บทที่ 14 วิชามาร

ป้าโหวที่คิดว่าปลอดภัยแล้วเพียงพูดได้หนึ่งคำ คอก็ถูกปีศาจราตรีทะลวงแล้ว

เลือดสดพุ่งออกมา คอมีเสียงแหบแห้ง แต่ไม่นานเลือดเหล่านั้นก็ไหลย้อนกลับ ถูกปีศาจราตรีดูดจนหมด จากนั้นร่างก็ล้มลงบนพื้น แตกกระจายเหมือนไม้ผุ

ต้าหนิวและอาอันสองคนตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่สนใจอันตรายแล้ว กลิ้งตัวหลบเข้าร่องน้ำข้างทาง คนที่ยังมีชีวิตที่เหลือก็กระโดดเข้าไปในอุโมงค์สุสานอย่างบ้าคลั่ง หนีเอาชีวิตรอด ปีศาจราตรีไม่ไล่ตาม หลังฆ่าคนที่เหลือเกือบหมดก็หันมาโจมตีจากด้านหลัง

"ไม่ดีแล้ว!"

ต้องสู้สุดกำลัง!

ชายหนุ่มที่มีพลังภายในหัวใจบีบรัด

เขาหวังว่ากลุ่มเนื้อปืนพวกนั้นจะช่วยดึงความสนใจได้บ้าง ใครจะคิดว่าพวกเขาไร้ประโยชน์ขนาดนี้ เพียงไม่กี่หายใจก็ตายหมด ที่ยังมีชีวิตก็วิ่งหนีไปไม่รู้ทิศทาง คิดถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ไม่ปิดบังฝีมืออีก ตะโกนเสียงดัง พลังภายในแล่นทั่วร่างในพริบตา ดาบในมือสั่นขึ้นอีกครั้ง

เห็นเพียงคมดาบพลิ้วดั่งสายลม พริบตาเดียวแทงออกไปสิบกว่าครั้ง

ปีศาจราตรีสองตัวถูกเขาบีบถอยในทันที หนึ่งในนั้นยังบาดเจ็บ ที่คอมีรอยดาบ

ได้ทีชายหนุ่มก็บีบเข้าไปอีก ทุกครั้งที่เขาลงมือจะมีเงาดาบปรากฏรอบตัว หนึ่งดาบเท่ากับสี่ห้าดาบ แม้แต่สัตว์ประหลาดอย่างปีศาจราตรีก็หลบไม่พ้น ปีศาจราตรีที่เมื่อครู่ยังได้เปรียบ หลังชายหนุ่มปลดปล่อยพลังก็ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบในพริบตา อู้ชงที่ซ่อนในรูปปั้นหินดูแล้วตกตะลึง

พลังภายใน!

พลังภายในของโลกนี้แตกต่างจากวิทยายุทธ์ที่เขารู้จักโดยสิ้นเชิง นี่เป็นพลังอีกชนิดหนึ่ง วิชาฝึกร่างภายนอกไม่มีทางเทียบกับพลังภายในได้เลย

"ต้องได้พลังภายในมาให้ได้"

นี่ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องได้พลังภายในมา

ฉึก!

ชายหนุ่มลงมือสำเร็จในที่สุด ฟันปีศาจราตรีขาด หลังไม่มีการสนับสนุน ปีศาจราตรีอีกตัวก็ถูกเขาฆ่า

หลังสังหารปีศาจทั้งสองตัว พลังของชายหนุ่มก็ลดฮวบ ทรุดลงนั่งหายใจหอบ ดูเหมือนกระบวนท่าก่อนหน้านี้จะเป็นภาระไม่น้อยสำหรับเขา

อู้ชงที่ซ่อนในรูปปั้นหินยังไม่ออกมา

แม้ปีศาจราตรีจะตายแล้ว แต่ความรู้สึกอันตรายที่เขารู้สึกก่อนหน้านี้ยังไม่หายไป ไม่เพียงเท่านั้น หลังปีศาจราตรีตาย ความรู้สึกนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น

"ไอ้โจร เจ้ากล้า!!"

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้นพลันพ่นเลือดออกมา

อู้ชงที่ซ่อนในรูปปั้นหินไม่ได้ยินเสียงใดๆ เพียงแต่รู้สึกถึงอันตรายโดยสัญชาตญาณ

เกินความเข้าใจของเขาโดยสิ้นเชิง

บนใบหน้าของชายหนุ่มยังคงเหลือความโกรธเกรี้ยว พูดไม่ทันจบ ก็ล้มลงบนพื้นทันที

ตายแล้ว

โครม

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มีคนเดินมาจากนอกสุสาน คนผู้นี้สวมเสื้อคลุมดำทั้งตัว รอบกายมีไอดำวนเวียน เขาค่อยๆ เดินเข้ามาจากข้างนอก พอเข้ามาใกล้ก็หยุดข้างร่างชายหนุ่มที่ตาย หยุดครู่หนึ่งแล้วพูดประโยคหนึ่ง

"ไม่ได้อยู่ที่นี่หรือ?"

ดูเหมือนคนชุดดำกำลังหาอะไรบางอย่าง หลังค้นเสื้อผ้าชายหนุ่มแล้วก็ลุกขึ้นจากไป

ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เหลือบมองคนอื่นแม้แต่แวบเดียว

ราวกับว่า...เขามาที่นี่เพื่อหาของเท่านั้น ส่วนการฆ่าชายหนุ่มผู้มีพลังภายใน สำหรับเขาแล้วเป็นเพียงเรื่องที่ทำไปตามสะดวก เป้าหมายก็แค่ให้ค้นหาได้สะดวกขึ้น

"นี่มันพลังอะไรกัน!"

อู้ชงกัดฟันมองเงาร่างคนชุดดำที่หายไป แม้จะซ่อนอยู่ในรูปปั้นหิน เขาก็ยังรู้สึกถึงความน่าสะพรึงกลัวของคนชุดดำ ความรู้สึกนี้ราวกับว่าอีกฝ่ายไม่ใช่สิ่งมีชีวิต ไม่ใช่สิ่งที่มีชีวิต!

ในตอนนั้นเอง ในกลุ่มคนที่หลบเข้าไปในโลงศพในห้องฝังศพ มีคนหนึ่งค่อยๆ ลุกขึ้นมา สิ่งที่ทำให้อู้ชงประหลาดใจคือ รอบตัวคนผู้นี้ก็มีพลังภายในวนเวียน แม้จะไม่แข็งแกร่งเท่าชายหนุ่มคนก่อน แต่ก็เป็นยอดฝีมือพลังภายในตัวจริง!

เห็นภาพนี้อู้ชงที่ตั้งใจจะออกไปก็หยุดลงอีกครั้ง เห็นเพียงคนผู้นั้นออกมาแล้วรีบหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากอกชายหนุ่ม

หนังสือนี้คือคัมภีร์พลังภายในที่คนชุดดำไม่สนใจนั่นเอง

"เป็นวิชามารนี่เอง! สำนักเทียเหอได้ของแบบนี้มาจริงๆ คราวนี้คุ้มจริงๆ"

คนผู้นี้พลิกดูเนื้อหาคร่าวๆ ของหนังสือแล้วแสดงความยินดี

วิชามาร คือวิชาที่มนุษย์เลียนแบบปีศาจราตรีพวกนี้ที่ถูกมลทินสร้างขึ้นมา พลังแตกต่างกันไป

แน่นอน แม้แต่วิชามารธรรมดาที่สุด ก็ไม่ใช่สิ่งที่พลังภายในทั่วไปจะเทียบได้

เพราะพลังมารเป็นสิ่งที่เริ่มหลุดพ้นจากความธรรมดาแล้ว

หลังซ่อนคัมภีร์ไว้ในอก คนผู้นี้เดินไปที่ประตู คิดแล้วคิดอีกก็เดินกลับมา เขารู้ดีกว่าใครถึงแรงดึงดูดของวิชามาร หายนะครั้งนี้ของสำนักเทียเหอก็เกี่ยวข้องกับคัมภีร์วิชามารเล่มนี้ ผู้นำระดับสูงของสำนักเทียเหอแอบคัดลอกคัมภีร์หลายฉบับ ให้คนพวกนี้หนีกระจายออกไป หวังจะเบี่ยงเบนความสนใจ ชายหนุ่มที่ตายไปก่อนหน้านี้ก็เป็นหนึ่งในเมล็ดพันธุ์เหล่านั้น

"จากไปแบบนี้ข่าวอาจรั่วไหลได้"

มีคนเห็นความแข็งแกร่งของชายหนุ่มผู้มีพลังภายในมามาก ตอนนี้ตายแล้วไม่เหลืออะไรไว้เลย ต้องมีคนสงสัยแน่ โดยเฉพาะชายหนุ่มยังเป็นศิษย์หลักของสำนักเทียเหอ

ถ้าสำนักเทียเหอรอดพ้นหายนะครั้งนี้ไปได้ แน่นอนว่าจะต้องสืบหาร่องรอยของศิษย์หลักพวกนี้ ถึงตอนนั้นการสืบสวนจะเป็นปัญหาไม่จบสิ้น อาจถูกกล่าวหาว่าฆ่าศิษย์หลักของสำนักเทียเหอ คิดถึงตรงนี้เขาก็เลยกลับไปที่เดิม หยิบธูปเทียนออกมาจากอกเสื้อ จุด

"ตายกันให้หมดจะดีกว่า"

การเคลื่อนไหวของคนผู้นี้เบามาก แทบไม่มีเสียง

ยอดฝีมือขนาดนี้ก่อนหน้านี้แฝงตัวอยู่ในฝูงชน ตอนนี้หาสิ่งที่ต้องการเจอแล้ว จึงไม่ปิดบังอีกต่อไป ตัดสินใจจัดการอันตรายที่อาจเกิดขึ้นทั้งหมดในคราวเดียว ใช้ธูปพิษสังหารคนที่เหลือทั้งหมด

สิ่งที่เขาจุดนี้เรียกว่าธูปสังหารวิญญาณ เป็นยาพิษอันตรายที่ไม่มีสีไม่มีกลิ่น คนที่ไม่ได้ฝึกพลังภายในแตะเพียงครั้งเดียวก็จะตาย ไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ ทั้งสิ้น

อู้ชงก็ไม่ได้ฝึกพลังภายใน แน่นอนว่าจะไม่รอความตาย แม้เขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจุดอะไร แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ธูปไหว้พระ ดังนั้นในจังหวะที่อีกฝ่ายจุดธูปพิษเสร็จและลุกขึ้น เขาก็ลงมือทันที

วิชากรงเล็บอินทรีขั้นสมบูรณ์พุ่งทะลุรูปปั้นหิน พุ่งเข้าจู่โจมอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

"นึกว่าเจ้าจะซ่อนตัวได้ตลอด"

ความมหัศจรรย์ของพลังภายในในโลกนี้ถูกขยายขึ้นนับไม่ถ้วน คนที่ไม่ได้ฝึกพลังภายในกับคนที่ฝึกพลังภายในอยู่คนละระดับกันโดยสิ้นเชิง ยอดฝีมือที่ซ่อนตัวผู้นี้พบอู้ชงตั้งแต่แรกแล้ว แต่เขาไม่สนใจ

มดปลวกที่ไม่มีพลังภายใน มามากแค่ไหนเขาก็ไม่กลัว

ดังนั้นในจังหวะที่อู้ชงจู่โจม เขายกฝ่ามือขึ้น จัดนิ้วเป็นกรงเล็บเช่นกัน โต้กลับการจู่โจม

(จบบทที่ 14)