(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1216 โอสถฉางเสิ่น

"ต้องการพบข้า?"

เฉินเซี่ยกล่าวต่อว่า “ซือคงจุยซิงบอกข้าว่า หากต้องการพูดคุยธุรกิจ ท่านจำต้องเดินทางไปยังวังหลวงด้วยตัวเอง อีกทั้งจักรพรรดิยังรับรองว่าค่าตอบแทนที่เสนอจะต้องทำให้พอใจอย่างแน่นอน”

“เรื่องนั้นข้าเชื่อได้อยู่แล้ว ท้ายที่สุดเขาเป็นถึงจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ คงไม่มีผู้ใดร่ำรวยกว่าเขาในช่องเขาเฉาเทียนอีกแล้ว แต่เจ้าบอกเขาไปว่า ไม่ใช่ข้าที่ต้องการพูดคุยธุระกับเขา แต่เป็นเขาที่ต้องการพูดคุยธุรกิจกับหอจิ้นจือ”

“ท่านเจ้าสำนัก เช่นนั้นท่านหมายความว่า... ไม่พบ?”

“ไม่พบ บอกจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโย่วผู้นั้นว่า หากต้องการพูดคุยธุรกิจ ก็ให้ติดต่อหอจิ้นจือ หากไม่ต้องการพูดคุยก็ปล่อยให้หอตรวจการของเขาสืบหาต่อไป”

เดินทางไปวังหลวง? เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้

แม้จะไม่เกรงกลัว แต่ก็ไม่มีความจำเป็น

เขาไม่อยากเสียเวลาไปพบจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ผู้นั้น และยิ่งไม่อยากพูดคุยเรื่องไร้สาระด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น เขามั่นใจว่า ไม่มีผู้ใดนอกจากหอจิ้นจือที่สามารถสืบเบาะแสของซื่อหม่าเทียนเสวียนได้ หากจักรพรรดิผู้นั้นต้องการรู้เบาะแสของซื่อหม่าเทียนเสวียน เช่นนั้นเขาก็ต้องพึ่งพาหอจิ้นจือเท่านั้น

“ท่านเจ้าสำนัก เช่นนั้นข้าจะรีบแจ้งซือคงจุยซิงทันที” เฉินเซี่ยไม่ได้แสดงความแปลกใจใด ๆ เพราะเขาคาดเดาไว้แล้ว

แต่สำหรับซือคงจุยซิงนั้น คำตอบนี้กลับเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิด

เมื่อเฉินเซี่ยแจ้งข่าวนี้แก่เขา ซือคงจุยซิงก็ถึงกับนิ่งอึ้ง ไม่รู้จะตอบจักรพรรดิอย่างไร

“ผู้อาวุโสเฉิน เจ้าสำนักไม่มีที่ว่างให้ประนีประนอมบ้างเลยหรือ?”

เฉินเซี่ยพยักหน้า “ไม่มี ท่านก็เพียงแจ้งถ้อยคำของเจ้าสำนักตามตรง หากเขาต้องการพูดคุยธุรกิจ เช่นนั้นก็มาคุยกับข้า หากไม่ต้องการ ก็ปล่อยไป หอจิ้นจือไม่ขาดแคลนอะไรอยู่แล้ว”

“เรื่องนี้…” ซือคงจุยซิงถอนหายใจในใจอย่างจนปัญญา ก่อนจะตัดการเชื่อมต่อหินส่งเสียงด้วยความลังเล

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน แม้ใจจะว้าวุ่น แต่เขาก็ยังเข้าเฝ้าจักรพรรดิในวังหลวง และแจ้งเรื่องนี้ตามตรง

ในขณะเดียวกัน เหวินผิงเดินทางมายังหอปรุงโอสถ เพื่อดูความคืบหน้าในการหลอมโอสถของบิดามารดา

ไม่มีสิ่งใดเกินความคาดหมาย มารดาเหวินมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว บัดนี้สามารถหลอมโอสถระดับสี่ได้แล้ว ดูเหมือนว่าความเชี่ยวชาญด้านอาหารวิญญาณในอดีตจะเป็นประโยชน์ไม่น้อย

เนื่องจากบิดาเหวินเพิ่งเริ่มต้นศึกษาสูตรโอสถระดับหกได้ไม่นาน อัตราความสำเร็จยังต่ำอยู่ ในสองหรือสามเตาจึงจะได้ผลลัพธ์ที่ดี และคุณภาพก็ยังไม่สม่ำเสมอ กระนั้นก็ยังมีโอสถที่ให้ผลเชิงบวกอยู่ ทั้งที่ควรเป็นโอสถพิษ

ที่น่าสนใจคือ มารดาเหวินสามารถหลอมโอสถระดับสี่ที่ช่วยเพิ่มพลังจิตวิญญาณได้สำเร็จ นั่นคือ โอสถฉางเสิ่น

เพียงหนึ่งเม็ดของโอสถฉางเสิ่น ก็สามารถเทียบเท่าการบำเพ็ญเพียรที่หอไห่เนี่ยนหนึ่งครั้ง ทำให้เหล่าผู้บำเพ็ญเวทมนตร์คาถาอย่างหยางเล่อเล่อและพรรคพวกยินดีจนหน้าบาน ต่างพากันมาขอโอสถที่เรือนไร้ลักษณ์

เมื่อเหวินผิงไปถึงเรือนไร้ลักษณ์ ก็พบว่าหลงเยว่กำลังนวดบ่าให้มารดาเหวินผู้กำลังอ่านสูตรโอสถ

“พี่หญิง ท่านชอบน้ำหนักประมาณไหน หนักขึ้น หรือเบาลง ท่านบอกมาได้เลย ข้าเชี่ยวชาญด้านนี้โดยเฉพาะ!”

“เจ้าเชี่ยวชาญอะไร?” เหวินผิงเดินเข้ามาในเรือนไร้ลักษณ์ ทำให้หลงเยว่สะดุ้งโหยง

“ท่านเจ้าสำนัก ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร!”

“ในสำนัก ห้ามญาติเกื้อกูลผลประโยชน์กัน ข้ารับเจ้าเข้าสำนักอมตะ เพื่อให้เจ้ามานวดบ่าหรืออย่างไร?”

สิ้นคำ หลงเยว่รีบชักมือกลับทันที

“พี่หญิง ข้าขอตัวก่อน ไว้จะมาเยี่ยมท่านใหม่วันหลัง!” พูดจบก็รีบเผ่นออกจากเรือนไร้ลักษณ์อย่างรวดเร็วโดยไม่กล้าอยู่ต่อ

เมื่อหลงเยว่จากไป เหวินผิงกล่าวกับมารดาเหวินทันทีว่า “ท่านแม่ ท่านไม่ต้องไปใส่ใจพวกเขา และอย่าให้คำร้องขอของพวกเขามารบกวนการบำเพ็ญเพียรของท่าน ท่านขายให้พวกเขาครั้งหนึ่ง พวกเขาก็จะกล้ามารบกวนท่านทุกวัน”

“ไม่เป็นไรหรอก โอสถฉางเสิ่นระดับสี่ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม กินได้มากสุดเพียงยี่สิบเม็ดเท่านั้น หลังจากนั้นจะไม่มีผลอะไรอีก ยี่สิบเม็ดก็แค่สองเตา และการหลอมโอสถฉางเสิ่นบ่อย ๆ ก็ช่วยให้ข้าก้าวหน้าขึ้น” มารดาเหวินกล่าวพลางวางสูตรโอสถในมือพร้อมรอยยิ้ม

เมื่อสิ้นคำ นางก็หยิบขวดหยกสีเขียวออกมาจากแหวนมิติและส่งให้เหวินผิง

เหวินผิงเปิดขวดหยกทันที เมื่อได้กลิ่นหอมของโอสถ เขายังไม่ทันได้เอ่ยถาม มารดาเหวินก็กล่าวขึ้นว่า “ในนี้มีโอสถฉางเสิ่นยี่สิบเม็ด ข้าหลอมไว้เล่น ๆ เจ้าเก็บเอาไว้เถิด”

“คำว่าเล่น ๆ ที่ท่านพูดเช่นนี้ ข้าไม่อยากเชื่อเลย” เหวินผิงยิ้มอย่างจนปัญญา ขณะเดียวกันก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัว

โอสถฉางเสิ่นยี่สิบเม็ดนี้ จะช่วยให้พลังจิตวิญญาณของเขาทะลุเข้าสู่ขั้นที่สามได้หรือไม่?

พลังจิตวิญญาณของเขาตอนนี้ติดอยู่ที่ขีดสุดของขั้นที่สอง และเขาไม่มีเวลาจะไปหอไห่เนี่ยนเพื่อบำเพ็ญเพียรเสียด้วย

ด้วยความแข็งแกร่งในตอนนี้ การกำจัดผู้ที่อยู่ระดับสถาปนาตนธรรมดานั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพัฒนาพลังจิตวิญญาณมากนัก แม้ว่าพลังจิตวิญญาณจะเข้าสู่ขั้นที่สาม ก็แค่เพิ่มพลังบำเพ็ญเพียรในระดับเวทมนตร์คาถาขั้นที่ห้าเท่านั้น

เวทมนตร์คาถาขั้นที่ห้า แม้บำเพ็ญเพียรจนถึงที่สุด ก็เพียงเทียบเท่ากับพลังของระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นสูงเท่านั้น

ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องเสียเวลา

แต่หากโอสถฉางเสิ่นสามารถช่วยให้พลังจิตวิญญาณของเขาทะลุเข้าสู่ขั้นที่สามได้ เช่นนั้นเขาก็จะสามารถเข้าสู่เขตไฟวิญญาณ เพื่อเก็บไฟวิญญาณระดับสูงขึ้นมาเพิ่มพลังให้ตัวเอง

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหวินผิงก็นำโอสถฉางเสิ่นยี่สิบเม็ดเข้าสู่ร่างกายทีละเม็ด และใช้วิชาฉากงม่อช่วยดูดซับโอสถอย่างรวดเร็ว เพื่อแยกสลายพลังทั้งหมด

เป็นอย่างที่คิด พลังโอสถของโอสถฉางเสิ่นยี่สิบเม็ดเริ่มแสดงผล พลังจิตวิญญาณของเขาเริ่มคลายตัวออกจากกำแพงขอบเขตของขั้นที่สาม

“ท่านแม่ ท่านบำเพ็ญเพียรต่อเถิด!”

กล่าวจบ เหวินผิงรีบรุดออกจากเรือนไร้ลักษณ์ทันที ร่างของเขาหายลับไปในพริบตา

“เด็กคนนี้ มาเร็วไปเร็วเสียจริง” มารดาเหวินมองตามเขาพร้อมรอยยิ้ม แล้วกลับไปหยิบสูตรโอสถขึ้นมาศึกษาต่อ

ในขณะนั้น เหวินผิงกลับมายังศาลาทิงอี่ เพราะพลังจิตวิญญาณของเขาเริ่มเข้าสู่ขั้นที่สาม เขาไม่ต้องการเสี่ยงที่จะปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณโดยไม่ได้ตั้งใจในเรือนไร้ลักษณ์ ซึ่งอาจทำให้มารดาได้รับบาดเจ็บ

เขานั่งสมาธิข้างบัวเขียวปรโลกเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม ก่อนจะลืมตาขึ้นทันที พลังจิตวิญญาณถูกปลดปล่อยออกมาในพริบตา ครอบคลุมพื้นที่กว้างถึงห้าร้อยลี้

ใบหน้าของเหวินผิงปรากฏรอยยิ้มทันที จากนั้นเขาก็รีบออกจากศาลาทิงอี่ มุ่งหน้าไปยังหอปรุงโอสถ เพื่อเก็บไฟวิญญาณระดับสูงกว่าเดิม

ครั้งก่อนเขาใช้ไฟเทียนหลันซึ่งเป็นไฟวิญญาณระดับสวรรค์ชั้นต่ำ ครั้งนี้เป้าหมายของเขาคือไฟวิญญาณระดับสวรรค์ชั้นกลาง

ไฟวิญญาณระดับสวรรค์ชั้นกลาง มีทั้งหมดสิบแปดชนิด แต่เมื่อเหวินผิงตั้งใจเลือกไฟวิญญาณที่แข็งแกร่งที่สุด ระบบก็หยุดเขาไว้ และเตือนว่าพลังจิตวิญญาณของเขายังไม่แข็งแกร่งพอที่จะควบคุมได้

โดยไม่มีทางเลือก เหวินผิงจึงต้องลดเป้าหมายลงมา เลือกไฟวิญญาณระดับสวรรค์ชั้นกลางที่ธรรมดากว่า

เพลิงบัวเขียว!

พูดตามตรง เมื่อได้ยินชื่อไฟวิญญาณนี้ เหวินผิงรู้สึกว่ามันเข้ากันได้ดีกับเจตจำนงกระบี่ชิงเหลียน (บัวเขียว) ของเขา

อีกทั้งคุณสมบัติพิเศษของเพลิงบัวเขียวนั้นก็ไม่เลวเลย

ไฟเทียนหลันมีคุณสมบัติเป็นความร้อนสูงที่สามารถเผาทุกสิ่งจนมอดไหม้ ส่วนเพลิงบัวเขียวมีคุณสมบัติฟื้นฟู เมื่อใช้เพลิงบัวเขียว มันจะช่วยฟื้นฟูพลังของกายาวิญญาณ บาดแผลของกายาวิญญาณ และแม้กระทั่งพลังจิตวิญญาณของผู้ใช้

แน่นอน แม้ว่าคุณสมบัติพิเศษของมันจะเป็นการฟื้นฟู แต่ความร้อนของเพลิงบัวเขียวก็ยังสูงกว่าไฟเทียนหลัน เพราะมันคือไฟระดับสวรรค์ชั้นกลาง

เมื่อทำการเลือกเสร็จ เหวินผิงก็ถูกส่งไปยังบึงบัวเขียวแห่งหนึ่ง ที่นั่นดอกบัวแต่ละดอกใหญ่โตเทียบเท่าขุนเขา และใบบัวแต่ละใบกว้างขวางดั่งทุ่งหญ้า

เหวินผิงปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณออกมาในทันที และล็อกเป้าหมายไปยังเพลิงบัวเขียวที่อยู่ใจกลางบึงนั้น

เช่นเดียวกับตอนที่เขาสัมผัสไฟเทียนหลัน เมื่อพลังจิตวิญญาณของเหวินผิงแตะถึงเพลิงบัวเขียว มันตอบสนองอย่างรุนแรงในทันที

เพียงพริบตาเดียว เหวินผิงก็รู้สึกได้ถึงความร้อนสูงและความแผดเผาที่เพลิงบัวเขียวส่งผ่านมา เป็นการต่อต้านอย่างแรงกล้าจากมัน แต่เหวินผิงยังคงนิ่งเฉย ปล่อยให้เพลิงนั้นปกคลุมร่างของเขา

วันเวลาผ่านไปหนึ่งร้อยวัน

สองร้อยวัน

สามร้อยวัน

สี่ร้อยวัน

จนกระทั่งถึงห้าร้อยวัน เปลวเพลิงสีเขียวที่ปกคลุมรอบตัวเหวินผิงจึงสลายไป

นั่นเป็นเครื่องยืนยันว่า เหวินผิงสามารถควบคุมเพลิงบัวเขียวได้สำเร็จ แม้ระบบจะบอกว่าโอกาสที่จะควบคุมมันได้มีน้อย แต่เขาก็ทำสำเร็จ เพราะความเชื่อมโยงกับบัวเขียวปรโลก ทำให้เพลิงบัวเขียวดูเหมือนจะต่อต้านเขาไม่รุนแรงนัก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเหวินผิงตั้งใจจะลองสัมผัสพลังของเพลิงบัวเขียว เขากลับพบว่าไฟเทียนหลันของเขาหายไป

เป็นไปได้อย่างไร?

เขามีวิชาฉากงม่อ ซึ่งควรจะสามารถครอบครองเส้นลมปราณกลายพันธุ์และไฟหลากหลายชนิดได้พร้อมกัน

ยิ่งไปกว่านั้น ไฟแห่งการลงทัณฑ์และเพลิงนรกของเขายังคงอยู่ แต่ไฟเทียนหลันกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย

.

(จบตอน)