บทที่ 730 หนึ่งคำดั่งสายฟ้าฟาด
เกาเสียนยิ้มอย่างสดใส ท่าทางสง่างามและมีเสน่ห์ชวนมอง แต่ลู่เสวียนจีกลับยิ้มไม่ออก เธอยังไม่กล้าแน่ใจว่าคนตรงหน้าคือเกาเสียน อีกอย่าง เธอกำลังอยู่ในห้องนอนสวมชุดบางเบา เท้าทั้งสองพาดอยู่บนที่วางแขนอย่างผ่อนคลาย สภาพที่เป็นส่วนตัวเช่นนี้เทียบได้กับการถูกจับได้ขณะอาบน้ำหรือเข้าห้องน้ำ แม้ลู่เสวียนจีจะไ...
