บทที่ 442 ข้าชื่อเทียนจื่อ ได้เวลาเล่นงานนางปีศาจแล้ว
เด็กหนุ่มชุดม่วงพูดไปจนถึงตอนท้ายก็หยุดนิ่ง ท่าทางขยุกขยิก จับหัวเกาจนยุ่งเหยิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม สุดท้ายก็พูดออกมาอย่างหงุดหงิดว่า “เอาเป็นว่า เจ้าจงรู้ไว้ว่า ข้าน่ะรู้เรื่องฟ้าและดินนี้ดีมาก ดีมากทีเดียว เพราะข้าคือ… คือใครสักคนที่สำคัญ” หลี่เซวียนยิ้มสดใสพลางกล่าวว่า “เจ้าเป็นใคร ข้า...
