16 - เปลี่ยนใจ

เมื่อจูผิงอันและพี่ชายเดินเข้าไปในร้านยา คนงานในร้านคนหนึ่งก็เดินเข้ามาทักทายทันที โดยไม่ได้ดูถูกพวกเขาเพราะการแต่งตัวเรียบง่าย คนงานในร้านยิ้มถามว่า “ทั้งสองท่านมาดูอาการหรือมาซื้อยา ถ้าดูอาการอาจจะต้องรอหน่อยนะขอรับ”

จูผิงชวนหน้าแดงไปหมด ส่ายหัวรัวๆ และพูดติดๆ ขัดๆ “ไม่...ไม่...เราไม่ได้มาดูอาการ...และก็ไม่ได้มาซื้อยา...พวกเรามา...มาขาย...” พอพูดมาถึงตรงนี้เสียงของเขาก็เบาลงจนแทบไม่ได้ยินเหมือนเสียงยุงบิน แสดงความอายอย่างชัดเจน

“พวกเรามาขายยา”

ตรงข้ามกับจูผิงชวนที่ดูอึดอัด จูผิงอันกลับดูสบายๆ ไม่รู้สึกเขินอายเลย เมื่อเห็นว่าน้องชายพูดไม่ออก เขาจึงพูดแทนทันที

“ขายยาหรือขอรับ ร้านเราปกติไม่ได้รับซื้อจากภายนอกนะขอรับ...” คนงานในร้านเหลือบมองตะกร้าสะพายหลังของจูผิงชวน ร้านยามักมีแหล่งสำรองเฉพาะสำหรับจัดหาสมุนไพร เพื่อความปลอดภัย เพราะคนทั่วไปมักไม่รู้วิธีเก็บสมุนไพรที่ถูกต้อง ซึ่งอาจทำให้ประสิทธิภาพยาลดลง สองพี่น้องที่ดูเหมือนเด็กธรรมดาแบบนี้ ไม่น่าจะมีของดีอะไร คนงานในร้านจึงปฏิเสธอย่างสุภาพเพื่อประโยชน์ของร้าน

ที่โต๊ะด้านหลัง คนงานในร้านอีกคนกำลังจัดยาให้หญิงที่มารักษาลูก ขณะทำงานเขาก็หยุดชะงักเล็กน้อยแล้วเรียกคนงานคนที่ต้อนรับสองพี่น้องไป

เมื่อได้ยินเสียงเรียก คนงานที่กำลังต้อนรับจูผิงชวนก็หันมาขอโทษ “ขอโทษนะขอรับ หรือว่าลองไปดูที่ร้านอื่นดีไหมขอรับ” พูดจบเขาก็เดินไป

จูผิงชวนที่รู้สึกอึดอัดอยู่แล้ว พอเห็นว่าคนงานปฏิเสธ เขาก็หน้าแดงกว่าเดิมและคิดจะพาจูผิงอันออกไปทันที

“นี่มันเริ่มต้นไม่ดีเลยหรือ?”

แต่จูผิงอันคิดว่า ถ้าหลิวเป้ยยังไปหาจูกัดเหลียงถึงสามครั้ง เขาจะเดินร้านยาเพิ่มอีกสองสามร้านจะเป็นอะไรไป เขาเลยเตรียมจะออกจากร้าน

ในขณะเดียวกัน คนงานสองคนก็พูดคุยกัน แล้วคนหนึ่งเดินไปบอกหมอจีนผู้เฒ่าอย่างลำบากใจ “อาจารย์ขอรับ ยาจากใบสั่งทั้งหมดจัดครบแล้วขอรับ แต่ขาดแค่ดอกไม้ทองเงิน”

“ขาดดอกไม้ทองเงิน?” หมอจีนผู้เฒ่าที่กำลังลูบหนวดชะงักไป แล้วหันมาถาม “ทำไมถึงขาดล่ะ? ไม่ใช่ว่าเพิ่งได้ของเข้ามาเมื่อไม่กี่วันก่อนเหรอ?”

“คนงานดูแลเก็บไม่ดีขอรับ ความชื้นทำให้ดอกไม้ทองไม้เงินเสียหายหมด” คนงานตอบตามความจริง

ตอนนั้นเอง จูผิงอันที่เดินไปถึงหน้าประตูจับคำสนทนาของคนงานและหมอจีนผู้เฒ่าได้อย่างรวดเร็ว

“พี่ชาย ท่านจะไปไหน?”

เสียงของจูผิงชวนดังขึ้นที่หน้าประตู

จูผิงอันสะบัดมือออกจากพี่ชาย คว้าตะกร้าจากมือของเขาแล้วรีบวิ่งไปหาหมอจีนผู้เฒ่าอย่างตื่นเต้น

หมอจีนผู้เฒ่ากำลังอธิบายให้หญิงคนหนึ่งฟังด้วยความเสียใจ ส่วนหญิงคนนั้นก็มีสีหน้ากังวลเพราะอยากจะให้ลูกชายได้ยาต้มเร็วที่สุด

“ท่านหมอผู้วิเศษ ข้ามียามาขาย” จูผิงอันยกตะกร้าสมุนไพรขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ

“เฮ้!” คนงานรีบเดินเข้าไปขวางไว้ กลัวว่าเด็กจะไปรบกวนผู้มีเกียรติและทำให้หมอเสียสมาธิ

คำว่า “หมอผู้วิเศษ” ทำให้หมอจีนผู้เฒ่ายิ้มกว้าง ใครจะไม่ชอบคำชม โดยเฉพาะคนที่เป็นหมอ เพียงเพราะคำพูดนี้ หมอจีนผู้เฒ่าจึงตัดสินใจให้โอกาสเด็กน้อยและขอดูสมุนไพรในมือของเขา

“เจ้ามีสมุนไพรอย่างนั้นหรือ?” หมอจีนผู้เฒ่าตั้งใจจะดูผ่านๆ แต่พอเห็นก็ต้องตาโต หนวดที่ลูบอยู่ถึงกับหลุดไปสองเส้น

“นี่คือ...ใช่แล้ว ดีมากๆ เก็บเกี่ยวได้เหมาะสมและตากแห้งได้พอดี สมุนไพรนี้เป็นชั้นดีเลยทีเดียว” หมอจีนผู้เฒ่าไล่คนงานออกไป เดินไปหยิบดอกไม้ทองไม้เงินในตะกร้าขึ้นมาดูอย่างละเอียด แล้วลองดมกลิ่นด้วย ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

คนงานที่เห็นหมอผู้เฒ่าหยิบสมุนไพรขึ้นมาดู ก็ไม่พูดอะไรอีก แสดงความรู้สึกผิดที่เกือบผลักโอกาสดีๆ ทิ้งไป

“หนูน้อย สมุนไพรดอกไม้ทองไม้เงินของเจ้า ทางร้านจะรับซื้อไว้” หมอจีนผู้เฒ่าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางเรียกคนงาน “เอาของพวกนี้ไปชั่งน้ำหนัก จัดยาให้นายหญิงก่อน แล้วค่อยคำนวณราคาให้เด็กคนนี้ตามราคาสมุนไพรชั้นดี”

หมอผู้เฒ่าพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนหันไปพูดกับนายหญิงข้างๆ “นายหญิง ดอกไม้ทองเงินนี้เป็นสมุนไพรป่าซึ่งมีประสิทธิภาพดีกว่าสมุนไพรที่ปลูกเองถึงสองเท่า บุตรชายของท่านจะฟื้นตัวเร็วขึ้นอย่างแน่นอน”

เมื่อจูผิงชวนที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินคำพูดของหมอจีนผู้เฒ่า ก็อ้าปากค้างราวกับอยู่ในความฝัน ดอกไม้ป่าที่น้องชายเขาเก็บมาแบบสุ่มๆ ในป่า กลายเป็นสมุนไพรที่มีค่าจริงๆ และยังมีคนยอมซื้อดอกไม้ป่านี้อีกด้วย

“ขอบคุณมากขอรับ ท่านหมอผู้วิเศษ” จูผิงอันยกมือไหว้ขอบคุณด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างซื่อๆ

สมุนไพรจีนแบ่งออกเป็น 3 ระดับ ได้แก่ ชั้นสูง ชั้นกลาง และชั้นต่ำ ซึ่งราคาก็แตกต่างกันมาก เมื่อรับซื้อในราคาของสมุนไพรชั้นสูง ราคาย่อมสูงกว่าปกติอย่างน้อยหนึ่งเท่าตัว

คนงานคนหนึ่งนำสมุนไพรไปชั่งน้ำหนัก ส่วนอีกคนก็จัดยาให้กับนายหญิงหลิว และส่งยาซองนั้นให้สาวใช้ข้างๆ พร้อมกำชับเรื่องการใช้ยาเบาๆ

เมื่อนายหญิงหลิวได้ยินว่าดอกไม้ทองเงินนี้จะช่วยให้ลูกชายของเธอฟื้นตัวได้เร็วขึ้นอีกหนึ่งวัน ก็รู้สึกดีใจมาก ขณะเดินออกไปยังให้สาวใช้หยิบเงินตำลึงหนึ่งมาให้จูผิงอันเป็นรางวัล

จูผิงชวนที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกมึนงง ดอกไม้ป่าที่เก็บจากภูเขานอกจากจะขายได้เงิน ยังมีคนให้รางวัลเงินพิเศษอีกด้วย

จูผิงอันรับตำลึงเงินมา พร้อมกับยิ้มจนดวงตาแทบมองไม่เห็น ยกมือขอบคุณด้วยความดีใจ “ขอบคุณนายหญิงขอรับ คุณชายตัวน้อยต้องหายป่วยในเร็ววันแน่นอน”

นายหญิงหลิวที่กำลังเดินออกไป หันกลับมามองเล็กน้อยอย่างประหลาดใจ แล้วกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับสาวใช้ของนาง

สาวใช้คนนั้นจึงรีบยกกระโปรงวิ่งกลับมา พร้อมยื่นตำลึงเงินอีกหนึ่งก้อนให้จูผิงอัน “น้องชายตัวน้อย ปากหวานจริงๆ นายหญิงให้เงินเพิ่มอีกหนึ่งตำลึง เอาไว้ซื้อของอร่อยๆ กินนะ” พูดจบก็ลูบแก้มอวบของจูผิงอันเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามนายหญิงไป

จูผิงอันถือเงินตำลึงสองก้อนในมือ หน้ากลมๆ ของเขายิ้มจนดูเหมือนสุนัขตัวอ้วน

ส่วนจูผิงชวนหน้าแดงจนไม่อยากยอมรับว่าเป็นน้องชายของเขา

“ดอกไม้ทองเงินหนักทั้งหมด 2 ชั่ง 3 ตำลึง 4 เฟิน ราคาสมุนไพรชั้นสูง 1 ชั่ง 50 เหวิน ชั้นกลาง 38 เหวิน และชั้นต่ำ 25 เหวิน คิดในราคาชั้นสูง รวมทั้งหมด 117 เหวิน” คนงานชั่งเสร็จแล้วก็รายงานราคาเสียงดังฟังชัด

จูผิงอันพอใจกับราคานี้มาก เพราะร้านยาแห่งนี้ซื่อสัตย์ ไม่มีการโกงน้ำหนัก น้ำหนักตอนที่ชั่งที่บ้านก็ได้เท่านี้ ดอกไม้ทองเงินแม้จะดูเหมือนเยอะ แต่จริงๆ แล้วน้ำหนักไม่ได้มากเท่าไร โดยเฉพาะหลังจากตากแห้งแล้ว

เขารู้สึกว่าร้านนี้เป็นร้านที่เชื่อถือได้

จูผิงชวนที่ได้ยินราคานี้ถึงกับตกตะลึงยิ่งกว่าตอนเห็นนายหญิงหลิวให้เงินตำลึงพิเศษกับจูผิงอันเสียอีก

เขาเป็นคนซื่อๆ แต่ไม่ดื้อรั้น รู้ดีว่าการได้รางวัลพิเศษเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ดอกไม้ทองเงินนี้ต่างหากที่เป็นรายได้ที่สม่ำเสมอ คิดถึงดอกไม้ป่าชนิดนี้ที่มีอยู่มากมายในภูเขา ก็ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมา

หมอจีนผู้เฒ่าสั่งให้คนงานนำเหรียญทองแดงมาหนึ่งพวง แล้วนับ 120 เหรียญให้จูผิงอันต่อหน้าต่อตา พร้อมพูดยิ้มๆ ว่า “นี่คือเงินทั้งหมด 120 เหรียญ เงินส่วนเกิน 3 เหรียญนี้ถือเป็นค่าตอบแทนที่เจ้าช่วยแก้ปัญหาให้ข้าเมื่อครู่นี้”

“ขอบคุณมากขอรับ ท่านหมอผู้วิเศษ พวกเราจะขอตัวกลับแล้ว” จูผิงอันยกมือขอบคุณอีกครั้ง ก่อนจะบอกลา เพราะกลัวว่าพ่อจะรอนานและเป็นห่วง

จูผิงชวนแบกตะกร้าสมุนไพรขึ้นหลัง แล้วจับมือน้องชายเดินออกไปที่ประตู

ยังไม่ทันเดินพ้นร้าน ก็ได้ยินเสียงของหมอจีนผู้เฒ่าดังขึ้นจากด้านหลัง “เดี๋ยวก่อน”

เมื่อได้ยินดังนั้น จูผิงชวนถึงกับเหงื่อไหลพราก คิดในใจว่าเขาอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้ สมแล้ว ใครจะยอมซื้อดอกไม้ป่าในราคาสูงขนาดนี้ เพราะเงินที่ได้เกือบเท่ากับค่าแรงครึ่งเดือนเลยทีเดียว ทำให้เขากังวลใจจนอดใจสั่นไม่ได้

จูผิงอันหันไปถาม “ท่านหมอผู้วิเศษมีอะไรหรือขอรับ?”

“ถ้าในอนาคตยังมีสมุนไพรแบบนี้อีก หลังจากตากแห้งแล้วสามารถนำมาส่งที่นี่ได้เลย แต่ราคาจะมีการเปลี่ยนแปลงบ้าง พวกเจ้าต้องทำใจไว้ด้วย” หมอจีนผู้เฒ่าลูบหนวดพูดอย่างใจดี เขาประทับใจในความฉลาดของจูผิงอัน และยังเห็นว่าดอกไม้ทองเงินของพวกเขามีคุณภาพดีจริงๆ ซึ่งเป็นที่ต้องการของร้านยา เพราะสมุนไพรชนิดนี้ถูกใช้ในทั้งตำรับยาและตำรับอาหารสมุนไพร จึงตัดสินใจเรียกพวกเขากลับมาเพื่อสร้างสายสัมพันธ์อันดี

จูผิงชวนโล่งใจทันที รีบตอบกลับ “ได้ขอรับ ได้ขอรับ” แล้วพยักหน้าอย่างรวดเร็ว