96 - แม่ครัวตัวน้อย
96 - แม่ครัวตัวน้อย
เมื่อเห็นเสิ่นตงเอ๋อดูหม่นหมอง จูจวินกล่าวว่า “น้องตงเอ๋อ ข้ากับต้าเป่าเป็นพี่น้องกัน เจ้าเองก็เหมือนน้องสาวแท้ๆ ของข้า
เจ้าอยากมาเมื่อไรก็มา อยากไปเมื่อไรก็ไป ข้าไม่ห้าม
ถ้าเจ้ามีคนที่ชอบและอยากแต่งงาน ข้าจะเตรียมสินสอดให้เจ้า”
ในใจจูจวินรู้ดีว่า หญิงงามโดยกำเนิดเช่นเสิ่นตงเอ๋อ คงไม่อาจมีใจให้เขา
อีกทั้ง เขาเองก็ไม่ค่อยไว้ใจนางนัก
ดังนั้น การแสดงความใจกว้างแบบนี้น่าจะเป็นหนทางที่ดีกว่า
เสิ่นตงเอ๋อมองจูจวินที่พูดอย่างจริงใจ สีหน้าของนางแปลกประหลาดไปเล็กน้อย ทุกคนกล่าวว่าอู่อ๋องไม่สนใจผู้หญิง หรือว่าเป็นความจริง?
แม้นางจะไม่ใช่หญิงงามในหมู่เทพธิดา แต่บุรุษที่พบเจอนาง ล้วนแล้วแต่อยากครอบครอง
ท่าทีของจูจวินกลับไม่เหมือนบุรุษทั่วไป
“ท่านหก แบบนี้ไม่ได้ เจ้าต้องรับตงเอ๋อไว้ หากตงเอ๋อกลับบ้าน บิดาข้าต้องหักขาข้าสองข้างแน่!” เสิ่นต้าเป่าเริ่มร้อนรน
บิดาของเขาส่งเสิ่นตงเอ๋อมา ไม่ใช่เพื่อเป็นน้องสาว แต่เพื่อเป็นภรรยา
หากเสิ่นตงเอ๋อได้เป็นพระชายา ตระกูลเสิ่นก็จะกลายเป็นเชื้อพระวงศ์
ยิ่งไปกว่านั้น หากเสิ่นตงเอ๋อให้กำเนิดบุตรชายหรือบุตรีในอนาคต โอกาสที่จะได้สืบทอดตำแหน่งอู่อ๋องก็จะเพิ่มขึ้น
เช่นนี้ ตระกูลเสิ่นก็จะรุ่งเรืองอย่างแท้จริง
เสิ่นตงเอ๋อส่ายหน้าเบาๆ “ข้าไม่อยากเป็นน้องสาวของท่านอ๋อง”
จูจวินนิ่งไป “ถ้าเช่นนั้น เจ้าต้องการเป็นอะไรของข้า?”
เสิ่นตงเอ๋อสูดลมหายใจลึกก่อนกล่าว “ภรรยา!”
อะไรนะ! ผู้หญิงคนนี้กล้าจริงๆ!
ถ้าในชีวิตก่อน มีผู้หญิงงามขนาดนี้มาบอกว่าอยากเป็นภรรยาเขา เขาจะยังนั่งเขียนวิทยานิพนธ์ยันดึกอยู่หรือ?
วิทยานิพนธ์จะสนุกเท่ามีภรรยาสวยได้อย่างไร?
“เรื่องนี้ไว้พูดทีหลัง” จูจวินไม่ได้ตอบตกลงในทันที “ข้าเป็นคนค่อนข้างหัวทึบ ไม่ชอบการคบหาแบบไม่มีความรู้สึก
แต่อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเจ้ามาอยู่ที่นี่แล้ว ก็พักอยู่ที่นี่ไป ข้าจะจัดคนดูแลเจ้าเอง”
พูดจบ เขาจับมือเสิ่นต้าเป่า “ไปกันเถอะ ไปดื่มกันสักหน่อย!”
เสิ่นต้าเป่าเห็นจูจวินใส่ใจเขามากขนาดนี้ ก็กลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบาก “ท่านหก ข้าเดินเองได้ ท่านไปจับมือน้องตงเอ๋อดีกว่า
มือนางนุ่มกว่ามือข้าเยอะ!”
“เจ้ามันบ้า! ชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวกัน เจ้ารู้ไหม? ถ้าข้าจับมือนาง นางจะไปแต่งงานกับใครได้อีก?” จูจวินปฏิเสธอย่างหนักแน่น
เสิ่นต้าเป่าหน้าหม่นลง แต่ก็จำต้องยอมให้จูจวินจับมือตนแทน
เสิ่นตงเอ๋อกัดริมฝีปาก เดินตามหลังมาเงียบๆ
คืนนั้น เสิ่นต้าเป่าดื่มจนเมามาย และพักอยู่ที่ตำหนักอู่อ๋อง
ส่วนเสิ่นตงเอ๋อ ก็ได้เรือนพักของตัวเอง พร้อมทั้งมีแม่นมและคนรับใช้คอยดูแลสิบกว่าคน
สาวใช้ส่วนตัวของเสิ่นตงเอ๋อที่ชื่อเสี่ยวเจี๋ยกล่าว “คุณหนู ท่านว่าเจ้าบ้าจูคนนี้จะมีใจชอบผู้ชายจริงหรือไม่?”
“หยุดพูด เจ้าบ้าจูเป็นคำที่เจ้าเรียกได้หรือ?” เสิ่นตงเอ๋อขมวดคิ้ว
เสี่ยวเจี๋ยรีบแลบลิ้น และเงียบปากทันที
ในใจของเสิ่นตงเอ๋อเต็มไปด้วยความกังวล เมื่อครู่เสิ่นต้าเป่าดื่มจนเมา และถูกจูจวินพยุงไปพัก จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่หรือไม่?
นางส่ายหน้า แต่ก็อดคิดไม่ได้
หากเป็นคนอื่น ป่านนี้คงมาเคาะประตูห้องนางแล้ว แต่จูจวินกลับไม่มีทีท่าอะไรเลย
ถ้าเป็นเช่นนี้ นางอาจจะไม่อาจทำตามคำสั่งของบิดาได้สำเร็จ
หลังจากผลักเสิ่นต้าเป่าขึ้นเตียง จูจวินก็เช็ดเหงื่อ “เจ้าหมอนี่หนักจริงๆ”
“เจ้าหมาโง่ ไปหาชายฉกรรจ์สองสามคนมาเฝ้าเขาที่นี่”
“ท่านอ๋อง ในตำหนักมีสาวใช้อยู่แล้วนี่...”
“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยหรือ? หลังจากดื่มเหล้าแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นได้บ้าง? ในลานหลังนี้ ควรมีข้าเป็นชายเพียงคนเดียว!” กล่าวจบ จูจวินก็หันหลังเดินจากไป
คืนนั้น หลังจากที่ชิงเหอช่วยนวดหลังให้จูจวิน นางก็ถามว่า “ท่านอ๋อง ท่านจะรับคุณหนูตระกูลเสิ่นเป็นชายาหรือไม่?”
“ทำไมเจ้าถามเช่นนี้?” จูจวินบีบจมูกเล็กของชิงเหอเบาๆ “หรือว่ากลัวจะไม่เป็นที่โปรดปราน?”
ชิงเหอหน้าแดง “ไม่ใช่เสียหน่อย ข้าแค่คิดว่าคุณหนูเสิ่นช่างงดงาม หากวันหนึ่งนางให้กำเนิดคุณชายตัวน้อย ท่านก็ต้องหน้าตาดีเหมือนท่านอ๋องแน่ๆ!”
จูจวินหัวเราะ “ในโลกนี้เจ้าคงเป็นคนเดียวที่คิดว่าข้าหล่อ” เขาลูบคางของชิงเหอเบาๆ “เด็กโง่ หากข้าจะรับใครเป็นชายา เจ้าต้องเป็นคนแรกที่ข้ารับ ส่วนคนอื่นก็หลบไปเสีย!”
“ท่านอ๋องชอบล้อเล่น ชิงเหอ...ข้า...ข้าเป็นเพียงสาวใช้...”
“แต่ในใจข้า เจ้าคือคนพิเศษที่ไม่มีใครแทนได้!” จูจวินขัดคำพูดของนาง
ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ชิงเหอเป็นคนแรกที่ดีต่อเขาโดยไม่มีข้อแม้ ตั้งแต่เด็กจนโต
จูจวินโน้มตัวเข้าไปใกล้
ชิงเหอใจเต้นแรงจนเกือบหยุด หยุดหายใจและหลับตาด้วยความตื่นเต้น
ลมหายใจของจูจวินสัมผัสใบหน้าของนาง ทำให้นางรู้สึกเวียนหัว มือสองข้างกำชายเสื้อของเขาแน่น
ทันใดนั้น นางรู้สึกเหมือนถูกชิงหัวใจไป
แต่ไม่นานนัก จูจวินกลับผละออกไป
ชิงเหอลืมตาขึ้นอย่างงุนงง พร้อมน้ำเสียงสั่นไหว “ท่านอ๋อง?”
จูจวินระงับความรู้สึกในใจ ก่อนบีบจมูกของนางอีกครั้ง “ข้าจะให้เจ้ามีตำแหน่งสมกับความดีที่เจ้ามีต่อข้ามาตลอดหลายปีนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของชิงเหอเหมือนถูกกระทบอย่างแรง นางหลั่งน้ำตาออกมา “ท่านอ๋อง ท่านช่างดีกับข้ามากเหลือเกิน!”
จูจวินกอดนางไว้ ในใจเปรียบเทียบระหว่างสวีเมี่ยวจิ่นผู้หยิ่งทะนง และเสิ่นตงเอ๋อผู้ไร้ที่ติ
แต่หัวใจของเขากลับมีแต่สาวใช้ตัวน้อยคนนี้
นางมอบทุกอย่างให้กับเขา ไม่เคยคิดจากไป ไม่เคยละทิ้งเขาแม้ยามลำบาก
“การมีเจ้าอยู่กับข้า คือโชคดีที่สุดของข้า!” จูจวินกล่าว
“ไม่ใช่หรอก การที่ข้าได้อยู่รับใช้ท่านอ๋อง นั่นต่างหากคือโชคดีที่สุดของข้า!” ชิงเหอกล่าว
นางเพิ่งเข้าใจว่า ทำไมท่านอ๋องถึงอดกลั้นตัวเองไว้มาโดยตลอด เพราะเขากลัวว่านางจะรู้สึกถูกลดคุณค่า
แม้นางเป็นเพียงสาวใช้ นางกลับรู้สึกว่าตัวเองได้รับเกียรติอย่างมาก
ชิงเหอร้องไห้อยู่นาน ก่อนจะกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูจูจวินด้วยใบหน้าแดงก่ำ
จูจวินอึ้ง “เจ้าไปเรียนมาจากไหนกัน?”
ชิงเหอก้มหน้า หน้าแดงจนแทบหยดเลือด “แม่เฒ่าในวังเคยสอน...”
จากนั้น นางก็หลบเข้าไปในผ้าห่ม
...
เช้าวันถัดมา จูจวินตื่นมาด้วยความสดชื่น
ความไม่สบายใจที่สะสมมาหลายวันถูกปลดเปลื้องไปหมดสิ้น
ชิงเหอไม่กล้าสบตาเขา หลังจากช่วยเขาสวมเสื้อผ้าเสร็จ ก็รีบหลบหนีไปเหมือนถูกไล่
เสียงหัวเราะของจูจวินที่ดังตามหลัง ทำให้นางยิ่งอายจนอยากมุดดิน
“ต้าเป่าตื่นหรือยัง?”
จูจวินถามซวินปูซาน
“ตื่นแล้ว เช้าตรู่ก็ออกจากตำหนักไป บอกว่าจะกลับมาพร้อมเงินอีกครั้งในตอนสาย”
“แล้วเสิ่นตงเอ๋อเล่า?”
“นางก็ตื่นแล้ว เช้าตรู่ก็เข้าครัวเอง บอกว่านางอยากจัดการมื้ออาหารสามมื้อของท่านอ๋องเอง
ยังถามบ่าวเกี่ยวกับรสนิยมและความชอบของท่านอ๋องด้วย” ซวินปูซานกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
จูจวินหัวเราะ “นางคงอยากเลียนแบบมารดาข้าใช่ไหม?”
เขาเดินไปที่ครัว และเห็นเสิ่นตงเอ๋อในภาพแม่ครัวตัวน้อย กำลังวุ่นอยู่ในครัว
ท่าทางที่ดูคล่องแคล่วของนาง ทำให้เห็นได้ชัดว่านางมีฝีมือในครัวจริงๆ!
……………