บทที่ 456 ความรู้สึกมีคุณค่า
บทที่ 456 ความรู้สึกมีคุณค่า ชาร์ลรอให้โดมินิกถามคำถาม แต่โดมินิกยังลังเล บางครั้งก็จับปืนลูกซอง บางครั้งก็มองชาร์ล ทำท่าอยากพูดแต่ก็ไม่พูดออกมา "ขอร้องละ โดมินิก" ชาร์ลถือแก้วกาแฟพลางหัวเราะเบาๆ "คุณตอนนี้กับตอนยิงปืนต่างกันราวฟ้ากับเหว" "มัน...มันไม่เหมือนกันครับ ท่านพลจัตวา" โดมินิกตอบหน้าแดงเล็ก...