บทที่ 1 ห้องพยาบาลของพวกคุณมีของแบบนี้ด้วยหรือ?
“ทุกเดือนเราจะพาคุณไปทำความรู้จักกับอาชีพหนึ่ง สวัสดีค่ะ ฉันคือพิธีกรซูปิงปิง”
หญิงสาวพิธีกรวัยรุ่นที่สวยสะพรั่งยืนอยู่หน้าตึกห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ข้างหลังเธอเป็นกลุ่มนักศึกษาที่กำลังเร่งรีบไปเรียนแต่เช้าตรู่
ซูปิงปิงยืนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศสดใสในรั้วมหาวิทยาลัย ริมฝีปากเผยรอยยิ้มที่ไม่อาจปกปิดได้ ตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยมา เธอก็ไม่ได้สัมผัสกับบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาแบบนี้อีกเลย
“เดือนนี้ เราจะพาทุกคนไปสัมผัสชีวิตของหมอประจำมหาวิทยาลัย โดยมีคุณหมอเฉินมู่แห่งมหาวิทยาลัยไห่เฉิงเป็นไกด์นำทาง”
“ตอนนี้ ขอเชิญผู้ชมไปพร้อมกับฉันขึ้นไปดูว่า หมอในมหาวิทยาลัยช่วงเช้านั้น เขาต้องทำอะไรบ้าง?”
ซูปิงปิงโบกมือให้กล้องถ่ายทอดสดเบา ๆ กล้องจึงเคลื่อนตามเธอไปทางตึกห้องพยาบาล
รายการ 《ทุกเดือนพาคุณสู่โลกอาชีพ》 เป็นรายการวาไรตี้ยอดนิยมแห่งยุค ซึ่งจุดเด่นของรายการนี้ไม่ได้เน้นที่คนดังหรืออินฟลูเอนเซอร์ แต่เป็นเรื่องราวของคนธรรมดาที่ทุ่มเททำงานในสายอาชีพของพวกเขาอย่างเต็มที่
สำหรับนักเรียนมัธยมปลายจำนวนมาก รายการนี้กลายเป็นคู่มือในการเลือกสายอาชีพก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัย เพราะมันช่วยเปิดมุมมองเกี่ยวกับอาชีพในฝันได้อย่างชัดเจน
และในช่วงที่ผ่านมานี้ อาชีพหมอประจำมหาวิทยาลัยได้รับความสนใจและเรียกร้องจากผู้ชมให้จัดในรายการสูงสุด เพราะเมื่อเทียบกับหมอในโรงพยาบาลแล้ว หมอในมหาวิทยาลัยดูเหมือนจะมีชีวิตที่เรียบง่ายและผ่อนคลายมากกว่า อีกทั้งยังมีวันหยุดปิดเทอมฤดูร้อนและฤดูหนาวอีกด้วย!
เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องพยาบาล ซูปิงปิงกลับชะงักไปชั่วขณะ รอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าเปลี่ยนเป็นแปลกใจ เพราะเช้าขนาดนี้ ทำไมหน้าห้องพยาบาลถึงมีกลิ่นเหมือนหม้อไฟเนยล่ะ?
เธอสลัดความคิดในหัวว่าอาจจะเป็นเพราะตื่นเช้าเกินไปจนจมูกเสีย แล้วเคาะประตูสองครั้ง
“เชิญครับ”
เมื่อเปิดประตูเข้าไป เธอถึงกับต้องข่มสีหน้า เพราะสิ่งที่เห็นในห้องพยาบาลทำให้กล้องถ่ายทอดสดถึงกับ
ต้องจับภาพต่อไปแบบอึ้ง ๆ
บนโต๊ะทำงานกลางห้องพยาบาล มีหม้อไฟฟ้าที่น้ำซุปกำลังเดือดพล่านอยู่ ชายหนุ่มที่สวมเสื้อกาวน์กำลังตักกระเพาะวัวในหม้อขึ้นมา เมื่อเห็นเธอและทีมถ่ายทำเข้ามา เขากลับทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด
“จะจิ้มกับน้ำมันงาหรือซอสงาขาวครับ?”
โดยที่ซูปิงปิงไม่ทันคิด เธอตอบกลับไป “น้ำมันงาค่ะ”
ไม่กี่วินาทีต่อมา ชามน้ำมันงาถูกยื่นมาให้เธอ พร้อมกับที่เขาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งอย่างสุภาพ
ในไลฟ์สด ผู้ชมแทบจะบ้า:
「นี่มันอะไรกัน? หมอมหาวิทยาลัยของพวกคุณเป็นแบบนี้เหรอ?」
「สง่างาม! ดูเขาเลื่อนเก้าอี้สิ งดงามเหลือเกิน！」
「ฉันน้ำลายสอแล้ว ทำไมอาหารเช้าถึงดูน่ากินขนาดนี้！」
แม้แต่ซูปิงปิงเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะได้เริ่มวันใหม่ด้วยการนั่งกินหม้อไฟในห้องพยาบาล เธออดถามออกมาไม่ได้ว่า “คุณหมอเฉิน ทานอาหารแบบนี้แต่เช้า จะไม่ส่งผลเสียต่อสุขภาพเหรอคะ?”
หมอหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ขณะตักอาหารเข้าปาก “ผมเป็นหมอ ผมจะไม่รู้เหรอครับ?”
คำตอบนั้นทำเอาเธออึ้ง ส่วนเขากลับพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “คนเรามีชีวิตเดียว อยากทำอะไรก็ทำ แค่นั้นเอง”
ซูปิงปิงยังคงมึนงงกับคำพูดที่ฟังดูแก่เกินวัยของชายหนุ่มเบื้องหน้า แต่เมื่อได้ลองชิมหม้อไฟ เธอก็อดยอมรับไม่ได้ว่า การเริ่มวันใหม่แบบนี้มันยอดเยี่ยมมาก
หลังจากทานเสร็จ เธอก็เริ่มเก็บโต๊ะไปพร้อมกับเขา แต่สิ่งที่ทำให้เธออึ้งอีกครั้ง คือเขานำจานชามทั้งหมดใส่ในเครื่องล้างจาน!
「นี่มันห้องพยาบาลหรือร้านอาหารกันแน่?」
เมื่อถามถึงความเหมาะสม เฉินมู่เพียงบอกว่าเขาเป็นคนจ่ายค่าเครื่องล้างจานเอง และจ่ายค่าน้ำค่าไฟของห้องพยาบาลเป็นการส่วนตัว โดยไม่ได้ใช้เงินของมหาวิทยาลัย
ซูปิงปิงยังคงมีคำถามที่ค้างคา:
“คุณหมอไม่กลัวเหรอคะว่า ถ้าทำตัวแบบนี้ จะมีคนไข้มารอตรวจแล้วเกิดความล่าช้า?”
“คุณวางใจได้ครับ นักศึกษามหาวิทยาลัยส่วนใหญ่ตอนเช้ารีบไปเรียนกันหมด ไม่มีใครมาป่วยหรอก”
ขณะที่คำพูดของเขายังลอยในอากาศ ประตูกลับถูกเคาะอีกครั้ง นักศึกษาชายคนหนึ่งเข้ามาหยิบของจากกล่องหน้าประตูตามคำบอกของเขา แล้วจากไปโดยไม่พูดอะไร
ซูปิงปิงถึงกับถามอย่างค้างคา:
“นี่... ห้องพยาบาลของพวกคุณมีของแบบนี้ให้ด้วยเหรอ?”
(จบบท)
