บทที่ 21 การเอาตัวรอด
ความเร็วของเล็กซ์เพิ่มขึ้นทันทีเมื่อเขาออกจากสวนเข้าสู่ถนนหินกรวด ลักษณะและสถาปัตยกรรมของอาคารที่เห็นนั้นแตกต่างจากที่เล็กซ์คุ้นเคยบนโลกอย่างมาก แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนั้น สิ่งเดียวที่เขาสนใจคือการหาสถานที่ที่ปลอดภัย
ถนนที่เป็นเส้นทางกว้างเดียวตัดผ่านเมืองนั้นเต็มไปด้วยวัตถุทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่เล็กซ์เดาว่าน่าจะเป็นยานพาหนะ แม้ว่าเขาจะไม่เห็นล้อก็ตาม ไม่มีหน้าต่างใน "รถ" เหล่านั้นเช่นกัน ทำให้เขาไม่สามารถมองทะลุเข้าไปได้ และไม่รู้วิธีเปิดมัน พวกมันจึงถูกตัดสิทธิ์จากการใช้เป็นที่ซ่อนโดยอัตโนมัติ
อาคารเหล่านั้นซึ่งสูงเพียงไม่กี่ชั้น ดูเหมือนจะถูกตัดออกจากหินก้อนใหญ่ เนื่องจากไม่มีรอยต่อหรือรอยเชื่อมใด ๆ และที่สำคัญที่สุดคือไม่มีประตูหรือหน้าต่างเลย! แล้วเขาจะเข้าไปได้อย่างไร?
เล็กซ์ยังคงเดินกระเผลกต่อไปในความมืด ห่างออกไปจากสวนสาธารณะ โชคดีที่ดูเหมือนจะไม่มีซอมบี้ที่ยังมีชีวิตเดินเพ่นพ่านบนถนน เขาเรียกว่าซอมบี้ที่ "ยังมีชีวิต" เพราะถนนดูเหมือนจะเต็มไปด้วยศพเน่าเปื่อยที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นซอมบี้ ซึ่งทำให้เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง เพราะนั่นอาจหมายความว่ามีมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่คอยกำจัดศพพวกนี้...
เสียงกระแทกดังลั่นดึงดูดความสนใจของเขา ตามมาด้วยเสียงต่อสู้ดังขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังต่อสู้อยู่ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มเคลื่อนไหวไปยังทิศทางของเสียงอย่างช้า ๆ พยายามทำตัวให้พ้นจากสายตา หากเขาพบคนกลุ่มหนึ่ง เขาอาจจะเข้าร่วมกับพวกเขาได้...
ในช่วงไม่กี่นาทีที่เขาเดินมา ความเจ็บปวดของเขาลดลงไปเล็กน้อย อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าหยาดน้ำค้างบอตแลมดูเหมือนจะได้ผลชั่วคราว เขาพยุงตัวกับรถเพื่อรับการสนับสนุนและบังตัวเอง แล้วแอบมองรอบมุมเพื่อดูการต่อสู้นั้น
สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่มนุษย์ต่อสู้กับซอมบี้ แต่กลับเป็นสัตว์ประหลาดยักษ์สูงแปดฟุตที่ดูเหมือนครั้งหนึ่งเคยเป็นสิงโต กำลังกัดกินฝูงซอมบี้อย่างดุร้าย ซอมบี้เคลื่อนไหวด้วยความช้าเหมือนเคย รวมตัวกันรอบ ๆ สิงโตและพยายามโจมตีมัน พวกมันข่วนและกัดสิงโต แต่ดูเหมือนจะไม่สามารถทำอันตรายได้ ในขณะที่สิงโตนั้นกัดหัวซอมบี้และดูเหมือนจะดูดอะไรบางอย่างออกจากร่าง ซอมบี้ที่เน่าเปื่อยอยู่แล้วเหี่ยวแห้งก่อนที่สิงโตจะเหวี่ยงมันออกไป กระแทกเข้าไปที่รถใกล้เคียง และกัดตัวต่อไป
เล็กซ์รู้สึกตกใจ แล้วเขาก็เริ่มเคลื่อนตัวถอยหลังอย่างช้า ๆ แม้ว่าแต่ละก้าวของเขาจะเบาอยู่แล้ว แต่เขาก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ทำให้เกิดเสียงใด ๆ
ขณะถอยห่างออกมา ทุกครั้งที่กระเป๋าเป้ส่งเสียงกรอบแกรบ เขาจะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที! โลกนี้น่ากลัวเกินไป! แต่สถานการณ์กลับดูไม่ดีขึ้น เมื่อเขาหันกลับมา เขาเห็นซอมบี้หลายตัวเดินมาทางสิงโตจากระยะไกล และเขาอยู่ในเส้นทางตรงนั้นพอดี! เสียงดังจากการต่อสู้มันเด่นชัดเกินไปในค่ำคืนที่เงียบสงัด เขาต้องออกจากเส้นทางของพวกมันทันที!
เขารีบเปลี่ยนทิศทางและเดินไปยังถนนสายอื่น มือของเขาจับมีดแน่นเหมือนเป็นสิ่งเดียวที่ให้กำลังใจเขาได้ สายฟ้าฟาดผ่านท้องฟ้าอีกครั้ง และเสียงฟ้าร้องที่ตามมาดูเหมือนจะเป็นสัญญาณเริ่มต้นของพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ ฝนเริ่มตกอย่างกะทันหัน และร่วงลงมาด้วยความเร็วและความรุนแรงที่ทำให้นึกถึงกองทัพที่กำลังบุกโจมตี
ในช่วงเวลานี้เองที่เขาเห็นอาคารที่มีบางส่วนของกำแพงพังลงมา ในที่สุดก็ขอบคุณโชคชะตาที่เปลี่ยนไปในทางที่ดี เขาเดินเซเข้าไปในอาคารนั้น มันมืดสนิทในตอนนี้ และยกเว้นเพียงแสงสายฟ้าที่บางครั้งก็ปรากฏขึ้น เล็กซ์ไม่มีแหล่งแสงอื่นใด เขารู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เขาไม่อยากเข้าไปในอาคารโดยที่มองไม่เห็น ขืนเขาเดินชนซอมบี้ล่ะ?
ตอนนั้นเอง ราวกับเป็นการเปิดเผยจากสวรรค์ เขาจำได้ว่าเขาเตรียมไฟฉายมาด้วย เขาค้นหาผ่านกระเป๋าเป้และหยิบไฟฉายขึ้นมาเปิด โดยไม่ต้องการดึงดูดความสนใจมากเกินไปในความมืด เขาเดินเข้าไปในอาคาร ซึ่งเขาคิดว่าเคยเป็นห้องนั่งเล่น เศษเฟอร์นิเจอร์และกระจกแตกกระจายอยู่บนพื้นเหมือนเศษซาก และห้องนั้นมีร่องรอยการต่อสู้ชัดเจน โครงกระดูกบางส่วนอยู่บนพื้น ถูกหักและแยกออกจากกัน
สิ่งหนึ่งที่ห้องนี้ไม่มีคือประตูที่นำไปยังส่วนอื่นของบ้าน ผู้คนในโลกนี้อาจมีวิธีการเข้าออกที่ต่างจากเขา ซึ่งเขาต้องหาทางแก้ไขต่อไป สำหรับตอนนี้ เขาต้องการพักผ่อน
เล็กซ์ลากซากโซฟามุมห้องมาบังตัวเขา ขณะที่เขานั่งพักอย่างไม่ให้เป็นที่สังเกต เขาปิดไฟฉายเพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจ แต่ยังคงระวังอยู่เสมอเผื่อว่าจะมีซอมบี้เข้ามาหา มีดยังคงถูกจับไว้แน่นในมือของเขา
...
...
...
ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ในห้องรับแขกขนาดใหญ่ด้วยความประหม่า สวมสูทที่ดูเป็นทางการมาก มือของเธอกำลังจับมือของลูกชายแน่น ลูกชายของเธอ เด็กชายตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองไปรอบ ๆ ห้องกว้างใหญ่ด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้น
ครั้งหนึ่งเด็กชายเคยอยู่ในห้องที่หรูหรากว่านี้มาก แต่เขายังเด็กและความทรงจำเพียงไม่กี่เดือนก่อนก็เก่าเกินไปสำหรับเขาแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่นานกว่านั้น มือซ้ายของเขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพราะแม่ของเขากำลังกำแน่นเกินไป แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ว่าแม่จะทำเช่นนี้เฉพาะเมื่อเธอรู้สึกไม่สบายใจ
แม่ของเขามักจะไม่สบายใจบ่อย ๆ ในช่วงนี้ เธอคิดว่าเขาไม่รู้ แต่เขารู้ เขาไม่รู้ว่าจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้อย่างไร เขายังเป็นแค่เด็ก บางครั้งเขาก็แบ่งซีเรียลให้เธอ หรือเก็บขนมที่ได้จากโรงเรียนมาให้เธอ
ในมือขวาของเด็กชายกำลังถือกุญแจทองคำ มันเป็นของเล่นที่เขาได้มาจากที่ไหนสักแห่ง เขาจำไม่ได้ว่าที่ไหน แต่เขาชอบมันมาก การถือกุญแจนี้ทำให้เขารู้สึกเข้มแข็งขึ้น และบางครั้งเมื่อเขาหนาว มันก็ช่วยทำให้เขาอุ่นขึ้น เขาพยายามจะให้แม่ถือกุญแจนี้เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่เธอมักจะยุ่งกับเรื่องอื่น เขาจึงเก็บกุญแจนี้ไว้กับตัวเสมอ เพื่อว่าเมื่อแม่ของเขาว่างขึ้น เขาจะให้กุญแจนี้แก่เธอ
ขณะที่เด็กชายกำลังหลงอยู่ในความคิดของตัวเอง ชายชราคนหนึ่งก็เข้ามาในห้อง โดยมีพยาบาลชายช่วยพยุงเดิน และพยาบาลหญิงอีกคนกำลังลากเสายาหยดที่เชื่อมต่อกับมือของชายชรา ชายชราดูอ่อนแอ แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยพลังเมื่อเขามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า
"เฮร่า ลูกของฉัน ดีใจที่ได้เจอเธอ ดีใจจริง ๆ นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้พบกัน เข้ามาใกล้ ๆ ให้ฉันมองเธอให้ชัดขึ้น" ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและโบกมือเรียกให้ผู้หญิงเข้ามาใกล้
"ฉันจำงานแต่งของเธอได้ วันที่มีความสุขจริง ๆ ช่วงเวลาที่มีความสุขกว่านี้มาก" ชายชราพูดด้วยความรำลึกถึง
"ค่ะ" เฮร่าพูดเบา ๆ พยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่ให้ตัวเองคิดย้อนกลับไปตอนนั้น สามีของเธอเสียชีวิตไปแล้ว พร้อมกับสมาชิกคนอื่น ๆ ในครอบครัว และการคิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขกลับนำมาซึ่งความเจ็บปวดมากกว่าความสบายใจ
ชายชราตรงหน้าเธอนั้นไม่ได้แก่ขนาดนี้จริง ๆ เขาอายุปลายห้าสิบ และในงานแต่งของเธอ เขายังแข็งแรงและสุขภาพดี โรคที่หายากในช่วงปีหลัง ๆ ได้พรากพลังส่วนใหญ่ของเขาไป ทำให้เขาอยู่ในสภาพนี้ เขายังเป็นเพื่อนเก่าแก่ของครอบครัว และเป็นคนเดียวที่ตกลงจะพบเธอ มันตลกดี คนมากมายที่เธอเคยคิดว่าใกล้ชิด กลับกลายเป็นห่างเหินทันทีเมื่อครอบครัวของเธอเสียชีวิตและเธอตกอยู่ในความลำบาก แม้เมื่อวิลล์ ชายชราคนนี้ตกลงจะพบเธอ เธอยังกลัวว่าเขาอาจมีวาระซ่อนเร้น อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางเลือกนอกจากลองเสี่ยงดู
"นี่ต้องเป็นหนุ่มน้อยจิมมี่ เด็กชายที่หล่อเหลา" ชายชราพูดขณะที่มองเด็กชาย แต่จิมมี่กลับเคลื่อนตัวไปอยู่ข้างหลังแม่ของเขาเหมือนกับจะหลบซ่อนจากเขา
เฮร่าฝืนยิ้มอ่อน ๆ ให้ชายชรา ราวกับจะขอโทษสำหรับพฤติกรรมของเด็กชาย แต่ดูเหมือนวิลล์จะไม่ถือสา เขาเพียงมองพวกเขาด้วยความอ่อนโยน
"ฉันประหลาดใจมากที่ได้รับข่าวจากเธอ ฉันไม่ได้ยินเรื่องครอบครัวของเธอ...ฉันเสียใจที่ได้ยินเรื่องนั้น" ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย "ถ้าฉันรู้ ฉันคงติดต่อเธอก่อนเอง สุขภาพของฉันทำให้ฉันไม่ค่อยได้พบใครในช่วงนี้เลย"
"มัน...ไม่เป็นไรค่ะ" เฮร่าพูดด้วยความยากลำบาก "คุณก็มีปัญหาของคุณเอง แค่ตกลงมาพบฉันก็ถือว่าเป็นความกรุณาอย่างมากแล้ว..."
"ไร้สาระ!" ชายชราขัดขึ้น "เธอเป็นเหมือนครอบครัว เด็กน้อย เหมือนครอบครัว ฉันจะปล่อยให้เธออยู่อย่างเดียวดายได้อย่างไร เมื่อฉันได้ยินเรื่องที่เธอกำลังเผชิญอยู่ เธอต้องอยู่กับฉัน และฉันจะช่วยให้เธอกลับมายืนได้อีกครั้ง นี่เป็นการตัดสินใจแล้ว"
"ไม่ค่ะ นั่นไม่ใช่..." ผู้หญิงพยายามจะพูด มันไม่ใช่ความตั้งใจของเธอที่จะรับของบริจาค แต่ชายชราไม่ยอมให้เธอพูดต่อ
"อย่ามา 'ไม่ใช่แบบนั้น' เด็กน้อย อย่ามาอย่างนั้น คนแก่อย่างฉันอาจทำอะไรได้ไม่มาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะปล่อยให้ครอบครัวทนทุกข์อยู่ในโลกเพียงลำพัง พ่อของเธอเป็นเหมือนพี่ชายของฉัน แม่ของเธอเป็นเหมือนพี่สาวของฉัน ฉันจะไปเผชิญหน้าพวกเขาได้อย่างไรถ้าพวกเขารู้ว่าฉันปล่อยให้เธอทนทุกข์มากขนาดนี้ ไม่เด็กน้อย เธอไม่ควรปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นคนนอก เธอต้องอยู่ที่นี่ และช่วยทำให้บ้านหลังนี้สดใสขึ้น ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา บ้านหลังนี้เงียบเหงามาก การมีเธออยู่จะทำให้ที่นี่กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง"
เฮร่าเกือบจะร้องไห้ แต่เธอก็สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างรวดเร็ว ชายชราเป็นคนที่ดื้อรั้นและยืนกราน แต่เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เขาแสดงออกมา ซึ่งเธอไม่ได้สัมผัสมาเป็นเวลานานแล้ว
เด็กชายที่กำลังฟังทุกอย่างอยู่ตลอดเวลา มองไปมาระหว่างชายชราและแม่ของเขา ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเขาจะต้องอยู่กับชายชราแล้ว และนั่นทำให้แม่ของเขามีความสุข เด็กชายคิดอยู่สักพัก จากนั้นค่อย ๆ ก้าวออกมาจากข้างหลังแม่ของเขาและเข้าไปหาชายชราที่ดูน่ากลัว เขาผอมและเหี่ยวย่น มีเส้นเลือดปูดไปทั่วร่าง แต่เขาเป็นคนดีถ้าเขาทำให้แม่ของเขามีความสุขได้ ในที่สุด เด็กชายยื่นกุญแจทองคำให้ชายชราและพูดเบา ๆ
"สำหรับคุณครับ"
ชายชรารู้สึกประหลาดใจกับท่าทางของเด็กชายที่ขี้อาย แต่ก็ยิ้มและเอื้อมมือไปรับกุญแจทองคำ แต่เมื่อเขาสัมผัสกุญแจ เขาก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่ทำให้จิตใจของเขาสั่นสะเทือนอย่างแรงขณะที่เขาจ้องมองมันด้วยความสยองและตื่นเต้น!
