ตอนที่ 255 เฟิงหยูเตี่ยเปิดมุมมอง(ฟรี)

เฟิงหยูเตี๋ยเดินตามเย่อันผิง เดินเล่นไปตามลานบ้านของจวนสุราเมฆา

ในหัวของนางยังคงคิดถึงคำพูดของอวิ๋นจิวจิว เหมือนกับจะเข้าใจอะไรบางอย่าง สายตาจ้องมองไปที่กางเกงของเย่อันผิงโดยไม่รู้ตัวเหมือนกับอยากจะจับ

"คือ..."

เย่อันผิงเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ จึงหยุดเดิน หันกลับมามอง พอเห็นว่าเฟิงหยูเตี๋ยกำลังจ้องมองไปที่ด้านล่าง เขาก็ก้มหน้าลง มองตาม ดวงตากระตุก จับคางของนาง เงยหน้าขึ้น

"มองอะไร"

"เปล่า...ไม่มีอะไร"

เฟิงหยูเตี๋ยเบิกตากว้าง จู่ๆ ก็รู้สึกตัวว่าเย่อันผิงกำลังจับนาง ยังใช้นิ้วชี้คางอีก!

นางรีบถอยหลัง ขมวดคิ้ว "เจ้าทำอะไร?!"

?

"ข้าทำอะไร"

เฟิงหยูเตี๋ยเช็ดคาง "ทำไมถึงมาจับคางข้า เจ้าโรคจิต จะมาหลอกข้าตอนที่ข้าไม่ทันระวังตัวอีกแล้ว ข้าไม่หลงกลหรอก! ฮึ่ม--"

"...?"

เย่อันผิงไม่เข้าใจความคิดของนาง นางเป็นคนจ้องมองเป้าของเขาก่อน ทำไมเขากลายเป็นโรคจิต  ยัยนี่จะฟ้องโดยไม่มีหลักฐาน?

ตอนนี้ มีแสงสีทองสองสายพุ่งผ่านท้องฟ้า ลมพัดแรง

เย่อันผิงมองตามเสียง เห็นแสงสีทองสองสายลงมาที่ลานบ้าน รู้ว่าท่านเทียนสิงกับท่านอู๋คงจะมาถึงแล้ว

คิดอยู่ครู่หนึ่ง "น้องเฟิง เดี๋ยวอวิ๋นอีอี้จะพาผู้อาวุโสสองคนไปสระพันกระบี่กับน้องจิวจิว เจ้าก็ไปด้วยกัน คอยปกป้องพวกนาง"

เฟิงหยูเตี๋ยขมวดคิ้ว เอ่ยถาม "ข้าไปกับเจ้าไม่ได้เหรอ? ผู้อาวุโสระดับวิญญาณแรกก่อตั้งสองคน ถ้าหากพวกเขายังปกป้องไม่ได้ ข้าก็คงจะปกป้องไม่ได้"

เย่อันผิงส่ายหน้าเล็กน้อย อธิบาย "ท่านเทียนสิงกับท่านอู๋จะรับมือกับจวงเหยียนกับอวิ๋นคุนอู่ ถึงแม้ว่าอวิ๋นคุนอู่จะใช้วิธีเข้าสิงร่าง แต่เขาก็เก่ง ต่อให้เป็นระดับวิญญาณแรกก่อตั้งก็ไม่สามารถเอาชนะได้ในทันที พลังจากการต่อสู้ของพวกเขาสามารถฆ่าอวิ๋นอีอี้กับอวิ๋นจิวจิวได้หลายสิบครั้ง"

"..."

"ยิ่งไปกว่านั้น ระหว่างที่รับมือกับจวงเหยียนกับอวิ๋นคุนอู่ พวกเขาก็คงจะไม่มีเวลามาดูแลสองพี่น้อง"

"หมายความว่าข้าพาพวกนางไปหลบ?"

"ใช่"

"ข้าทำได้เหรอ? ครั้งก่อน ผู้บ่มเพาะระดับวิญญาณแรกก่อตั้ง...พ่อของแม่นางหลี่สะบัดมือทีเดียวก็จัดการข้าได้แล้ว"

ก็แค่มีรอยฟกช้ำเพิ่มขึ้นอีกหน่อย...เย่อันผิงยิ้มออกมา พยักหน้า

"ร่างกายจักรพรรดิมังกรของเจ้าก็พอแล้ว"

"..."

เฟิงหยูเตี๋ยหรี่ตาลง รู้สึกไม่ไว้ใจ

ครั้งก่อนที่ตำหนักมังกร เย่อันผิงก็พูดแบบนี้ สุดท้ายนางก็ถูกแทงที่ไหล่ เจ็บไปหลายวัน

เย่อันผิงเห็นสายตาของนางก็เม้มปากอย่างจนใจ รู้สึกว่าลูกน้องเริ่มรู้ทันแล้ว ไม่ขึ้นเงินเดือนก็ไม่ทำงาน

ครู่หนึ่งจึงกล่าว "ข้ารับรองว่าเจ้าจะปลอดภัย พอเรื่องนี้จบลง ข้าจะให้รางวัลเจ้า"

"อืม...แม่นางเพ่ย?"

"?"

เฟิงหยูเตี๋ยกระพริบตา เอ่ยถามอย่างคาดหวัง "เจ้าจะให้ข้าจูบแม่นางเพ่ย?"

"อย่าแม้แต่จะคิด" เย่อันผิงยิ้มออกมา ยกมือขึ้นห้าม "เป็นสิ่งที่ดีกว่าน้องเพ่ย"

"...มีอะไรที่ดีกว่าแม่นางเพ่ย หินปราณเทียบกับนางไม่ได้!" เฟิงหยูเตี๋ยเลิกคิ้วขึ้น เอียงคอ ตบหน้าอกอย่างภาคภูมิใจ "แม่นางเพ่ยคือสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลกสำหรับข้า!"

เย่อันผิงเบ้ปาก "เป็นวิชาที่เหมาะกับเจ้า"

"ชิ่ว~~" เฟิงหยูเตี๋ยเบ้ปากใส่เย่อันผิง เหมือนกับไม่สนใจ "งั้นก็ให้หินปราณข้าเยอะๆ"

เย่อันผิงส่ายหน้าเล็กน้อย  ยื่นมือไปที่ถุงมิติโดยไม่รู้ตัว อยากจะหยิบตำราจันทราดำสองเล่มที่ได้มาก่อนหน้านี้มาให้นางดู แต่ถุงมิติอยู่กับน้องสาว จึงได้แต่ล้มเลิก

"ตอนนี้ไม่อยู่กับตัว แต่ข้ารับรองว่าเจ้าต้องชอบ"

"อ้อ"

เฟิงหยูเตี๋ยเม้มปาก ดูเหมือนจะไม่ตื่นเต้น แต่คิดอยู่ครู่หนึ่งก็เหมือนกับจะเจอปัญหา ขมวดคิ้วอย่างงงๆ "แต่ข้าเข้าไปได้เหรอ นั่นเขตหวงห้าม ยิ่งไปกว่านั้น จิวจิวยังโกรธข้าอยู่"

"ไม่นานหรอก"

"รู้ได้อย่างไร"

"อารมณ์ของอวิ๋นจิวจิวมาเร็วไปเร็ว เจ้าอยู่กับนางมานาน นางคงจะไม่ลืมช่วงเวลาที่ดื่มเหล้า กินไก่ย่างกับเจ้า  มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน นางอาจจะไม่สนใจเจ้าชั่วคราว แต่ในใจก็คงจะรู้สึกขัดแย้ง ถ้าหากเจ้าไปคุยกับนาง นางก็คงจะยอมให้เจ้าเข้าไปด้วย"

เฟิงหยูเตี๋ยตกตะลึงครู่หนึ่ง ขมวดคิ้ว ประชดประชัน "เจ้าเก่งเรื่องหลอกลวงผู้หญิงจริงๆ"

"ขอบคุณที่ชม"

"ชมบ้าอะไร! ไอ้สารเลว!" เฟิงหยูเตี๋ยกอดอก หันหน้าหนี แต่ครู่หนึ่งก็เอ่ยถาม "แล้วเจ้าล่ะ จะทำอะไร อย่าบอกนะว่าจะรอฟังข่าวดีจากข้า"

"ข้าจะไปกับน้องสาว ช่วยอวิ๋นซี แล้วก็ช่วยผู้อาวุโสสองคนรับมือกับจวงเหยียนกับอวิ๋นคุนอู่ ความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายพอๆ กัน  ได้เปรียบนิดเดียวก็สามารถพลิกสถานการณ์ได้"

"อ้อ..."

เฟิงหยูเตี๋ยโบกมือ มองเป้าของเย่อันผิงเป็นครั้งสุดท้าย หันหลังกลับ ไปหาอวิ๋นจิวจิว

"งั้นข้าไปก่อนนะ"

"อืม..." เย่อันผิงพยักหน้า แต่จู่ๆ ก็หยุดคิด หยุดนางเอาไว้  "เดี๋ยวก่อน"

"มีอะไรอีก"

"ขอยืมกระบี่บินหน่อย"

เฟิงหยูเตี๋ยหรี่ตาลง ยื่นมือออกมากางนิ้วห้านิ้ว เลิกคิ้วขึ้นสองครั้ง  "หือ?"

"...ก็ได้ เดี๋ยวข้าให้เจ้าห้าร้อย"

"ฮึ่ม!"

เฟิงหยูเตี๋ยแค่นเสียง หยิบกระบี่บินออกมาจากถุงมิติ โยนให้เย่อันผิง จากนั้นก็หันหลังกลับ เดินจากไป

เย่อันผิงรับกระบี่บิน มองนางจากไป ก้มหน้าลงมองกระบี่บิน  "ขี้โกง..."

เย่อันผิงดูออกว่าเฟิงหยูเตี๋ยเริ่มไม่ชอบหน้าเขา  บวกกับคำพูดที่ว่า 'เก่งเรื่องหลอกลวงผู้หญิง' ทำให้เขารู้สึกสงสัย

การหลอกลวงที่ว่า หมายถึงเฟิงหยูเตี๋ยคิดว่าเขากำลังจีบนาง?

เย่อันผิงขมวดคิ้ว  เดิมที เขาไม่ได้คิดมาก ไม่ได้สังเกต พอนึกถึงการอยู่ร่วมกันกับเฟิงหยูเตี๋ยในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมาก็รู้สึกว่ามีความคลุมเครือบางอย่างที่เขาอธิบายไม่ได้

มันคลุมเครือจริงๆ...

หรือเป็นเพราะโชคชะตาที่ซือเสวียนจี๋พูดถึง?  โชคชะตาทำให้เขาใกล้ชิดกับเฟิงหยูเตี๋ยโดยไม่รู้ตัว?

เย่อันผิงคิดถึงเรื่องนี้ก็จินตนาการถึงเฟิงหยูเตี๋ยที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า

ใบหน้าที่ดูเด็กๆ ผมสีเงิน สัดส่วนร่างกายที่สมบูรณ์แบบ ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับสายลมที่พัดผ่าน สงบนิ่ง เหมือนน้ำนิ่ง ไม่มีระลอกคลื่น

เขารู้สึกว่าถ้าหากคิดถึงนางต่อไป เขาคงจะบรรลุธรรม

ดังนั้น เขาจึงหยุดคิด เหยียบกระบี่บินของเฟิงหยูเตี๋ย บินไปที่ยอดเขาคลื่นราตรี