(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่1221 มาเพื่อสร้างปัญหา
ในขณะที่เทียนเหอซานหายตัวไปจากท้องฟ้าเหนือเมืองเทียนหยาง อ๋องหลงหยางที่อยู่ไกลออกไปในเมืองหลวงของอาณาจักรโยว่ ได้เดินทางไปหาอ๋องเป้าล่วนถึงจวนเป็นเวลาสามวันติดต่อกัน
แม้ทุกครั้งจะถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าและต้องเผชิญกับคำเสียดสีและเย้ยหยันจากอ๋องเป้าล่วน แต่อ๋องหลงหยางยังคงกลับมาในวันถัดไปอย่างไม่ลดละ
อ๋องหลงหยางยังจงใจยั่วยุอ๋องเป้าล่วนให้โกรธ เพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมา ไม่ว่าใครจะถาม อ๋องเป้าล่วนก็ปิดปากเงียบเกี่ยวกับเรื่องที่เขาไปทำบนภูเขาบรรพชน รวมถึงสิ่งที่เขาได้พูดคุย อ๋องเทียนอวี่ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น แม้แต่จักรพรรดิก็ไม่อาจได้คำตอบจากเขา
สำหรับอ๋องหลงหยาง เขาจึงใช้วิธีการที่เรียบง่ายแต่ได้ผลที่สุด นั่นคือการยั่วยุให้อ๋องเป้าล่วนโกรธจัด โดยต้องให้มีผู้ชมมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะยิ่งมีผู้คนคอยดูอยู่มากเท่าไร อ๋องเป้าล่วนก็จะยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น และเมื่อใดที่อ๋องเป้าล่วนขาดสติ เกราะกำบังความลับของเขาก็อาจร่วงหลุดออกมา
หากอ๋องเป้าล่วนไม่พูด อ๋องหลงหยางก็ไม่มีทางรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนภูเขาบรรพชน หรือสิ่งนั้นจะส่งผลกระทบต่อเขาและสำนักอมตะอย่างไร สำนักอมตะคือพลังสำคัญที่สุดในการช่วยให้อ๋องหลงหยางขึ้นสู่ตำแหน่งจักรพรรดิ และยังเป็นขุมกำลังสำคัญที่จะช่วยให้เขาสร้างความยิ่งใหญ่ในฐานะจักรพรรดิ
“ดังนั้น เจ้ากลัวแม้กระทั่งจะพบกับข้าหรือ? ผู้คนล้วนพูดว่าเจ้าเป็นคนใจแคบ ไม่อาจรับผิดชอบหน้าที่ใหญ่โต ดูเหมือนคำพูดนั้นจะถูกต้องแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่นอกจากเลี่ยเหยา สายลับของหอปกฟ้า จะไม่มีผู้แข็งแกร่งระดับสถาปนาตนคนใดอยากยืนอยู่ข้างเจ้า”
ในจวน อ๋องเป้าล่วนที่ได้ยินคำพูดเสียดสีของอ๋องหลงหยางจากด้านนอกถึงกับเดือดดาล เขาต้องการออกไปประจันหน้ากับอ๋องหลงหยาง แต่บรรดาผู้ติดตามรีบเข้ามาขวางไว้สุดกำลัง
เมื่อไม่อาจกักอ๋องเป้าล่วนไว้ได้ ผู้ติดตามคนหนึ่งก็รีบนำกระดาษที่เตรียมไว้ยื่นให้อ๋องเป้าล่วน ในนั้นมีข้อความเพียงหนึ่งประโยค: ยิ่งอ๋องหลงหยางต้องการยั่วยุท่าน ก็ยิ่งแสดงว่าเขาร้อนใจ อย่าตกหลุมพรางเด็ดขาด!
แม้จะได้อ่านข้อความดังกล่าว อ๋องเป้าล่วนก็ยังระงับความโกรธได้เพียงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็สามารถห้ามใจไม่ให้ออกไปเผชิญหน้ากับอ๋องหลงหยางได้ ส่งผลให้อ๋องหลงหยางที่อยู่ด้านนอกยิ่งร้อนรนมากขึ้น
จนกระทั่งผู้ติดตามคนสนิทกระซิบบางอย่างกับอ๋องหลงหยาง อารมณ์ของเขาจึงคลายลง เพราะข่าวที่ได้รับคือซื่อหม่าเทียนเสวียนได้ออกจากเมืองหลวงของอาณาจักรโยว่แล้ว!
ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา แม้เขาจะไม่สามารถทำให้อ๋องเป้าล่วนพูดหลุดปากได้ แต่ด้วยความช่วยเหลือจากหนังสือพิมพ์อมตะ และข่าวลือที่เขาสร้างขึ้นในกองทัพเสิ่นโหยว ก็ทำให้ซื่อหม่าเทียนเสวียน ผู้เป็นดั่งภูเขาสูงที่ข้ามผ่านไม่ได้ ตัดสินใจออกจากเมืองหลวงด้วยตัวเอง
ในขณะนี้ ซื่อหม่าเทียนเสวียนกำลังเดินทางไปยังสำนักอมตะเพื่อท้าประลองด้วยความโกรธแค้น เพื่อพิสูจน์เกียรติยศของเขาในฐานะสถาปนาตนอันดับหนึ่งแห่งกองทัพเสิ่นโหยว และเพื่อบอกกับโลกนี้ว่ารายนามสวรรค์นั้นไร้ค่า รายชื่อดังกล่าวไม่ได้ถูกเขาโจมตีเพราะไม่พอใจในอันดับของตนเอง แต่เพราะมันคือเครื่องมือหลอกลวง
ด้วยเหตุผลเหล่านี้ อ๋องหลงหยางไม่จำเป็นต้องหาข้ออ้างใด ๆ เพื่อเผชิญหน้ากับซื่อหม่าเทียนเสวียนอีกต่อไป ผลลัพธ์จะพิสูจน์ทุกสิ่งเอง ความพ่ายแพ้เพราะฝีมือที่ด้อยกว่าเป็นเหตุผลที่หนักแน่นที่สุดแล้ว
“ข้าขอท้าทาย! อ๋องเป้าล่วน เจ้าไม่กล้ารับคำท้าหรือ? เจ้าชอบอวดว่ามีฝีมือเหนือข้า ไฉนตอนนี้มีแค่คำพูด?”
อ๋องหลงหยางกล่าวพร้อมเอนตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างสบายใจ เขาไม่สนใจเกียรติยศอีกต่อไป ขอเพียงทำให้อ๋องเป้าล่วนโกรธได้ก็เพียงพอ
...
...
...
ที่สำนักอมตะ
เหวินผิงที่เพิ่งออกมาจากสวนเซียนผู่ได้รับข่าวจากเฉินเซี่ย
“ท่านเจ้าสำนัก รายชื่อสวรรค์อันดับที่สิบ เทียนเหอซาน ขณะนี้อยู่ที่ศาลาจื่อฉี!”
เหวินผิงสงสัย “เขาไม่ได้มุ่งหน้ามาสำนักอมตะโดยตรงหรือ? เหตุใดจึงเปลี่ยนเส้นทางไปยังเมืองเสินเฟย?”
เฉินเซี่ยตอบ “ไม่ทราบขอรับ แต่เมื่อครู่นี้ เทียนเหอซานได้บุกเข้าไปในศาลาจื่อฉีและขอซื้อแผนภาพวังวนและเกลียววังวนสังหาร หลังจากฮูหลานชี้แจงกฎเกณฑ์ เขาก็ยอมจ่ายสิบล้านหินวิญญาณเพื่อซื้อสิทธิ์ซื้อสินค้า”
แม้คนที่มาเพียงแค่อันดับสิบในรายนามสวรรค์ แต่เมื่อคิดถึงว่าผู้นั้นเป็นยอดฝีมือระดับครึ่งขั้นหยวนหยาง เฉินเซี่ยก็อดกังวลไม่ได้ เพราะการมาเยือนเช่นนี้ย่อมมีนัยบางอย่าง
เหวินผิงตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าไปทำงานของเจ้าต่อเถิด”
หลังจากกล่าวจบ เหวินผิงรีบรุดไปยังหอจิ้นจือทันที เตรียมตัวตรวจสอบสถานการณ์ภายในศาลาจื่อฉีผ่านภาพที่เงามืดส่งกลับมา
เมื่อภาพปรากฏตรงหน้า สิ่งแรกที่เหวินผิงเห็นคือเทียนเหอซานยืนตระหง่านอยู่กลางศาลาจื่อฉี ด้วยเสียงเย็นชาที่ตั้งคำถามใส่เทียนเสียนซึ่งเพิ่งได้ยินเสียงความวุ่นวายและรีบรุดเข้ามา
“พวกเจ้าขายสิทธิ์การซื้อให้ข้า ข้าก็ได้ซื้อไปแล้ว การค้าขายตั้งแต่โบราณก็เป็นการยินยอมทั้งสองฝ่าย การขายสิทธิ์การซื้อก็ไม่ควรเป็นข้อยกเว้น นี่เป็นความสมัครใจของทั้งสองฝ่าย พวกท่านศาลาจื่อฉีจะเข้มงวดไปถึงไหนกัน?”
ขณะกล่าว เทียนเหอซานปล่อยกลิ่นอายออกมาเพียงเล็กน้อย แต่กลับทำให้ผู้คนภายในศาลาจื่อฉีทั้งภายในและภายนอกหน้าซีดเผือด
เทียนเสียนที่อยู่ใกล้ที่สุดรับผลกระทบเต็ม ๆ จากกลิ่นอายนั้น ความเงียบงันเกิดขึ้นชั่วขณะเพราะเขาไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดได้
ระดับเหนือสถาปนาตน?
ความคิดอันน่าหวาดหวั่นผุดขึ้นในใจ เทียนเสียนรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง
“ท่านผู้อาวุโส นี่คือกฎของศาลาจื่อฉี หากท่านต้องการซื้อแผนภาพวังวนหรือเกลียววังวนสังหาร ท่านสามารถรอการประมูลในเดือนหน้า ศาลาจื่อฉีจัดการประมูลทุกเดือน ท่านสามารถมาร่วมได้ในครั้งถัดไป”
เทียนเหอซานกล่าวด้วยเสียงเย็นเยียบ “นี่เรียกว่าร้านใหญ่ข่มเหงลูกค้าหรือ?”
ใบหน้าเทียนเสียนซีดลง แต่เมื่อคิดว่าผู้เบื้องหน้าคือยอดฝีมือระดับเหนือสถาปนาตน เขาจึงตอบกลับด้วยความสุภาพระมัดระวัง
“ท่านผู้อาวุโส หากท่านไม่ว่าอะไร เราอาจขึ้นไปสนทนากันในสถานที่ส่วนตัว บางทีเราอาจหาทางออกอื่นได้”
พูดจบ เทียนเสียนทำท่าทางเชื้อเชิญ แต่คาดไม่ถึงว่าเทียนเหอซานจะส่งเสียงหัวเราะเย็นชา ก่อนจะปล่อยพลังมหาศาลและปราณวิญญาณบังคับให้เทียนเสียนถอยร่นไปไกลถึงสิบจั้ง หากไม่ถูกกำแพงศาลาจื่อฉีกั้นไว้ เทียนเสียนคงต้องถอยไปไกลกว่านี้
เป็นอย่างที่คิด!
เหนือสถาปนาตน!
ใบหน้าเทียนเสียนเผยความขมขื่น
ทันใดนั้น เทียนเหอซานกล่าวด้วยเสียงเย็น “บอกว่านี่เป็นกฎที่ไม่ได้เขียนไว้ของศาลาจื่อฉีมิใช่หรือ? หากเป็นกฎ แล้วทำไมต้องยกเว้นให้ข้าด้วย? ที่แท้กฎของพวกท่านมีไว้สำหรับผู้ที่อ่อนแอเท่านั้น ช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก!”
เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ผู้คนทั้งภายในและภายนอกศาลาจื่อฉีต่างก็เข้าใจถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของการมาเยือนของเทียนเหอซาน
การก่อกวนโดยแท้!
“ท่านผู้อาวุโส โปรดสงบสติอารมณ์เถิด!”
เมื่อรู้เช่นนี้ เทียนเสียนยิ่งต้องระมัดระวังมากขึ้น
เทียนเหอซานหัวเราะเย็น ก่อนจะกล่าว “เช่นนั้นแผนภาพวังวนและเกลียววังวนสังหาร พวกเจ้าจะขายหรือไม่? หากไม่ขาย เช่นนั้นศาลาจื่อฉียังมีความจำเป็นอะไรในการคงอยู่? หากขาย ก็จงนำแผนภาพวังวนมาให้ข้าเสีย!”
เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น ผู้คนในศาลาจื่อฉีต่างสะท้านใจ และหันมองหน้ากันไปมา ชั่วขณะหนึ่งไม่มีใครกล้าตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร
ปฏิเสธ?
เช่นนั้นยอดฝีมือระดับเหนือสถาปนาตนอาจใช้ข้ออ้างนี้เริ่มการสังหารหมู่!
ยอมขาย?
เช่นนั้นก็ถือเป็นการละเมิดกฎของศาลาจื่อฉีเอง กฎที่ตั้งไว้ รวมถึงการใช้หนังสือพิมพ์อมตะประณามผู้อื่นก่อนหน้านี้จะกลายเป็นเรื่องน่าหัวเราะในทันที
ตูม!
ทันใดนั้น แสงสีขาวสายหนึ่งพุ่งลงมาจากท้องฟ้าสู่หลังคาศาลาจื่อฉี
.
(จบตอน)
.
.
.
ฝากนิยายแปลเรื่องใหม่ด้วยครับ
…
ผู้ฝึกตนลึกลับคนหนึ่งได้ใช้ประโยชน์จากพลังอันอุดมสมบูรณ์เพื่อสร้างสมบัติสุดล้ำค่าให้กับตนเอง เวลาผ่านไปกว่า 14 พันล้านปี การหลอมรวมสมบัติของเขายังคงดำเนินต่อไป และเขาตระหนักว่ายังเหลือเวลาอีกหลายพันล้านปีที่จะต้องรอ เขาจึงตัดสินใจหาความบันเทิงให้ตัวเอง ด้วยการปล่อยระบบนับไม่ถ้วนออกไปทั่วจักรวาล และเฝ้ามองดูเหล่าสรรพสัตว์และสิ่งมีชีวิตในจักรวาลเกิดใหม่แห่งนี้จะจัดการอย่างไรกับพวกมัน
