

แน่นอนว่าความจริงก็เป็นเช่นนั้น

เมื่อฉินเสี่ยวเยว่พูดจบ ก็มีเสียงลูกค้าดีใจดังขึ้น "น้องชาย ในที่สุดก็มาแล้ว ในที่สุดก็จะได้ซื้อผักของเธออีกแล้ว"

จากนั้นลูกค้าก็เห็นซูอวี่ฉิงกับฉินเสี่ยวเยว่ทั้งสองคน สีหน้าแสดงความประหลาดใจอย่างชัดเจน

หลี่หานยิ้มพูดว่า "ลุงจะซื้อผักอะไรวันนี้ครับ?"

ลูกค้าตอบ "ฉันอยากซื้อทุกอย่าง แต่น่าเสียดายที่น้องชายกำหนดว่าแต่ละคนเลือกได้แค่หนึ่งอย่าง งั้นวันนี้ผมขอซื้อมะเขือยาวแล้วกัน"

หลี่หานตอบ "ได้เลยครับ!"

ขณะที่กำลังจะหยิบถุงให้ลูกค้า ฉินเสี่ยวเยว่เห็นเข้าจึงรีบพูด "ฉันเอง หยิบถุงใช่ไหมคะ?"

พูดจบก็หยิบถุงส่งให้ลูกค้าพร้อมพูดว่า "ลุงคะ นี่ถุงค่ะ"

"ดี ขอบคุณ" ลูกค้ารับไปพลางมองฉินเสี่ยวเยว่อย่างสงสัย อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา

เขาเลือกมะเขือยาวที่แผงขายผัก จริงๆก็ไม่ใช่การเลือก เพราะมะเขือทุกลูกมีขนาดใกล้เคียงกัน น่าจะเรียกว่าหยิบมะเขือยาวใส่ถุงมากกว่า

จากนั้นก็ส่งถุงให้หลี่หาน

ฉินเสี่ยวเยว่เห็นแล้วก็รับถุงมาพูดว่า "ลุงคะ ให้หนูค่ะ หนูจะชั่งให้"

"อ๋อ ดีๆ" ลูกค้ามองฉินเสี่ยวเยว่อีกหลายครั้ง

"เพื่อนหลี่หาน กิโลละเท่าไหร่คะ?"

"3 หยวน รู้วิธีใช้ไหม?"

"รู้สิคะ นี่เป็นเครื่องชั่งกิโล ฉันควรกด '6' ใช่ไหมคะ?"

"เพื่อนฉินเสี่ยวเยว่ เก่งมากเลย"

"แน่นอนสิ"

ฉินเสี่ยวเยว่ดูภาคภูมิใจ แล้วพูดกับลูกค้าว่า "ลุงคะ รวมทั้งหมด 7 หยวน 5 เหมา ค่ะ"

"ดีๆ"

ลูกค้าจ่ายเงิน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "น้องชาย นี่มีผู้ช่วยแล้วสินะ แถมยังเป็นสาวสวยถึงสองคนด้วย"

หลี่หานหัวเราะ พูดว่า "ลุงครับ พวกเธอแค่อยากลองของใหม่น่ะครับ"

ลูกค้าพยักหน้า ในใจเขาก็คงคิดแบบนั้น

ฉินเสี่ยวเยว่กลอกตาขึ้นบน พึมพำอะไรบางอย่าง

ตอนนี้ลูกค้าที่แผงขายผักมีมากขึ้นเรื่อยๆ ซูอวี่ฉิงก็เข้ามาช่วย ทั้งสองสาวทำงานอย่างคล่องแคล่ว หลี่หานก็เลยสบายใจ เพียงแต่ช่วยเลือกปลาเมื่อมีลูกค้าต้องการเท่านั้น

เติ้งชุยมาถึง เห็นซูอวี่ฉิงกับฉินเสี่ยวเยว่ทั้งสองคน ก็แสดงความประหลาดใจ

ถามหลี่หานว่า "เพื่อนร่วมชั้นหลี่หาน นี่คือ..."

หลี่หานยิ้มตอบ "เพื่อนสองคนครับ มาลองสัมผัสชีวิต"

"จริงเหรอ?" รอยยิ้มของเติ้งชุยมีความหมายลึกซึ้ง

หลี่หานพูด "ใช่ครับ อ้อ อาจารย์เติ้ง กุ้งที่พวกคุณเอากลับไปคราวที่แล้วรสชาติเป็นยังไงบ้างครับ?"

เติ้งชุยตอบ "อร่อยมากค่ะ เดิมทีฉันไม่ค่อยเก่งเรื่องทำกุ้ง แต่คราวที่แล้วทำออกมาอร่อยมาก นี่ชัดเจนว่าเป็นเพราะตัวกุ้งที่แตกต่าง อาจารย์คนอื่นๆก็บอกว่าอร่อยมากเช่นกัน หลี่หาน พวกเราได้นัดกันไว้แล้วว่าสุดสัปดาห์นี้จะไปตกกุ้งที่บ้านเธออีก"

หลี่หานยิ้มตอบ "ได้ครับ ยินดีต้อนรับอย่างยิ่ง"

เติ้งชุยซื้อปลาตะเพียนหนึ่งตัวและถั่วฝักยาวอีกหลายกิโลแล้วจากไป

ก่อนไปก็มองซูอวี่ฉิงกับฉินเสี่ยวเยว่ทั้งสองคนอีกหลายครั้ง

......

กลุ่มนักเขียนวรรณกรรมที่ได้รับเชิญจากกรมการศึกษาขั้นพื้นฐาน ตอนนี้ต่างก็กำลังครุ่นคิดเรื่องบทกวี

พวกเขาหลายคนรู้จักกัน และมีกลุ่มสนทนาของตัวเอง

หลังจากครุ่นคิดสักพัก ก็ยังไม่มีแนวคิดดีๆ

มีคนบ่นในกลุ่มสนทนาว่า "บทกวีครั้งนี้ยากจริงๆ ทุกคนมีแนวคิดดีๆบ้างหรือยัง?"

มีคนตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว "ยังไม่มีแนวคิดดีๆเลย กำลังจะไปเดินเล่นแถวชานเมืองดู หวังว่าจะหาแรงบันดาลใจได้"

"ตอนนี้เป็นช่วงเก็บเกี่ยวพอดี ไปดูชาวนาทำงาน อาจจะได้แรงบันดาลใจก็ได้"

"ทุกคนรีบหน่อยนะ ถึงแม้ครั้งนี้จะไม่มีกำหนดเวลา แต่ก็คงไม่สามารถลากยาวได้มาก ถ้าทำให้เสร็จภายในหนึ่งสัปดาห์จะดีที่สุด"

"ผมได้ยินข่าวมาว่ามีคนทำเสร็จแล้ว และส่งไปที่กรมการศึกษาขั้นพื้นฐานแล้ว ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า?"

"เป็นไปไม่ได้มั้ง เพิ่งผ่านไปไม่ถึงวัน จะเร็วขนาดนั้นได้ยังไง? ถึงจะจริง ก็ต้องเป็นแค่เขียนบทกวีส่งๆไปแน่ๆ"

"คงไม่มีใครส่งๆไปหรอก ถ้าจะส่งๆไป ตั้งแต่แรกก็ปฏิเสธไปแล้ว น่าจะเป็นข่าวลือ"

"......"

ทุกคนเชื่อว่าเป็นข่าวลือ

เพราะทุกคนไม่ใช่คนโง่ ไม่มีทางตอบตกลงแล้วรีบส่งงานไปแบบขอไปที

พูดอีกอย่าง ถึงจะมีคนอยากส่งงานไปแบบขอไปที ก็คงไม่ส่งเร็วขนาดนี้ เขาสามารถรอจนครบหนึ่งสัปดาห์แล้วค่อยส่ง

แบบนั้น กรมการศึกษาขั้นพื้นฐานก็คงไม่คิดว่าเขาส่งงานแบบขอไปที

เพราะบทกวีครั้งนี้ยากมาก บทกวีไม่ดีก็เป็นเรื่องปกติ

จะส่งงานเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?

นี่ไม่เท่ากับบอกกรมการศึกษาขั้นพื้นฐานชัดๆว่า ฉันส่งงานแบบขอไปทีหรอกหรือ?

ไม่มีใครโง่ขนาดนั้น!

อย่างไรก็ตาม ทุกคนก็รู้อย่างรวดเร็วว่า ข่าวนี้เป็นความจริง

มีคนส่งงานจริงๆ

และส่งตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

คนคนนั้นชื่อหลี่หาน

มีคนได้ยินข่าวแล้วไปถามหลิวอวี่เพื่อยืนยัน

หลิวอวี่ยืนยันด้วยตัวเองว่า หลี่หานส่งงานตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

เรื่องแบบนี้ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ก็ไม่ใช่ความลับอะไร

หลิวอวี่จึงไม่ได้ปิดบังอะไร

ตอนนี้ ทุกคนต่างตกตะลึง

มันเป็นเรื่องจริง!

หลี่หานกำลังทำอะไรกันแน่? ทำไมถึงรีบส่งงานตั้งแต่เมื่อคืน?

สำหรับหลี่หาน กลุ่มนักเขียนวรรณกรรมไม่ได้รู้สึกแปลกหน้า

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องไกล แค่บทกวี "ชมห่าน" เมื่อเร็วๆนี้ ก็ทำให้ทุกคนรู้จักชื่อหลี่หาน และได้เห็นความสามารถด้านการประพันธ์กวีของเขาแล้ว

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ก็ไม่ควรทำแบบนี้

หลี่หานมั่นใจในผลงานครั้งนี้มากเกินไปหรือ? หรือว่าเพราะ "ชมห่าน" ได้รับคำชม จนทำให้เขาลอยตัว? คิดว่าแค่เขียนส่งๆไป กรมการศึกษาขั้นพื้นฐานก็จะนำไปใช้?

ตอนนี้ไม่มีใครรู้คำตอบ ทุกคนได้แต่คาดเดา

ทั้งสองความเป็นไปได้ดูจะมีเหตุผล

แต่ไม่มีใครคิดว่าหลี่หานส่งงานแบบขอไปที หลี่หานอาจจะมั่นใจเกินไป อาจจะลอยตัว แต่เขาไม่มีทางโง่แน่นอน

และไม่มีใครมองดีกับผลงานครั้งนี้ของหลี่หาน

หลี่หานอาจจะมีพรสวรรค์ด้านกวี แต่ถึงจะมีพรสวรรค์แค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำบทกวีที่ยากมากให้ดีได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

ทุกคนถกเถียงกันสักพัก แล้วเห็นพ้องกันว่า บทกวีคงธรรมดา ไม่ได้แย่มาก แต่ไม่มีทางที่กรมการศึกษาขั้นพื้นฐานจะนำไปใช้

จากนั้น ก็ต้องรีบคิดผลงานของตัวเองต่อ

......

ในกลุ่มนักเขียนวรรณกรรมเด็กที่หลิวเซียงเจี๋ยอยู่

เรื่องที่หลี่หานรีบส่งงาน รวมถึงหลิวเซียงเจี๋ยและนักเขียนวรรณกรรมเด็กคนอื่นๆ ต่างก็ประหลาดใจมาก

หลี่หานกำลังทำอะไรกันแน่?

จะรีบส่งงานแบบนี้ได้อย่างไร?

ถึงแม้จะเกิดแรงบันดาลใจและเขียนผลงานเสร็จแล้วจริงๆ ก็ควรจะขัดเกลาอย่างละเอียดก่อนสิ!

ผลงานที่ยอดเยี่ยม มักเกิดจากการขัดเกลาอย่างละเอียด

จริงๆแล้วไม่รู้ว่าทำไมถึงรีบส่งงานขนาดนี้?

แต่แบบนี้ก็ดี

สำหรับนักเขียนวรรณกรรมเด็กที่ได้รับเชิญ ที่มีชื่อเสียงด้านกวีโบราณ ในที่สุดก็จะได้ชนะเด็กคนนั้นสักครั้ง?

สำหรับนักเขียนวรรณกรรมเด็กคนอื่นๆ รวมถึงหลิวเซียงเจี๋ย การได้เห็นหลี่หานแพ้ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี

ดังนั้น นี่ก็เหมือนเป็นข่าวดีอีกเรื่องหนึ่ง