บทที่ 389 : สับสน
มิติความว่างเปล่าแห่งความโกลาหล ได้มีเมฆหมอกภัยพิบัติสายฟ้าที่น่าสะพรึงกลัวรวมตัวกัน มันกว้างใหญ่และไร้ขอบเขต บูม บูม บูม! เสียงฟ้าร้องและสายฟ้าได้รวมตัวกันบนท้องฟ้า สายฟ้าหลากสีสันงดงามจนผู้คนไม่อาจลืมตาได้ เสียงฟ้าร้องที่น่าสะพรึงกลัว และเมฆสายฟ้าได้ปกคลุมไปพื้นที่มิติแห่งความโกลาหล มีร่างสีทองอยู...