ฟาร์มขั้นเทพกับประตูมิติตามใจนึก ตอนที่ 028 เพื่อนสนิท
ฟาร์มขั้นเทพกับประตูมิติตามใจนึก ตอนที่ 028 เพื่อนสนิท
ต่อไปนี้ ตราบใดที่พื้นที่ฟาร์มไม่ขยายเพิ่มอีก
หงอี้ก็สามารถทำภารกิจของตัวเองให้สำเร็จได้อย่างง่ายดายภายในหนึ่งเดือน
ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความช่วยเหลือจากแคทเธอรีนและคนอื่น ๆ เรื่องงานในฟาร์ม เขาก็ไม่จำเป็นต้องลงมือทำเองมากนัก แค่ดูแลเรื่องการวางแผนและกำหนดทิศทางการพัฒนาก็พอแล้ว
“บางที อาจจะไปพัฒนาที่ต่างโลกได้แล้ว!”
“อย่างไรก็ตาม ต้องซื้อวัสดุอุปโภคบริโภคให้เพียงพอก่อน”
หงอี้คิดอย่างเงียบ ๆ การพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเองในต่างโลก การสร้างจักรวรรดิการค้าของตัวเอง เป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่ง
ตอนนี้ ราคาธัญพืชบนโลกน่าจะสูงขึ้นแล้ว
แต่ไม่ว่าจะสูงแค่ไหน ก็คงจะถูกกว่าวัสดุอุปโภคบริโภคในพื้นที่ฟาร์ม
“อย่างไรก็ตาม ก่อนจะไปพัฒนาที่ต่างโลก ช่วยซูหลินก่อนดีกว่า!”
ดวงตาของหงอี้เป็นประกาย
ซูหลิน คือหญิงสาวที่เคยช่วยเหลือเขา
เป็นหญิงสาวที่ยอดเยี่ยมมาก
แต่ถึงจะยอดเยี่ยมแค่ไหน ในเรื่องงานที่ต้องใช้แรงกาย เธอก็ไม่มีข้อได้เปรียบใด ๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงแรกของการพัฒนา
ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังต้องทำงานคนเดียวอีกด้วย
“ให้พวกทอเรนไปช่วยเธอก็แล้วกัน!”
“ยังไงตอนนี้พวกทอเรนก็ยังไม่มีประโยชน์อะไร”
หงอี้คิดอย่างเงียบ ๆ
จากนั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์เดิม
“ฮัลโหล...”
ปลายสาย มีเสียงที่เหนื่อยล้าดังขึ้น
“เจอกันหน่อยสิ!”
หงอี้กล่าว
“ฉันยุ่งอยู่”
ซูหลินพูดน้อยมาก
“มีเรื่องด่วน”
หงอี้ใช้ไม้ตายทันที
“ก็ได้ มาที่บ้านฉันสิ!”
ซูหลินพูดจบก็วางสายไป
หงอี้ส่ายหัว แต่ดูเหมือนเขาจะชินแล้ว
จากนั้น เขาก็ไปหาพวกทอเรน
“วอร์ด หยุดงานก่อน เรียกพวกทอเรนทั้งหมดมารวมกัน”
เมื่อเจอวอร์ด หงอี้ก็ออกคำสั่งทันที
“รับทราบ ท่านเจ้าของ!”
วอร์ดตอบรับอย่างนอบน้อม
ไม่นาน พวกทอเรนทั้งหมดก็มารวมกัน
“วอร์ด ฉันอยากให้พวกนายช่วยฉันหน่อย”
หงอี้กล่าว
“ท่านเจ้าของ ท่านพูดเกินไปแล้ว ชีวิตของพวกเราเป็นของท่าน ท่านสั่งมาได้เลย”
วอร์ดกล่าวอย่างหวาดหวั่น
“ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง พรวนดินไม่ไหว ฉันเลยอยากให้พวกนายไปช่วยเธอพรวนดิน”
หงอี้กล่าว
“รับรองว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จ!”
วอร์ดตะโกน
“รับรองว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จ!”
……
พวกทอเรนทั้งหมดตะโกนพร้อมกัน
“ดีมาก!”
หงอี้ยิ้มเบา ๆ จากนั้นก็พาพวกทอเรนทั้งหมดเข้าไปในพื้นที่ระบบ
คิดอยู่ครู่หนึ่ง หงอี้ก็นำรถไถห้าคันเข้าไปในพื้นที่ระบบด้วย
เขาไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งเหล่านี้อีกแล้ว
ด้วยความช่วยเหลือของพวกทอเรนและรถไถห้าคัน ซูหลินต้องสามารถทำการเพาะปลูกในที่ดินร้อยหมู่ให้สำเร็จได้ในเวลาอันรวดเร็ว
ตราบใดที่เธอได้รับรางวัล ต่อไปนี้ก็จะราบรื่นมากขึ้น
ก้าวแรกสำคัญที่สุด
หงอี้เข้าใจเรื่องนี้ดี
“อืม!”
เขาออกจากพื้นที่ฟาร์มทันที เมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง เขาก็อยู่ในบ้านของตัวเองในโลกความเป็นจริงแล้ว
เมื่อเดินออกจากหมู่บ้าน เขาก็พบว่าทุกอย่างเงียบสงบผิดปกติ
ถ้าไม่มีเสียงนกร้องและเสียงแมลงร้อง ที่นี่ก็เหมือนเมืองร้าง
ไม่เพียงแต่หมู่บ้านนี้เท่านั้น ทั่วโลกก็เป็นเช่นเดียวกัน
ตอนนี้ นอกจากคนที่ถูกขับไล่ออกจากพื้นที่ฟาร์มแล้ว ทุกคนน่าจะปรากฏตัวในโลกความเป็นจริงก็ต่อเมื่อต้องกินข้าวหรือซื้อของเท่านั้น
เขาเดินไปที่บ้านของซูหลินอย่างคุ้นเคย
พวกเขาทั้งสองอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน
ซูหลินเคยเป็นคุณหนูที่เกิดมาพร้อมกับช้อนทองคำในปาก
แต่เธอกลับไม่มีนิสัยของคุณหนู
ครั้งแรกที่เจอกัน หงอี้คิดว่าเธอน่าจะมาจากตระกูลนักปราชญ์ แต่ไม่คิดว่าเธอจะมาจากครอบครัวมหาเศรษฐี
เพราะเธอนั้น มีความรู้และมีมารยาทมาก
เพียงแต่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ปีก่อน ทำให้เธอเกือบจะสูญเสียทุกอย่าง
ตอนนั้น เธอเกือบจะถูกทอดทิ้ง
ในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดของเธอ มีเพียงหงอี้เท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเธอ และยังช่วยเธอทวงคืนสิ่งที่ควรจะเป็นของเธอกลับมา
ดังนั้น ในแง่ของฐานะ
ในโลกความเป็นจริง เธอก็เป็นเศรษฐี
เพราะเธอขายทรัพย์สินทั้งหมดที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก...”
เขาเคาะประตู
หงอี้รู้สึกสงบมาก
พวกเขาทั้งสอง เหมือนเพื่อนสนิท
ไม่นาน ประตูก็เปิดออก
“ขอโทษทีนะ เมื่อกี้ฉันอาบน้ำอยู่ แต่งหน้าแป๊บนึง...”
ซูหลินยิ้มอย่างมีความสุข เชิญหงอี้เข้าไปในบ้าน
สวยมาก และเป็นผู้หญิงที่มุ่งมั่น
บางที เธอน่าจะยิ้มแบบนี้ก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าหงอี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเหตุการณ์นั้น
แต่หงอี้เห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเธออย่างชัดเจน บนฝ่ามือของเธอมีพลาสเตอร์ปิดแผลอยู่หลายแผ่น
“ไปที่พื้นที่ฟาร์มของเธอดีกว่า”
คิดอยู่ครู่หนึ่ง หงอี้ก็กล่าว
“ได้เลย!”
ซูหลินไม่ลังเล คว้าแขนของหงอี้ไว้ จากนั้นทั้งสองก็หายไป
หงอี้พบว่า พื้นที่ฟาร์มของซูหลินไม่ต่างจากพื้นที่ฟาร์มของเขาในตอนแรกมากนัก
วัวสองตัว คันไถเหล็กหนึ่งอัน คราดหนึ่งอัน และเครื่องมือทำการเกษตรอื่น ๆ
เห็นได้ชัดว่า ซูหลินไม่ได้ซื้อรถไถ เธอเลือกที่จะใช้เครื่องมือแบบดั้งเดิมในการเพาะปลูก
หงอี้พบว่า เธอพรวนดินไปแล้วหลายหมู่ และยังปลูกข้าวสาลีไปแล้วประมาณหนึ่งหมู่
ไม่แปลกใจที่เธอจะเหนื่อยขนาดนี้ คงจะทำงานหามรุ่งหามค่ำ
ทันใดนั้น หงอี้ก็รู้สึกสงสาร
บางที การปรากฏตัวของพื้นที่ฟาร์ม หลายคนอาจจะรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม
“ฉันเอาของขวัญมาฝาก...”
หงอี้กล่าวเบา ๆ