บทที่ 16วิชาไม้หยกสะท้านฟ้า

"ไม่รู้ว่าต้าหนิวและคนอื่นๆ จะหนีออกมาได้ไหม" อู้ชงลงจากม้า จูงม้าดำมองไปทางที่หนีออกมา

เพราะหนีออกจากพื้นที่นั้นแล้ว ม้าดำจึงสงบลง เริ่มกินหญ้าป่าข้างทาง

กรึ๊บ! เสียงประหลาดดังก้องว่างเปล่า อู้ชงมองภาพที่ทำให้เขาตกตะลึงด้วยสีหน้าประหลาดใจ

พื้นที่มืดสนิทบิดเบี้ยว สิ่งกึ่งโปร่งใสเริ่มปรากฏ

สิ่งนี้ใหญ่เกินจะจินตนาการ ตอนนี้อู้ชงเหมือนยืนอยู่ที่นิ้วเท้าของมัน ศาลเจ้าร้างที่เคยอยู่ก่อนหน้านี้เริ่มพังทลาย เศษหินที่ร่วงไม่กลิ้งไปบนพื้น แต่ถูกโคลนกัดกร่อนทีละนิด สุสานอ๋องอัน ศาลเจ้าบนภูเขา ทั้งหมดกำลังจมลง สัตว์ประหลาดกึ่งโปร่งใสเริ่มปีนขึ้น

ราง ๆ อู้ชงเห็นหน้ากากขนาดมหึมาลอยขึ้นมาจากพื้น

ปรากฏบนผิวของสัตว์ประหลาดกึ่งโปร่งใส มองใกล้ๆ พบว่าหน้ากากนี้มีชีวิต ใบหน้าประหลาดแสดงรอยยิ้มน่าขนลุก ส่งเสียงแปลกๆ

กรืด กรืด เหมือนท้องหิว

เห็นภาพนี้แล้วอู้ชงจะมีอารมณ์ดูต่อที่ไหน กระโดดขึ้นม้าดึงบังเหียน วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

โลกนี้อันตรายเกินไป!

ในเวลาเดียวกัน

ในสำนักเทียเหอ อาคารสำนักที่เคยสง่างามพังทลายทั้งหมด ไฟลุกท่วม ผู้อาวุโสที่เคยนั่งในห้องประชุมตายไปเกือบหมด

เจ้าสำนักจ้าวทงเสินพิงเสา มองคนที่ปลายบันไดด้วยสีหน้าหวาดกลัว

สำนักเทียเหอที่แข็งแกร่งแม้เผชิญการโจมตีจากสำนักในยุทธภพก็ไม่น่าพ่ายแพ้เร็วขนาดนี้ แม้แต่ราชสีห์หวังทงและคนอื่นๆ ก็ต้องล้อมก่อน แล้วค่อยๆ บั่นทอนกำลังของสำนักเทียเหอ ใช้วิธีบดขยี้จัดการพวกเขา

แต่คนตรงหน้านี้ ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เคยทำอะไรเสียเวลา ตั้งแต่เข้าประตูมาก็เริ่มฆ่าคน ไม่ว่าจะเป็นลูกศิษย์ในสำนัก หรือผู้อาวุโสหัวหน้าหอ ในมือเขาทั้งหมดเหมือนลูกไก่ อ่อนแอจนต่อกรไม่ได้

"ไม่มีหรือ?"

คนผู้นี้เหมือนวิญญาณ เดินไม่มีเสียง เขาพึมพำ ดูเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง

"ท่านเป็นใครกันแน่! สำนักเทียเหอของข้าไปล่วงเกินท่านตรงไหน"

ก้นบึ้งตาของจ้าวทงเสินวาบขึ้นด้วยความเศร้า

สำนักที่สืบทอดมาหลายร้อยปี ถูกคนทำลายอย่างไร้สาเหตุแบบนี้ สิ่งที่ทำให้เขาเศร้ายิ่งกว่าคือเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าศัตรูคือใคร

"หรือว่าเพราะคัมภีร์เล่มนั้น?"

ในสมองของจ้าวทงเสินผุดความคิดนี้

ฉึก!

น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ให้โอกาสเขาคิด ศีรษะของเขาเหมือนคนอื่นๆ ในสำนักเทียเหอ อย่างไร้สาเหตุลอยไปกระแทกกำแพง เลือดกระเซ็นเต็มพื้น ทำทั้งหมดนี้เสร็จแล้วคนผู้นี้ก็หันหลังกลับไปอย่างไร้จุดหมาย ค่อยๆ หายไปตามถนนภูเขาในที่ไกล

สำนักเทียเหอที่เคยแข็งแกร่ง...ดับสิ้น

หุบเขาไร้ชื่อ ในร่องน้ำโคลน

ชายหนุ่มในชุดเขียวขยับเบาๆ หลังจากนั้นค่อยๆ ยกมือ ดิ้นรนลุกขึ้นจากน้ำโคลน

คนผู้นี้คืออู้ชงที่รอดตายจากศาลเจ้าบนภูเขา หลังรอดพ้นวิกฤตวันนั้น อู้ชงมุ่งหน้าไปทางตะวันตก ตามความทรงจำควรจะกลับไปที่เมืองเถียนฉือที่ตระกูลอู้อยู่ แต่พอถึงจุดหมายอู้ชงถึงพบว่าผลกระทบของความวุ่นวายนี้กว้างกว่าที่เขาคิดมาก

ไม่เพียงแต่สำนักเทียเหอ เมืองและหมู่บ้านรอบข้างทั้งหมดจมอยู่ในความวุ่นวาย

ในความวุ่นวายใหญ่

ไหนเลยจะมีตระกูลอู้ เมืองเถียนฉือ

"ตายหมด?"

มองไปทางไหนมีแต่ซากปรักหักพัง!

ตระกูลอู๋หายไป อาจเป็นเมื่อไม่กี่วันก่อน หรืออาจนานกว่านั้น

อู้ชงบอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร เศร้า?

อาจมีบ้าง

แต่มากกว่านั้นคือความกลัว ความกลัวที่ไร้พลัง

ภาพนี้ทำให้เขาเข้าใจความโหดร้ายของโลกนี้อีกครั้ง และเข้าใจเหตุผลที่หัวหน้าตระกูลอู้ทุ่มเททุกอย่างเพื่อส่งลูกหลานเข้าสำนัก ก็แค่อยากให้พวกเขาพึ่งพาพลังที่แข็งแกร่งกว่า เพื่อมีชีวิตรอดในโลกนี้

ต้องแข็งแกร่งให้ได้ ไม่ยอมเป็นมดปลวก!

คืนนั้นอู้ชงเตรียมพักในซากปรักหักพัง แต่ยังไม่ทันหลับก็เจอสัตว์ประหลาดอีก หมอกดำปกคลุมซากปรักหักพังของเมืองเถียนฉือทั้งหมด

อู้ชงตอบสนองทันที น่าเสียดายที่ม้าดำที่ติดตามเขาหนีมาถูกบางสิ่งที่มองไม่เห็นดูดจนเหลือแต่ซากแห้ง หลังวิ่งหนีไปหลายสิบหลี่ เขาถูกคลื่นพลังที่สิ่งนั้นปล่อยออกมาทำร้าย กลิ้งตกหน้าผา ตกลงในร่องน้ำโคลน

"รอดตายครั้งใหญ่ ย่อมมีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่"

เขาเข้าใจในที่สุดว่าทำไมโลกนี้สำนักต่างๆ เรืองอำนาจ ราชสำนักอ่อนแอ

แค่สัตว์ประหลาดพวกนี้ ราชสำนักที่แข็งแกร่งแค่ไหนก็ทนไม่ไหว สองสามครั้งของการโจมตีประหลาด รากฐานของราชสำนักก็ถูกขุดจนกลวง เมื่อสูญเสียการกดทับด้วยพลังเด็ดขาด ก็ย่อมเกิดสภาพกลุ่มวีรบุรุษแย่งดินแดน

สำนักที่ว่า ก็แค่ยอดฝีมือวิทยายุทธ์ที่ประกาศตนเป็นราชาหลังไม่มีการควบคุมจากราชสำนัก

ยามวุ่นวาย กำปั้นคือความจริง

อู้ชงปีนออกจากร่องน้ำโคลน หาไม้เท้ามาพยุงเดินไปข้างหน้า

ตอนนี้เขาบาดเจ็บสาหัส อยู่ที่นี่ต่อรอจนพลบค่ำ แน่นอนว่าจะตาย ต้องหาที่พักก่อน หลังจัดการที่อยู่แล้วค่อยวางแผนต่อ

ในที่สุดฟ้าก็ไม่ตัดหนทางคน ใกล้พลบค่ำ อู้ชงพบถ้ำแห่งหนึ่ง ในถ้ำมีร่องรอยคนเคยอยู่ มีของกินบางอย่าง ดูเหมือนเป็นที่ซ่อนตัวของนายพราน แต่จากฝุ่นแล้วคาดว่าครั้งสุดท้ายที่มีคนมาที่นี่คงเป็นเรื่องหนึ่งสองปีก่อน

กินอิ่มแล้ว อู้ชงนั่งพิงผนังถ้ำ

สายตากลับไปที่แผงคุณสมบัติอีกครั้ง

ตัวละคร: อู้ชง

พละกำลัง: 11 พลังภายใน: 0 วิญญาณ: 0.1

ทักษะ: ผ่าฟืน (สมบูรณ์), วิชากรงเล็บอินทรี (สมบูรณ์)

ค่าประสบการณ์คงเหลือ: 36%

หลังรอดตายมาครั้งหนึ่ง แผงเกมก็เปลี่ยนไป เมื่อเทียบกับตอนแรกที่มีแค่การเพิ่มพลังธรรมดา มีเนื้อหามากขึ้น ไม่ได้มีแค่ความสามารถเดียวแบบง่ายๆ เหมือนก่อน แต่เพิ่มข้อมูลพื้นฐานบางอย่าง หน้าจอนี้ดูเหมือนเกมมากขึ้น

ผ่านหน้าจอนี้ อู้ชงเห็นสิ่งต่างๆ มากขึ้น เช่น วิญญาณ!

สำหรับอู้ชงตอนนี้ ไม่ต้องคิดเรื่องวิญญาณ เร่งด่วนที่สุดคือต้องเรียนรู้พลังภายในก่อน มีพลังภายในแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับสิ่งชั่วร้ายพวกนั้น อย่างน้อยจะไม่ถึงกับไร้พลังต่อสู้

หลังจุดกองไฟ อู้ชงหยิบคัมภีร์เล่มหนึ่งจากอก ตั้งใจอ่านอย่างละเอียด

คัมภีร์นี้คือคัมภีร์ที่อู้ชงแย่งมาจากยอดฝีมือพลังภายในลึกลับคนนั้น

พลังภายในชื่อ 'วิชาไม้หยกสะท้านฟ้า' เพราะคนชุดดำตายเร็วเกินไป อู้ชงจึงไม่รู้ว่าคัมภีร์ในมือเขาไม่ใช่คัมภีร์พลังภายใน แต่เป็นคัมภีร์วิชามาร

ด้วยประสบการณ์ของเขาก็แยกแยะความต่างของทั้งสองไม่ออก แต่สิ่งเหล่านี้ไม่มีความแตกต่างมากนักสำหรับอู้ชง

ไม่ว่าจะเป็นพลังภายในหรือวิชามาร ล้วนเหนือกว่าระดับที่เขาสัมผัสตอนนี้มาก

ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้อู้ชงก็ไม่มีสิทธิ์เลือก เพราะในมือเขามีคัมภีร์พลังภายในแค่เล่มนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะสำนักเทียเหอล่มสลาย ด้วยฐานะของเขาในโลกนี้ ตายไปก็ไม่มีโอกาสสัมผัสคัมภีร์ระดับนี้

นับว่าได้ประโยชน์จากสำนักเทียเหอ

(จบบทที่ 16)