28 - แพ้เพราะความโง่เขลา

มีอะไรที่ข้าจะไม่กล้ามาอีกหรือ? ก็ไม่ใช่ว่าข้าวิ่งร้องไห้กลับบ้านนี่นา แต่สำหรับผู้หญิงตที่มีนิสัยเจ้าอารมณ์แบบนี้ ดูท่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตในตำนาน ข้าว่าควรอยู่ให้ห่างๆ จะดีกว่า เขาเอาแต่ใจหยิ่งๆ แบบนี้ ข้าไม่ชอบที่สุดเลย

จูผิงอันจูงวัวลงจากเนินหญ้าอย่างช้าๆ ตัดสินใจแน่วแน่ว่าต่อไปนี้ ถ้าเดินผ่านคุณหนูเจ้าอารมณ์คนนั้น จะไม่สนใจคำยั่วยุของนาง

แต่ตอนที่กำลังจะเดินผ่านนั้นเอง คุณหนูเจ้าอารมณ์ก็ทำท่าประหลาด เขาเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาอังปากแล้วตะโกนเสียงดังไปยังที่ไกลๆ

“จ้วงจ้วง! ต้าเหนิว! เอ้อร์โก่วจื่อ! พวกเจ้ารีบมานี่เร็วๆ เลย! ไอ้เด็กเหม็นนี่แหละที่แกล้งข้าเมื่อวาน!”

นิมะ

นี่มันเรียกกำลังเสริมในตำนานชัดๆ

จากนั้น จูผิงอันก็เห็นเด็กอายุประมาณหกถึงเจ็ดขวบสามคนวิ่งลงมาจากเนินหญ้า เสียงดังโวยวาย ทั้งสามคนดูเหมือนจะอ้วนตุ้ยนุ้ยกันหมด และอย่างน้อยก็ไม่ได้ผอมกว่าเขาเลย

ทันใดนั้นจูผิงอันก็รู้สึกเหมือนมีม้าป่าหมื่นตัววิ่งพุ่งชนหัวใจของเขา

ปรากฏว่าเมื่อวานที่เจ้าเด็กผู้หญิงนี่ร้องไห้บอกว่า "เจ้ารอดูไปเถอะ" มันไม่ใช่แค่พูดเล่นๆ เลย คุณหนูเจ้าอารมณ์เอาแต่ใจคนนี้ดันเป็นประเภทที่แค้นต้องชำระ แถมยังรู้จักพาพวกมาล้างแค้นด้วย

พอเห็นเด็กอ้วนสามคนที่ดูโตกว่าเขาสักปีหนึ่งวิ่งโวยวายตรงเข้ามา จูผิงอันก็คิดอยู่เพียงวินาทีเดียว ก่อนจะปล่อยเชือกวัวแล้วรีบวิ่งหนีทันที

จะพูดเหตุผล?

จะใช้ไอคิวบดขยี้พวกเขา?

ล้อกันเล่นรึเปล่า! นี่มันคนประเภทที่ขึ้นมาปุ๊บก็พร้อมใช้กำปั้นคุยแทนคำพูดนะ! ยังไม่ทันใช้ไอคิวสู้ พวกนั้นก็คงต่อยหัวเขาจนปูดแน่นอน

แน่นอนว่ามันก็ไม่ใช่ว่าจะใช้ไอคิวชนะไม่ได้เลย แต่ต้องทำลายความฮึกเหิมของพวกเขาก่อน สำนวนบอกว่า "แรงแรกสำคัญ แรงสองถอย แรงสามหมด" ดังนั้นควรเลี่ยงความดุดันของพวกเขาเสียก่อน แล้วค่อยหาวิธีใช้ไอคิวบดขยี้ทีหลัง

เวลาราวๆ สิบนาทีต่อมา มีเพียงภาพของเด็กอ้วนสามคนวิ่งไล่เด็กอ้วนตัวเล็กกว่าอีกคนหนึ่งทั่วเนินเขา เสียงโวยวายดังเหมือนสุนัขบ้าสี่ตัว

ถึงจูผิงอันจะอายุทางจิตใจประมาณยี่สิบกว่าแล้ว แต่เขาก็ยังรู้เทคนิคหนีการไล่ล่า เช่น เปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว หรือวิ่งกลับหลัง พอเด็กอ้วนสามคนกำลังจะตามทัน เขาก็หลบหนีได้ทุกครั้ง

“โง่จริงๆ! พวกเจ้าจะวิ่งตามหลังเขาตลอดทำไมล่ะ? ทำไมไม่แบ่งกันล้อมรอบเขา!” คุณหนูเจ้าอารมณ์ที่ยืนดูอยู่ข้างๆ โวยวายด้วยความไม่พอใจ พร้อมชี้นิ้วสั่งการ

นี่คุณหนูเจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจคนนี้ไม่ใช่ลูกจิ้งจอกจริงๆ ใช่ไหม? ทำไมถึงฉลาดเกินไปขนาดนี้!

ภายใต้คำสั่งของคณหนู เด็กอ้วนสามคนก็ล้อมจูผิงอันไว้ได้ในที่สุด พวกเขายืนในรูปสามเหลี่ยมด้านเท่า ล้อมจูผิงอันไว้ในพื้นที่ประมาณสิบตารางเมตร

“พวกเจ้าจะตีข้าก็ได้ แต่พวกเจ้าห้ามเรียกข้าว่าพี่ใหญ่นะ” จูผิงอันเห็นว่าหนีไม่พ้นแล้ว เลยยืนเฉยๆ รอรับชะตากรรม แต่กลับพูดประโยคหนึ่งที่ดูมีเลศนัย

เด็กอ้วนสามคนที่อายุประมาณหกขวบ ต่างก็เป็นวัยที่อยากรู้อยากเห็นมาก ทำไมถึงจะตีได้ แต่เรียกพี่ใหญ่ไม่ได้ล่ะ? แปลกจัง อยากรู้จริงๆ เลย

“ทำไมล่ะ?”

แล้วเด็กอ้วนทั้งสามก็ถามพร้อมกัน

“เพราะว่าถ้าพวกนายเรียกข้าว่าพี่ใหญ่ ท้องข้าจะปวด” จูผิงอันตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

จากนั้น...

“พี่ใหญ่!”

เด็กอ้วนคนหนึ่งก็เรียกจูผิงอันทันที

จูผิงอันก็รีบทำท่ากุมท้องแกล้งเจ็บทันที ร้องโอดโอยว่าท้องเจ็บๆ

เด็กอ้วนอีกสองคนเห็นดังนั้นก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ และพากันเรียก “พี่ใหญ่” ออกมาอย่างต่อเนื่อง...

“พี่ใหญ่! พี่ใหญ่!”

จูผิงอันกุมท้องร้องโอดโอยว่าเจ็บท้องอย่างสมจริงและถี่ขึ้นเรื่อยๆ

สามเด็กอ้วนเหมือนลูกสุนัขที่ยิ้มจนเห็นฟัน พากันหัวเราะดีใจแบบสุดๆ

เพื่อช่วยระบายความแค้นแทนคุณหนูเจ้าอารมณ์เด็กอ้วนทั้งสามผลัดกันเรียก "พี่ใหญ่" เสียงดังลั่นไปทั่ว

จนกระทั่งคุณหนูเจ้าอารมณ์เตะพวกเขาล้มลงไปกองกับพื้นทีละคน

"โง่จริง! ดูไม่ออกเหรอว่าเขาหลอกพวกเจ้าอยู่!"

"ไม่กลัวศัตรูที่เหมือนพระเจ้า แต่กลัวเพื่อนร่วมทีมที่เหมือนหมู" คุณหนูเจ้าอารมณ์เข้าใจประโยคนี้เป็นอย่างดี เขาจ้องเด็กอ้วนสามคนที่พากันเรียก "พี่ใหญ่" ใส่จูผิงอันอย่างไม่หยุดหย่อน จนนางสุดจะทน ต้องเตะพวกเขาล้มลงด้วยความโมโห พร้อมสั่งสอนเสียงเย็นชา

เด็กอ้วนสามคนนอนกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้าด้วยความไม่เข้าใจ "เขาหลอกพวกเรายังไงล่ะ? ก็เขาโดนพวกเราเรียกจนเจ็บท้องไปหมดแล้ว!"

"พวกเจ้ามันโง่! มีใครที่โดนเรียกพี่ใหญ่แล้วท้องเจ็บบ้างล่ะ!" คุณหนูโมโหจนหน้าดำหน้าแดง

"มีสิ เขาน่ะสิ โดนพวกเราเรียกพี่ใหญ่แล้วท้องก็เจ็บจริงๆ ไง" เด็กอ้วนสามคนยกนิ้วอ้วนๆ ชี้ไปที่จูผิงอัน

ถ้าสามเด็กอ้วนนี้โตขึ้นแล้วนึกถึงเรื่องนี้ พวกเขาคงนั่งล้อมวงกัน ดื่มเหล้าพร้อมถอนหายใจว่า "ครั้งหนึ่งเคยมีไอ้ยาจก มาหลอกเราตอนเด็กๆ"

จูผิงอันแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหว ท้องแทบแตก "น่ารักจริงๆ เด็กอ้วนสามคนนี้" เขาคิดขำๆ แต่ลืมไปว่าตัวเองก็ยังเป็นเด็กขาสั้นเหมือนกัน

คุณหนูเจ้าอารมณ์โมโหจนแทบคลั่ง "พวกเจ้ามันโง่จริงๆ! ข้าเรียกพวกเจ้ามาช่วยข้าแก้แค้น ไม่ได้ให้มาบูชาเขาเป็นพี่ใหญ่นะ! เขาหลอกพวกเจ้าอยู่ต่างหาก!"

"หลอกพวกเราเหรอ?"

สามเด็กอ้วนหันไปมองจูผิงอัน เขารีบแสดงท่ากุมท้องเจ็บอีกครั้ง แถมร้องครวญครางว่าท้องเจ็บจริงๆ

สามเด็กอ้วนหันกลับไปบอกคุณหนูเจ้าอารมณ์พร้อมกันว่า "ไม่หลอกพวกเราหรอก ดูสิ เขายังร้องโอดโอยอยู่เลย"

คุณหนูเจ้าอารมณ์ได้แต่คิดว่า "พ่ายแพ้ให้กับพวกเจ้าจริงๆ!"

จูผิงอันก็มองเด็กอ้วนสามคนแสนน่ารัก ก่อนจะมองคุณหนูที่โมโหจนเหมือนลูกอ๊อด "โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว" เขาคิดในใจ

ในที่สุดจูผิงอันก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ กุมท้องหัวเราะออกมาเสียงดัง "พวกเจ้ามีพรสวรรค์จริงๆ ข้ายอมแพ้แล้ว!"

(ช่วยแนะนำและกดติดตามกันด้วยนะ! ตอนหน้าจะสนุกยิ่งกว่านี้แน่นอน!)