93 - เจอหน้าเมื่อไรก็จัดการเมื่อนั้น!

93 - เจอหน้าเมื่อไรก็จัดการเมื่อนั้น!

“ทำไมล่ะ?” จูตี้ถามขึ้น

“หาเงินช้าเกินไป ตอนนี้ข้าต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อเลี้ยงดูพวกผู้ลี้ภัยเหล่านี้!” จูจวินตอบ

เมื่อได้ยินดังนั้น จูจิ้นถึงกับรู้สึกประทับใจ “หากพี่ใหญ่รู้ว่าเจ้าก้าวหน้าแบบนี้ คงดีใจมากแน่ๆ”

จูจวินเกาท้ายทอยอย่างเก้อเขิน “ข้าก็แค่เบื่อ ไม่มีอะไรทำ รู้สึกว่านี่สนุกกว่าเล่นพนัน และยังมีความสำเร็จมากกว่า!”

จูตี้ได้แต่ถอนหายใจในใจ น้องชายที่ดูเหมือนคนบ้าคนนี้ มีจิตใจที่ใสสะอาดเหมือนลูกแกะจริงๆ

“ฟังพี่สี่เถอะ ผู้ลี้ภัยมีมากเกินไป เจ้าคนเดียวช่วยทั้งหมดไม่ได้ อย่าถึงขั้นทำให้ตัวเองลำบากไปด้วย!” จูตี้เตือน

“ในเมื่อทำแล้ว ข้าก็ต้องทำให้ดีที่สุด ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่ทำ” จูจวินยืนยัน

จูจิ้นตบไหล่จูจวิน “เด็กดี มีความมุ่งมั่น พี่จะส่งเงินหมื่นตำลึงไปที่ตำหนักของเจ้า ถึงแม้มันจะเล็กน้อย แต่ถือเป็นการสนับสนุนจากพี่”

เมื่อพูดจบ เขาก็หันไปมองจูตี้อย่างมีความหมาย

“ขอบคุณพี่สาม แต่ข้ารับไว้เปล่าๆ ไม่ได้ เอาอย่างนี้ ข้าจะให้หุ้นสามหุ้นกับท่าน” จูจวินกล่าว

“เจ้านี่ พี่สามยังจะเอาของเจ้าหรือ?” จูจิ้นนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะลูบหัวจูจวิน

“พี่น้องต้องชัดเจนเรื่องบัญชี!”

“แต่ตอนนี้หุ้นเจ้าหนึ่งหุ้นราคาถึงเจ็ดพันตำลึงแล้ว เงินหมื่นตำลึงซื้อสามหุ้นไม่ได้หรอก” จูจิ้นกล่าว

“ท่านคือพี่สามของข้า นี่คือราคาพี่น้อง!”

“เจ้าบ้าเอ๊ย!” จูจิ้นโอบไหล่จูจวิน แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่น

“ว่าแต่ พี่สาม แล้วพี่รองรีบไปไหน?” จูจวินถาม

“พี่รองไม่สบาย เป็นไข้หวัด” จูจิ้นอธิบาย

จูจวินหัวเราะเยาะในใจ เป็นไข้หวัดอะไรกัน นี่ชัดๆ ว่าไม่อยากคุยกับเขาเพราะยังเจ็บแค้นเรื่องหุ้นเมื่อวานอยู่!

แต่เขาก็ไม่คิดเปิดโปง อย่างน้อยพี่สามก็ยังดีกับเขา

การช่วยเหลือในยามลำบาก ไม่เหมือนการซ้ำเติมตอนตกต่ำ

“เอาอย่างนี้ พี่สี่ช่วยเจ้าได้ไม่มาก เดี๋ยวข้าจะส่งเงินหนึ่งหมื่นห้าพันตำลึงไปที่ตำหนักของเจ้า แต่หุ้น ข้าไม่เอา!” จูตี้กล่าวจบก็มองจูจิ้นเย็นชา เหมือนจะตอบโต้เขา

“พี่สี่ มากเกินไป ข้าต้องให้หุ้นท่าน…”

“ถือว่าพี่สี่ตอบแทนบุญคุณเจ้า!” จูตี้กล่าวจบ พร้อมลูบหัวจูจวิน ก่อนเดินออกจากวังไป

จูจิ้นหัวเราะเยาะเบาๆ พูดกับจูจวินว่า “น้องหก ฟังพี่สามนะ อยู่ห่างจากพี่สี่ไว้หน่อย!”

พูดจบ เขาก็เดินจากไปเช่นกัน

จูจวินลูบคาง ตัวเขาเองรู้ดีว่าพี่สามและพี่สี่ไม่ลงรอยกันตั้งแต่เด็ก

แต่ไม่ว่าอย่างไรพี่ชายทั้งสองก็มอบเงินให้เขาแล้ว เขาก็จะตอบแทนด้วยหุ้นเพื่อไม่ให้ทั้งสองฝ่ายอีกครั้งใจกัน

ก่อนเลิกเรียนในวันนั้น หุ้นในมือของจูจวินถูกประมูลจนราคาขึ้นไปถึงเก้าพันตำลึงต่อหุ้น

เพราะธุรกิจนี้ได้รับการจัดการเป็นกรณีพิเศษ มีคำอนุญาตจากฮ่องเต้ ใครจะกล้าล้ำเส้นธุรกิจนี้ ดังนั้นมันจะทำเงินต่อไปอย่างแน่นอน

ภายนอกดูเหมือนผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดคือไท่ซุน แต่เบื้องหลังนั้นคือฮ่องเต้เอง

ผู้ที่ซื้อหุ้นไปก่อนหน้านี้ ต่างพากันตื่นเต้นมาก แม้มีคนเสนอซื้อหนึ่งหมื่นตำลึงต่อหุ้น พวกเขาก็ไม่ขาย

จูตี้กลับถึงตำหนัก แล้วสั่งให้ส่งเงินหนึ่งหมื่นห้าพันตำลึงไปยังตำหนักอู่อ๋อง

จากนั้นไม่นาน ข้อตกลงหุ้นก็ถูกส่งกลับมา

จูตี้มองข้อตกลงที่ได้มาห้าหุ้น ก่อนจะพูดกับพระสงฆ์ในชุดดำว่า “น้องชายคนนี้ของข้า ถ้าเจ้าดีกับเขา เขาจะทุ่มเททุกอย่างให้เจ้า!

นี่เหมือนให้เงินข้าเปล่าๆ เป็นหมื่นตำลึง!”

พระสงฆ์ในชุดดำหัวเราะ “หว่านอะไร ย่อมได้ผลเช่นนั้น”

เขารู้สึกโล่งใจ คิดว่าตัวเองก่อนหน้านี้คิดมากเกินไป

จูตี้หยิบจดหมายของคนลึกลับออกมา ในนั้นมีเนื้อหาเกี่ยวกับการฟ้องร้องจูจวินและการส่งตัวจูจวินไปปกครองพื้นที่

เขาจุดไฟเผาจดหมาย “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร หากคิดจะทำร้ายน้องชายข้า ข้าจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด!”

เมื่อเผาจดหมายจนหมดสิ้นแล้ว จูตี้เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านพระอาจารย์ ท่านเดาได้หรือไม่ว่าใครคือคนลึกลับ?”

พระสงฆ์ในชุดดำส่ายหน้า “ไม่มีเบาะแสเลย คนผู้นี้ซ่อนตัวลึกยิ่งกว่าที่ข้าคาดคิด!”

...

เมื่อจูจวินกลับถึงตำหนัก ก็เห็นสวีเมี่ยวจิ่นกำลังวุ่นวายอยู่

ในวันที่อากาศหนาวจัด ใบหน้าของนางแดงก่ำเพราะความเย็น

เมื่อเห็นจูจวิน นางก็ไม่ได้พูดอะไร ยังคงทำงานของนางต่อไป

ผู้หญิงคนนี้ช่างมีใจที่เข้มแข็ง หากเป็นคนทั่วไป คงไม่อาจอดทนกับการถูกเมินเฉยได้

แต่ในสายตาของจูจวิน นี่แสดงให้เห็นว่านางมีเจตนาแอบแฝง

ดังนั้น เขาจึงไม่พูดอะไร หันหลังเดินเข้าตำหนักไป

สวีเมี่ยวจิ่นเห็นดังนั้นถึงกับกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

เรื่องวันนี้นางได้ยินมาหมดแล้ว ทั้งที่นางเป็นห่วงเขา แต่กลับไม่คาดคิดว่า จูจวินจะกล้าพูดเรื่องถอนหมั้นต่อหน้าขุนนางทั้งราชสำนัก

เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตระกูลสวีจนแหลก

แต่ยิ่งเขาแสดงออกเช่นนี้ นางยิ่งมั่นใจว่าในใจของเขามีแต่ความโกรธแค้น

มารดาของนางกล่าวไว้ว่า หากไม่ให้เขาระบายความโกรธ ต่อให้นางทำทุกอย่างก็ไม่มีประโยชน์

แต่นางควรทำอย่างไร?

ให้เขาตีนาง?

เขาก็ทำให้นางอับอายต่อหน้าคนทั้งหลายแล้ว

หรือควรทำตามที่เขาว่า...

“คุณหนู นี่มันเกินไปแล้ว!” หมินเอ๋อพูดอย่างเดือดดาล “เขาไม่แม้แต่จะชายตามองพวกเรา ไปเถอะ กลับจวนดีกว่า!”

สวีเมี่ยวจิ่นส่ายหน้า “ไม่ ข้าจะอยู่ที่นี่ การหนีปัญหาไม่ช่วยแก้ปัญหา สักวันเขาจะเข้าใจความตั้งใจของข้า!”

“แต่ถ้าเขาไม่เข้าใจเล่า?”

“ก็นับว่าข้าโชคร้าย!”

ขณะที่พูด จู่ๆ ก็มีขบวนเกี้ยวเดินมาจอดหน้าตำหนักอู่อ๋อง

ม่านเกี้ยวถูกเปิดออก ชายหนุ่มร่างท้วมคนหนึ่งก้าวลงมา

ดูเหมือนเขามีบาดแผล เพราะยังต้องมีคนช่วยพยุงลงจากเกี้ยว

“ตงเอ๋อ ข้าขอไปพบท่านหกก่อน เดี๋ยวเจ้าค่อยตามเข้าไป!” เสิ่นต้าเป่าพูดกับคนในเกี้ยว

“อืม!” เสียงหวานใสดังออกมาจากในเกี้ยว

สวีเมี่ยวจิ่นขมวดคิ้ว ในเกี้ยวคือผู้หญิงหรือ?

นางจ้องมองเสิ่นต้าเป่าแล้วตกใจ “นี่ไม่ใช่บุตรชายของเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งอิงเทียน เสิ่นว่านเชียนหรือ?

เขาออกจากคุกตั้งแต่เมื่อไร ทำไมนางไม่เคยได้ยินข่าว?”

จอมวายร้ายแห่งเมืองหลวงมักออกเดินด้วยกัน น้อยคนที่จะไม่รู้จักพวกเขา

จูจวินเองก็ถูกทำให้เสียคนเพราะคนพวกนี้ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ นางเดินเข้าไปหา “เจ้ามาหาอู่อ๋องหรือ? เขาไม่อยู่บ้าน อย่ามาอีก!”

เสิ่นต้าเป่าได้ยินเสียงด้านหลัง ก็หมุนตัวกลับมาอย่างช้าๆ มองสวีเมี่ยวจิ่นตั้งแต่หัวจรดเท้า “เจ้าเป็นใคร? ข้าเห็นเกี้ยวของท่านหกอยู่เมื่อครู่นี้!”

สวีเมี่ยวจิ่นรู้จักเขา แต่เขาไม่รู้จักนาง เพราะนางเป็นหญิงสาวที่ไม่ค่อยออกสังคม

“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ เอาเป็นว่า ตำหนักอู่อ๋องไม่ต้อนรับเจ้าอีก!” สวีเมี่ยวจิ่นพูดอย่างแข็งกร้าว

เสิ่นต้าเป่าถึงกับหัวเราะ “เจ้าคงเป็นสาวใช้คนใหม่ของท่านหกกระมัง? หน้าตาดี แต่งตัวก็ดูมีระดับ น่าจะมีตำแหน่งในตำหนัก

จำไว้ให้ดี ข้าคือเสิ่นต้าเป่า เป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายกับท่านหก

เจอข้าครั้งหน้า อย่าได้พูดมั่วอีก!”

พูดจบ เขาก็ไม่คิดสนใจนาง ตั้งท่าจะเข้าไปในตำหนัก

สวีเมี่ยวจิ่นคว้าเสื้อเขาไว้แล้วดึงพร้อมถีบ เสิ่นต้าเป่าล้มลงไปนอนกับพื้นทันที

เขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดราวกับถูกฆ่า

“ข้าบอกแล้ว อย่ามาหาอู่อ๋องอีก หากเจอเจ้าอีก ข้าจะตีเจ้าอีกทุกครั้ง!” สวีเมี่ยวจิ่นกำหมัดแน่น

“ท่านหก ข้าคือต้าเป่านะ ถ้าท่านไม่ช่วยข้า ข้าคงถูกสาวใช้ของท่านตีตายแน่!”

……………