บทที่170
เซี่ยจื้อไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรียงความที่เขาเขียนขึ้นมานี้สักเท่าไหร่ มันเป็นแค่สิ่งที่เขาทำแก้เบื่อ ส่วนเรื่องการตีพิมพ์ เขาก็แค่ยอมตามคำขอของศาสตราจารย์มักกอนนากัล เขาไม่ได้สนใจเลยว่าใครจะเป็นผู้ถือสิทธิ์ในฐานะผู้เขียน "ผมรับคำขอโทษของคุณนะครับ" เซี่ยจื้อพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ "แต่อยากขอให้คุณกล่า...
