ตอนที่ 378 : ผลกรรมตอบสนอง
สุดท้าย ไอร่าต้องใช้มือและขาช่วยสองหนุ่มแก้ปัญหา
หลังจากทั้งสองจัดการเสร็จ ไอร่ารู้สึกว่าผิวฝ่ามือและด้านในต้นขาแทบจะถลอกจนแสบ
คอนริล้างมือและขาของเธออย่างระมัดระวัง ขณะที่บุหรงบดดอกหลิวทองเพื่อจะนำมาทาให้เธอ แต่เมื่อเขาเห็นว่าฝ่ามือและต้นขาของเธอหายดีเองอย่างรวดเร็ว จึงต้องชะงัก
การฟื้นตัวของเธอเร็วกว่าที่เคยเป็น
บุหรงลูบต้นขาเนียนของเธอเบา ๆ ดวงตาสีแดงสดเต็มไปด้วยความปรารถนา “เมื่อก่อนข้าคิดว่าการคู่กันไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากเพื่อสืบพันธุ์ แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าการได้ใกล้ชิดกับคนที่ข้ารักคือสิ่งที่วิเศษที่สุดในโลก”
!!
คอนริพยักหน้าเห็นด้วย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ขาของไอร่า ลูกกระเดือกเขาขยับขึ้นลงอย่างห้ามใจไม่อยู่
ไอร่ารู้สึกขนลุกกับสายตาของทั้งสอง เธอรีบดึงผ้าห่มมาคลุมขาของตัวเอง “เลิกมองข้าแล้วไปทำธุระของพวกเจ้าเถอะ”
คอนริพูดอย่างจริงจัง “เจ้าคือธุระของพวกเรา”
หลังจากได้ยิน ไอร่าตอบโต้ด้วยการคว้าหมอนและปาใส่หัวของเขา “เจ้าคนลามก!”
คอนริรับหมอนอย่างง่ายดายและยัดไว้ข้างหลังเธอเพื่อให้เธอนั่งพิงได้สบายขึ้น
เขาหยิกแก้มเธอเบา ๆ “ข้าจะลงเขาไปล่าสัตว์”
คลอเดีย, ดอส, ทรีส์ และคอนชัวเตรียมพร้อมอยู่แล้ว เมื่อคอนริลงไปข้างล่าง ลูกหมาป่าสี่ตัวก็รีบล้อมเขาทันที คลอเดียนำทีมถามว่า “ท่านพ่อ เราจะลงเขาเลยไหม?”
คอนริตอบ “ใช่”
เขาพาลูก ๆ ลงเขาไปล่าสัตว์
ต้าไป่กับเสี่ยวไป่กำลังนอนอาบแดดอยู่ข้างหน้าต่างพร้อมกับหนีหยา ดูขี้เกียจและผ่อนคลาย
หลังจากพักไปสักครู่ ไอร่ารู้สึกว่าร่างกายฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย
เธอกำลังจะลุกจากเตียง แต่บุหรงหยุดเธอไว้ “นอนต่ออีกหน่อย”
“ไม่ได้ ข้านอนทั้งวันเมื่อวานแล้ว ถ้านอนต่อ ข้าคงเน่าแน่” ไอร่าพูดขณะสวมเสื้อผ้า “ข้าอยากไปหาซิวหุ้ย ข้ามีเรื่องอยากคุยกับนาง”
บุหรงถาม “อย่าบอกนะว่าเจ้าจะให้อภัยพวกเขา?”
“คนที่พวกเขาทำผิดต่อคือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์และนักบุญหญิง ถ้าจะมีใครให้อภัยพวกเขา ก็ควรเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์หรือนักบุญหญิง ข้าเป็นใครกัน? ข้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินว่าจะให้อภัยหรือไม่”
“เมล็ดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์อยู่ในร่างของเจ้า เจ้าคือผู้แทนของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ในตอนนี้”
ไอร่าถอนหายใจ “พูดตามตรง สิ่งที่เผ่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ทำกับต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์มันน่าขุ่นเคืองมาก ถ้าเป็นข้า ข้าคงไม่มีวันให้อภัยพวกเขา”
บุหรงยิ้มอย่างเอ็นดู “ถ้าเช่นนั้นก็อย่าให้อภัยพวกเขา เจ้าจะได้ไม่ต้องฝืนใจตัวเอง”
ไอร่าถอนหายใจยาว “แต่พอมาคิดอีกที คนเราก็ย่อมทำผิดพลาดกันได้ บีฮวน ตัวต้นเหตุ ก็ตายไปแล้ว เผ่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เองก็สูญเสียครั้งใหญ่ มีคนตายไปมากมาย พวกเขายังเสียราชาอสูรและเมืองต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกทำลาย ในกรณีนั้น พวกเขาก็ได้รับผลกรรมของตัวเองแล้ว”
“เจ้าอยากจะให้อภัยพวกเขาจริง ๆ หรือ?”
ไอร่าพูดพร้อมส่ายหน้า “ข้าต้องเจอซิวหุ้ยก่อนถึงจะตัดสินใจได้”
“ตกลง ในเมื่อเจ้าดื้อจะไปหานาง ข้าจะพาเจ้าไปพรุ่งนี้”
ไอร่าพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “ข้าจะได้ไปเยี่ยมฉางกู่ด้วย”
เนื่องจากต้องไปบ้านของฉางกู่ในฐานะแขก ไอราจึงไม่อยากไปมือเปล่า เธอไปที่ห้องเก็บของใต้ดินเพื่อหยิบเหล้าผลไม้สองไห เนื้อรมควัน และผลไม้บางอย่าง
เธอเก็บของทั้งหมดไว้ในถุงหนังสัตว์และใส่มันลงในมิติ
...
เช้าวันรุ่งขึ้น บุหรงพาไอร่าออกเดินทาง
เพราะพวกเขาบินอยู่ในอากาศ จึงไม่ต้องอ้อมทาง และด้วยความเร็วการบินของบุหรง พวกเขาใช้เวลาเพียงวันเดียวก็ถึงเชิงเหมืองศิลาดำ
เมื่อทั้งสองลงจอด ก็พบว่าสัตว์อสูรสองตัวจากเผ่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์กำลังเฝ้าทางเข้าอยู่
ทันทีที่พวกเขาเห็นไอร่าและบุหรง พวกเขาก็รีบเข้ามาทักทายด้วยท่าทางเป็นมิตร “พวกท่านมาหาท่านฉางกู่ใช่ไหม?”
ไอร่าพยักหน้า “ใช่ ท่านอยู่ที่บ้านหรือเปล่า?”
"อยู่ ๆ พวกเราจะไปแจ้งให้เขาทราบเดี๋ยวนี้"
สัตว์อสูรทั้งสองรีบหันหลังและหายเข้าไปในโพรง
ไม่นานนัก ฉางกู่ก็ออกมาจากโพรง
ครั้งนี้เขาไม่ได้ใช้ร่างสัตว์ แต่ใช้ร่างมนุษย์แทน
เขาคุ้นเคยกับการใช้ร่างสัตว์มากกว่า แต่ร่างสัตว์ของเขาใหญ่เกินไป หากเขาอยู่คนเดียวมันไม่เป็นปัญหา แต่ตอนนี้ในถ้ำมีสัตว์อสูรจากเผ่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์จำนวนมาก หากเขาใช้ร่างสัตว์อาจเผลอกวาดคนไปเป็นกลุ่มได้
ฉางกู่ยังคงมีรูปลักษณ์เดิม ผมสั้นสีเขียวเข้มขับกับใบหน้าคม และดวงตาที่ลึกเหมือนท้องทะเล "ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?"
บุหรงโบกเหล้าผลไม้และเนื้อรมควันในมือ "ข้ามาเลี้ยงเหล้าเลี้ยงเนื้อเจ้า"
ฉางกู่ขยับตัวหลบเพื่อให้ทั้งสองคนเข้าไปในถ้ำ
เมื่อไอร่าและบุหรงเดินผ่านฉางกู่ เขาถามขึ้นทันที "พวกเจ้าเป็นคู่กันแล้วหรือ?"
ไอร่าหน้าแดงและตอบเบา ๆ "ใช่"
"ยินดีด้วย"
บุหรงยิ้มและถาม "แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะหาคู่ล่ะ?"
ฉางกู่ตอบเลี่ยง ๆ "ข้าไม่สนใจการมีคู่"
"อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่เก่งเรื่องนี้?"
"เจ้าคิดมากไป ข้าชอบชีวิตแบบนี้ ข้าไม่อยากเปลี่ยนมัน"
ทั้งสามคนเดินเข้าสู่ทางเข้าถ้ำทีละคน ตามอุโมงค์ไปจนถึงพื้นที่กว้าง
ในถ้ำแห่งนี้มีสัตว์อสูรจากเผ่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์อาศัยอยู่จำนวนมาก มีโพรงเล็ก ๆ อยู่ภายใน และยังมีดอกไม้และพืชที่พวกเขาไม่รู้จักมากมาย สถานที่แห่งนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
สัตว์อสูรของเผ่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้ความเคารพฉางกู่เป็นอย่างมาก เมื่อเห็นเขา พวกเขาก้มศีรษะทำความเคารพ
ฉางกู่ยังคงมีท่าทีเรียบเฉยตลอดเวลา
เขานำไอร่าและบุหรงลึกเข้าไปในถ้ำ จนมาถึงโพรงที่เพิ่งขุดใหม่ นี่เป็นที่พักชั่วคราวของเขา
เมื่อไอร่าเดินเข้าไป เธอก็ถูกดึงดูดโดยผลึกศิลาดำที่ส่องประกายบนผนัง
ทั้งผนังเต็มไปด้วยผลึกศิลาดำ เมื่อไอร่าเห็น มันเหมือนเธอกำลังมองภูเขาทอง เธอมองเห็นแต่เงิน!
ฉางกู่ดึงกองผลึกศิลาดำจากมุมหนึ่งออกมาและพูด "นี่คือผลึกศิลาดำที่ข้าขุดได้ตอนขุดโพรง ข้ามอบให้เจ้าเป็นของขวัญที่เจ้าคู่กัน"
ไอร่ารีบพูด "ของขวัญนี้มันมีค่ามากเกินไป!"
"อยู่ที่นี่ข้าไม่มีอะไรมากนัก แต่ข้ามีศิลาดำเยอะมาก ปกติข้าไม่ค่อยออกไปไหน ศิลาพวกนี้ก็ไม่ต่างจากหินสำหรับข้า มันไม่มีประโยชน์อะไร ข้ามอบให้เจ้าดีกว่า"
เมื่อได้ยินดังนั้น ไอร่าก็ยอมรับศิลาดำ
เธอหันไปมองบุหรงและถามเบา ๆ "ข้าใช้สิ่งนั้นได้ไหม?"
บุหรงเข้าใจว่าเธอหมายถึงพื้นที่ในแหวน เขาพยักหน้า "ใช้ได้"
ไอร่าจัดการเก็บกองศิลาดำเข้าไปในพื้นที่ของเธอทันที
เมื่อฉางกู่เห็นว่ากองศิลาดำหายไปต่อหน้าต่อตา เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองอย่างประหลาดใจ "เจ้ามีเครื่องมือมิติด้วยหรือ?"
บุหรงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ "บ้านของพวกเรามีของดีเยอะ อย่าทำตัวตกอกตกใจนักเลย"
เขาวางเหล้าผลไม้และเนื้อรมควันลงบนพื้นแล้วถาม "ซิวหุ้ยอยู่ที่ไหน?"
ยังไม่ทันพูดจบ ซิวหุ้ยก็เดินเข้ามาในถ้ำ
