100 - จูจวิน เจ้าช่างไร้หัวใจ

100 - จูจวิน เจ้าช่างไร้หัวใจ

เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังก้องไปวังหลวง ทุกคนเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

“ไท่จื่อ ทำไมท่านต้องจากไปเช่นนี้!” หลี่ซ่านเหรินคุกเข่าร้องไห้ เสียงของเขาผสมไปด้วยความจริงใจและการแสร้งแสดง

เพราะสำหรับพวกเขา จูอวี้คือผู้สืบทอดที่ได้รับการยอมรับจากตระกูลหวยซีทั้งหมด เขาคือความหวังของนางหวยซี

ซ่งเหลียนน้ำตาไหลพรั่งพรู “ข้าแทบอยากจะตายแทนไท่จื่อเสียเอง!”

จูอวี้ผู้ใจดี มีเมตตา และเคารพซ่งเหลียนอย่างยิ่ง ยิ่งทำให้การจากไปนี้เจ็บปวดกว่าเดิม

คนที่มาด้วยต่างคุกเข่าร้องไห้กันทั่วทั้งลาน

จูจิ้นเองก็น้ำตาไหลพราก “พี่ใหญ่!”

ในสายตาของจูกัง แม้จะมีความตกใจ แต่กลับมีแววดีใจปรากฏขึ้นแวบหนึ่ง แต่เขาก็รีบซ่อนมันไว้

จูตี้ร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ลึกลงในเสียงนั้น มีแววของความยินดีที่ถูกกดไว้

ส่วนหลันอวี่และคนอื่นๆ ต่างทุบอกทุบบ่า ก้มหัวลงจนเลือดไหลปนกับน้ำตาและดินโคลน

จูอิงสงเพียงยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะร้องไห้ บางทีความโศกเศร้าอาจล้นจนเขาไม่รู้จะระบายออกมาอย่างไร

ส่วนจูจวินสมองมึนงง ร่างกายไร้เรี่ยวแรง “ไม่ พี่ใหญ่จะต้องไม่ตาย!”

เขาวิ่งตรงไปยังประตูบ้านพัก แต่ถูกทหารยามขวางไว้ จูจวินเตะยามล้มกลิ้งไปด้านหนึ่ง “ออกไปให้พ้น!”

ปัง!

ประตูถูกเปิดออกด้วยแรงเตะของเขา

จูจวินพุ่งเข้าไปข้างใน ท่ามกลางสายตาตกใจของทุกคน

ภายในห้อง จูหยวนจางนั่งอยู่ข้างเตียง กุมมือของจูอวี้แน่น ดวงตาแดงก่ำ ไม่มีน้ำตาไหล แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด

เขาเบือนสายตาไปทางจูจวิน พร้อมแววตาเย็นยะเยือก “ออกไป!”

น้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความดุดันที่ทำให้คนที่ได้ยินตัวสั่น

แต่จูจวินไม่สนใจ เขาก้าวเข้าไปใกล้ เต็มไปด้วยความกังวลและความสำนึกผิด

เขามองร่างของจูอวี้ที่เต็มไปด้วยเข็มทองและขาอันเปื้อนเลือดที่ยังไม่หยุดไหล

“พี่ใหญ่ยังไม่ตาย!” จูจวินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ให้ข้าลอง! บางทีอาจมีโอกาสช่วยได้!”

เขาไม่รอคำตอบ รีบดึงเข็มทองออกจากร่างจูอวี้ทุกจุด

จากนั้นเขาขึ้นไปนั่งคร่อมบนเตียง และเริ่มทำการปั๊มหัวใจ

ภาพนี้ทำให้ทุกคนในห้องอึ้งไปหมด

แม้แต่จูหยวนจางและกลุ่มหมอหลวงก็ต้องหยุดร้องไห้และจ้องมองสิ่งที่เขากำลังทำ

ด้านนอก ซ่งเหลียนที่เห็นภาพจากช่องประตูถึงกับตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าคนบ้า ไท่จื่อล่วงลับไปแล้ว เจ้ากำลังทำอะไรอยู่!”

“จูจวิน เจ้าช่างไร้หัวใจ! ไท่จื่อรักเจ้ามากที่สุด แต่เจ้ากลับทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้!”

เหล่าทหารและขุนนางที่ติดตามจูอวี้ต่างถือดาบเตรียมเข้าไปจัดการจูจวิน แต่ถูกยามห้ามไว้

จูจวินไม่ได้สนใจเสียงด่าหรือความไม่พอใจของคนรอบข้าง เขายังคงพยายามปั๊มหัวใจและเป่าปากช่วยชีวิตพี่ชายอย่างตั้งใจ

เมื่อจูหยวนจางพยายามจะดึงเขาออก เขากลับสะบัดแขนและกล่าวด้วยความมั่นใจ “ให้ข้าทำเถอะ! พี่ใหญ่ต้องไม่ตาย!”

จูจวินตาแดงก่ำ "นี่คือพี่ใหญ่ของข้า ข้าจะทำร้ายใครก็ได้ แต่ไม่ใช่พี่ใหญ่ของข้า!"

พูดจบ เขายังคงกดหน้าอกของจูอวี้ต่อไป

จูหยวนจางกัดฟันแน่น เขารู้ดีถึงความสัมพันธ์ระหว่างจูอวี้และจูจวิน แม้จูจวินจะเป็นตัวสร้างปัญหา แต่ต่อหน้าจูอวี้ เขากลับกลายเป็นเด็กที่เชื่อฟังเสมอ

"หยุดร้องไห้ ทุกคน!" จูหยวนจางตะโกนลั่น "ใครร้องอีก ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!"

ได้ยินดังนั้น ทุกคนรีบเงียบกริบทันที ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมฝ่าบาทถึงยอมปล่อยให้จูจวิน "ก่อเรื่อง" เช่นนี้

เวลาผ่านไปทีละนาที สามสิบนาทีทองคำสำหรับการช่วยชีวิตกำลังจะหมดลง

จูจวินเต็มไปด้วยเหงื่อ ตัวสั่นจากความเหนื่อยล้า แต่เขายังไม่ยอมแพ้

จูหยวนจางมองภาพนั้นด้วยความหวังว่าปาฏิหาริย์อาจเกิดขึ้น แต่ในใจลึกๆ ก็เริ่มหมดหวัง "แม้แต่หมอหลวงยังช่วยไม่ได้ เจ้าคนบ้าอย่างเขาจะช่วยได้อย่างไร?"

"พอได้แล้ว! ลงมาซะ!" จูหยวนจางกล่าวด้วยความเจ็บปวด

"พี่ใหญ่ของข้ายังไม่ตาย!" จูจวินพูดด้วยน้ำเสียงดื้อรั้น

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนอดหัวเราะเยาะไม่ได้ แต่หัวเราะด้วยน้ำตา ความโศกเศร้ากลับมาครอบงำอีกครั้ง

จูจิ้นนั่งลงบนพื้นด้วยใบหน้าท้อแท้ "พี่ใหญ่จากข้าไปแล้วจริงๆ..."

ในลานบ้าน เสียงร้องไห้เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง

หลันอวี่และพรรคพวกมองหน้ากัน วางมือบนด้ามดาบ พร้อมใจกันตัดสินใจ หากไม่มีคนที่พวกเขาต้องคุ้มครอง พวกเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อ

ด้านหลี่ซ่านเหรินกลับคิดถึงสถานการณ์ในราชสำนัก หากจูอวี้สิ้น พระฮ่องเต้ย่อมมุ่งความสนใจไปที่ไท่ซุนแทน นี่เป็นโอกาสของกลุ่มหวยซีที่จะกดดันฝ่ายเจ้อเจียง

จูตี้มองไปรอบๆ ในใจเริ่มมีแผนร้าย "ตามกฎแล้ว หากไม่มีผู้สืบทอดโดยตรง ข้าผู้เป็นบุตรของฮองเฮาคนรอง... แต่ไท่ซุนยังคงอยู่ เขาคืออุปสรรคเดียวของข้า"

เขายื่นมือไปลูบศีรษะจูอิงสงโดยไม่รู้ตัว แต่จูจิ้นเข้ามาดึงตัวจูอิงสงออกทันที พร้อมกับจ้องตาจูตี้อย่างเดือดดาล "เป็นเจ้าสินะ!"

จูตี้แค่นเสียง "พี่ใหญ่ของข้าจากไป ข้าเสียใจยิ่งกว่าผู้ใด หากเจ้าคิดจะทำเรื่องบ้าบอในตอนนี้ ก็ลองดู!"

ในสายตาของจูตี้ จูจิ้นเป็นเพียงคนเกียจคร้านไร้ความสำคัญ เขาหันไปมองจูกังที่ยืนนิ่งอยู่ เพราะจูกังต่างหากคือคนที่เขาเฝ้าระวัง

ขณะเดียวกัน ในช่วงที่ทุกคนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง จู่ๆ ก็มีเสียงไอแผ่วเบาเกิดขึ้น

จูจวินที่กำลังกดหน้าอกอยู่ถึงกับชะงัก เขาโน้มตัวลงไปใกล้

"แค่กๆ..."

เสียงไอแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้ง

จูจวินลุกขึ้นด้วยความดีใจสุดขีด "เขาฟื้นแล้ว! พี่ใหญ่ของข้าฟื้นแล้ว!"

………….