บทที่ 10 ฆาตกรตัวจริง? ฆาตกรตัวจริงก็คือผู้เคราะห์ร้าย!
เมื่อทีมถ่ายภาพมองเห็นบาดแผลของนักเรียนหญิง ก็รีบยื่นกล้องเข้าไปถ่ายใกล้ ๆ ทันที
เด็กสาวสวมกางเกงยีนส์ขายาวสีน้ำเงินเข้ม
มีเข็มเหล็กเล่มหนึ่งปักแน่นอยู่ที่ต้นขาของเธอ ส่วนปลายเข็มที่โผล่ออกมา ยังมีวงเล็ก ๆ ซึ่งดูไม่ออกว่ามีไว้ทำอะไร
ซูปิงปิงมองปลายเข็มเหล็กที่โผล่ออกมาเล็กน้อย พลางครุ่นคิด
หรือว่าเธอจะคิดไปเอง...
แต่สิ่งนี้ดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาด?
—
เฉินมู่วางกล่องปฐมพยาบาลลง ตรวจดูบาดแผลของนักเรียนหญิงด้วยความสงสัย
เขาถามขึ้นว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ในโรงเรียนเรามีเข็มเหล็กแบบนี้ด้วยหรือ?”
เมื่อถูกถาม เด็กสาวเหลือบมองกล้องถ่ายทอดสดที่อยู่ด้านหลังเฉินมู่ ก่อนจะยกหมวกขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ พูดเสียงเบา ๆ ว่า “วันนี้ช่วงบ่ายไม่มีเรียน ฉันนอนหลับอยู่ในหอพัก พอตื่นขึ้นมาเจ้านี่ก็อยู่บนขาฉันแล้ว…”
เข็มเหล็ก? มาอยู่ในหอพักของนักเรียนหญิงได้ยังไง?
แถมยังปรากฏบนเตียงได้อย่างไร? นี่มันไม่ใช่การคุกคามความปลอดภัยของนักเรียนหรือ?
ใบหน้าของเฉินมู่เคร่งขรึมขึ้น “เธออยู่ที่หอพักไหน เดี๋ยวฉันจะรายงานให้โรงเรียนตรวจสอบบันทึกการเข้าออกของหอพักเธออย่างละเอียด เพื่อดูว่าใครกันที่ใจร้ายถึงเพียงนี้!”
“ถ้าทางโรงเรียนตรวจสอบไม่ได้ ก็แจ้งตำรวจไปเลย!”
“หลักฐานนี้ต้องเก็บไว้ เพราะนี่เป็นข้อพิสูจน์ที่ชัดเจน…”
เฉินมู่พูดด้วยอารมณ์เดือดดาล แต่เขาไม่ได้สังเกตว่า เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นก้มหน้าลงต่ำขึ้นเรื่อย ๆ
[ฮ่าฮ่า! พวกเธอคะ คุณหมอเฉินไม่รู้จริง ๆ ว่าเข็มเหล็กนี้คืออะไร!]
[เข็มเหล็กกลายเป็นอาวุธร้ายแรงไปแล้ว นี่มันเรื่องขำที่สุดในปีนี้เลย! ฮ่าฮ่า!]
[ไม่ใช่ว่าคุณหมอเฉินพูดผิดนะ นี่มันอันตรายจริง ๆ กับความปลอดภัยของนักเรียน!]
[ฮ่าฮ่า! หนุ่ม ๆ ในแชทไม่รู้จักเข็มนี่ใช่ไหม? ขอหัวเราะก่อนนะ…]
[……]
—
เฉินมู่ตรวจบาดแผลนักเรียนหญิงอย่างรอบคอบ พร้อมทั้งเตือนเธออย่างจริงจัง
“นักเรียน เรื่องนี้สำคัญมาก เธอต้องจำสิ่งที่ฉันบอกไปให้ขึ้นใจ เพราะมันเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของเธอ!”
ซูปิงปิงที่ทนฟังต่อไปไม่ไหว ยื่นมือมาแตะไหล่เฉินมู่เบา ๆ
เฉินมู่หันกลับมา
ซูปิงปิงชี้ไปที่บาดแผลของนักเรียนหญิง พร้อมใบหน้าที่แสดงออกอย่างยากจะอธิบาย “คุณหมอเฉิน ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วว่าเข็มเหล็กนี่เป็นของใคร…”
เฉินมู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณผู้สื่อข่าว เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของนักเรียน เธออย่าล้อเล่น”
“เธอไม่ได้ล้อเล่น…”
“เข็มเหล็กนี่เป็นของฉันเอง…”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินมู่ เด็กสาวที่นั่งอยู่บนบันไดเงยหน้าขึ้นพูด
“เธอเอาเข็มเหล็กวางไว้บนเตียงตัวเอง ทำร้ายตัวเองงั้นหรือ?”
แม้เฉินมู่จะทำงานเป็นหมอในมหาวิทยาลัยไห่เฉิงมาสองปีแล้ว ผ่านเหตุการณ์แปลก ๆ ของนักศึกษาไม่น้อย แต่เขาก็ไม่เข้าใจการกระทำของเด็กสาวคนนี้
หน้ากล้องถ่ายทอดสด
เด็กสาวยกมือขึ้นปิดหน้าเงียบ ๆ ภาวนาไม่ให้คนรู้จักเธอเห็นเหตุการณ์นี้
“คุณหมอเฉิน เจ้านี่เรียกว่าเข็มกดสิว…”
“มันเป็นของที่พวกผู้หญิงใช้กดสิวบนหน้า…”
เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสลดขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมถอนหายใจไม่หยุด
“ตอนเช้าฉันใช้เข็มกดสิวอยู่บนเตียง จากนั้นก็วางไว้ข้างเตียงแล้วไปเรียน…”
“พอฉันกลับมา ลืมเรื่องนี้ไปหมด แล้วก็นอนทับมันเลย…”
—
[โอโห! ฉันพูดไม่ออกเลยจริง ๆ!]
[ใบหน้าเหวอของคุณหมอเฉินคือที่สุด! ฮ่าฮ่า!]
[มีใครช่วยรวบรวมเหตุการณ์แปลก ๆ ของนักศึกษาไว้หน่อยสิ อยากอ่านจริง ๆ!]
[ฉันว่าแล้ว ทำไมแชทถึงดูลึกลับแบบนี้ สำหรับผู้ชายอย่างเรา เข็มกดสิวคืออะไรที่ไม่เคยเห็นเลย]
[พวกที่มีแฟนน่าจะเคยเห็นบ้าง ส่วนพวกที่ไม่เคยเห็นคือหนุ่มโสดแน่นอน]
[เฮ้! นี่แค่ดูรายการวาไรตี้เอง ทำไมถึงเริ่มโจมตีคนโสดแบบนี้ได้!]
[ไม่ต้องห่วง คุณหมอเฉินก็โสดเหมือนกัน ว่างเปล่าเหมือนเรา ฮ่าฮ่า!]
[……]
—
เฉินมู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
เขาถามต่อว่า “เช้านี้หลังใช้เข็มกดสิว เธอได้ทำความสะอาดมันไหม?”
เด็กสาวส่ายหน้า เฉินมู่ถอนหายใจอีกครั้ง “รอเดี๋ยว…”
เขาไม่ได้สนใจบาดแผลของนักเรียนหญิง แต่ลุกออกจากกล้องเพื่อไปโทรศัพท์แทน
ทีมถ่ายทำที่ตั้งใจจะตามไปถ่ายหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าเด็กสาวยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น พวกเขาเลยตัดสินใจรออยู่ตรงนั้น
เหมือนเฝ้าอยู่ในวิหาร ยังไงพระก็ไม่หนีไปไหน!
เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาที เฉินมู่เดินกลับมาพร้อมชายวัยกลางคนที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม
ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานระหว่างเดินเข้ามาใกล้กล้อง
“เด็กสมัยนี้ช่างมีเรื่องขำขันจริง ๆ เข็มกดสิวยังสามารถปักเข้าต้นขาของตัวเองได้ ฮ่าฮ่า!”
“ถ้าฉันเป็นหมอได้นะ ฉันคงมาแย่งงานนายแล้ว!”
“งานแบบนี้มันสนุกจะตาย ได้หัวเราะทุกวันไม่มีเบื่อ!” เฉินมู่พาชายที่หัวเราะเสียงดังเดินมาถึงกลุ่มนักเรียน
ก่อนจะแนะนำให้เด็กสาวรู้จัก “นี่คือคุณเฮ่อ คนขับรถพยาบาลของโรงพยาบาลในมหาวิทยาลัย”
“เดี๋ยวฉันจะดึงเข็มออกให้ แล้วคุณเฮ่อจะพาเธอไปโรงพยาบาลชุมชนใกล้เคียงเพื่อฉีดยากันบาดทะยัก”
“เพราะเข็มกดสิวของเธอไม่ได้ผ่านการฆ่าเชื้อ บาดแผลจึงอาจติดเชื้อ ถ้าไม่ฉีดยากันบาดทะยัก อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้”
เด็กสาวพยักหน้าด้วยความเข้าใจ จากนั้นเฉินมู่ก็นั่งลงเพื่อจัดการบาดแผล
เขาใช้กรรไกรตัดกางเกงยีนส์ของเธอจนเป็นรูขนาดพอเหมาะ
รูดังกล่าวเผยให้เห็นบาดแผลชัดเจน โดยไม่ทำให้กางเกงเสียหายเกินจำเป็น ซึ่งยังสามารถดัดแปลงเป็นกางเกงยีนส์ขาดสไตล์แฟชั่นได้ในภายหลัง
เขาเริ่มด้วยการใช้เบตาดีนทำความสะอาดบาดแผล
จากนั้นหยิบคีมจากกล่องอุปกรณ์การแพทย์
เฉินมู่พูดขึ้น “อาจจะเจ็บหน่อยนะ อดทนไว้หน่อย”
“อ๊ากกกกก!!”
ทันทีที่เด็กสาวพยักหน้ารับ เฉินมู่ก็จัดการดึงเข็มเหล็กออกจากต้นขาของเธอด้วยความรวดเร็ว
เมื่อเข็มถูกดึงออกมา
ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดสามารถเห็นชัดเจนว่า ส่วนของเข็มที่ปักเข้าไปในต้นขาเด็กสาวนั้นลึกเกือบครึ่งหนึ่งของความยาวทั้งหมด
[พวกนาย ฉันรู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้ที่เดินจากหอพักมาถึงโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยได้นี่ มันปาฏิหาริย์จริง ๆ ]
[แม้ว่าฉันจะเป็นผู้ชายที่ไม่เคยใช้เข็มกดสิว แต่ก็รู้สึกกลัวจนต้องลุกขึ้นไปสำรวจเตียงตัวเองว่ามีของอันตรายอะไรอยู่หรือเปล่า...]
[ตอนแรกฉันยังคิดอยู่ว่าทำไมเธอไม่ดึงออกเอง พอเห็นความยาวของเข็ม ฉันขอโทษที่ดูถูกเธอจริง ๆ ]
[..]
—
หลังจากเด็กสาวถูกพาขึ้นรถพยาบาลของโรงเรียนไป
เฉินมู่ยืนบิดขี้เกียจพร้อมหาวหวอดใหญ่ เตรียมกลับไปเล่นเกม
แต่ยังหาวไม่ทันเสร็จดี
จู่ ๆ สายตาของเฉินมู่ก็จับจ้องไปยังทิศทางหนึ่ง
อะไรกัน?!
นักเรียนในโรงเรียนรู้ว่าเขากำลังถ่ายทำรายการอยู่ เลยกลัวจะไม่มีคอนเทนต์ จึงพากันแย่งกันเข้ามาให้เรื่องสนุกงั้นหรือ?!
(จบบท)###
