บทที่ 85 ความน่าเอ็นดูที่แสนเจ็บปวด! 

“แม่ไม่ค่อยสบาย พักอยู่ที่บ้านค่ะ” เย่ถงกอดคอเฉินโม่พร้อมกับยิ้ม

เนื่องจากเฉินโม่นั่งยองๆ อยู่ เย่ถงที่กอดคอเขาอยู่ด้านข้าง ทำให้เฉินโม่ไม่ได้สังเกตสีหน้าของเธอตอนที่พูด

แต่หลินซินหรูที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับสังเกตเห็น ตอนที่เย่ถงพูดว่าแม่ไม่สบาย รอยยิ้มของเธอดูฝืนๆ

หลินซินหรูที่วาดรูปคนบ่อยๆ จึงค่อนข้างเชี่ยวชาญในการอ่านสีหน้า โดยเฉพาะเด็กที่ยังไม่ประสีประสา ไม่ค่อยรู้จักปกปิดความรู้สึก

เธอไม่รู้ว่าเย่ถงต้องเจอกับอะไรมา ถึงทำให้เด็กตัวเล็กๆ แบบนี้ต้องฝืนยิ้ม

เมื่อได้ยินว่าแม่ของเย่ถงแค่พักอยู่ที่บ้าน เฉินโม่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่หันไปมองดอกกุหลาบในมือเย่ถง พร้อมกับยิ้ม “ถงถงเก่งมากเลย รู้จักออกมาขายดอกไม้ช่วยค่าใช้จ่ายในบ้านด้วย

ในตะกร้ายังมีดอกไม้อีกเท่าไหร่ พี่ซื้อให้หมดเลย กลับบ้านไปดูแลแม่เถอะ”

“หา? พี่โม่จะซื้อดอกไม้ทั้งหมดเลยเหรอคะ? ถ้าซื้อหมดก็แพงนะคะ ถ้าพี่ต้องการดอกกุหลาบเยอะๆ ไปซื้อที่ร้านโน้นดีกว่าค่ะ

ดอกไม้ของหนู พี่ที่ร้านเขาเอามาให้ขาย พี่ไปซื้อกับเขาโดยตรงจะถูกกว่าเยอะเลยค่ะ”

เย่ถงดีใจที่ได้เจอพี่ชายที่ตัวเองชอบ เธอไม่ได้คิดจะเอาเปรียบเฉินโม่ แต่กลับบอกวิธีประหยัดเงินให้เขาอย่างตรงไปตรงมา

เธอยังกระซิบข้างหูเฉินโม่ด้วยความน่ารัก “ที่ร้านเขาขายส่งแค่ดอกละสองหยวนเองค่ะ พี่โม่ หนูบอกแค่พี่คนเดียวนะ อย่าบอกใครล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ที่ร้านเขาโกรธ”

เฉินโม่มองเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้ากลม แก้มป่อง ตาใสแป๋ว ผิวขาวเนียน ปากแดงระเรื่อ น่ารักน่าเอ็นดู เขารู้สึกประทับใจในความไร้เดียงสาของเธอ

ความน่ารักและซื่อสัตย์ของเธอ ทำให้เฉินโม่เอ็นดูมาก “ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเงินไม่สำคัญ พี่อยากซื้อดอกไม้ของถงถง”

“งั้น...งั้นขายให้พี่แค่ดอกเดียวก็แล้วกันค่ะ พี่ที่ร้านบอกว่าต้องขายดอกละ 10 หยวนค่ะ ไม่งั้นจะเสียราคาตลาด” เย่ถงหยิบดอกกุหลาบออกมาหนึ่งดอก พูดด้วยความไม่ค่อยเข้าใจ

เห็นเย่ถงพยายามประหยัดเงินให้ เฉินโม่ก็ยิ้ม “ในตะกร้ามีประมาณยี่สิบดอก พี่ซื้อหมดเลย นี่ 200 หยวน”

เฉินโม่ยื่นเงินให้เย่ถง

เย่ถงเห็นเฉินโม่ซื้อดอกไม้เยอะๆ ก็รีบหันไปบอกหลินซินหรู “พี่สาวคะ ดอกไม้แบบนี้ซื้อแค่ดอกเดียว เอาไปติดผมก็พอแล้วค่ะ ซื้อเยอะๆ เดี๋ยวก็เหี่ยว เสียดายเงินค่ะ ช่วยบอกพี่โม่หน่อยสิคะ อย่าให้เขาใช้เงินเปลืองเลย”

เธอคิดว่าเฉินโม่ซื้อดอกไม้เยอะๆ เพื่อเอาใจหลินซินหรู จึงอยากให้หลินซินหรูช่วยพูด

เธออยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็ก รู้ว่าแม่ทำงานเหนื่อยแค่ไหน

ตอนที่เธอไปเล่นกับเฉินโม่ที่ทำงานของแม่ เธอก็รู้ว่าเฉินโม่ต้องทำงานพิเศษหาเงินเรียนเหมือนกัน

แค่ 100 หยวนก็หามาอย่างยากลำบาก แล้ว 200 หยวนจะขนาดไหน

เธอไม่อยากให้เฉินโม่ใช้เงินเปลือง

หลิน ซินหรู ได้ยินคำพูดมีเหตุผล ของเด็กน้อยที่แสนดีและเชื่อฟังคนนี้ น้ำตาก็เริ่มคลอๆ เด็กคนนี้ช่างเป็นเด็กดีและน่ารักอะไรเช่นนี้ ความเป็นผู้ใหญ่ของน้องสาวตัวน้อยๆ คนนี้น่ารักจนแทบจะร้องไห้

หลินซินหรูหันไปมองเฉินโม่

เฉินโม่ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า  "ถงถง พี่ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้พี่มีเงินเยอะมากเลย เยอะจริงๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินพี่หรอก”

“หา? พี่โม่ถูกล็อตเตอรี่รึเปล่าคะ?” ในโลกของเย่ถง คนที่จะรวยขึ้นมาได้ในพริบตา ก็คงมีแต่คนที่ถูกล็อตเตอรี่

เฉินโม่ยิ้มลูบหัวเย่ถง “ใช่แล้ว เพราะงั้นไม่ต้องห่วงเรื่องเงินพี่”

ถึงแม้เฉินโม่จะพูดแบบนั้น  แต่เย่ถงก็ยังคงเป็นเด็กดี  เธอยื่นมือเล็กๆ มาจับแก้มเฉินโม่  ให้เขามองหน้าเธอ  แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับผู้ใหญ่   “พี่โม่คะ หนูเคยได้ยินว่าหลายคนที่ถูกล็อตเตอรี่ใช้เงินเปลือง สุดท้ายก็กลับไปจนเหมือนเดิมค่ะ

ถึงพี่จะถูกล็อตเตอรี่ ก็ห้ามใช้เงินเปลืองนะคะ ไม่งั้นเดี๋ยวก็หมด”

พูดจบ เย่ถงก็เอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากเฉินโม่ เหมือนจะส่งพลังใจให้เขาอย่าใช้เงินเปลือง

ทำเอาเฉินโม่กับหลินซินหรูอดขำไม่ได้

“พี่รู้แล้ว แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ถงถงต้องสัญญาก่อนว่าจะขายดอกไม้ให้พี่ พี่ถึงจะสัญญาว่าจะไม่ใช้เงินเปลือง” เฉินโม่เอาเรื่องที่เย่ถงเป็นห่วงมาต่อรอง ทำให้เย่ถงพูดไม่ออก

“งั้น...งั้นก็ได้ค่ะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ ต่อไปพี่ห้ามใช้เงินเปลือง แต่พี่ที่ร้านบอกว่าให้หนูขายดอกละ 10 หยวน หนูขายให้พี่ดอกละ 5 หยวนก็ได้ค่ะ แบบนี้หนูก็ไม่เอาส่วนแบ่งจากพี่ที่ร้านแล้ว พี่ที่ร้านคงไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ” ถึงจะยอมแล้ว แต่เย่ถงก็ยังอยากประหยัดเงินให้เฉินโม่ 100 หยวน

“เด็กคนนี้นี่” เฉินโม่รู้สึกเอ็นดูและสงสารเย่ถง “ถ้าเธอขายแบบนี้ เธอไม่ได้เงินเลยนะ พี่ซื้อดอกไม้ของถงถง เพราะอยากให้ถงถงได้เงิน ไม่ได้อยากให้พี่ที่ร้านได้เงิน นี่ 200 หยวน เอาไปเถอะ ดอกไม้พี่เอาไปแล้ว”

เฉินโม่ยัดเงิน 300 หยวนให้เย่ถง แล้วหยิบดอกไม้ทั้งหมดไป

“พี่โม่คะ เกินมา 100 หยวนค่ะ” เย่ถงเห็นจำนวนเงินไม่ถูกต้อง

“100 หยวนนั่น พี่ซื้อตะกร้าดอกไม้ด้วย” เฉินโม่ยิ้ม

พูดจบ เฉินโม่ก็ยื่นดอกกุหลาบทั้งหมดให้หลินซินหรู “ยังไม่เคยให้ดอกไม้เธอเลย ครั้งนี้ให้ทีเดียว 20 ดอก”

หลินซินหรูยิ้มรับดอกไม้ แล้วหอมแก้มเฉินโม่ “ขอบคุณค่ะ พี่โม่”

“เอ๊ะ? ทำไมพี่สาวก็เรียกพี่เฉินโม่ว่าพี่โม่ด้วยล่ะคะ?” เย่ถงดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่บางอย่างก็ยังไม่เข้าใจ

หลินซินหรูยิ้ม “เพราะพี่สาวอยากเป็นเด็กน้อย ให้พี่โม่เอ็นดูบ้างไงคะ”

เย่ถงพยักหน้าอย่างงงๆ

“ถงถง กินข้าวเย็นรึยัง?” เฉินโม่ลูบหัวเย่ถง

“ยังเลยค่ะ ขายดอกไม้เสร็จก็จะกลับบ้านไปกินข้าวแล้ว” เย่ถงตอบ

“งั้นไม่ต้องกลับบ้านแล้ว เบอร์โทรแม่หนูเบอร์อะไร? เดี๋ยวพี่โทรบอกแม่หนูให้ พี่พาหนูไปกินข้าวด้วยกัน กินเสร็จแล้วค่อยกลับบ้าน”

“ไม่ได้หรอกค่ะ” เย่ถงรีบส่ายหัว

เฉินโม่แกล้งทำหน้าบึ้ง “พี่รักถงถงเหมือนน้องสาวแท้ๆ พี่ชายพาน้องสาวไปกินข้าวเย็น มันแปลกตรงไหน? ถงถงว่าไม่ได้ ใช่ว่าถงถงไม่ชอบพี่ คิดว่าพี่เป็นคนอื่นรึเปล่า? ถ้าแบบนั้นพี่เสียใจแย่เลยนะ”

เย่ถงรีบส่ายหัว เธอชอบเฉินโม่มาก คิดว่าเขาเป็นพี่ชายแท้ๆ ตอนที่เธอปฏิเสธ ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ชอบเฉินโม่ หรือไม่ไว้ใจเขา เธอแค่กลัวว่าเฉินโม่กับหลินซินหรูกำลังเดทอยู่ เธอไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ

ถึงจะเด็ก แต่เธอก็เข้าใจเรื่องพวกนี้

แต่เพื่อไม่ให้เฉินโม่เข้าใจผิด คิดว่าเธอไม่ชอบเขา เย่ถงจึงพยักหน้าตกลง

"เด็กดี!" เฉิน โม่ ยิ้มแล้วลูบหัวเธอ "เบอร์โทรแม่หนูเบอร์อะไร?"

เย่ถงบอกเบอร์โทรศัพท์ให้เฉินโม่

เฉินโม่โทรไปหาแม่ของเย่ถงทันที  โทรครั้งแรกไม่มีคนรับ  ครั้งที่สองโทรไปนานกว่าสิบวินาที  ถึงมีคนรับสาย

“ฮัลโหล...”

พอได้ยินเสียงจากปลายสาย เฉินโม่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เสียงนั้นฟังดูอ่อนแรง

แต่พอคิดถึงที่เย่ถงบอกว่าแม่ไม่สบายอยู่บ้าน คงเป็นหวัด เฉินโม่ก็ไม่ได้คิดมาก

“ฮัลโหล พี่ชิงใช่ไหมครับ? ผมโม่โม่ จำผมได้ไหม?”

อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ฟังออกว่าใครโทรมา  แต่พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและชื่อที่คุ้นเคย  เ เย่ว์ ยู่ชิง ก็ยิ้มทันที "แค่กๆ... อ้าว โม่โม่เหรอ? จำได้สิ ทำไมถึงมีเบอร์พี่ล่ะ?”

“ถงถงให้มาครับ ผมกำลังจะไปกินข้าวเย็นพอดี เจอถงถงขายดอกไม้อยู่ ก็เลยจะพาถงถงไปกินข้าวด้วย เลยโทรมาบอกพี่ก่อน ไม่ต้องเตรียมข้าวเย็นให้ถงถงแล้วนะครับ”

"โธ่ จะดีเหรอ ลูกคนนี้นี่... บอกแล้วว่าไม่ต้องออกไป ก็ยังจะออกไปหาเงินอีก... แค่กๆ..."

เย่ยู่ชิงพูดได้ไม่กี่คำก็ไอออกมา  ดูเหมือนว่าเธอจะป่วยจริงๆ

"ไม่เป็นไรหรอกครับ  เมื่อก่อนผมก็ชอบพาเย่ถงไปเล่น  เธอชอบผม  มองผมเป็นพี่ชาย  ผมก็ดีใจ  ยังไงผมก็ลูกคนเดียว"

"งั้นก็รบกวนเธอมากเลยนะเฉินโม่" เย่ยู่ชิงก็ยังคงไว้ใจเฉินโม่  จึงไม่ได้กังวลว่าลูกสาวจะไปกับเฉินโม่แล้วจะเป็นอะไร

"พี่ชิงพูดเกินไปแล้วครับ  งั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ  จริงสิ  ผมได้ยินมาว่าพี่ไม่ค่อยสบาย  เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ?"

"แค่เป็นหวัดนิดหน่อย  ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวก็หาย"

"ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน? เดี๋ยวผมไปหา พอดีจะไปส่ง ตงตง กลับบ้านด้วย"

"ถนนหมินเซิง เลขที่ 158 จ้ะ"

"โอเคครับ ผมจำได้แล้ว ไว้เจอกันนะครับ"

เฉินโม่วางสาย  เย่ถงก็พูดขึ้นทันที  "พี่โม่คะ  หนูต้องเอาเงินที่ขายดอกไม้ได้ไปให้เจ้าของร้านก่อน  รอหนูแป๊บนึงนะคะ"

"อืม  ไปเถอะ" เฉินโม่ลูบหัวเล็กๆ ของเธอ

"เป็นเด็กที่น่ารักและเชื่อฟังจริงๆ ไม่รู้ว่าการที่เด็กอายุเท่านี้เป็นผู้ใหญ่เกินตัวมันจะเป็นเรื่องดีหรือเปล่า"  หลินซินหรูถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทางที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของเย่ถง

"สามีของพี่ชิงไม่ใช่คนดี ไม่หาเงิน แถมยังชอบเอาหนี้พนันกลับมาบ้าน ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้ ถงถง เลยต้องเป็นผู้ใหญ่เร็ว"

“หา? ยังไม่หย่ากันอีกเหรอ?”

“ไม่กล้าหย่า ผัวมันขู่ว่าถ้าหย่า จะฆ่าแม่ลูกให้ตาย พี่ชิงก็เลยต้องทน” เฉินโม่พูดด้วยความโมโห เมื่อก่อนเขารู้เรื่องนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เมื่อก่อนเฉินโม่ทำอะไรไม่ได้ แม้แต่จะแจ้งตำรวจ คนแบบนี้เหมือนปลิง เกาะติดไม่ปล่อย ยากที่จะกำจัด

ต้องใช้วิธีที่โหดกว่านี้ ถึงจะจัดการได้

“น่าสงสารจังเลย เจอคนแบบนี้ ชีวิตคงเหมือนตกนรก” หลินซินหรูกอดแขนเฉินโม่แน่นขึ้น

ตอนนี้ที่ร้านดอกไม้ เจ้าของร้านเห็นเย่ถงกลับมาเร็ว ก็ถามด้วยความแปลกใจ “ถงถง วันนี้ทำไมกลับมาเร็วจัง?”

เจ้าของร้านใจดีมาก ปกติคนที่มาเอาดอกไม้ไปขาย ต้องจ่ายมัดจำก่อน แต่เย่ถงไม่ต้องจ่าย

แถมเวลาเย่ถงเอาดอกไม้ไปขายนานๆ จนดอกไม้เหี่ยว เธอก็ไม่เคยว่าอะไร

วันนี้เห็นเย่ถงกลับมาเร็ว แถมตะกร้าดอกไม้ก็หายไป เธอจึงแปลกใจ

“มีพี่ชายคนหนึ่ง เขาดีกับหนูมากเลยค่ะ เขาเจอหนู แล้วก็ซื้อดอกไม้หมดเลย แถมยังซื้อตะกร้าด้วย”

เย่ถงยื่นเงิน 300 หยวนให้เจ้าของร้าน

“หนูไม่รู้ว่าตะกร้าราคาเท่าไหร่ พี่ดูให้หน่อยนะคะ ว่า 300 หยวนพอรึเปล่า” เย่ถงพูดอย่างใสซื่อ

เจ้าของร้านรับเงินมา 100 หยวน แล้วคืนเงิน 200 หยวนให้เย่ถง

“ตะกร้ามันไม่ได้แพงขนาดนั้น เขาซื้อไปแล้ว ก็ให้เงินนี่เป็นของหนูเถอะ” เจ้าของร้านลูบหัวเย่ถง

เย่ถงไม่เคยได้เงินเยอะขนาดนี้มาก่อนในวันเดียว เธอตื่นเต้นจนแทบหยุดหายใจ

เธอไม่ได้มาขายดอกไม้ทุกวัน แต่จะมาแค่บางวัน

เวลาที่เหลือ เธอต้องอยู่บ้านดูแลแม่

พ่อของเธอชอบดื่มเหล้าและเล่นการพนัน พอเมาแล้วก็เหมือนคนละคน จะด่าทอทำร้ายแม่ลูก แถมยังไม่ทำงาน บ้านต้องให้แม่หาเลี้ยง

แม่ของเธอจึงต้องแบกรับภาระหนัก

ทั้งทำงานหนัก แล้วยังต้องโดนผัวทำร้าย

ปกติเธอก็ทำงานหนักหาเงินมาใช้หนี้พนัน กลัวเจ้าหนี้จะมาทำร้ายลูก เธอทำงานหนักจนเกินกำลัง แล้วยังต้องโดนผัวทำร้ายอีก

ทำงานหนัก เครียดเรื่องผัว เหนื่อยทั้งกายและใจ เธอก็เลยล้มป่วย

แต่ยิ่งเธอป่วย ผัวเธอก็ยิ่งโมโห กลับบ้านก็มาขอเงิน ไม่สนใจว่าเย่ ยู่ชิงจะป่วยแค่ไหน ถ้าไม่ได้เงินก็จะทำร้าย

เย่ ยู่ชิงป่วยอยู่แล้ว โดนทำร้ายอีก ก็เลยหายช้า

ยิ่งหายช้า ก็ยิ่งออกไปทำงานไม่ได้ ยิ่งออกไปทำงานไม่ได้ ก็ยิ่งโดนทำร้าย

เป็นวัฏจักรแบบนี้ไม่รู้จบ

แต่เย่ ยู่ชิงก็ไม่กล้าขัดขืน เพราะถ้าผัวเธอคลั่งขึ้นมา ก็อาจจะฆ่าเธอและลูกสาว

เย่ถงเห็นแม่โดนทำร้าย ก็เลยต้องออกไปทำงานหาเงิน เพื่อที่แม่จะได้ไม่โดนทำร้าย

วันนี้เป็นวันที่เย่ถงหาเงินได้เยอะที่สุด แต่เธอก็รู้ว่ามันเป็นเพราะเฉินโม่ช่วย

แต่เธอก็ยังตั้งใจจะคืนเงิน 100 หยวนค่าตะกร้าให้เฉินโม่

(จบตอน)

ผู้เขียนแจ้งว่า ตอนที่ 86 87 88 เนื้อหารุนแรง คือน่าจะทำร้ายและชีวิตลำบาก ของเย่ถง ใครรับไม่ได้ และไม่อยากอ่านก็ข้ามไป 89 เลย ครับ  และ หลักจาก 89 คือพระเอกมันจะเริ่มบวก ออกอะลาวาดแล้วครับ 555+