ตอนที่60 หลอกใช้
หลังจากที่เฉินหย่งได้ยินที่เฉินถู่พูด
เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็พูดด้วยความตื่นเต้น
“พี่ พี่จะไปจัดการเด็กคนนั้น?”
เฉินถู่หรี่ตาลง “ในเมื่อเขามีความแข็งแกร่งพอที่จะชนะนายได้ นั่นหมายความว่า…”
“สัตว์อสูรตัวนั้นน่าจะถูกเขาฆ่า!”
เฉินหย่งเกาหัวและพูดอย่างงุนงง
“แต่ผมไม่เห็นซากศพของสัตว์อสูรเลย!”
ชายที่อยู่ทางขวาที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้น
“อุปกรณ์มิติ!”
“น้องรอง นายหมายความว่าเด็กคนนั้นมีอุปกรณ์มิติ?”
เฉินรุ่ยพยักหน้าและกล่าว
“เป็นไปได้มาก!”
ความโลภปรากฏในดวงตาของเฉินหย่ง
ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่อุปกรณ์มิติที่มีพื้นที่เก็บของไม่กี่ลูกบาศก์เมตร
มันก็มีราคาอย่างน้อยหลายล้านเหรียญ
ราคานี้สูงมากสำหรับพี่น้องทั้งสาม!
พวกเขาต้องการทรัพยากรการฝึกฝนจำนวนมาก
การใช้เงินมากมายเพื่อซื้ออุปกรณ์มิติ มันฟุ่มเฟือยเกินไปสำหรับพวกเขา!
เฉินหย่งมองไปที่เฉินถู่และพูดด้วยความคาดหวัง
“พี่ใหญ่ ผมจะเชื่อฟังพี่ใหญ่!”
เฉินถู่จ้องมองไปในทิศทางที่เย่ซิวหยูหายตัวไป
“พวกเราสะกดรอยตามเขาก่อน รอดูว่ามีใครอยู่ข้างๆ เขามั้ย”
“ถ้าแน่ใจแล้วว่ามีแค่เขาคนเดียว…”
เฉินถู่ทำท่าเชือดคอและพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน
“ฆ่าเขาทันที!”
เฉินถู่และคนอื่นๆ ไม่รู้ว่านอกจากพวกเขาทั้งสามแล้ว
ยังมีคนอื่นที่จับตามองเย่ซิวหยูอยู่
…
ในป่าทึบ
ร่างหนึ่งเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
คนคนนี้คือฉินหมั่งที่กำลังไล่ตามเย่ซิวหยู
สีหน้าของฉินหมั่งดูน่าเกลียดมาก
เจ็ดวัน
เขาค้นหาที่นี่มาเจ็ดวันแล้ว!
ในช่วงเจ็ดวันนี้
เขาไม่เพียงแต่ไม่เจอเย่ซิวหยู แต่เขายังเจอสัตว์อสูรอีกหลายตัว!
หลังจากที่วิ่งวนไปวนมาหลายวัน
สภาพจิตใจของฉินหมั่งก็ย่ำแย่ลง
“อีกแค่วันเดียว!”
ถ้าเขาหาเย่ซิวหยูไม่เจอภายในหนึ่งวัน เขาจะต้องออกไปจากที่นี่
ฉินหมั่งไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว!
เขาสบถเบาๆและมองไปรอบๆ
ฉินหมั่งไม่รู้ตัว
สาเหตุที่เขาไม่เจอเย่ซิวหยูก็เพราะเย่ซิวหยูจงใจหลีกเลี่ยงเขา
เย่ซิวหยูรู้ตัวตั้งแต่วันแรกที่เขามาถึงที่นี่แล้วว่าฉินหมั่งสะกดรอยตามเขา
พลังจิตวิญญาณของเขานั้นเหนือกว่าคนอื่นๆ
แต่จุดประสงค์ของเย่ซิวหยูคือล่าสัตว์อสูรและรับแต้มพลังงาน
เขาไม่อยากมีปัญหา เขาจึงจงใจหลีกเลี่ยงเส้นทางของฉินหมั่ง
อย่างไรก็ตาม เมื่อเย่ซิวหยูพบว่าเฉินถู่และคนอื่นๆ กำลังสะกดรอยตามเขา
เขาก็นึกแผนการบางอย่างขึ้นมาได้!
เย่ซิวหยูมองไปข้างหลังเป็นครั้งคราวขณะที่เขากำลังเดินทาง
ตามที่เขาคาดไว้ เฉินถู่และคนอื่นๆ คิดไม่ดีกับเขาและสะกดรอยตามเขาอยู่ตลอดเวลา!
เย่ซิวหยูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
เขาก็พอเดาออกว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่!
เฉินถู่และคนอื่นๆ คงจะสงสัยว่าเขาเป็นคนฆ่าสัตว์ร้าย
พวกเขาจึงสะกดรอยตามเขา
“หึ!”
เย่ซิวหยูแค่นเสียงอย่างเย็นชา
อยากจะตามใช่มั้ย? งั้นเขาก็จะให้พวกเขาตาม!
เขาหันหลังกลับและวิ่งไปอีกทาง
นั่นคือบริเวณที่ฉินหมั่งอยู่
เฉินหย่งที่สะกดรอยตามมาข้างหลัง
สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเย่ซิวหยูทันที
“พี่ เป้าหมายเปลี่ยนทิศทางแล้ว!”
เฉินถู่พูดอย่างเรียบเฉย
“ตามไป!”
“พี่ พวกเราสะกดรอยตามเขามาสักพักแล้วและก็ไม่พบใครอยู่ข้างๆเขา ทำไมพวกเราไม่ลงมือฆ่าเขาเลยล่ะ?”
เฉินถู่เงียบไปครู่หนึ่ง
เขาหันไปมองเฉินรุ่ยและถาม“น้องรอง นายคิดว่าไง?”
“พี่ ผมคิดว่าถ้ามีผู้เชี่ยวชาญคอยปกป้องเด็กคนนั้นอยู่ พวกเขาก็น่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้ว!”
“แต่พวกเราไม่ได้เจออุปสรรคใดๆ เลย นั่นแสดงว่า…”
“เด็กคนนั้นมาคนเดียวจริงๆ!”
“ผมว่าพวกเราหาที่เงียบๆแล้วลงมือเลยดีกว่า”
เฉินรุ่ยพูดจบ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความกระหายเลือด
“ฮู่~”
เฉินถู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่ฟังการวิเคราะห์ของเฉินรุ่ย
“ถ้าอย่างนั้นก็ลงมือเถอะ!”
ทันทีที่เขาพูดจบ ความเร็วของพวกเขาทั้งสามก็เพิ่มขึ้น
เย่ซิวหยูที่กำลังเดินทาง
รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเฉินถู่และคนอื่นๆ
เขายิ้มเยาะ“ดูเหมือนว่าพวกแกจะทนไม่ไหวแล้ว!”
โชคดีที่คนที่เขาเฝ้ารออยู่มาถึงแล้ว
เย่ซิวหยูไม่สนใจเฉินถู่และคนอื่นๆ เขายังคงเดินหน้าต่อไปด้วยความเร็วปกติ
ขณะที่เฉินถู่และคนอื่นๆ กำลังจะตามเย่ซิวหยูทัน
ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา
เฉินหย่งอยากจะแก้แค้นเย่ซิวหยู เขาจึงสบถออกมาอย่างรีบร้อน
“ใครบังอาจขวางทางของข้า?”
เฉินถู่ดุเฉินหย่งด้วยความไม่พอใจ
“น้องสาม เรื่องสำคัญต้องมาก่อน อย่าก่อเรื่อง!”
“ผมรู้แล้ว พี่ใหญ่!”
เฉินหย่งกำลังจะจากไป
เขาก็ได้ยินเสียงลมพัดแรง
คนที่ลงมือไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉินหมั่ง!
เฉินหย่งไม่ทันตั้งตัว
ฉินหมั่งชกเข้าที่หน้าเขา
แรงมหาศาลทำให้เขากระเด็นออกไป
ร่างกายของเขาชนกระแทกกับพื้นอย่างแรง เกิดเสียง “ตูม” ดังสนั่น
ฉินหมั่งนวดข้อมือและพูดอย่างดูถูก
“แค่นี้ก็กล้ามาขวางทางฉัน?”
เขามองไปที่เฉินหย่งที่นอนนิ่งอยู่ในหลุม เขารู้สึกสะใจ
ช่วงนี้เขาซวยมาตลอด
เขาถูกเย่ซิวหยูปฏิเสธ
จากนั้นเขาก็ถูกอู๋เส้าคุนดุด่า
ตอนนี้เขาวิ่งวนอยู่ในป่ามาหนึ่งอาทิตย์แล้ว
ฉินหมั่งจึงลงมือด้วยความโกรธโดยไม่ลังเลใจ!
สิ่งที่ฉินหมั่งไม่คาดคิดก็คือ หลังจากที่เขาจัดการกับไอ้โง่นั่นอารมณ์หดหู่ของเขาก็จางหายไป
ดูเหมือนว่าการทำร้ายคนอื่นจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นจริงๆ!
ไม่น่าแปลกใจที่อู๋เส้าคุนมักจะทำร้ายคนอื่นบ่อยๆ
ฉินหมั่งมองไปที่เฉินถู่และเฉินรุ่ยด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร
สีหน้าของเฉินถู่มืดมนลง
เขาไม่คิดเลยว่าเฉินหย่งจะไปยั่วยุผู้เชี่ยวชาญ!
เฉินถู่รีบพูดกับเฉินรุ่ยเมื่อเห็นว่าฉินหมั่งไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป
“นายรีบตามไปก่อน อย่าให้เด็กคนนั้นหนีไป ฉันจะจัดการที่นี่เอง!”
“พี่ใหญ่ ระวังตัวด้วย!”
เฉินรุ่ยรู้ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน
หลังจากที่เขาเตือนเฉินถู่ เขาก็หันหลังกลับและจากไปโดยไม่ลังเล
“อยากจะหนีเหรอ?”
ฉินหมั่งเคลื่อนไหวและไล่ตามเฉินรุ่ยไป
อย่างไรก็ตาม ร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏขึ้นขวางทางเขา
ฉินหมั่งหยุดลง หลังจากที่สัมผัสได้ถึงออร่าระดับสองขั้นปลายของเฉินถู่
เขาก็ถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“แกอยากจะหยุดฉัน?”
