บทที่ 56 คำนับนี้ เจ้าต้องรับไว้!
เส้นผมของมู่หลงจิงเตาปลิวไสวราวกับมีลมพัดโดยไม่มีต้นเหตุ รอบตัวเขาถูกปกคลุมด้วยลมปราณบรรพกาลที่หนาแน่น ทันใดนั้น เขาลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน ประกายแสงแหลมคมพุ่งวาบในดวงตา ก่อนจะหายวับไป ในชั่วพริบตา ลมปราณบรรพกาลทั้งหมดถูกดูดกลับเข้าสู่ร่างของเขา เหลือไว้เพียง ดาบจิ้งหู ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ เมื่อผู้ค...
