บทที่ 2 เพียงแค่ฝึกฝนก็จะแข็งแกร่งขึ้นได้
บทที่ 2 เพียงแค่ฝึกฝนก็จะแข็งแกร่งขึ้นได้
ชื่อ: ไป๋เย่
อายุขัย: 18/76
พละกำลัง: 1.2+
ความแข็งแกร่ง: 1.1+
จิตใจ: 1.2+
เสน่ห์: 1.3+
ค่าสถานะที่ยังไม่ใช้: 0.4
พรสวรรค์ 1: 【ไม่มีที่สิ้นสุด】: ไม่มีขีดจำกัด ไม่มีจุดอิ่มตัว ไม่มีจุดอ่อน พยายามก็จะแข็งแกร่งขึ้น!
พรสวรรค์ 2: 【พลังแห่งผู้แข็งแกร่ง】: ทุกครั้งที่ได้รับแต้มสถานะ 1 แต้ม จะได้รับแต้มสถานะที่ยังไม่ใช้เพิ่มอีก 0.1
คำอธิบาย: ไม่มี
……
แผงคุณสมบัติทั้งหมดเรียบง่ายและเข้าใจได้ไม่ยาก ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติมใดๆ เมื่อเห็นจุดคุณสมบัติที่ยังไม่ได้ใช้จำนวน 0.4 ไป๋เย่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจยังไม่เพิ่มทันที
ท้ายที่สุด เขาก็เข้าใจหลักการ “เริ่มจากง่ายไปยาก” เป็นอย่างดี การเพิ่มจุดคุณสมบัติควรเก็บไว้ใช้ในช่วงหลัง เมื่อการเพิ่มค่าคุณสมบัติเริ่มยากขึ้น ดังนั้น ตอนนี้ควรลองใช้พรสวรรค์ที่เรียกว่า “ไม่มีที่สิ้นสุด” ดูก่อน
‘ฉันจำได้ว่ากระทู้ในชาติที่แล้วบอกว่ายังไงนะ ฝึกฝนก็จะแข็งแกร่งขึ้น?’
ไป๋เย่เหลือบมองนาฬิกาแขวนผนัง ขณะนี้เวลา 8:19 น. หมายความว่าอีกครึ่งชั่วโมงก็ต้องเข้าเรียนแล้ว
ระยะทางจากบ้านไปโรงเรียนมัธยมปลายที่เขาเรียนอยู่ประมาณสองกิโลเมตร ถ้าเดินไปโรงเรียนเหมือนเดิม ต้องสายแน่ ๆ
‘หรือจะวิ่งไปเลย? วิ่งก็ถือเป็นการฝึกฝนเหมือนกัน’ ไป๋เย่คิดสักครู่ แล้วรีบคว้ากระเป๋า วิ่งออกจากห้องไปโรงเรียนทันที
สายลมยามเช้าพัดผ่านใบหน้าของไป๋เย่ ทำให้รู้สึกสดชื่น เมื่อเห็นผู้คนรอบข้างรีบเร่ง ไป๋เย่คิดว่า: ‘เมื่อเลือกที่จะฝึกฝนแล้ว ก็ต้องทำอย่างเต็มที่’
ทันใดนั้น ไป๋เย่เปลี่ยนจากการวิ่งจ๊อกกิ้งที่สม่ำเสมอเป็นการวิ่งเต็มกำลัง สายตาของผู้คนที่อยู่รอบข้างต่างแสดงความประหลาดใจ เขาพุ่งตัวไปยังโรงเรียนราวกับสายลมปราณ
สองกิโลเมตร! สำหรับร่างกายที่แข็งแกร่งของไป๋เย่ การวิ่งจ๊อกกิ้งสบาย ๆ สิบนาทีกว่า ๆ ก็ถึงแล้ว
แต่การวิ่งเต็มกำลังครั้งนี้ กลายเป็นการทดสอบความอดทน กำลัง และความแข็งแกร่งอย่างหนักหน่วง
ในช่วง 400 เมตรแรก พลังงานที่ถูกใช้ไปอย่างเต็มที่ทำให้สมองรู้สึกโล่งสบาย การวิ่งเต็มกำลังไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด เขายังมั่นใจว่าจะวิ่งต่อไปได้อีกเรื่อย ๆ
ทว่า แต่สติของไป๋เย่เตือนเขาว่า นี่เป็นเพียงภาพลวงตาที่เกิดจากพลังงานเหลือเฟือในช่วงแรกเท่านั้น ความเจ็บปวดที่แท้จริงกำลังรออยู่ข้างหน้า
หลังจากวิ่งเต็มกำลังไปได้ 300 เมตร ลมหายใจเริ่มหอบเล็กน้อย ความรู้สึกว่าพลังงานเหลือเฟือค่อย ๆ จางหายไป
ขาเริ่มหนักอึ้ง ความเร็วลดลง เหงื่อเริ่มซึมออกมาจากผิวหนังเพื่อระบายความร้อน
เมื่อวิ่งมาได้ 800 เมตร เขารู้สึกว่าร่างกายไม่ค่อยตอบสนองคำสั่ง
ทุกย่างก้าวเหมือนฝ่าโคลนตม ความเหนื่อยล้าและความอ่อนแรงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย นับจากนี้ความเร็วของเขาลดลงอย่างมาก เหงื่อไหลท่วมตัว
วิ่งมาถึง 1500 เมตร เขารู้สึกราวกับหัวใจจะหลุดออกมาจากอก
กล้ามเนื้อทั่วร่างกายเจ็บปวดราวถูกไฟไหม้ หายใจหอบเหนื่อยเหมือนกำลังเป่าลูกโป่ง เจ็บแสบทุกครั้งที่หายใจเข้าออก เหงื่อไหลเป็นสาย ความคิดอยากหยุดวิ่งผุดขึ้นมาไม่ขาดสาย
แต่สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือแววตาของเขาที่ยังคงสงบเยือกเย็น
เก้านาทีต่อมา ไป๋เย่ก้าวเท้าอย่างยากลำบากก้าวสุดท้าย วางเท้าลงที่หน้าห้องเรียน 2/1 ของโรงเรียนมัธยมปลายจงเฉิง ท่ามกลางสายตาที่แปลกใจของเพื่อนร่วมชั้นและคุณครู
แทบจะทันทีที่ไป๋เย่ก้าวเข้าห้องเรียน เสียงระฆังโรงเรียนก็ดังขึ้นอย่างน่าตกใจ นั่นหมายความว่าไป๋เย่ยังมาทันเวลา
“คุณครู... สวัสดีครับ” ไป๋เย่พูดทักทายเบา ๆ เป็นช่วง ๆ เพราะรู้สึกเจ็บปวดที่ปอดทุกครั้งที่หายใจ เขามองไปยังครูบนที่ยืนแท่นที่มองเขาด้วยความตกตะลึง
“นี่นายวิ่งมาโรงเรียนเหรอเนี่ย เหงื่อออกเยอะขนาดนี้ ช่างมันเถอะรีบไปนั่งที่ซะ” ครูพูดพลางมองไป๋เย่ที่ค่อย ๆ ลากเท้าไปยังที่นั่งของตัวเอง
มองดูไป๋เย่ที่เหงื่อท่วมหน้า ค่อย ๆ ลากเท้าไปจนนั่งลง ครูจึงเริ่มเรียนต่อ
และข้าง ๆ เขา เด็กหนุ่มผมบลอนด์ผอมบางคนหนึ่งมองไป๋เย่ที่กำลังหายใจหอบ แล้วกระซิบถามด้วยความสงสัยว่า “ไป๋เย่ นายทำอะไรเนี่ย ไม่ใช่ว่าเกือบสายเลยวิ่งมาห้องเรียนใช่ไหม”
“อืม” ไป๋เย่ตอบสั้น ๆ แล้วเหลือบมองเพื่อนข้าง ๆ ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์
เขาเพิ่งฟื้นความทรงจำชาติก่อน จึงรู้ว่าเพื่อนที่ชอบพูดมากข้าง ๆ นี้ คือสไปเดอร์แมนในหนัง แต่ตอนนี้เขายังไม่โดนแมงมุมกัด
ไป๋เย่รับมือกับคำถามที่พรั่งพรูออกมาจากปีเตอร์ พลางเปิดหน้าต่างสถานะของตัวเองขึ้นมา โดยไม่สนใจเลยว่าคนรอบข้างจะเห็น
เขาค้นพบเรื่องนี้ตั้งแต่สมัยยังอยู่บ้าน นั่นคือตอนที่เปิดหน้าต่างสถานะขึ้นมา มันไม่ปรากฏในกระจก แสดงว่าหน้าต่างสถานะนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่มองเห็นได้
แต่หลังจากเปิดหน้าต่างสถานะขึ้นมา เขาก็ถึงกับอึ้งไป เพราะช่องข้อมูลที่ว่างเปล่าเมื่อครู่ ตอนนี้กลับมีข้อความปรากฏขึ้นมาหลายบรรทัด
ชื่อ: ไป๋เย่
อายุขัย: 18/76
พละกำลัง: 1.2+
ความแข็งแกร่ง: 1.1+
จิตใจ: 1.2+
เสน่ห์: 1.3+
ค่าสถานะที่ยังไม่ใช้: 0.4
พรสวรรค์ 1: 【ไม่มีที่สิ้นสุด】: ไม่มีขีดจำกัด ไม่มีจุดอิ่มตัว ไม่มีจุดอ่อน พยายามก็จะแข็งแกร่งขึ้น!
พรสวรรค์ 2: 【พลังแห่งผู้แข็งแกร่ง】: ทุกครั้งที่ได้รับแต้มสถานะ 1 แต้ม จะได้รับแต้มสถานะที่ยังไม่ใช้เพิ่มอีก 0.1
คำอธิบาย:
คุณวิ่งระยะทางรวม 2024 เมตร ด้วยความเร็วเฉลี่ย 4 นาที 42 วินาที/กิโลเมตร ซ้ำแล้วซ้ำเล่า 5328 ครั้ง ร่างกายได้รับความเสียหายสะสม 0.12% เมื่อค่าความแข็งแกร่งถึง 1.5 จะสามารถฟื้นฟูได้เอง
พละกำลังลดลง 43% ขีดจำกัดพละกำลังเพิ่มขึ้น 2.7% ทำซ้ำ 193 ครั้ง สามารถเพิ่มขีดจำกัดพละกำลังได้ 0.1
พลังงานลดลง 74% ขีดจำกัดความอดทนเพิ่มขึ้น 2.2% ทำซ้ำ 65 ครั้ง สามารถเพิ่มขีดจำกัดความแข็งแกร่งได้ 0.1
พลังจิตลดลง 46% ขีดจำกัดพลังจิตเพิ่มขึ้น 4.3% ทำซ้ำ 356 ครั้ง สามารถเพิ่มขีดจำกัดด้านจิตใจได้ 0.1
……
แค่ซ้ำให้ถึง 356 ครั้ง ก็สามารถเพิ่มค่าสถานะทั้งสามอย่างได้ 0.1 งั้นเหรอ?
ไป๋เย่จ้องมองช่องข้อมูลตรงหน้า ดวงตาเป็นประกาย นี่มันช่างเป็นวิธีการที่ชัดเจน บอกเขาอย่างตรงไปตรงมาด้วยข้อมูล ว่าต่อไปนี้เขาควรจะทำอย่างไร
และนี่เป็นเพียงแค่ผลการฝึกฝนจากการวิ่ง ถ้าเป็นการฝึกฝนอย่างอื่นล่ะ?
การวิดพื้นแบบเต็มกำลัง? การบริหารกล้ามท้องแบบเต็มกำลัง? การเล่นสควอทแบบเต็มกำลัง? ผลการฝึกฝนคงจะดีกว่านี้แน่ ๆ
‘แค่สามร้อยกว่าครั้งดันเพิ่มขึ้นแค่ 0.1 น้อยไปหน่อยไหมเนี่ย จะให้ถึงระดับฮัลค์ที่มีพลังหลายแสน คงใช้ทั้งชีวิตก็ไม่ถึงแน่ ๆ ต้องรีบทุกวินาทีแล้ว’
คิดได้ดังนั้น ไป๋เย่ที่รู้สึกตัวดีขึ้นบ้างแล้ว จึงลุกขึ้นยกมือขึ้นพูดว่า “อาจารย์ครับ ผมรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย ขอไปห้องพยาบาลหน่อยนะครับ”
อาจารย์มองไป๋เย่เงียบ ๆ ครู่หนึ่งจึงพูดว่า “ปีเตอร์ เธอพาไป๋เย่ไปห้องพยาบาลหน่อย”
“อาจารย์ครับ ไม่ต้องลำบากปีเตอร์หรอกครับ ผมไปเองได้” ไป๋เย่ส่ายหน้าปฏิเสธ
คำพูดนั้นยังไม่ทันขาดจากปาก ในทันใดนั้น ท่ามกลางสายตาของเพื่อน ๆ ในห้องที่เบิกโพรง เขาก็ลุกพรวดวิ่งออกจากห้องเรียนไปอย่างรวดเร็ว
มองดูไป๋เย่ที่วิ่งเร็วราวกับลูกธนู วิ่งหายไปในพริบตา นักเรียนทั้งห้องถึงกับอึ้งไป ไอ้หนุ่มนี่ จะหนีเรียนขนาดไม่แม้แต่จะเสแสร้งหน่อยก็ไม่ได้เลยรึไง?
