บทที่ 145 : ข้าไปฆ่าคน เดี๋ยวค่อยคุยกัน
หออวิ๋นจง อัจฉริยะมาชุมนุม งานเลี้ยงไม่ขาดสาย อาหารเลิศรส สุราดื่มกันถ้วยแล้วถ้วยเล่า หวงถูยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน สง่าผ่าเผย สวี่ถงเฉินยืนอยู่ข้างกาย ถือถ้วยสุรา จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขายังคงครุ่นคิดถึงความรู้สึกประหลาดในวันนั้น เพลิงตะวันแท้ คือโชคลาภครั้งใหญ่ที่สุดของเขา และเป็นที่พึ่งของเขา อ...