19 - กลับบ้าน

ราคานี้สำหรับชาวบ้านที่ทำเกษตร หากจะซื้อทั้งผืนก็ค่อนข้างแพง ต้องใช้เงินกว่าร้อยอีแปะ กลับไปภรรยาก็คงไม่ดีใจ งั้นซื้อแค่ครึ่งผืนก็น่าจะพอสำหรับทำเสื้อผ้าสองสามชุดให้เฉินซื่อ

“งั้นช่วยตัดให้ครึ่งผืนนะ” จูโซ่วอี้คิดแล้วถามว่า “ลดราคาได้ไหม?”

คนงานร้านคิดอยู่ครู่หนึ่ง มองไปทางโต๊ะเก็บเงินแล้วกระซิบเบาๆ “พี่ชายคงซื้อให้พี่สะใภ้ใช่ไหมล่ะ โชคดีจริงๆ นะขอรับ เจ้าของร้านเขามีบอกไว้ว่า ถ้าเป็นญาติเขามาซื้อผ้า จะลดให้ตามสมควร เอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวตอนจ่ายเงิน พี่ชายก็บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของญาติป้าคนที่เจ็ดของผมนะขอรับ ผมจะลดให้สามอีแปะ ถ้าจะลดมากกว่านี้คงไม่ได้แล้ว”

โกหกชัดๆ!

จูผิงอันแอบเบะปาก เพราะเมื่อกี้เห็นชัดๆ ว่าคนงานกับเจ้าของร้านส่งสายตาให้กัน

“งั้นก็ได้ ขอบใจมากน้องชาย” จูโซ่วอี้ที่กำลังตื่นเต้นเรื่องผ้าฝ้ายที่จะซื้อให้เฉินซื่อเลยไม่ทันสังเกตสายตาที่สองคนนั้นส่งให้กัน และยังซาบซึ้งใจกับคำพูดของคนงานอีกด้วย

แม้ว่าจูโซ่วอี้จะไม่ได้สังเกต แต่จูผิงอันกลับมีความคิดขึ้นมา เขานึกถึงนิยายย้อนยุคแนวทำไร่ที่เคยอ่าน ตัวเอกหญิงมักใช้วิธีซื้อเศษผ้าในราคาถูกๆ จากร้านขายผ้ากลับไปเย็บกระเป๋าผ้าเพื่อขายทำกำไรได้ แม้ตัวเขาจะเย็บกระเป๋าไม่เป็น แต่แม่ของเขาและคนในครอบครัวทำได้

เขากวาดสายตาดูรอบๆ พบว่าใต้โต๊ะเก็บเงินมีเศษผ้ากองอยู่เยอะ เป็นเศษเล็กๆ ขนาดประมาณฝ่ามือ ซึ่งใช้ทำอะไรไม่ได้ ร้านเลยไม่ใส่ใจ ปล่อยให้โดนเหยียบจนยับและเปื้อน

“เอ่อ...เศษผ้าพวกนั้น ข้าขอเอาไปเล่นได้หรือไม่?” จูผิงอันชี้เศษผ้ากองนั้นด้วยมืออ้วนๆ ของเขา พลางถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็น

คนงานร้านมองตามมือจูผิงอัน แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ “อ๋อ พวกนั้นน่ะเหรอ? เชิญหยิบไปเล่นได้เลย” เพราะเศษผ้าพวกนี้ร้านไม่เก็บไว้แล้ว แถมยังต้องเสียเวลาเก็บกวาดทิ้ง พอมีเด็กขอไปก็ไม่เป็นปัญหา

ไม่ต้องเสียเงินสักอีแปะ แบบนี้ไม่เก็บไว้เล่นก็น่าเสียดาย

จูผิงอันรีบอุ้มตะกร้าหลังของตัวเองวิ่งไปเก็บเศษผ้าพวกนั้น แล้วยัดลงในตะกร้าอย่างขะมักเขม้น ใช้แรงกดให้แน่นเพื่อเว้นที่สำหรับใส่เพิ่มอีก

พี่ชายจูผิงชวนเห็นแล้วรู้สึกอายแทน ส่วนพ่อของเขาที่กำลังยื่นเงินจ่ายค่าผ้าก็ถึงกับหน้าแดง

แต่คนงานร้านกลับไม่คิดอะไรมาก และพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่ต้องเกรงใจหรอกขอรับลูกค้า ก็แค่เศษผ้า ไม่มีค่าอะไรเลย”

ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว จูโซ่วอี้ขับเกวียนกลับบ้าน ขณะตะวันเริ่มคล้อย เขาสะบัดแส้เบาๆ ไม่กล้าตีวัว พร้อมร้องเพลงไปตามทาง

จูผิงอันนั่งอยู่บนเกวียน มองของใช้มากมายบนรถ และดูตะกร้าหลังที่เต็มไปด้วยของของเขาเอง ในใจรู้สึกเปี่ยมไปด้วยความสุข

เมื่อกลับถึงบ้าน หมู่บ้านในหุบเขาก็เริ่มมีควันไฟลอยออกมาจากปล่องเตา บ่งบอกว่าบางบ้านเริ่มทำอาหารเย็นกันแล้ว

ยังไม่ทันถึงบ้าน ก็ได้ยินเสียงอาสะใภ้เล็กพูดดังลั่น

“โอ๊ะ! พี่ชายกลับมาแล้วเหรอ? ขายได้เท่าไหร่ ซื้ออะไรมาบ้าง?”

ถ้าเป็นยุคปัจจุบัน จูผิงอันคงแนะนำให้อาสะใภ้เล็กไปทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ตรวจสอบสนามบิน เพราะนางตรวจดูของบนเกวียนจนหมด แม้กระทั่งตะกร้าหลังของจูผิงอัน

โชคดีที่ด้านบนของตะกร้าเต็มไปด้วยเศษผ้าที่ได้มาจากร้านขายผ้า อาสะใภ้เล็กหยิบดูสองกำมือแล้วหยุดมือด้วยความเสียดาย เพราะไม่พบความลับที่ซ่อนอยู่ใต้เศษผ้านั้น

ไม่นาน ท่านย่าก็เดินมาดูของที่จูโซ่วอี้ซื้อ และถามเรื่องการขายจักสานไม้ไผ่กับเห็ดป่าที่นำไปขาย

จูโซ่วอี้ตอบทุกคำถาม พร้อมทั้งมอบถุงเงินให้

ท่านย่าตรวจดูเงิน พบว่ามากกว่าปกติสิบกว่าอีแปะ จึงพอใจมาก และถามถึงสาเหตุ จูโซ่วอี้จึงเล่าเรื่องที่จูผิงอันช่วยขายของ ทำให้คท่านย่าชมจูผิงอัน

“ดอกไม้ป่าของจื้อเอ๋อร์ขายได้หรือเปล่า?” อาสะใภ้เล็กพูดพลางหัวเราะเบาๆ ปิดปากของตัวเอง

"มีสิขอรับ" จูผิงอันเงยหน้ากลมอวบยิ้มแย้มแจ่มใส

อาสะใภ้เล็กไม่เชื่อ คิดว่าเด็กเล็กคงพูดเอาแต่ใจ จึงหัวเราะขำยิ่งกว่าเดิม

หลังช่วยท่านย่าจัดของเสร็จ จูโซ่วอี้ก็พาลูกชายทั้งสองพร้อมตะกร้ากลับไปที่ห้องทางตะวันออก

"กลับมาแล้วเหรอ? ทำไมไปนานนัก คราวนี้ช้ากว่าปกตินะ" เฉินซื่อกำลังเย็บกางเกงเปิดเป้าตัวใหม่ของจูผิงอันอยู่ เมื่อเห็นสามพ่อลูกกลับมาก็หยุดงานมองไปที่ประตู

จากนั้น นางเห็นจูผิงอันเดินตัวเล็กๆ ไปปิดประตูห้อง

"เหนื่อยหรือเปล่า...ปิดประตูทำไมล่ะ?" แม่เขามองอย่างงุนงง

"ดูสิ ชอบไหม? ของที่ท่านพ่อซื้อจากในเมืองให้ คิดว่านางใส่เสื้อผ้านี้คงสวยแน่ๆ"

จูโซ่วอี้ยิ้มแหยๆ เดินไปหยิบผ้าฝ้ายพื้นขาวลายดอกสีชมพูที่ซื้อมา จากตะกร้าแล้วยื่นให้เฉินซื่ออย่างภาคภูมิใจ

"ซื้อของแพงแบบนี้ทำไมกัน เสียเงินเปล่าๆ" ปากเฉินซื่อบ่น แต่รอยยิ้มบนใบหน้าปิดไม่มิด ดวงตาเต็มไปด้วยความดีใจ แต่ก็ยังมีแววเสียดายเงิน

"ท่านแม่ นี่ให้ท่านขอรับ" จูผิงอันวิ่งดีใจหยิบซาลาเปาเนื้อสองลูกจากตะกร้าตัวเอง แล้วยื่นให้เฉินซื่อ

"นี่อะไรเหรอ?" แม่เขาถามด้วยความสงสัย

"ซาลาเปาเนื้อจากในเมือง ทั้งแป้งนุ่ม ไส้อร่อยมากเลยครับ" จูผิงอันยิ้มกว้างพลางกอดขาแม่

"ลูกบ้าจริง ใช้เงินเปลือง แม่ไม่กินหรอก เอาไปแบ่งกันกับพี่ชายเถอะ" เฉินซื่อลูบหัวจูผิงอันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

แต่จูผิงอันส่ายหน้า "ข้ากับพี่กินในเมืองแล้วขอรับ"

เฉินซื่อยืนยันจะให้ลูกสองคนกิน แต่จูผิงอันก็ยืนยันให้เฉินซื่อกิน ด้านจูผิงชวนก็พยักหน้าบอกว่าตัวเองกินแล้ว

ในที่สุด เฉินซื่อก็แบ่งซาลาเปาสองลูกเป็นสี่ส่วน ให้แต่ละคนในครอบครัวกินคนละครึ่ง

ความสุขที่เรียบง่าย จูผิงอันรู้สึกว่าซาลาเปานี้อร่อยกว่าที่กินในเมืองเสียอีก

หลังจากกินซาลาเปา จูโซ่วอี้ก็เล่าเรื่องที่เกิดในเมือง เมื่อพูดถึงการเก็บเงินไว้กับบ้านเพิ่มขึ้นหลายสิบเหรียญ เฉินซื่อก็ดีใจที่สามีเริ่มคิดได้

แต่พอพูดถึงดอกไม้ป่าของจูผิงอันที่ขายได้เงินกว่า 100 เหรียญ และยังมีคนใจดีให้เหรียญเงินอีกสองเหรียญ จูผิงอันก็รู้ทันทีว่างานนี้ไม่รอดแน่

เฉินซื่อหันมาจ้องจูผิงอันด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย เหมือนมีเหรียญเงินบินออกมา

"เด็กตัวเล็กๆ พกเงินเยอะแบบนี้ไม่ปลอดภัย เอามาให้แม่เก็บไว้" เฉินซื่อเท้าเอวพูดด้วยความมั่นใจ

เด็กน้อยย่อมสู้ผู้ใหญ่ไม่ได้

ไม่กี่นาทีต่อมา เฉินซื่อนั่งนับเงินอย่างมีความสุข

"หนึ่ง สอง สาม...ร้อยสิบแปด ทำไมไม่ครบ 120 ล่ะ?" เฉินซื่อถามจูผิงอันด้วยความสงสัย

"ก็สองเหรียญซื้อลูกซาลาเปาไงขอรับ" จูผิงอันตอบด้วยสีหน้ามืดมน

"อืม" เฉินซื่อพยักหน้า

แต่แล้วนางก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ นางหันมาจ้องลูกชายอย่างเอาจริงเอาจัง "แล้วเหรียญเงินสองเหรียญล่ะ?"

จูผิงอันรีบเอามืออ้วนๆ กุมกระเป๋าแล้วถอยหลัง "ท่านแม่ขอรับ อย่างน้อยเก็บไว้ที่ข้าบ้างได้ไหม เงินไม่ใช่ทุกอย่าง แต่ไม่มีเงินมันแย่มากเลยนะขอรับ"

แต่คำพูดในใจของเขาแม่ของเขาไม่ได้ยิน ต่อให้ได้ยินก็ทำเป็นไม่ได้ยินอยู่ดี

จูผิงอันกุมกระเป๋าแน่น แต่ก็ไม่รอดจากมือของเฉินซื่อ

"เอามา แม่จะเก็บไว้ให้ ไว้ใช้เป็นค่าสินสอดหาภรรยาสวยๆ ให้เจ้านะ"

เฉินซื่อยิ้มหวานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่มือกลับจับมืออ้วนๆ ของจูผิงอันออกทีละนิ้ว

"ลูกชายของแม่เก่งจริงๆ"

เมื่อเห็นเหรียญเงินสองเหรียญในมือ เฉินซื่อก็ยิ้มกว้าง และก้มลงหอมแก้มจูผิงอันอย่างแรง