(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1228 ผู้ใดทำลายสำนักอมตะ ผู้นั้นได้ครองบัลลังก์จักรพรรดิ

“ไม่ต้องขอโทษ ข้าเพียงหวังว่าเจ้าจะไม่มีข้อข้องใจใด ๆ กับอันดับในรายนามสวรรค์”

เหวินผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง เขารู้ดีว่า เทียนเหอซานที่มาเยือนสำนักอมตะในครั้งนี้ ไม่ได้หวังเพียงแค่การเยี่ยมเยือนธรรมดา หากแต่ต้องการหยั่งเชิงและสำรวจความลึกตื้นของสำนักอมตะ

เหวินผิงเข้าใจชัดเจนว่าหากอีกฝ่ายร้องขอพบยอดฝีมือเบื้องหลังสำนักอมตะ เขาจะต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน

เมื่อเทียนเหอซานได้ยินเหวินผิงเอ่ยถึงอันดับในรายนามสวรรค์ สีหน้าและแววตาของเขาก็ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาแย้มยิ้มตามปกติ

“เจ้าสำนักเหวิน วันหน้าผู้เฒ่าผู้นี้จะมาเยี่ยมเยียนอีกครั้ง” กล่าวจบ เทียนเหอซานก็ไม่รอให้เหวินผิงกล่าวตอบ เขาหันไปตำหนิอ๋องเหอเป่ยและคนอื่น ๆ ทันที คำตำหนิที่กล่าวนั้นล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่มีผลกระทบใด ๆ อย่างแท้จริง อีกทั้งยังเป็นข้อผิดพลาดที่สำหรับชนชั้นสูงในราชวงศ์แล้ว แทบไม่นับว่าเป็นความผิด

ไม่ว่าความหยิ่งทะนง

ไม่ว่าความอวดดี

ไม่ว่าความไม่ตั้งใจบำเพ็ญเพียร

หากความผิดพลาดเหล่านี้เกิดขึ้นกับคนธรรมดา ย่อมถือว่าเป็นข้อผิดร้ายแรง แต่สำหรับราชวงศ์ผู้สูงศักดิ์แล้ว ความผิดเหล่านี้กลับไม่มีน้ำหนักใด ๆ เพราะการเป็นชนชั้นสูงนั้นหมายถึงการกระทำสิ่งใดได้ตามใจปรารถนา

หลังตำหนิอ๋องเทียนอวี่และคนอื่น ๆ เสร็จสิ้น เทียนเหอซานหันไปยิ้มให้กับอ๋องหลงหยางอย่างสนิทสนม พร้อมกับตบไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ

“เจ้าเด็กน้อย ต่อไปจงไปมาหาสู่กับสำนักอมตะให้บ่อยขึ้น หากเจ้าต้องการเป็นจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ เจ้าจำต้องเรียนรู้ที่จะรวบรวมพลังทุกฝ่ายที่สามารถรวบรวมได้”

อ๋องหลงหยางยิ้มกว้าง “ขอบคุณบรรพบุรุษอาวุโสสำหรับคำสอน”

เมื่อสิ้นคำ สีหน้าของอ๋องเทียนอวี่และคนอื่น ๆ กลับยิ่งหมองลง สำนักอมตะได้รับการยอมรับจากบรรพบุรุษอาวุโส เช่นนี้แล้วในภายหน้าการแข่งขันกับอ๋องหลงหยางจะยิ่งยากขึ้น

หากไม่ร่วมมือกัน เกรงว่าพวกเขาจะไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย แต่หากร่วมมือกัน แต่ละคนก็ยังต่างมีแผนในใจของตนเอง

อ๋องเหอเป่ยซึ่งมองสถานการณ์ได้อย่างทะลุปรุโปร่งตัดสินใจถอนตัวจากการร่วมล้อมอ๋องหลงหยาง เพราะหลังจากที่ซื่อหม่าเทียนเสวียนพ่ายแพ้ เขาจะค่อย ๆ สูญเสียการสนับสนุนจากกองทัพเสิ่นโหยว และในภายหน้า ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายทหารหรือฝ่ายการปกครอง อำนาจของเขาจะลดน้อยลงจนแทบไร้ความสำคัญ

อ๋องเหอเป่ยจะมีอำนาจน้อยกว่าอ๋องอู๋จี๋

น้อยกว่าอ๋องปิง

และน้อยกว่าอ๋องเทียนอวี่จนแทบไร้ค่า

แม้จะชนะในท้ายที่สุด แต่เป้าหมายต่อไปก็จะเป็นเขา!

“บรรพบุรุษอาวุโส คำสอนของท่าน ข้าจะจดจำไว้ ข้าจะกลับไปปิดด่านบำเพ็ญเพียรเดี๋ยวนี้”

อ๋องเหอเป่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงนอบน้อม ราวกับตั้งใจจะจากไปในทันที แม้แต่เขตแดนผนึกพลังที่ยืมมาด้วยความลำบากก็ไม่คิดจะนำกลับไป

แน่นอน เขารู้ตัวว่าไม่สามารถนำกลับไปได้

เทียนเหอซานเลิกคิ้ว ก่อนจะกล่าวเสริมต่อ “ดี เช่นนั้นกลับไปเตรียมตัวกันให้พร้อม วันหน้าจงตามผู้เฒ่าผู้นี้ไปเยือนสำนักอมตะ”

เทียนเหอซานไม่เอ่ยเรื่องขอโทษอีก เพราะเรื่องเช่นนี้กล่าวครั้งเดียวก็เพียงพอ หากกล่าวมากไปจะบั่นทอนศักดิ์ศรีของราชวงศ์

กล่าวจบ เทียนเหอซานนำอ๋องเทียนอวี่และคนอื่น ๆ ลาจากเหวินผิง ออกจากเมืองเสินเฟยไป

มาด้วยความรีบเร่ง จากไปก็รวดเร็วไม่แพ้กัน

ทว่า ครั้งนี้เขาเลือกใช้เส้นทางมิติบิดเบือนของเมืองเสินเฟยในการจากไป

เหวินผิงไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาส่งเงามืดที่ถูกดัดแปลงจากศพยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตระดับกลางติดตามไป ทว่าเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน เงามืดไม่ได้เข้าใกล้เทียนเหอซานมากนัก เพราะเหวินผิงไม่อาจแน่ใจในวิธีการต่าง ๆ ของผู้ที่อยู่ในขั้นกึ่งหยวนหยาง

หลังจากที่เทียนเหอซานจากไป เหยียนไหลที่ยังคงรู้สึกหวาดหวั่นเข้ามาใกล้เหวินผิง เขาเอ่ยถามด้วยความสุภาพว่าตนสามารถช่วยเหลือสิ่งใดได้บ้างก่อนจะขอตัวกลับไป

ส่วนมังกรไม้ก็คว้าซื่อหม่าเทียนเสวียนขึ้นไปยังท้องฟ้าเหนือเมืองเสินเฟย สร้างความตกตะลึงให้กับผู้คนที่จับตามองอยู่ ณ ขณะนั้น ทุกคนต่างรู้ว่าบัดนี้สำนักอมตะได้ก้าวขึ้นมาเป็นกำลังที่ไม่มีสิ่งใดต้านทานได้อีกต่อไป ด้วยการได้รับการยอมรับจากบรรพบุรุษอาวุโสแห่งราชวงศ์อาณาจักรโยว่ อนาคตข้างหน้าสำนักอมตะย่อมมีโอกาสก้าวขึ้นเป็นขุมกำลังระดับหกดาวที่แข็งแกร่งที่สุด

ในขณะเดียวกัน ก็มีผู้คนไม่น้อยเริ่มคิดอยากเข้าร่วมกับหอจิ้นจือ เพราะเขาวงกตแห่งปรมาจารย์ที่พวกเขารู้ดีว่าไม่อาจผ่านไปได้ ดังนั้นการเข้าหอจิ้นจือจึงกลายเป็นเส้นทางที่ใกล้ที่สุดในการเข้าสู่สำนักอมตะ และยังมีข่าวลือว่า หากแสดงความสามารถได้ดี เจ้าหอจิ้นจืออาจเปิดโอกาสให้เข้าร่วมสำนักอมตะได้

“ไม่ต้องพูดมากแล้ว ข้าจะเข้าหอจิ้นจือ”

“ข้าด้วย!”

กระแสความต้องการเข้าหอจิ้นจือในเมืองเสินเฟยพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้แต่เฉินเซี่ยผู้รอบคอบยังคาดไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้

แน่นอน เรื่องนี้เป็นเรื่องของภายหลัง

เมื่อมังกรไม้พาซื่อหม่าเทียนเสวียนกลับมายังหน้าเหวินผิง เขากล่าวถามด้วยเสียงเรียบว่า “ท่านเจ้าสำนัก คนผู้นี้ยังไม่ตาย จะฆ่าทิ้งเลยหรือเก็บไว้ดี? แต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ก็ไม่มีความแตกต่างนัก เส้นลมปราณในร่างของเขาถูกพลังอสูรของข้าครอบครองหมดสิ้นแล้ว บัดนี้เขาเหลือเพียงกายาวิญญาณแต่ไม่สามารถเปิดประตูชีพจรวิญญาณได้อีก หากต้องการเปิดใหม่ก็ต้องล้างพลังอสูรมังกรเขียวของข้าออกก่อน แต่การทำเช่นนั้น ผู้ที่อยู่ในขั้นกึ่งหยวนหยางก็ยังไม่สามารถทำได้”

“เจ้าหมายความว่าไม่ฆ่าใช่หรือไม่?”

มังกรไม้ที่ปกติพูดน้อยกลับพูดมากผิดปกติ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากฆ่าซื่อหม่าเทียนเสวียน

“ท่านเจ้าสำนัก เก็บไว้เถิด ท่านกำลังขาดคนปลูกต้นไม้อยู่ไม่ใช่หรอกหรือ?”

“เจ้าช่างคิดจริง ๆ”

อย่างไรก็ตาม หากเป็นยอดฝีมือระดับขั้นสูง การปลูกต้นไม้จะมีประสิทธิภาพสูงกว่าพวกเจิ้นเยว่หลายเท่านัก

ในขณะนั้น อ๋องหลงหยางได้นำเขตแดนผนึกพลังที่ถูกปิดไว้มาให้เหวินผิง เมื่อได้ยินมังกรไม้เสนอให้เก็บซื่อหม่าเทียนเสวียนไว้ เขากล่าวเสริมทันทีด้วยความยินดี

“เจ้าสำนักเหวิน ในเมื่อซื่อหม่าเทียนเสวียนเป็นคนไร้ประโยชน์แล้ว จะฆ่าหรือไม่ก็ไม่มีความสำคัญ เก็บเขาไว้ดีกว่า ยังสามารถใช้ข่มขวัญพวกที่กล้าสงสัยในรายนามสวรรค์ได้อีก!”

“ก่อนหน้านี้เจ้ามิได้พูดเช่นนี้” เหวินผิงกล่าวอย่างครุ่นคิด “เช่นนั้นก็เก็บเขาไว้ปลูกต้นไม้เถิด”

หลังจากไตร่ตรอง เหวินผิงเห็นว่าการเก็บซื่อหม่าเทียนเสวียนไว้ยังมีประโยชน์อยู่ แต่ไม่จำเป็นต้องให้ปลูกต้นไม้ เพราะคนปลูกต้นไม้มีเพียงพอแล้ว จึงเปลี่ยนให้ไปปลูกสมุนไพรแทน

อ๋องหลงหยางหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนกล่าวว่า “แผนเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์ ขอเจ้าสำนักเหวินโปรดอภัย”

“พอเถิด ส่งของมาให้ข้า ฝ่าบาทไปทำเรื่องที่เจ้าต้องการเถิด เมื่อคิดวิธีใช้โอกาสครั้งที่สามได้แล้ว ค่อยกลับมาหาข้า” กล่าวจบ เหวินผิงรับเขตแดนผนึกพลังจากอ๋องหลงหยางและกลับสำนักอมตะด้วยวงเวทย์เคลื่อนย้ายมิติ

หลังจากเหวินผิงจากไป อ๋องหลงหยางก็รีบเข้าใกล้มังกรไม้ เพราะเขารู้ดีว่ามังกรไม้คือผู้ที่สามารถบดขยี้ซื่อหม่าเทียนเสวียน และอาจมีพลังแข็งแกร่งกว่าเหออิ๋วหยวน

แต่ทว่ามังกรไม้กลับไม่สนใจแม้แต่น้อย เขาไม่ตอบคำใดและกลับสำนักอมตะไปทันที

เมื่อมังกรไม้จากไป อ๋องหลงหยางได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจากเมืองเสินเฟย เขาแทบทนรอไม่ไหวแล้ว ซื่อหม่าเทียนเสวียนตาย กองทัพเสิ่นโหยวที่เป็นเป้าหมายอันหอมหวนกำลังรอการช่วงชิง

หมากที่เขาวางไว้ในกองทัพเสิ่นโหยวตลอดหลายปีที่ผ่านมา กำลังจะได้ใช้งาน!

ในขณะเดียวกัน เมื่อเหวินผิงกลับมาถึงสำนักอมตะ เขามอบเขตแดนผนึกพลังให้จื่อหรัน เพื่อให้นางศึกษาและค้นหาความลับที่ซ่อนอยู่ในนั้น

เขตแดนผนึกชีพจรวิญาณนี้นับว่าเป็นสมบัติอันล้ำค่าอย่างแท้จริง ความสามารถอันทรงพลังของมันคู่ควรจะเรียกว่าเป็นศาสตราประจำสำนัก หากสามารถจำลองขึ้นมาเพิ่มได้ ย่อมมีแต่ประโยชน์ต่อสำนักโดยไม่มีโทษใด ๆ

เมื่อจื่อหรันได้รับเขตแดนผนึกชีพจรวิญาณ ซึ่งเป็นศาสตราประจำตำนานของสำนักช่างพันฝีมือ นางก็ตื่นเต้นอย่างมาก รีบนำเขตแดนผนึกชีพจรวิญาณเข้าไปปิดด่านบำเพ็ญอย่างไม่รอช้า ดูจากท่าทางแล้ว อย่างน้อยหนึ่งถึงสองเดือนนางคงจะไม่ออกมา

จากนั้น เหวินผิงก็เดินทางไปยังสวนเซียนผู่ เขาโยนซื่อหม่าเทียนเสวียนลงในสวนแห่งนั้น พร้อมสั่งให้วานรยักษ์ฉื้อมู่เฝ้าดูแลอย่างเข้มงวด ให้คอยบังคับให้ซื่อหม่าเทียนเสวียนปลูกสมุนไพรทั้งกลางวันและกลางคืน พร้อมกำชับว่า ให้เขาทำอะไรก็ได้ตราบเท่าที่ไม่ตาย

เมื่อประมุขหงเย่ เย่หวู่ผิง ได้เห็นยอดฝีมืออีกคนหนึ่งเข้าร่วม "ทีมปลูกต้นไม้” นางถึงกับหมดอารมณ์ใด ๆ ในใจนางมั่นใจแล้วว่าชาตินี้คงไม่มีวันออกไปจากที่นี่ได้อีก

เมื่อคิดเช่นนี้ ความเสียใจท่วมท้นในใจของนางจนหยุดทำงานที่อยู่ในมือ ทว่าไม่ทันไรก็ถูกอดีตศิษย์สำนักของตนเองที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เตะจนล้มลงกับพื้น

“ขี้เกียจหรือ? ใครอนุญาตให้เจ้าขี้เกียจกัน! งานสร้างสำนักอมตะกำลังเร่งด่วน มีงานหนักรออยู่ เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงคิดจะอู้!”

การเตะครั้งนี้ แม้จะเป็นการลงโทษ แต่ก็มีเจตนาแก้แค้นเล็กน้อยอยู่ในนั้น

ในขณะที่เหวินผิงกำลังจะกลับไปบำเพ็ญเพียรต่อ เขาก็ได้รับการรายงานจากเงามืด จึงจำต้องเดินทางไปยังหอจิ้นจือ

เมื่อมาถึงหอจิ้นจือ เหวินผิงเห็นเทียนเหอซานกำลังพูดคุยกับอ๋องเทียนอวี่และคนอื่น ๆ ในมิติบิดเบือนท่ามกลางการเฝ้าสังเกตของเงามืด

“ในฐานะราชวงศ์ แต่กลับต้องพ่ายแพ้ต่อสำนักหนึ่ง พวกเจ้าทั้งหลายจงกลับไปคิดทบทวนตัวเองให้ดี ผู้เฒ่าผู้นี้ให้เจ้าเลือกสองทาง จะทำลายสำนักอมตะ หรือจะถอนตัวจากการแย่งชิงตำแหน่งจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ ภายในห้าปี ใครสามารถทำลายสำนักอมตะได้ คนนั้นจะเป็นจักรพรรดิองค์ต่อไปของอาณาจักรโยว่ หากทำไม่ได้ อ๋องหลงหยางจะเป็นจักรพรรดิคนต่อไป”

อ๋องเทียนอวี่และคนอื่น ๆ พยักหน้ารับด้วยความอับอาย แต่ในใจกลับรู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าบรรพบุรุษอาวุโสไม่ได้ยกย่องสำนักอมตะอย่างแท้จริง และไม่ได้คิดจะสนับสนุนสำนักอมตะ

เพียงบรรพบุรุษอาวุโสไม่เป็นที่พึ่งให้กับสำนักอมตะ พวกเขาย่อมมีวิธีทำลายยสำนักนี้ได้ แม้ว่าสำนักอมตะจะมียอดฝีมือสองคนที่สถาปนาตน

“พวกเจ้ากลับไปก่อน ผู้เฒ่าผู้นี้จะเดินทางกลับภูเขาบรรพชน หลังจากนั้นค่อยร่วมทางไปพบเจ้าสำนักอมตะอีกครั้ง”

“ขอรับ!”

อ๋องเทียนอวี่และคนอื่น ๆ เดินทางต่อไป ส่วนเทียนเหอซานได้เปิดทางออกใหม่ในมิติบิดเบือนและหายตัวไป เงามืดตามไป แต่ทางออกนั้นก็ปิดลงแล้ว

เมื่อเห็นเช่นนี้ เหวินผิงขมวดคิ้ว แม้จะไม่ได้ยินอะไรมากนัก แต่เขามั่นใจว่าเทียนเหอซานต้องการบางสิ่ง

เมื่อกลับมาอีกครั้ง เขาย่อมไม่มาเพียงลำพัง เพราะเขาเคยพ่ายแพ้ไปแล้ว และไม่อาจจะยอมกลับมาเพียงคนเดียวได้อีก

“ดูเหมือนว่าข้าจะต้องเร่งทะลุขั้นให้ได้เสียแล้ว”

เหวินผิงสั่งให้เงามืดถอนตัวกลับ และรีบกลับไปยังศาลาทิงอี่เพื่อบำเพ็ญเพียรต่อทันที

.

(จบตอน)