บทที่ 78: ความทรงจำที่ผนึกไว้ลำดับที่สอง
รุ่งอรุณเปลี่ยนเป็นสนธยา ไทร์และเพื่อนๆ ยังคงอยู่ในไมโคโพลิส เพราะการเดินทางของพวกเขาเพิ่งเริ่มขึ้นไม่นาน
ฮันโซหลับงีบเหมือนที่เขามักทำเสมอ ส่วนมาโลนยืนอยู่บนหลังรุทรา พยายามทดสอบพลังโล่ของเขา
เขาลองเปลี่ยนให้โล่เล็กลงและขยายใหญ่ขึ้นเพียงแค่ใช้จินตนาการร่วมกับการควบคุมออร่าของตัวเอง
‘ในระหว่างที่พวกเขาหายไป... ฉันฝึกหนักแทบตายเพื่อที่จะได้มีคุณค่าพอที่จะร่วมเดินทางไปกับพวกเขา’ มาโลนคิดในใจ ขณะพินิจพลังของตัวเอง ‘ฉันจะไม่ทำให้พวกเขาผิดหวัง’
ในอีกด้านหนึ่ง ไทร์กำลังทำในสิ่งที่เขาถนัด นั่นคือจัดระเบียบสิ่งที่เขามีอยู่ในตอนนี้
‘แกนพลังของสัตว์แรงค์ D มีอยู่ 1,241 ชิ้น, แรงค์ C มี 285 ชิ้น, แรงค์ B มี 51 ชิ้น และสุดท้าย แรงค์ A อีก 3 ชิ้น’ ไทร์คิดในใจ แน่นอนว่าไม่ใช่ของทั้งหมดเป็นของเขาคนเดียว แต่มาจากกลุ่มอัลทิเมทัมเดิมจนถึงตอนนี้
‘นอกจากนี้ ฉันยังมีเหรียญทองอีก 11 เหรียญ กับเหรียญเงิน 91 เหรียญ’
แน่นอนว่าเขายังนับรวม 35,000 เหรียญทองที่พวกเขากำลังจะได้รับเมื่อไปถึงจักรวรรดิร็อคเซลไฟน์ด้วย นั่นคือข้อตกลงที่เจ้าชายมิเชลได้ทำไว้
เขาพิจารณาถึงแกนพลังแรงค์ A ทั้ง 3 ชิ้นที่เขามี ‘แกนพลังแรงค์ A มาจากสัตว์แรงค์เซนทิเนล... แม้แกนพลังจะเป็นแค่แรงค์ A แต่ก็ต้องใช้นักล่าระดับ A+ หลายคน หรือแม้กระทั่งนักล่าระดับ S เพียงคนเดียวถึงจะล้มมันได้’
ไทร์หันไปมองไข่ของมังกรนิวท์ที่เขาได้มา ‘เจ้าตัวนี้ยังต้องการวิธีฟักไข่อยู่อีก บางทีฉันอาจต้องหาเครื่องฟักไข่หรืออะไรทำนองนั้น... แต่ในระหว่างนี้...’
เขาวางมือลงบนไข่
‘ฉันจะทำพันธะสัญญาวิญญาณกับมันเลยในตอนนี้ การเชื่อมต่อจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น’
“พันธะสัญญาวิญญาณ” ไทร์เอ่ยด้วยสายตาที่แน่วแน่
พลังงานเล็กน้อยไหลออกจากส่วนลึกในร่างของเขา แขนของเขาอ่อนแรงไปชั่วเสี้ยววินาที แต่ไม่ถึงกับทนไม่ไหว
ในทันทีนั้นเอง มังกรนิวท์ที่ยังไม่ฟักตัวดูเหมือนจะไม่มีความขัดขืนใดๆ ต่อการสร้างพันธะของไทร์
ไทร์หลับตาลง จินตนาการถึงชิ้นส่วนวิญญาณของเขาที่หลอมรวมเข้ากับวิญญาณของมังกรนิวท์ที่ยังไม่เกิด
เมื่อวิญญาณทั้งสองรวมกัน แสงสีขาวเจิดจ้าส่องออกมาจากไข่และอกของไทร์ รูปห้าแฉกสีแดงฉานปรากฏบนวิญญาณของทั้งสองฝ่าย
[ขอแสดงความยินดี! คุณได้ทำพันธะสัญญาวิญญาณกับ ###### สำเร็จ]
‘หือ? แปลกจัง... บางทีมันอาจจะยังพัฒนาไม่เสร็จจนเป็นสัตว์ที่สามารถระบุสายพันธุ์ได้’ ไทร์คิดในใจเมื่อเห็นข้อความประหลาดนี้
[คำอธิบาย: ข้อผิดพลาด]
[ขอแสดงความยินดี! คุณได้เรียนรู้ความสามารถเชื่อมจิตวิญญาณใหม่!]
[ตัวอย่างที่ใช้งานได้ในปัจจุบัน: เสือโพลาริส (พลัง ความทนทาน และความเร็วที่มหาศาล) ###### (ข้อผิดพลาด)]
[กรุณาตั้งชื่อสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของคุณเพื่อให้กระบวนการทำพันธะเสร็จสมบูรณ์ และเพิ่มพลังภายใต้กริมมัวร์แห่งทวยเทพ]
ไทร์ยิ้มเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น
‘รู้สึกเหมือนตอนที่ฉันตั้งชื่อรุทราเลย...’ เขาคิดในใจ ขณะที่หยุดนิ่งครู่หนึ่ง
“ชื่อเหรอ...งั้นเอาเป็น...”
“เอรีส”
หลังจากทำพันธะสัญญาวิญญาณกับไข่มังกรนิวท์สำเร็จ ไทร์เก็บมันไว้ในห้วงมิติจิต
‘เขาจะอยู่ที่นั่นสักพัก จนกว่าฉันจะหาทางจัดการได้’ ไทร์คิดขณะมองไข่ในมือ
เขาหันไปส่งข้อความทางจิตถึงรุทรา ‘รุทรา’
‘ครับนาย!’ รุทราตอบกลับทันที
‘ช่วยดูแลเอรีสด้วยเมื่อเจ้าเข้าไปในห้วงมิติจิต’
‘ข้าจะดูแลสหายของข้าด้วยความสามารถที่ดีที่สุด! พวกเราทั้งสองมีเกียรติสูงสุดในการรับใช้นาย และนั่นทำให้เขาคู่ควรกับความเคารพอย่างสูงสุดของข้า!’
ไทร์ถอนหายใจออกมา ‘เอาล่ะ...ถึงเวลาจัดการสิ่งสำคัญ’
เขาเอื้อมมือออกไป เรียกกุญแจสีทองที่เปล่งแสงสว่างเจิดจ้าขึ้นมาในฝ่ามือ
กุญแจที่เชื่อมโยงกับความทรงจำครั้งแรกนั้นยังคงสร้างความสะเทือนอารมณ์ให้ไทร์ น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว
ครั้งนี้ เขาหวังว่าภาพที่ปรากฏจะไม่แตกต่างจากเดิม แม้เขาจะไม่อยากร้องไห้ แต่เขาก็ต้องการรู้เรื่องอดีตของตัวเอง
ในหัวของเขายังมีคำถามมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเห็นในความทรงจำครั้งแรก เขาหวังว่ากุญแจดอกนี้จะให้คำตอบแก่เขา
เขายกกุญแจขึ้นแล้วเสียบมันเข้าไปในรูกุญแจที่เปิดขึ้นกลางอากาศ
ทันทีที่ได้ยินเสียงคลิก ฮันโซลืมตาขึ้น มองไปทางไทร์ด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
ส่วนไทร์...ก็หายตัวไปทันที เขาจมดิ่งลงไปในโลกแห่งความรู้ วิสัยทัศน์ และภาพความทรงจำที่ไหลวน
เขาเห็นภาพของเลือด สงคราม เสียงร้องไห้ และเสียงกรีดร้องอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ มีภาพที่งดงามแทรกเข้ามาด้วย เสียงหัวเราะ การเล่นในทุ่งหญ้าสีเขียวชอุ่ม และท้องฟ้าสีฟ้าสดใส
ในที่สุดทุกอย่างก็หยุดลงอย่างฉับพลัน ไทร์พบว่าตัวเองถูกโอบกอดด้วยความอบอุ่นและสบายใจจากใครบางคนที่เขารู้ได้ในทันทีว่าเป็นแม่ของเขา
เธอมีดวงตาสีม่วงและผมสีบลอนด์ที่งดงาม เธอดูเหมือนหญิงสาวในวัยยี่สิบ รูปลักษณ์ของเธอเหมือนนางฟ้าที่ลงมาจากสรวงสวรรค์
ไทร์สังเกตเห็นว่ามือของเขาเล็กจิ๋ว เหมือนมือของทารก
แม่ของเขาก้มลงจูบแก้มเขา ในชั่วขณะนั้น ไทร์รู้สึกถึงคลื่นแห่งความคิดถึงถาโถมเข้าสู่จิตใจ
‘แม่...’ เขาคิดถึงประสบการณ์ทั้งหมดที่เคยมีกับผู้หญิงคนนี้
เขาจำได้ถึงความรักที่แม่มีให้ ความทรงจำที่เธอเล่านิทานให้เขาฟังตอนอยู่ด้วยกัน เธอร้องเพลงกล่อมเขาให้นอนหลับอย่างอ่อนโยน
ความทรงจำที่เธออุ้มเขาด้วยความภูมิใจ และจูบเขาทุกครั้งที่มีโอกาส
ทุกความทรงจำเกี่ยวกับแม่ของเขาตั้งแต่เกิดจนถึงอายุหกปี ไทร์จำได้ทั้งหมดในทันที
ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็ก และรู้ว่านั่นคือเสียงของตัวเอง
“อาาา~ อาาาา!”
ในขณะที่เขาร้องไห้ ไทร์จ้องมองท้องฟ้าสีฟ้าสดใสเหนือศีรษะ เขาเห็นเมฆลอยผ่านขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว
เวลากลายเป็นเหมือนน้ำวน หมุนวนผ่านกลางวันและกลางคืนอย่างรวดเร็ว
ในที่สุด เวลาก็ช้าลงอีกครั้ง ไทร์พบว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง...
มันเป็นเวลากลางคืน ไทร์ยืนอยู่ในลานบ้านของคฤหาสน์พร้อมกับกองไฟใกล้ๆ
ในมือเล็กๆ ของเขาถือดาบไม้เอาไว้
เขาหันไปมองด้านข้าง เห็นแม่ของเขายิ้มอย่างอ่อนโยน
‘แม่...’ เขาคิดในใจ ก่อนจะหันกลับไปข้างหน้า
ทันใดนั้น ดาบไม้เล่มหนึ่งพุ่งเข้ามา
‘อะไรน่ะ!?’ ดาบไม้กระแทกศีรษะของเขา ทำให้เขาล้มลงไปนั่งบนพื้น
“ดาว!” เสียงตะโกนคมกริบดังมาจากแม่ของไทร์ ผู้ซึ่งปกติพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล “ฉันบอกแล้วใช่ไหมให้ระวังเขาหน่อย!”
ไทร์รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่กระจายไปทั่วหน้าผากเล็กๆ ของเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มในวัยยี่สิบที่ยืนอยู่ไม่ไกล
ชายคนนั้นสวมชุดราชวงศ์ที่สะอาดเรียบร้อยและกางเกงสีอ่อน ดวงตาของเขาสีฟ้าสว่างและผมยาวประบ่าสีน้ำตาลอ่อน
แม่ของไทร์คุกเข่าลงข้างเขา โอบกอดเขาอย่างอบอุ่น เธอกระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ็บมากไหมลูกรัก?”
แต่ไทร์ไม่ได้สนใจกับคำพูดของเธอในตอนนั้น เขาจ้องมองไปที่ชายหนุ่มคนนั้นซึ่งหัวเราะประหม่าก่อนจะเกาศีรษะ
“ขอโทษนะที่รัก” ชายคนนั้นพูดพร้อมปิดตาด้วยความรู้สึกผิด “เขาหลุดสมาธิเองนะ! แต่ไม่ต้องห่วง เขาจะโอเคแน่ เขาเป็นลูกชายของฉันนี่นา!”
พ่อของไทร์เดินเข้ามาใกล้ อุ้มเขาออกจากอ้อมกอดของแม่
เขาจับแขนของไทร์ ยกเขาขึ้นฟ้า แล้วรับเขาไว้อย่างมั่นคง
ดาวจ้องมองไทร์ลึกเข้าไปในดวงตา ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มจริงใจ “ไทร์! พูดตามพ่อว่า ‘ฉันคือสายเลือดแห่งธาโลนิสที่แข็งแกร่ง! ฉันจะไม่มีวันก้มหัว ไม่มีวันโค้งงอ! ฉันครอบครองสิ่งที่คนเรียกว่า...ชัยชนะ!’”
เขาหัวเราะอย่างแท้จริง
คลื่นแห่งความคิดถึงถาโถมเข้าใส่ไทร์อีกครั้งเมื่อความทรงจำเกี่ยวกับพ่อของเขาหลั่งไหลเข้ามา
‘พ่อ... พ่อ...’ เขาคิดในใจ
เขาพยายามเอื้อมมือออกไปหาพ่อ แต่สัมผัสได้เพียงอากาศว่างเปล่า เมื่อพ่อของเขาจางหายไปในอากาศเหมือนไม่เคยอยู่ตรงนั้น
ความทรงจำเกี่ยวกับการเล่น การฝึก การเดินทางเยี่ยมเยือน และการหัวเราะด้วยกันทั้งหมดถาโถมเหมือนน้ำตกที่ไหลลงมาสู่เบื้องล่าง
ในที่สุด ไทร์ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
“วันเกิดปีที่หกของเขา! นั่นหมายความว่าเขาจะปลดล็อกความสามารถบรรพบุรุษของเขาได้แล้ว ขอเสียงปรบมือให้ไทร์ตัวน้อยของเราด้วย! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
เสียงนั้นดังก้องมาจากที่ไกลแสนไกล ไม่มีใครปรากฏตัวในความทรงจำที่กระพริบวาบของเขาในตอนนี้
เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ดังก้องอยู่ในพื้นที่ที่เหมือนกับงานเลี้ยงขนาดใหญ่
‘ปู่...?’ ไทร์คิดในใจเมื่อได้ยินเสียงนั้น
ทันใดนั้น เขากลับมายังโลกแห่งความเป็นจริง น้ำตาไหลลงอาบแก้มอีกครั้ง...
