ตอนที่ 124 : การปรากฏตัวของหานหวางหวาง

ขณะที่เขาก้าวออกไป มู่เหมียนก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนจะก้มลงมองมู่ชิว เขาเตือนเธอว่า “ไม่ว่าจะยังไง อย่าปล่อยให้แม่รู้เรื่องนี้เด็ดขาด”

มู่ชิวตอบทั้งน้ำตา “...ค่ะ”

ในขณะเดียวกัน หลังจากแยกทางกับมู่ชิวแล้ว ซ่งซีก็วางแผนจะกลับบ้านทันที ระหว่างทางเธอได้รับโทรศัพท์จากหานซาน

“พี่หาน มีงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังมีเวลามาโทรหาฉันอีก?”

“ตราบใดที่อยากทำ ฉันก็หาเวลาได้เสมอ” ไม่ว่าเขาจะงานยุ่งแค่ไหน หานซานไม่เคยยุ่งจนไม่มีเวลาทักทายเธอ มันขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายให้ความสำคัญกับคน ๆ นั้นมากแค่ไหน

หานซานยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ จ้องมองตัวเองในกระจกก่อนจะบอกซ่งซีว่า “ฉันจะถึงบ้านราว ๆ 21.30 น. ถ้าง่วงก็เข้านอนก่อน” หานซานว่าซ่งซีไปลองชุดแต่งงานที่ร้านของหลี่เหยาในวันนี้ เขาคิดว่าเธอน่าจะกลับถึงบ้านช่วงบ่าย แต่เขากลับได้ยินเสียงแตรรถจากฝั่งของซ่งซี “เธอยังไม่กลับบ้านเหรอ?”

ซ่งซีปิดกระจกหน้าต่างก่อนตอบหานหวางหวาง “คืนนี้ฉันทานข้าวกับมู่ชิวมาค่ะ ตอนนี้กำลังจะกลับบ้าน”

“กลับให้เร็วหน่อยนะ” เมื่อคิดได้ หานซานจึงพูดต่อว่า “โอ้ ใช่ ฉันต้องไปทำงานต่างประเทศพรุ่งนี้ คุณอยากไปด้วยกันไหม?” หานซานค่อนข้างตื่นเต้นกับการมีซ่งซีร่วมเดินทางไปทำงานด้วย มันคงจะ... สนุกมากแน่ ๆ

ซ่งซีอยากไปด้วย เธอหายดีแล้วและถึงเวลาที่จะกลับไปทำงาน “ได้ค่ะ ไปกี่วัน?”

“สี่วัน”

“เข้าใจแล้ว”

หลังวางสาย หานซานปิดก๊อกน้ำ เช็ดมือให้แห้ง แล้วกลับไปที่โต๊ะอาหารอย่างสบายใจ งานเลี้ยงใกล้จะจบลงแล้ว และกลุ่มคนที่มาร่วมงานก็ต่างหน้าแดงเพราะดื่มมากเกินไป พวกเขาแทบจะรักษาภาพลักษณ์หัวหน้าระดับสูงไว้ไม่ไหว

“มีเจ้าหญิงคนใหม่ที่ KTV ชื่อดัง แว่วว่าคนนี้เด็ดมาก เราไปดูหน่อยหลังงานเลี้ยงไหม?” คนที่พูดคือรองประธานการบินชื่อ ตู๋เซิน เขาค่อนข้างหล่อและรูปร่างดี แม้เขาจะไม่มีอะไรเสียหายด้านนิสัย แต่เขาก็หลงใหลในความงามเป็นพิเศษ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายทุกคนในโต๊ะก็ยิ้มอย่างรู้กัน “ผู้จัดการหลี่ คุณหาน ไปดูด้วยกันไหม?” ท่ามกลางคนเหล่านี้ หานหวางหวางกับหลี่ลี่ถือว่าอายุน้อยที่สุด

หลี่ลี่รีบตอบ “ผมขอผ่านครับ คุณแม่เพิ่งผ่าตัดและเกือบเสียชีวิต ผมต้องกลับไปดูแลท่าน” ช่วงนี้หลี่ลี่ใช้แม่เป็นข้ออ้างตลอด

“อ้าว คุณแม่ของผู้จัดการหลี่ผ่าตัดอะไรเหรอ? ผ่าตัดผ่านไปด้วยดีไหม?”

“เฮ้อ ต้องผ่ามดลูกออกไปครึ่งหนึ่ง ท่านกำลังอารมณ์ไม่ดี ถ้าผมกลับดึกท่านคงโกรธ” ทุกคนรู้ดีว่าหลี่ลี่ถูกเลี้ยงมาโดยคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น ไม่มีใครพยายามบังคับเขาอีก

ในที่สุด ทุกสายตาก็หันมามองหานซาน “คุณหานล่ะ?”

หานซานยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เขาวางตะเกียบลงก่อนถามซีอีโอตู๋พร้อมรอยยิ้ม “เจ้าหญิงที่ซีอีโอตู๋พูดถึงนี่หน้าตาเป็นยังไง?”

ซีอีโอตู๋ยิ้มลึกลับและตอบว่า “แน่นอนว่าสวยที่สุด ได้ข่าวว่าหุ่นดีมาก”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานหวางหวางก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เขาเปิดรูปของซ่งซีที่ได้รับการเสนอชื่อเป็นสาวสวยที่สุดในมหาวิทยาลัยเมื่อปีก่อน

เขาหันหน้าจอโทรศัพท์ให้ทุกคนที่โต๊ะดู ทุกคนเห็นภาพของซ่งซีที่งดงามจับตาบนหน้าจอ

เมื่อแน่ใจว่าทุกคนเห็นแล้ว หานซานก็รีบวางโทรศัพท์กลับบนโต๊ะ เขาขยับรวดเร็วจนเหมือนเขาไม่อยากให้ใครได้เห็นเธอนานเกินไป

หานซานเงยหน้าขึ้นแล้วถาม “ไม่ว่าคนอื่นจะสวยแค่ไหน แต่เธอจะสวยเท่าภรรยาของผมได้เหรอ?”

ทุกคนต่างพูดไม่ออก

เจ้าหญิง KTV จะไปเทียบได้ยังไงกับความงามและเสน่ห์ของซ่งซีที่เป็นเลิศในสังคมชั้นสูง?

หานซานโบกมือขวาที่สวมถุงมือพลางยิ้มขื่น “ผมเป็นคนพิการ การได้แต่งงานกับภรรยาที่สวยขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกคนช่วยผมหน่อย อย่าทำลายชีวิตผมเลยนะครับ”

เมื่อหานซานพูดถึงตัวเองในฐานะคนพิการ จะมีใครกล้าทำร้ายเขาได้ลงคอ? “คุณหานพูดเล่นแล้ว” มีภรรยาที่สวยและน่ารักขนาดซ่งซีอยู่ที่บ้าน เขาจะไปสนใจหญิงบริการได้ยังไง?

หลังจบมื้ออาหาร หลี่ลี่กับหานซานยืนอยู่หน้าร้านอาหารเพื่อส่งบรรดาแขกผู้ใหญ่ เมื่อทุกคนกลับไปหมดแล้ว หลี่ลี่เลิกคิ้วใส่หานหวางหวางและแซวเขาว่า “ภรรยาเข้มงวดกับคุณเกินไปหรือเปล่า?”

หานหวางหวางไม่ยอมแพ้ เขาตอบกลับทันที “แล้วคุณล่ะ ลูกแหง่ติดแม่ใช่ไหม?”

ชายทั้งสองยิ้มอย่างมีนัยสำคัญให้กัน

...

ซ่งซีเดินออกจากลิฟต์และรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ เธอเห็นเด็กสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งหลักในลิฟต์!

เด็กสาวคนนั้นสวมแจ็กเก็ตลายดอก กางเกงยีนส์รัดรูปขาดรุ่ย รองเท้าที่มีลวดลายวาดมือ และหมวกเบสบอลสีดำพร้อมผมหางม้าสีน้ำตาลอ่อนที่ดูยุ่งและสกปรก

มันคือชุดแนวพังก์ที่เหมาะกับการไปไนต์คลับ

เธอนั่งไขว่ห้าง กอดอก พิงผนัง และก้มหน้าหลับพร้อมกรนเบา ๆ

ซ่งซีจ้องมองเด็กสาวที่ไม่คุ้นหน้า ความคิดหลากหลายแล่นเข้ามาในหัวของเธอ

เธอเป็นใคร?

หรือจะเป็นจิ้งจอกน้อยที่หลงรักพี่หาน?

ถ้าต้องปลุกผู้หญิงคนนี้ จะเท่กว่ามั้ยถ้าใช้กระเป๋าฟาดหรือเตะเธอให้ตื่น?

ความคิดต่าง ๆ ผุดขึ้นในใจซ่งซี แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำอะไร เด็กสาวที่กำลังหลับเพลินก็เสียสมดุล ร่างเธอเซเกือบล้มลงกับพื้น

เด็กสาวตอบสนองได้ไว เธอคว้าขอบที่นั่งไว้ได้ทันจึงไม่ล้ม

เมื่อเห็นเช่นนั้น ซ่งซีก็รู้สึกเสียดาย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมถ่ายรูปไว้แล้ว

เด็กสาวคนนั้นตื่นเต็มตา เมื่อรู้ว่ามีใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้า เธอปรับหมวกให้เข้าที่ก่อนเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กสาว ซ่งซีก็สังเกตว่าเธอดูอายุน้อยมาก ไม่น่าจะเกิน 20 ปี

เธอยังอ่อนกว่าเราซะอีก

หรือว่าเธอจะเป็นญาติของพี่หาน?

ซ่งซีที่เพิ่งคิดจะจับอีกฝ่ายโยนลงกระทะทอดไปเมื่อครู่ ยิ้มหวานขึ้นมาทันที “สวัสดี น้องสาว มาหาใครเหรอ?” สีหน้าของซ่งซีเปลี่ยนเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า

รอยยิ้มของซ่งซีงดงามสะกดใจ

ในชั่วพริบตา หานหวางหวางที่เพิ่งตื่นเต็มตาก็เห็นใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้า เธออึ้งไปชั่วครู่ “คุณ...” หานหวางหวางชี้ไปที่ประตูด้านหลังอย่างลังเลและถามว่า “นี่คือบ้านของหานซานใช่ไหมคะ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่หานหวางหวางมาที่บ้านของหานซาน เธอคิดว่าตัวเองอาจจะมาผิดชั้น บ้านของหานซานไม่น่าจะมีผู้หญิงสวยขนาดนี้!

แต่ผู้หญิงคนนี้ต้องรู้จักหานซานแน่ ๆ! เธอคงเป็นญาติของเขา!

ซ่งซียิ้มหวานกว่าเดิม เธอชี้ไปที่ประตูหลักแล้วพูดว่า “นี่คือบ้านของหานซานค่ะ น้องสาว แล้วเธอล่ะ เป็นอะไรกันกับหานซาน?”

หานหวางหวางเงียบไปชั่วครู่ เธอจ้องมองซ่งซีด้วยความตกใจและสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์แบบไหนกับหานซาน หลังจากความเงียบอันน่าอึดอัดผ่านไป หานหวางหวางก็ตอบซ่งซี “ฉันเป็นหลานสาวของเขาค่ะ ฉันชื่อหานหวางหวาง”

หานหวางหวางเป็นหลานสาวของหานซานจริง ๆ เธอเป็นลูกสาวของลูกพี่ลูกน้องหานซาน และเป็นหลานสาวของแม่หานซาน แม้ว่าปู่ของเขา หานอาอวี่ จะไม่มีพี่น้องแท้ ๆ แต่เขาก็มีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งชื่อ หานหวางหลง