ตอนที่ 67 บอกความจริง!
ตอนที่ 67 บอกความจริง!
เอริคปฏิเสธที่จะช่วย ดังนั้นทาลอสจึงจำต้องขอให้นักวิทยาศาสตร์ใหญ่ของสกรัลล์ ซึ่งมีความรู้คณิตศาสตร์ระดับมัธยมปลายยังไม่จบสมบูรณ์มาช่วยดัดแปลงเครื่องบินของเอริคแทน
ทหารสองนายที่ทำหน้าที่ขับเครื่องบินได้รับเงินคนละ 10,000 ดอลลาร์จากเอริค ก่อนจะยิ้มแย้มดีใจแล้วเรียกแท็กซี่กลับบ้านโดยไม่กังวลเรื่องเครื่องบินเลย เพราะเอริคได้ติดต่อกับนายพลรอสส์ต่อหน้าพวกเขา และนายพลรอสส์ก็รับเรื่องเครื่องบินไปดูแลทันทีโดยที่ไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ดังนั้นพวกเขาจึงมั่นใจว่าเอริคจะต้องมีตัวตนพิเศษอย่างแน่นอน ส่วนจะพิเศษแค่ไหนนั่นไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาจะต้องใส่ใจ
ระหว่างที่รอหัวหน้านักวิทยาศาสตร์สกรัลล์กำลังดัดแปลงเครื่องบิน เอริคกับฟิวรี่ก็นั่งจิบเบียร์คุยกันอยู่บนขั้นบันได
“ไม่คิดเลยนะว่าแท้จริงแล้วสกรัลล์จะเป็นเหยื่อ” ฟิวรี่ถอนหายใจรำพึงถึงความไม่แน่นอนของโลกใบนี้
“เหยื่อ? ฮึ!” เอริคยิ้มเยาะ พลางเป่าลมหายใจอย่างเย็นชา ทำให้ฟิวรี่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ทำไม? พวกมันโกหกเหรอ?”
“ไม่ใช่ว่าโกหกเสียทีเดียว แต่นายรู้ไหมว่าสกรัลล์มีอาณาจักรใหญ่ขนาดไหน? หรือรู้ไหมว่าพวกมันมีประชากรมากแค่ไหน?” เอริคมองขึ้นไปบนฟ้าและยกเบียร์ขึ้นจิบ
“ใหญ่แค่ไหน? ใหญ่กว่าดาวโลกหรือเปล่า?” ฟิวรี่ตบขั้นบันไดใต้ตัวและยกแก้วขึ้นดื่ม
“พวกมันมีประชากรอย่างน้อย 30,000 ล้านคน และมีดาวเคราะห์ปกครองหลายร้อยดวง! หลังจากดาวหลักถูกทำลาย อาณาจักรสกรัลล์ก็แตกออกเป็นหลายกลุ่ม และทาลอสก็เป็นเพียงกลุ่มเล็ก ๆ ที่อ่อนแอที่สุดในพวกนั้น”
“เพ้อเจ้อ!” ฟิวรี่พ่นเบียร์ออกมาทันที พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “ไม่มีทางเป็นไปได้ แล้วทำไมพวกมันยังถูกครีไล่ล่าอยู่ล่ะ?”
“เพราะครีแข็งแกร่งกว่าไงล่ะ!” เอริคพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “จักรวาลนี้กว้างใหญ่เกินจินตนาการ แต่ดาวโลกของเรากลับเล็กนิดเดียว”
ฟิวรี่เงียบไป พลางดื่มเบียร์อย่างครุ่นคิด จนเมื่อขวดหมดถึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “นายเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ เรื่องอำนาจต่างดาวในจักรวาล”
“ครี สกรัลล์ และชี'อาร์ สามอาณาจักรใหญ่ของจักรวาล พวกเขาเข้าสู่อารยธรรมดวงดาวมาเป็นล้านปี กองเรือรบของพวกเขาหนึ่งกองสามารถทำลายระบบสุริยะได้ทั้งหมด และยังมีข่าวลือว่าพวกเขามีอาวุธต้องห้ามที่มนุษย์ธรรมดาไม่อาจจินตนาการได้” เอริควางขวดเปล่าลงก่อนจะเปิดอีกขวดใหม่ “นอกจากสามอาณาจักรใหญ่ ยังมีพวกโซเวอเรนที่มนุษย์ต่างดาวเผาสีทองที่ โนวาคอร์ปจากดาวซานดาร์ที่เรียกตัวเองว่า ‘ตำรวจแห่งจักรวาล' ยูโทเปีย พาราเรลล์ หรือเผ่าพันธุ์มนุษย์เลื้อยคลานที่ชื่อว่าบาดัง . . .”
เอริคเล่าไปเรื่อย ๆ จนคิ้วของฟิวรี่ยิ่งขมวดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เพราะทุกมหาอำนาจที่เอริคเล่าถึงดูทรงพลังจนเกินต้านทานสำหรับโลกใบเล็ก ๆ ของพวกเขา
“เอริค นายรู้เรื่องจักรวาลมากขนาดนี้ได้ยังไง?”
“เพราะฉันอยู่ในแผนกพิเศษไงล่ะ”
“แผนกพิเศษบ้าบออะไรของนาย!” ฟิวรี่ขว้างขวดเบียร์ลงกับพื้นอย่างหัวเสีย “พูดความจริงกับฉันไม่ได้เลยรึไง?”
“นี่แหละความจริง!” เอริคกรอกตาหยิบขวดเบียร์ใหม่ขึ้นมา และลุกเดินไปหาทาลอส
. . .
“บอกความจริงมา!” เอริคดึงทาลอสออกไปด้านข้าง ก่อนเปิดใช้งานเกราะสนามแม่เหล็ก ตัดสัญญาณคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าและแสงทั้งหมด “ดาวหลักของสกรัลล์ถูกทำลายได้ยังไง?”
“ก็เพราะครี—”
เพียะ!!
“โอ๊ย!”
ยังไม่ทันที่ทาลอสจะพูดจบ เขาก็ถูกเอริคตบจนล้มลงกับพื้น
“ที่นี่ไม่มีคนอื่น นายไม่จำเป็นต้องโกหก” เอริคดึงเขาขึ้นมาด้วยมือเดียว ก่อนจะวางเขาลงแล้วปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าให้
“ข้าไม่ได้โกหก . . .”
เพียะ!
ทาลอสถูกตบอีกครั้ง คราวนี้ไถลไปไกลสี่ถึงห้าเมตรก่อนจะหยุดลง
เอริคยกมือขึ้นอย่างไร้อารมณ์ พร้อมกับร่างของทาลอสที่ลอยกลับมาหาเขา “จริง ๆ แล้ว ฉันมีวิธีควบคุมความคิดนายและดึงเอาความจริงทั้งหมดออกมาจากปากของนายได้ แต่วันนี้ฉันยังไม่อยากใช้ เพราะตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกคันไม้คันมืออยู่พอดี”
ทาลอสพ่นเลือดสีเขียวออกมา พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนล้า “ข้าพูดความจริงแล้ว . . .”
“ตอบไม่ตรงคำถาม!”
เพียะ!
“จริง ๆ แล้วมันคือ . . .”
“ตอบไม่ตรงคำถาม!”
เพียะ!
“เป็นเพราะครี . . .”
“ตอบไม่ตรงคำถามอีกแล้ว!”
เพียะ!
. . .
ทาลอสถูกตบไปกว่าสิบครั้งติดกันจนล้มลงไปนอนกับพื้นขยับตัวไม่ไหวอีกต่อไป ตอนนี้เขาทำได้เพียงแต่หอบหายใจอย่างอ่อนแรง
“ดูเหมือนว่าฉันคงต้องเตือนความจำให้นายสักหน่อย . . . กาแลคตัส!” เอริคเรียกตัวทาลอสกลับมาอีกครั้ง และปล่อยให้เขาลอยคว่ำหัวลง พร้อมกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู
ทันใดนั้นดวงตาของทาลอสก็เบิกกว้าง พร้อมกับริมฝีปากที่สั่นระริกทันที “ไม่! ไม่! ไม่! มันเป็นฝีมือของครี! อาวุธต้องห้ามของพวกมันต่างหาก!”
ถ้าดูจากการแสดงออกของทาลอส เอริคก็ยืนยันคำตอบในใจได้แล้ว ทำให้เขาส่ายหัวช้า ๆ “ในตำนานเล่าว่า กาแลคตัส ผู้กลืนกินดวงดาว หนึ่งในเทพเจ้าแห่งการสร้างทั้งห้า มีหน้าที่รักษาสมดุลของจักรวาลด้วยการกำจัดสิ่งมีชีวิตหรืออารยธรรมที่สร้างความเสียหายเกินควร หรือดาวเคราะห์ที่ไร้ค่า ดูเหมือนว่าสกรัลล์จะไม่มีคุณค่าอะไรในจักรวาลนี้เลยสินะ”
“ไม่จริง! สกรัลล์เป็นหนึ่งในสามอาณาจักรยิ่งใหญ่ของจักรวาล! พวกข้ามีประวัติศาสตร์ยาวนานนับล้านปี! จะไร้ค่าได้ยังไง! กาแลคตัสต้องทำผิดพลาดแน่! ใช่แล้ว มันต้องเป็นความผิดพลาด!” ทาลอสเริ่มพูดจาสับสน ดูเหมือนจะเสียสติไป ทำให้เอริคถอนหายใจเบา ๆ ก่อนแตะหน้าผากทาลอสเบา ๆ เพื่อทำให้เขาสลบไป
การคาดเดาของเอริคถูกต้อง ดาวหลักของสกรัลล์ไม่ได้ถูกทำลายโดยครี แต่ถูกกลืนกินโดยกาแลคตัส
นี่คือความจริงที่ไม่มีสกรัลล์คนใดยอมรับ ไม่มีใครยอมรับว่าเผ่าพันธุ์ของพวกมันไม่มีคุณค่าในสายตาของจักรวาล
. . .
เช้าวันรุ่งขึ้น เอริคและพวกมาถึงเครื่องบินเพื่อดูผลการดัดแปลงของหัวหน้านักวิทยาศาสตร์ และทุกคนก็ต้องประหลาดใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขา
“ไม่น่าเชื่อว่านายจะไม่เก่งคณิตศาสตร์ แต่มีฝีมือด้านการดัดแปลงอยู่ในระดับสุดยอดเลยนะ” ฟิวรี่เอ่ยชมก่อนก้าวขึ้นเครื่องเป็นคนแรก
“ทาลอส ทำไมหน้าของนายถึงบวมแบบนั้น?” แครอลสังเกตว่าหน้าของทาลอสดูอ้วนกว่าวันก่อนเล็กน้อย
ทาลอสจับหน้าตัวเองอย่างงุนงง “น่าจะล้มหัวฟาดพื้นละมั้ง? ข้าจำไม่ค่อยได้”
“หวังว่านายจะไม่ได้ความจำเสื่อมด้วยนะ” เอริคหัวเราะเบา ๆ และเดินไปตบบ่าทาลอสก่อนเดินขึ้นเครื่อง
เมื่อทุกคนขึ้นมาบนเครื่อง พวกเขาก็พบว่ามี ‘ผู้โดยสารลับ’ อยู่บนเครื่องด้วย ซึ่งมันก็คือเจ้าแมวส้ม หรือที่จริงแล้วมันก็คือ เฟลอร์เค็น!
“บ้าเอ๊ย! มันขึ้นมาบนเครื่องได้ยังไง! รีบจับมันลงไปเดี๋ยวนี้!” ทาลอสกลัวจนตัวติดกับประตูเครื่องจนไม่กล้าขยับตัว
ฟิวรี่อุ้มเจ้าแมวส้มขึ้นมา และพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “นี่นายกลัวแมวเหมือนเอริคหรือไง!”
“นั่นไม่ใช่แมว! นั่นคือสัตว์ประหลาดเฟลอร์เค็น เจ้าคนโง่เอ๊ย!” ทาลอสตะโกนลั่น เมื่อเห็นฟิวรี่กำลังจะลูบเจ้าแมวส้ม
“เฟลอร์เค็น? นั่นคือชื่อเล่นนายเหรอ? เจ้าตัวน้อย” ฟิวรี่คิดว่าทาลอสกำลังล้อเล่น เขาก็เลยยังลูบเจ้าแมวต่อไปอย่างไม่เกรงกลัว
เอริคกรอกตา และถอนหายใจเบา ๆ “ปล่อยเขาไปเถอะ ดูเหมือนเจ้าแมวนี่จะชอบฟิวรี่อยู่ไม่น้อย ไม่ว่าเขาจะลูบยังไง มันก็ไม่ยกกรงเล็บใส่ ถือว่าโชคดีไป”
โปรดติดตามตอนต่อไป …
