บทที่ 89: ฉากสะเทือนใจ!

เหลียวซู่เซินถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเถิงเจียวเจียวจะไม่ทำร้ายหลินอี้เคอ ณ ที่แห่งนี้

อย่างน้อยเขาก็ยังพอมีเวลาคิดหาวิธีช่วยหลินอี้เคอ

หลินอี้เคอ เห็น เถิงเจียวเจียว ไม่ยอมปล่อย พอคิดว่าถ้าตัวเองเป็นอะไรไป น้องชายก็คงไม่รอด ถึงเธอจะใจแข็งแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากให้น้องชายเป็นอะไรไป หลังจากที่ใจเย็นลง ตอนนี้เธอต้องยอมเพื่อความปลอดภัยของน้องชาย

เธอไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะเป็นอันตราย แต่กลัวว่าถ้าตัวเองเป็นอะไรไป น้องชายจะไม่มีโอกาสได้รับการรักษา ตอนนี้ในหัวเธอมีแต่น้องชาย น่าเสียดายที่เธอยังไม่รู้ว่า แขกคนสำคัญในห้องวีไอพีที่พนักงานต้อนรับบอก คือคนที่ช่วยชีวิตเธอได้

ตอนที่เธอตกใจกับฐานะของ เถิงเจียวเจียว เธอทำได้แค่คุกเข่าขอร้องให้ เถิงเจียวเจียว ปล่อยเธอไป เธอก้มหัวลงกับพื้นอย่างแรง พร้อมกับขอโทษ “คุณเถิง ฉันขอโทษ ฉันมันตาต่ำ ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ไปล่วงเกินคุณ คุณจะลงโทษฉันยังไงก็ได้ ขอแค่คุณอย่ามาหาเรื่องฉันอีก”

เมื่อก่อนเธอแค่คิดว่าผู้หญิงคนนี้เอาแต่ใจ แต่ไม่คิดว่าจะมีเส้นสายใหญ่โตขนาดนี้ มีทั้ง ตู้หยวนกรุ๊ป และ สมาคมเสื้อคลุมเหลือง หนุนหลัง มีอำนาจมากพอที่จะกำหนดชะตาชีวิตของเธอกับน้องชายได้

ตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุด เหมือนเห็นภาพน้องชายนั่งอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว ได้รับข่าวร้ายว่าเธอเป็นอะไรไป ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะพึ่งใคร

ดังนั้น ตอนนี้ศักดิ์ศรีก็ไม่สำคัญ ขอแค่ผู้หญิงคนนี้หายโกรธ ปล่อยเธอไป จะทำอะไรกับเธอก็ได้ เธอยอมทุกอย่าง

เห็น หลินอี้เคอ ที่เมื่อก่อนยังทำท่ากร่าง ตอนนี้กลับกลัวจนตัวสั่น ขอร้องอ้อนวอน เถิงเจียวเจียว ก็รู้สึกสะใจอย่างที่สุด

เธอยิ้มเยาะ เอาเท้าเหยียบหัว หลินอี้เคอ ใช้ผมของเธอเช็ดพื้นรองเท้าที่สกปรก แล้วพูดว่า “จะปล่อยก็ได้ แต่เธอต้องตบหน้าตัวเอง จนกว่าฉันจะพอใจ”

พอได้ยินว่า เถิงเจียวเจียว จะปล่อย หลินอี้เคอ ก็เหมือนเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองอย่างแรง ไม่ยั้งมือ

ถึงจะเจ็บจนหน้าชา หูอื้อ แต่เธอก็ไม่หยุด ไม่ลดแรงตบ ทนความเจ็บปวด ขอแค่ เถิงเจียวเจียว พอใจ

เย่ถง เห็น หลินอี้เคอ ตบหน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ก็ตกใจจนร้องไห้ “อย่าตบแล้วค่ะ พี่สาว อย่าตบแล้ว ป้า ช่วยบอกพี่สาวให้หยุดตบที ฮือๆ”

ตอนที่เธอโดนตบ เธอยังไม่ร้องไห้เลย แต่พอเห็นพี่สาวต้องตบหน้าตัวเองเพราะช่วยเธอ เย่ถง ก็ร้องไห้จนตัวโยน

เย่ถง พยายามจะจับมือ หลินอี้เคอ ให้เธอหยุดตบ เธอรู้สึกว่าพี่สาวน่าสงสาร เธอรู้สึกแย่มาก ป้านี่มันใจร้าย เหมือนพ่อของเธอเลย!

หลินอี้เคอ เห็น เย่ถง พยายามจะห้าม ก็ยิ้มให้ “ถงถง ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นไร หนูกลับไปหาพี่ชายเถอะ”

“จะไปไหน? ฉันบอกให้ไปรึยัง? วันนี้ถ้าไม่เรียกผู้ปกครองมา เรื่องนี้ไม่จบแน่!”

หลินอี้เคอ ไม่คิดว่า เถิงเจียวเจียว จะใจร้ายขนาดนี้ แม้แต่ ถงถง ก็ยังไม่เว้น

เถิงเจียวเจียว ยิ้มเยาะ มอง หลินอี้เคอ “คุกเข่าดีๆ ฉันบอกให้หยุดรึยัง? ตบต่อสิ!”

หลินอี้เคอ ไม่กล้าขัด ทำได้แค่ตบหน้าตัวเองต่อไป

…

ห้องคาราโอเกะของร้าน เมเปิ้ลไนท์ มีระบบกันเสียงอย่างดี เพราะส่วนใหญ่จะเป็นคู่รักที่มาใช้บริการ จะได้มีเวลาส่วนตัว

เพื่อไม่ให้เสียงข้างนอกรบกวน และไม่ให้เสียงข้างในเล็ดลอดออกไป ห้องคาราโอเกะที่นี่ ถึงจะเป็นห้องธรรมดา ก็ยังกันเสียงได้ดีมาก

คนปกติ คงไม่ได้ยินเสียงอะไรจากห้องน้ำที่อยู่ไกลออกไป

ถึง เฉินโม่ จะมีประสาทหูที่ไว แต่ก็ต้องตั้งใจฟัง ถึงจะได้ยินเสียงจากห้องที่กันเสียงอย่างดี

แต่ถึงจะได้ยินไม่ชัด แต่เขากลับได้กลิ่นเลือดจางๆ จากในร้าน แต่กลิ่นมันจางมาก อาจจะเป็นแค่ใครสักคน ที่หัวแตก

“ถงถง เข้าห้องน้ำนานจัง จะห้านาทีแล้ว หลงทางรึเปล่า?” เฉินโม่ ถามด้วยความสงสัย

“มีพนักงานไปด้วยนี่ นายเป็นห่วงเธอรึไง? ฉันก็จะไปห้องน้ำพอดี เดี๋ยวไปดูให้” หลินซินหรู ยิ้ม แล้วลุกขึ้น

“ฉันกลัวว่ายัยหนูนั่นจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ ไม่ยอมให้ใครไปด้วย แล้วหลงทาง เธอจะไปห้องน้ำพอดี ก็ไปดูให้หน่อยก็ดี” เฉินโม่ ยิ้ม

ตอนที่ หลินซินหรู เปิดประตู เฉินโม่ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ เหมือนเสียงของ เย่ถง

เขารีบลุกขึ้นยืนทันที

“พี่โม่ เป็นอะไรรึเปล่า? จะไปห้องน้ำเหรอ?” หลินซินหรู ถามด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่…” เฉินโม่ ตั้งใจฟัง แล้วพูดว่า “ไม่นะ ถงถง ร้องไห้”

เฉินโม่ รีบเดินตาม หลินซินหรู ออกจากห้อง

แต่ห้องพวกเขาอยู่ไกลจากห้องน้ำ ต้องเดินผ่านมุมตึก ถึงจะเห็น

ดังนั้นตอนที่พวกเขาออกจากห้อง ก็ยังไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่ เฉินโม่ ได้ยินเสียงร้องไห้ของ เย่ถง ชัดขึ้นแล้ว

“ไม่ดีแน่ ยัยหนูนั่นหลงทางจริงๆ ด้วย” เฉินโม่ รีบวิ่งไปทางเสียงร้องไห้

…

เถิงเจียวเจียว เห็น หลินอี้เคอ คุกเข่าตบหน้าตัวเอง ก็ยังไม่สะใจ เธอเอารองเท้าที่สกปรกยื่นไป “เลียรองเท้าฉันให้สะอาด ฉันจะปล่อยเธอไป”

หลินอี้เคอ เห็นรองเท้าที่สกปรก เลือดไหลออกจากมุมปาก หน้าบวมแดง ความโกรธและความอับอาย แทบจะระเบิดออกมา

แต่เพื่อให้น้องชายรอด ต่อให้ต้องอับอายแค่ไหน เธอก็ยอม

เธอทนความอับอาย และความขยะแขยง จับเท้าขวาของ เถิงเจียวเจียว กำลังจะเลียรองเท้าที่สกปรก ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลัง “ถงถง”

เฉินโม่ มาถึง เห็นคนมุงดูกัน ก็เลยตะโกนเรียก

เขาคิดว่า คงมีแค่เด็กผู้หญิงที่หลงทาง

พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เย่ถง ที่กำลังสะอื้น ก็ร้องไห้โฮ “พี่เฉินโม่! หนูอยู่นี่! มาเร็วๆ ฮือๆ”

เฉินโม่ เห็น เย่ถง ร้องไห้หา ก็รีบฝ่าฝูงชนเข้าไป

เขาคิดว่า คงเห็นแค่เด็กผู้หญิงที่หาแม่ไม่เจอ แต่พอเห็นภาพตรงหน้า เขาก็ถึงกับช็อค

ในพริบตา ความโกรธก็พุ่งขึ้นมาทันที!

(จบตอน)