บทที่ 12 ล่อเสือออกจากถ้ำ
บทที่ 12 ล่อเสือออกจากถ้ำ
ห้องเรียนเตรียมสอบชั้นปีที่ 3 บรรยากาศเงียบสงบราวกับภาพวาดสีน้ำ นี่คือห้องเรียนของซูอวี่ ช่วงนี้เขาแทบไม่ได้มาเรียนเลย แต่เพื่อน ๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เวลาของทุกคนล้วนมีค่า ใครจะมานั่งสนใจว่าเพื่อนคนไหนมาเรียนหรือไม่มาเรียนเล่า ยิ่งกว่านั้น ซูอวี่ก็ไม่ได้เป็นกรณีพิเศษเพียงคนเดียว แม้แต่เด็กยอดเยี่ยมระดับเปิดประตูขั้นสี่ในห้องนี้ ก็ไม่ได้มาเรียนนานแล้ว ตอนนี้การเยียวยารักษาใจสำคัญกว่าการเรียนเสียอีก
……
ซูอวี่ไปนั่งประจำที่ของตน ไม่ได้รีบร้อนไปหาอาจารย์หลิว เวลายังเช้าเกินไป ตอนนี้อาจารย์หลิวคงยังคงเพลิดเพลินอยู่กับการอ่านหนังสือ คุณลุงผู้มีนิสัยรักการอ่านคนนี้ ตื่นเช้ามาอ่านหนังสือเป็นประจำ
เฉินฮ่าวเดินมานั่งต่อที่นั่งข้าง ๆ ซูอวี่ ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะ ห้องเรียนนี้ไม่มีการจัดที่นั่ง ใครอยากนั่งตรงไหนก็ได้
นั่งได้ไม่นาน ก็มีหญิงสาวอวบอิ่ม อายุราวสามสิบกว่า ๆ ถือหนังสือเดินเข้ามา ครูสาวเหลือบมองนักเรียนด้านล่างครู่หนึ่ง ไม่ได้สนใจว่าคนมาครบหรือไม่ เปิดหนังสือขึ้นแล้วกล่าว “ใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว วิชาพื้นฐานก็ไม่ต้องทบทวนอีกแล้ว วันนี้ครูจะมาเล่าเรื่องการเลือกเส้นทางอนาคตหลังเรียนจบให้ทุกคนฟังคร่าว ๆ”
“เรื่องมหาวิทยาลัยสี่แห่งใหญ่ไม่ต้องพูดถึง ทุกคนก็รู้กันอยู่แล้ว”
“งั้นเรามาพูดถึงกันว่า ถ้าสอบเข้ามหาวิทยาลัยการปกครองภายในไม่ได้ หรือสอบได้แล้วไม่อยากเรียน แล้วควรเลือกทางไหนดี”
ครูหญิงยิ้มละมุน มองไปยังนักเรียนทุกคน “นี่เป็นยุคสมัยที่มหัศจรรย์ มนุษย์ธรรมดาและผู้มีพลังเหนือธรรมชาติอยู่ร่วมกัน นักเรียนบางคนไม่ยอมแพ้กับชีวิตธรรมดา และอยากก้าวไปสู่เส้นทางเหนือธรรมชาติเช่นกัน”
“ถ้าสอบเข้ามหาวิทยาลัยสงครามไม่ได้ แสดงว่าไม่มีหวังแล้วใช่ไหมคะ?”
“ไม่ใช่! ยังมีนะคะ!”
คำพูดของครูหญิง แม้หลายคนอาจเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนบ้างแล้ว แต่ตอนนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ได้ยินมาก็ได้ยิน แต่ข่าวจากปากอาจารย์ มันน่าเชื่อถือกว่า
“ทางเลือกแรก และถือว่าเป็นทางเลือกที่อันตรายที่สุด ก็คือ การเข้าร่วมกองทัพ!”
ครูสาวกวาดสายตาไปยังนักเรียนทุกคนในห้องเรียน รอยยิ้มสดใสค่อย ๆ จางหายไป เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังเล็กน้อย “เรื่องนี้ ครูคิดว่ทุกคนคงพอจะรู้กันอยู่แล้ว การเป็นทหาร นั่นคือหนทางที่ง่ายที่สุดสำหรับคนธรรมดาอย่างเรา ๆ ที่จะได้สัมผัสกับสิ่งที่เหนือกว่าสามัญชนธรรมดา การสังหารศัตรูในสนามรบ นั่นคือความดีความชอบ ญาติพี่น้องของหลาย ๆ คนในห้องนี้ก็เป็นทหาร เรื่องนี้ทุกคนคงเข้าใจดี”
“แต่ในขณะเดียวกัน ครูคิดว่านักเรียนก็คงรู้ถึงอันตราย ทหารที่เสียชีวิตในสนามรบทุกปี นับเป็นจำนวนหลักแสนเลย!”
“แต่ครูไม่ได้มาพูดถึงเรื่องอันตรายในวันนี้ ครูมาพูดถึงทางเลือกต่าง ๆ แม้ว่าจะเป็นทหารก็ตาม”
กล่าวจบ ครูสาวหันไปมองเฉินฮ่าวที่ดูตื่นเต้นอยู่ แล้วก็ยิ้มบาง ๆ “เฉินฮ่าว ลองบอกสิว่ากองกำลังติดอาวุธหลัก ๆ ของเมืองต้าเซี่ยมีอะไรบ้าง?”
เฉินฮ่าวตื่นเต้นจนแทบกระโดด รีบลุกขึ้นยืน “อย่างแรกเลยคือกองทัพมังกร กองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดของเมืองต้าเซี่ย!”
“อย่างที่สองคือกองทัพเมืองต้าเซี่ย มีหน้าที่รักษาความสงบเรียบร้อยและปกป้องเมืองต้าเซี่ย”
“อย่างที่สามคือจีฟงถัง มีหน้าที่ไล่ล่าสาวกของลัทธิหมื่นเผ่า และรักษาความสงบเรียบร้อยของสังคม”
“อย่างที่สี่คือกองทัพทหารรักษาการณ์เมืองต่าง ๆ มีหน้าที่รักษาความปลอดภัยในแต่ละเมือง”
“องค์กรติดอาวุธทั้งสี่นี้ ในยามที่เกิดความวุ่นวายที่แนวหน้า ยกเว้นจีฟงถัง อีกสามกองกำลังจะเข้าร่วมในสนามรบแห่งสวรรค์เพื่อช่วยเหลือแนวหน้า จึงถือได้ว่าเป็นกำลังสำรองของแนวหน้า”
ครูสาวอมยิ้ม “พูดถูกต้องแล้ว แต่ยังไม่ครอบคลุม มังกรไม่ได้เป็นกำลังสำรอง ที่มังกรไม่ได้เข้าร่วมในสนามรบ ไม่ใช่เพราะความสามารถไม่เพียงพอ แต่เพราะแนวหน้ายังไม่ต้องการให้มังกรไปช่วยเหลือนั่นเอง”
“จริง ๆ แล้วนอกจากสี่กองกำลังที่เธอพูดถึง ยังมีอีกสองกองกำลัง”
เฉินฮ่าวแสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็น ครูสาวจึงยิ้ม “อย่างที่ห้าคือกองทัพแนวหน้า จริง ๆ แล้วที่เมืองต้าเซี่ยก็มีการประจำการอยู่บ้าง แต่ก็ยากที่จะได้พบเจอนั่นแหละ และก็มีหน้าที่รับสมัครทหารใหม่ด้วย”
“กลุ่มที่หกคือกลุ่มทหารผ่านศึก นักเรียนคงคุ้นเคยกันดี หลายคนเป็นทหารผ่านศึกจากแนวหน้าหรือหน่วยงานต่าง ๆ นี่คือกำลังรบที่แข็งแกร่งอีกกลุ่มหนึ่งทีเดียว” อาจารย์สาวกล่าวจบลงด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะลังเลเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่แฝงเร้นไปด้วยความลึกลับ “ที่จริงแล้ว ยังมีกำลังที่เจ็ดอีกด้วย!”
คำพูดของอาจารย์สาวทำให้ความสงสัยฉายชัดบนใบหน้าของทุกคน ยังมีอีกเหรอ?
“แน่นอนค่ะ กลุ่มที่เจ็ดคือหน่วยรักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ !” อาจารย์สาวอธิบาย “อย่าประมาทหน่วยรักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ เช่น มหาวิทยาลัยหนานหยวน แม้จะเป็นเพียงมหาวิทยาลัยระดับกลาง แต่ทุกคนคงรู้จักฝ่ายรักษาความปลอดภัยของที่นั่นดี หัวหน้าหวังก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับแถวหน้าเลยทีเดียว”
“และนี่เป็นเพียงหนานหยวนเท่านั้น ในเมืองต้าเซี่ย กำลังรบของหน่วยรักษาความปลอดภัยมหาวิทยาลัยต่าง ๆ แข็งแกร่งมาก ผู้เชี่ยวชาญระดับหมื่นศิลาและแม้กระทั่งระดับทะยานฟ้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลก รวมทั้งอาจารย์และนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยสงครามด้วย กำลังของมหาวิทยาลัยนั้นแข็งแกร่งมาก อาจเหนือกว่ากองทัพเมืองเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ยังสู้กองทหารมังกรไม่ได้” อาจารย์สาวอธิบายเพิ่มเติม ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ นี่คือจุดที่พวกเขาละเลยไป
“ดังนั้น วันนี้ที่ครูจะบอกนักเรียนก็คือ ถึงแม้สอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอนาคต ยังมีหนทางมากมายที่จะสัมผัสพลังเหนือธรรมชาติ แต่……” น้ำเสียงของอาจารย์สาวเปลี่ยนไป เป็นน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่น
“อันตรายและโอกาสย่อมอยู่คู่กันเสมอ!”
“เรียนไม่เก่ง ฝึกฝนไม่เก่ง หากอยากประสบความสำเร็จ ก็ต้องแลกด้วยอะไรที่มากกว่า เช่น…ชีวิต!” อาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “นักเรียนที่อยากก้าวเข้าสู่เส้นทางเหนือธรรมชาติ นักเรียนที่สอบเข้าวิทยาลัยสงครามไม่ได้ สามารถพิจารณาเข้ารับราชการทหารได้ แนวหน้านั้นอันตรายที่สุด แต่โอกาสก็มากที่สุดเช่นกัน ถัดมาคือกองทัพเมือง ทุกคนคงเข้ากองทหารมังกรไม่ได้ แต่กองทัพเมืองจะมีการรับสมัครทหารทุกปี โดยทั่วไปแล้วจะปลอดภัยกว่าแนวหน้ามาก”
นอกจากกองทัพมณฑลแล้ว จีฟงถังยังเปิดมหาวิทยาลัยจีฟงถังอีกแห่ง แต่ชื่อเสียงไม่โด่งดังนัก ดูจะเรียบง่าย หยาบ ๆ เสียด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะเพิ่งผ่านสงครามมาหมาด ๆ จึงเร่งให้จบหลักสูตรแล้วส่งไปปฏิบัติงานตามเมืองต่าง ๆ นับเป็นการฝึกฝนภาคสนามล่วงหน้า
อาจารย์สาวบรรยายต่อเนื่อง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องการเข้ารับราชการทหาร
กระทั่งอาจารย์สาวเปลี่ยนเรื่อง “ที่จริงแล้ว หากสอบไม่ติดมหาวิทยาลัยสงคราม และกังวลว่าการแข่งขันของกองทัพมณฑลจะสูงเกินไป ก็ลองสมัครเข้ากองกำลังรักษาเมืองดู การคัดเลือกค่อนข้างง่าย และหน่วยฝึกอบรมก็ครบครันกว่า”
“ถึงแม้เมืองหนานหยวนจะไม่ใหญ่โตนัก แต่กองกำลังรักษาเมืองก็ไม่ธรรมดา ตอนนี้ทุกคนต่างแห่ไปสมัครที่แด่เซี่ยฟูกันหมด แต่แด่เซี่ยฟูอยู่ไกลจากหนานหยวนกว่าพันลี้ ไกลจากบ้านเหลือเกิน ทำไมไม่ลองสมัครที่กองกำลังรักษาเมืองใกล้ ๆ บ้านดูล่ะคะทุกคน?”
“ตอนนี้ จางเฉียน หัวหน้ากองกำลังรักษาเมือง ก็เป็นยอดฝีมือระดับหมื่นศิลาขั้นเก้า ท่านให้ความสำคัญกับกำลังสำรองอย่างมาก มักให้คำแนะนำทหารใหม่ด้วยตนเอง ถ้าพบคนเก่งก็จะส่งเสริมเป็นพิเศษ ผู้ว่าการเมืองก็ให้ความสำคัญกับกองกำลังรักษาเมืองมากเลย……”
เสียงอื้ออึง ส่วนใหญ่ต่างเข้าใจว่า นี่คือการชักชวน แต่พวกเขาก็เฉย ๆ ชินเสียแล้ว
ใกล้จะจบการศึกษาแล้ว ทุกหน่วยงานต่างต้องการกำลังเสริม ถึงแม้เมืองหนานหยวนจะเล็ก แต่ผู้ว่าการเมืองก็ปรารถนาจะยกระดับกองกำลังรักษาเมืองให้เป็นกองกำลังชั้นยอด
ใกล้ชิดย่อมได้เปรียบ ทุกปีเมืองหนานหยวนก็มีผู้สมัครเข้ากองกำลังรักษาเมืองไม่น้อย
นักเรียนจากโรงเรียนมัธยมปลายหนานหยวน ถึงแม้สอบไม่ติดมหาวิทยาลัยสงคราม แต่บางคนที่พลังระดับเปิดประตูขั้นสาม ก็มีความสามารถ หากฝึกฝนอีกหน่อยก็อาจถึงระดับหมื่นศิลาได้
“ทุกคนลองพิจารณาดูให้ดีนะคะ อย่าใจร้อนตัดสินใจ……” อาจารย์สาวไม่สนใจเสียงซุบซิบ พูดไปสักพัก ก็ปล่อยให้พูดคุยกันเอง แล้วเดินไปทางซูอวี่และพวก แต่ไม่ได้ไปหาซูอวี่แต่กลับไปหาเฉินฮ่าว
“เฉินฮ่าว เธออยู่ในระดับเปิดประตูขั้นสาม ถึงแม้จะมีลุ้นสอบเข้ามหาวิทยาลัยสงคราม แต่โอกาสน้อยนิดมาก ถ้าสอบไม่ติด ลองพิจารณาตำรวจรักษาเมืองดู คุณพ่อก็ทำงานอยู่ที่นั่นไม่ใช่หรอ ตำรวจรักษาเมืองทหารใหม่ได้กลับบ้านสามวันต่อเดือน ถือเป็นโอกาสที่ดีทีเดียวเลยนะ……”
เฉินฮ่าวทำหน้าเศร้าลง “ทำไมต้องพูดอย่างนั้นด้วยล่ะครับ ผมสอบผ่านได้อยู่แล้ว”
“ผมไม่อยากไปตำรวจรักษาเมือง!”
“ทำไมไม่ชวนซูอวี่ไปล่ะ?”
“ดูถูกคนอื่นหรือไงครับ!”
“ครูดูถูกคนอื่นเหรอครับ? ดูถูกตำรวจรักษาเมืองเหรอ?”
“เปล่านิ…ก็แค่อยากให้ลองดูเท่านั้นเอง สอบไม่ติดค่อยว่ากันนะ”
เฉินฮ่าวรู้สึกท้อแท้สุด ๆ ถ้าสอบไม่ติดค่อยว่ากันอีกทีมันจะได้ยังไงเล่า
อาจารย์สาวก็ไม่สนใจอะไรนัก รีบหันไปมองซูอวี่แล้วหัวเราะเบา ๆ “ซูอวี่ เธอเป็นยอดฝีมือของโรงเรียนนี้ อาจารย์หลิวได้ทาบทามไว้แล้วด้วย ไม่ควรจะมาชวนเธอหรอกนะ แต่…คือครูหมายถึง ถ้าเกิดเธอไม่อยากไปจริง ๆ ก็อาจจะลองพิจารณาดูก็ได้”
“ท่านเจ้าเมืองให้ความสำคัญกับตำรวจรักษาเมืองมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอเองก็เป็นยอดฝีมือ ถ้าไปอยู่ตำรวจรักษาเมือง เขาจะไม่ให้เธอไปทำภารกิจเล็ก ๆ น้อย ๆ หรอก ที่ทำเนียบเจ้าเมืองมีแผนกเอกสารสำคัญ เธอสามารถไปฝึกงานที่นั่นได้ นี่เป็นโอกาสที่ดีมากเลยนะ”
ซูอวี่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด “โอกาสที่ตำรวจรักษาเมืองจะได้ไปยังสนามรบต่าง ๆ นั้นน้อยใช่มั้ยครับ?”
“น้อยมาก” ครูคิดว่าเขาคงกังวล จึงรีบตอบกลับไป
ซูอวี่พยักหน้าแล้วหัวเราะเบา ๆ “ครับ ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณครับ ผมจะพิจารณาดู”
พิจารณาหมายถึงปฏิเสธ ตลกดีนะ ฉันไม่ไปหรอก
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก็คงบอกยาก
ถ้าพ่ออยู่บ้าน และเมืองหนานหยวนเสนอเงื่อนไขที่ดีจริง ๆ เขาก็อาจจะอยู่ที่หนานหยวนก็ได้
เขาเองก็รู้จักแผนกเอกสารสำคัญ เป็นหน่วยงานสำคัญมากของหนานหยวน ปลอดภัยและสวัสดิการก็ดี
แต่ตอนนี้พ่อหนีไปแล้ว ตัวเองจะอยู่หนานหยวนทำไม
ยิ่งไปกว่านั้น อยู่หนานหยวนจะหาเลือดบริสุทธิ์ที่ต้องการได้เหรอ?
ซูอวี่ครุ่นคิดถึงเรื่องเลือดนกปีกเหล็กพลันนึกถึงข้อสงสัยบางอย่างขึ้นมา จึงเอ่ยถามอาจารย์สาวทันทีว่า “อาจารย์ครับ คิดว่าเลือดนกปีกเหล็กของมหาวิทยาลัยสงครามกับมหาวิทยาลัยอารยธรรม ที่ไหนจะมีมากกว่ากันครับ?”
อาจารย์สาวเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะตอบอย่างฉับไวว่า “แน่นอนว่ามหาวิทยาลัยอารยธรรม...”
“แต่ครูหมายถึงชนิดของเลือดนะ มหาวิทยาลัยอารยธรรมในฐานะสถาบันวิจัย น่าจะมีเลือดหลากหลายชนิดมากกว่าวิทยาลัยสงครามไม่ใช่เหรอ?”
“อันนี้...น่าจะเป็นแบบนั้นนะ ถ้าคิดไม่ผิด?” อาจารย์สาวตอบพลางทำท่าลังเล ดูเหมือนแม้แต่ตัวเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่ก็ยังอธิบายต่อว่า “ถ้าพูดถึงความหลากหลายของชนิด น่าจะเป็นมหาวิทยาลัยอารยธรรมที่มีมากกว่าค่ะ อย่างน้อยก็ต้องมีตัวอย่างมากกว่ามหาวิทยาลัยสงคราม เลือดบางชนิดที่ได้มาจากสนามรบต่าง ๆ ซึ่งใช้การไม่ได้ ก็จะถูกส่งไปเก็บรักษาไว้ที่มหาวิทยาลัยอารยธรรมเป็นตัวอย่าง ส่วนมหาวิทยาลัยสงครามจะมีปริมาณมากกว่า อย่างเช่นเลือดบางชนิดที่ใช้ในการฝึกฝน จำนวนก็มากมายมหาศาลจนนับไม่ถ้วนเลยล่ะ”
ซูอวี่พยักหน้าเบา ๆ เรื่องนี้เขาเคยคิดมาก่อนแต่ยังไม่แน่ใจ คำอธิบายของอาจารย์ทำให้เขามั่นใจมากขึ้น
ปริมาณสำคัญ แต่ความหลากหลายของชนิดสำคัญกว่า
ถ้าชนิดไม่หลากหลาย ฉันจะศึกษาต่อได้อย่างไร
ภาษาที่ไม่รู้จัก เปิดตำราไปก็อ่านไม่ออก จะไปถามคนอื่นว่าหมายความว่าอะไรได้ยังไงล่ะ?
“ดูเหมือนว่า...ฉันคงต้องสมัครวิทยาลัยอารยธรรมจริง ๆ ด้วย!”
ขณะซูอวี่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากนอกห้องว่า “ซูอวี่! ไปที่ฝ่ายบริหารหน่อย อาจารย์หลิวเรียกเธอน่ะ!”
“ครับ!”
ซูอวี่ตอบรับ แล้วโค้งคำนับลาอาจารย์ก่อนรีบวิ่งไปยังฝ่ายบริหารอย่างรวดเร็ว
……
เมื่อมาถึงฝ่ายบริหาร ก็พบว่าไม่ใช่เพียงแค่ซูอวี่คนเดียว
ซูอวี่เห็นผู้คนมากมายที่คุ้นหน้า บางคนสนิทสนม บางคนก็แค่รู้จักชื่อ
มีอัจฉริยะขั้นรอบด้านสี่คน และอัจฉริยะผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาของเผ่าหลายภาษา
และหลิวเฟิงก็อยู่ที่นั่นด้วย
บรรยากาศภายในห้องนั้นไม่ใช่เพียงแค่อาจารย์หลิวผู้ทรงคุณวุฒิท่านเดียวที่อยู่ แต่ยังมีท่านผู้อำนวยการและคณาจารย์ผู้เชี่ยวชาญอีกหลายท่านร่วมประชุมอยู่ด้วย ล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลสำคัญระดับแนวหน้าของโรงเรียนมัธยมปลายหนานหยวน บ่งบอกถึงความสำคัญของการประชุมครั้งนี้เป็นอย่างมาก
ซูอวี่มาถึงพร้อมกับเหล่านักเรียนอีกหลายคนที่ทยอยกันมาสมทบ
เวลาล่วงเลยไปราวเจ็ดแปดนาที เมื่อผู้ร่วมประชุมดูเหมือนจะครบถ้วนแล้ว ผู้อำนวยการจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบปนรอยยิ้มบาง ๆ “พวกเธอทั้ง 25 คน คือความหวังของโรงเรียนมัธยมปลายหนานหยวนในปีนี้ ไม่ว่าจะเป็นมหาวิทยาลัยอารยธรรมหรือมหาวิทยาลัยสงคราม ส่วนมหาวิทยาลัยวิจัยวิทยาศาสตร์นั้น รับนักศึกษาจากที่นี่น้อยมากทุกปี”
ผู้อำนวยการผู้เป็นนักรบผู้ทรงเกียรติ และอาจารย์หลิว นักปราชญ์ผู้รอบรู้ แต่กลับมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น อาจารย์หลิวแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเร่งเร้า “อย่าพูดให้มากความเลย เข้าเรื่องเถอะ ไม่มีเวลามาให้เสียแล้ว!”
ใบหน้าของผู้อำนวยการเปลี่ยนสีทันที ท่านคงรู้สึกไม่พอใจที่อาจารย์หลิวพูดจาไม่สุภาพต่อหน้าเหล่านักเรียน ความคิด ‘อยากจะหักขาไอ้แก่คนนี้จริง ๆ ’ ผุดขึ้นในใจทันที
อาจารย์ท่านอื่น ๆ หัวเราะคิกคัก ผู้อำนวยการเบิกตาโพลง บรรยากาศที่เคยคึกคักกลับเงียบกริบลงทันที
เมื่อเห็นบรรยากาศตึงเครียด ผู้อำนวยการจึงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “ช่วงนี้เมืองต้าเซี่ยไม่ค่อยสงบสุข พวกสมาชิกเผ่าหมื่นก่อความไม่สงบไปทั่ว ถึงแม้จะยังไม่ใช่ภัยคุกคามร้ายแรง แต่หนานหยวนก็เป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ ที่นี่ไม่มีกำลังทหารเพียงพอที่จะปกป้องคุ้มครอง”
“ดังนั้นโรงเรียนจึงตัดสินใจ ให้พวกเธอกลุ่มนี้เดินทางไปยังเมืองต้าเซี่ยก่อน เพราะที่นั่นปลอดภัยกว่า”
“เมืองเล็ก ๆ อื่น ๆ เคยเกิดเหตุการณ์อัจฉริยะถูกโจมตีมาแล้ว ลัทธิหมื่นเผ่ากำลังก่อความวุ่นวายอยู่……”
ซูอวี่ยังคงเงียบ แต่มีนักศึกษาคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น “ไปเมืองต้าเซี่ย…แล้วการสอบคัดเลือกล่ะครับ…”
“ไปสอบคัดเลือกที่เมืองต้าเซี่ยก็ได้ และโอกาสที่จะได้เข้าเรียนก็มากกว่าที่หนานหยวนด้วย เมืองต้าเซี่ยมีโควต้ามากกว่า พวกเธอถือเป็นกรณีพิเศษ มหาวิทยาลัยแนะนำให้ไป ไปรอสอบคัดเลือกที่เมืองต้าเซี่ยก็แล้วกัน”
“แล้วต้องใช้เวลานานแค่ไหนคะ?”
หญิงสาวคนหนึ่งแสดงความกังวล “การสอบคัดเลือกยังเหลืออีกสองเดือนกว่า ๆ หมายความว่าเราต้องอยู่ที่เมืองต้าเซี่ยตลอดเลยเหรอ?”
“ก็ไม่เชิง ถ้าพวกสัตว์เดรัจฉานของลัทธิหมื่นเผ่าถูกกำจัดหมดแล้ว ก็สามารถกลับมาได้ทันที”
ใบหน้าของผู้อำนวยการบึ้งตึง “สำคัญที่สุดคือพวกคนเลวเหล่านั้นก่อความไม่สงบไปทั่ว เมืองหนานหยวนของเราเล็กและกำลังพลก็มีจำกัด ไม่สามารถคุ้มครองทุกคนได้อย่างทั่วถึง เราต้องระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง หากพวกมันหมายตาพวกเธอไว้ โอกาสลงมือก็มีมากเลย”
เสียงผู้อำนวยการหนักแน่น “บนถนน ในบ้าน แม้กระทั่งภายในโรงเรียน ก็อาจจะไม่สามารถปกป้องทุกคนได้อย่างแน่นอน”
“แทนที่จะกระจายกำลัง เราควรจะรวมกำลังส่งพวกเธอไปยังที่ปลอดภัยเสียจะดีกว่า หากพวกเธอไป ครอบครัวและมิตรสหายก็จะปลอดภัยมากขึ้น เพราะ…ในสายตาของลัทธิหมื่นเผ่า คนธรรมดานั้นไม่มีค่าพอที่จะเสี่ยงหรอก ทุกคนคงเข้าใจความหมายของฉันดีแล้วใช่ไหม?” คำพูดของผู้อำนวยการจบลง สายตาคมกริบกวาดไปทั่ว ทุกคนพยักหน้ารับรู้ พวกเขาเข้าใจดี
ลัทธิหมื่นเผ่าไม่เคยกระทำการใด ๆ ที่ไร้ประโยชน์ การฆ่าคนธรรมดาไม่ก่อให้เกิดผลประโยชน์ กลับยังเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต แต่ถ้าหากเป็นการฆ่าบรรดาอัจฉริยะ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ภายในลัทธิหมื่นเผ่า อัจฉริยะเผ่ามนุษย์นั้นมีราคาค่าตัวชัดเจน หากสำเร็จผลประโยชน์ที่จะได้รับก็มหาศาล
แน่นอน ชาวเมืองหนานหยวนส่วนใหญ่ไม่ใช่อัจฉริยะ แต่เมืองหนานหยวนมีการป้องกันที่อ่อนแอ อุปกรณ์การทหารก็ไม่เพียงพอ เหตุการณ์ที่อัจฉริยะในเมืองเล็ก ๆ ถูกโจมตีจึงเกิดขึ้นบ่อยครั้ง
เมื่อเห็นว่าทุกคนเข้าใจ ผู้อำนวยการจึงกล่าวต่อ “ฉะนั้นทุกคนจงเตรียมตัวให้พร้อม ใครที่ต้องการไป ให้มาที่โรงเรียนในอีกสามวัน ทหารรักษาเมืองจะส่งคนมาคุ้มกันพวกเธอไปยังเมืองต้าเซี่ย เมื่อไปถึงที่นั่น ค่าใช้จ่ายทั้งหมดทางโรงเรียนจะเป็นผู้รับผิดชอบ ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เลย”
อาจารย์หลิวนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวอย่างเรียบเรื่อย “ถ้าทุกคนไปเมืองต้าเซี่ยได้ก็ดี ช่วงนี้…สถานการณ์ไม่ค่อยสงบ ไม่กี่วันที่ผ่านมา ลัทธิหมื่นเผ่ากลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง ฆ่าอัจฉริยะ ดักปล้นขบวนการค้า แม้แต่ก่อคดีฆาตกรรมนอกเมือง…ถึงแม้ว่าจะยังไม่ถึงเมืองหนานหยวนก็เถอะ”
“แต่…นี่มันไม่ปกติ!” อาจารย์หลิวระซิบเสียงเบา “พวกเธอทุกคนก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ในสถานการณ์เช่นนี้พวกเธอน่าจะมีการไตร่ตรองบ้าง เป้าหมายหลักอาจจะไม่ใช่ตรงนั้น หรืออาจจะเป็นการหลอกล่อ เบี่ยงเบนความสนใจก็เป็นได้”
ผู้คนนับไม่ถ้วนที่ล้มตายลงไปล้วนเป็นเพียงสมาชิกระดับล่างของลัทธิหมื่นเผ่า ส่วนใหญ่เป็นพวกคลั่งไคล้จากลัทธิไฟ พวกเขานั้นไร้เดียงสา ถูกควบคุมจิตใจ ไม่รู้จักคุณค่าของชีวิต เป็นเพียงเครื่องมือของลัทธิหมื่นเผ่าเท่านั้น
แต่ปลาใหญ่ตัวจริงยังคงซ่อนตัวอยู่เบื้องหลัง พวกมันก่อความวุ่นวาย ดึงดูดความสนใจของกองทัพมังกร เพื่อเป็นการยับยั้งกองกำลังสำคัญของเมือง และกองทัพทหารรักษาเมืองต่าง ๆ …
ซูอวี่อดถามด้วยความสงสัย “อาจารย์ครับ แล้วเมืองต้าเซี่ยไม่รู้เรื่องนี้เหรอครับ?”
“รู้สิ!”
อจารย์หลิวหัวเราะเบา ๆ “เมืองต้าเซี่ยมีผู้คนมากความสามารถ จะไม่รู้ได้อย่างไง แต่ถึงรู้ กองทัพมังกรก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ กองทัพเมืองต้องประจำการ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ง่าย ๆ ในบรรดากองกำลังเคลื่อนที่ได้ กองทัพมังกรนับว่าแข็งแกร่งที่สุดแล้ว หากไม่จำเป็น ก็ไม่ควรขยับเขยื้อน”
“ตอนนี้สำนักจีฟงถังก็ปวดหัว ต้องป้องกันหลายจุด เพราะพวกเราไม่รู้ว่าเป้าหมายต่อไปของลัทธิหมื่นเผ่าอยู่ที่ใด”
“พวกมันซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ก่อการร้ายอย่างไม่เกรงกลัว โจมตีได้ตามอำเภอใจ แม้เมืองต้าเซี่ยจะสามารถกำจัดพวกมันได้ทันที แต่หากหาตัวปลาเล็กปลาน้อยพวกนี้ไม่เจอ ก็ไม่สามารถโจมตีได้อย่างรวดเร็วและเด็ดขาด”
อาจารย์หลิวกล่าวต่อ “ฉะนั้น สิ่งที่ต้องทำเร่งด่วนที่สุดตอนนี้ คือการลดจุดเสี่ยงที่จะถูกโจมตี รวมกำลังของพวกเธอไป เพื่อให้เรามีกำลังที่แข็งแกร่งขึ้นไปเพื่อกำจัดพวกมัน”
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ สถานการณ์เป็นแบบนี้เอง
นักเรียนคนหนึ่งโกรธจัด “พวกปีศาจ! รอให้ฉันเรียนจบก่อนเถอะ ฉันจะกำจัดพวกมันให้สิ้นซาก!”
อาจารย์หลายคนยิ้มบาง ๆ ไม่เอ่ยวาจาใด ๆ เรื่องนี้ทุกคนต่างคิดมาแล้ว ปัญหาสำคัญคือพวกนั้นหาตัวได้ยากมาก หลายคนซ่อนตัวได้แนบเนียนยิ่ง
“งั้นทุกคนกลับไปคิด อีกสามวันใครจะไปก็มาที่โรงเรียน กองทัพทหารรักษาเมืองจะคุ้มกันพวกเธอตอนเดินทางเอง”
“ครับ/ค่ะ”
ทุกคนรับคำ ในสถานการณ์เช่นนี้ ดูเหมือนว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
หากพวกเขากลับไปแล้ว นั่นย่อมเป็นการแบ่งเบาภาระได้ไม่น้อย ทุกคนต่างเข้าใจเรื่องนี้ดี
……
คนอื่น ๆ ทยอยออกไปหมดแล้ว แต่ซูอวี่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม การมาครั้งนี้ เขาตั้งใจจะมาพบกับอาจารย์หลิว เพื่อศึกษาภาษาของเผ่าต่าง ๆ เพิ่มเติมอีกสองสามภาษา หนึ่งในนั้นคือภาษาของเผ่าฉืออวี๋ เป็นภาษาที่เคยปรากฏอยู่ในความฝันของเขา แต่ตอนนี้ ความฝันนั้นก็เลือนหายไปแล้ว
ภาษาของเผ่าฉืออวี๋เป็นภาษาเฉพาะกลุ่มที่หาได้ยาก ซูอวี่ไม่เคยได้เรียนรู้มาก่อน เขาไม่แน่ใจว่าอาจารย์หลิวจะรู้จักหรือไม่
ส่วนเรื่องการไปยังเมืองต้าเซี่ยนั้น ซูอวี่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เขาอยู่บ้านคนเดียว ไปไหนก็คงเหมือนกัน
อาจารย์ท่านอื่น ๆ รวมถึงท่านผู้อำนวยการต่างก็เดินทางกลับไปหมดแล้ว เหลือเพียงซูอวี่กับอาจารย์หลิวเท่านั้น
เมื่อได้ยินซูอวี่ถามถึงภาษาของเผ่าฉืออวี๋ อาจารย์หลิวก็หัวเราะเบา ๆ “เผ่าฉืออวี๋นั้นหาได้ยากในสนามรบแห่งสวรรค์ พวกเขาส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในดินแดนตี่ซาน ผู้ใช้ภาษาของพวกเขาน้อยมาก ยิ่งตัวอักษรยิ่งหายากเข้าไปใหญ่ อย่างน้อยเผ่าพันธุ์มนุษย์เราก็ยังไม่ได้ยึดครองดินแดนนั้นมากนัก อาจารย์เองก็ยังไม่เชี่ยวชาญ แต่ที่เมืองต้าเซี่ยย่อมต้องมีผู้เชี่ยวชาญอยู่แน่…”
ซูอวี่ไม่รู้สึกเสียดายแต่อย่างใด เมื่อเห็นว่าอาจารย์ไม่ทราบ เขาก็เตรียมตัวจะกลับ แต่อาจารย์หลิวเห็นท่าทีนั้น จึงคิดเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้น “พ่อของเธอไปยังสนามรบแห่งสวรรค์ เธออยู่บ้านเพียงลำพังงั้นหรอ?”
“ใช่ครับ”
“ระมัดระวังตัวไว้ให้ดีนะ ถึงจะอยู่ที่บ้านก็เถอะ…”
ซูอวี่หันกลับไปมอง สถานการณ์เลวร้ายถึงเพียงนี้เลยเหรอ?
“ตามถนนหนทางต่างก็มีการจัดการรักษาความปลอดภัย โรงเรียนเองก็มีมาตรการดูแล บ้านเรือนอื่น ๆ ก็มีผู้ประจำการอยู่บ้าง พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยมากนัก แต่เธออยู่เพียงลำพัง…มันอันตรายกว่า”
อาจารย์หลิวลังเลเล็กน้อย แล้วก็พูดอย่างรวดเร็ว “จริง ๆ แล้ว…อาจารย์ไม่ค่อยเห็นด้วย…”
“อาจารย์หลิว!”
เสียงดังกังวานมาจากนอกประตู
อาจารย์หลิวสีหน้าไม่เปลี่ยน ยังคงพูดต่อ “ถึงแม้พ่อของเธอจะเป็นทหารผ่านศึกจากกองทัพปราบปีศาจ ถึงแบบนั้นก็ยังไม่น่าไว้วางใจอยู่ดี รู้ใช่ไหม?”
“ทุกอย่างล้วนเป็นไปได้ ซูล่งก็ปลดประจำการมาสิบแปดปีเต็มแล้ว เขาคงสอนลูกให้ดูแลตัวเองได้!” ถ้อยคำหนักแน่นดังก้องกังวาน ราวกับประกาศความจริงอันน่าตกตะลึง
“งั้นพวกคุณจัดคนไปคุ้มครองเขาเถอะ ไม่งั้นผมไม่สบายใจ” น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความกังวล แฝงไว้ด้วยความห่วงใยอย่างสุดซึ้ง
“ตอนนี้ไม่มีกำลังพลว่างที่จะไปคุ้มครองบุคคลใดบุคคลหนึ่งได้หรอกครับ!” คำตอบที่ฟังดูเฉยชา แต่อาจแอบแฝงความยากลำบากของสถานการณ์ไว้เบื้องหลัง
อาจารย์หลิวขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “พวกคุณองครักษ์มังกรปฏิบัติตามคำสั่ง ผมเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตั้งคำถามหรอก แต่...ผมคิดว่าซูอวี่จะต้องเจอปัญหาแน่นอน ผมไม่สบายใจ สองสามวันนี้ขอให้ซูอวี่มาอยู่กับผมเถอะ ถ้าให้เขากลับบ้านแล้วเกิดอะไรขึ้นมาก็เท่ากับไม่รับผิดชอบต่อเขานะ” ใบหน้าอาจารย์หลิวบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ ความเป็นห่วงผสมกับความขัดแย้งภายใน
“……” ความเงียบงันทอดยาว ราวกับความกดดันที่ถาโถมเข้ามา
คนที่อยู่หน้าประตูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนกำลังตัดสินใจ ความลังเลนั้นสะท้อนให้เห็นถึงภาระหน้าที่อันหนักอึ้ง
ส่วนซูอวี่ ก็รู้สึกงง ๆ หมายความว่ายังไงกัน? ความสงสัยผุดขึ้นในใจ ราวกับเมฆฝนที่กำลังก่อตัว
แน่นอน ตอนนี้เขาไม่ได้พูดแทรกแซง เขาเลือกที่จะเงียบ สังเกตการณ์สถานการณ์เบื้องหน้า
คนที่อยู่หน้าประตูเป็นคนขององครักษ์มังกรงั้นเหรอ? ความคิดแวบเข้ามา พร้อมกับความสงสัยที่เพิ่มมากขึ้น
ก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่ได้เห็นคนอื่นอยู่ข้างนอกนี่นา? ความสงสัยยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น
“ได้!” คำตอบสั้น ๆ แต่หนักแน่น ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
สักพัก ก็ได้ยินเสียงจากด้านนอก แล้วก็เงียบไป ความเงียบสงบกลับคืนมา แต่ความตึงเครียดกลับยังคงอยู่
อาจารย์หลิวหันไปมองซูอวี่ที่นั่งเงียบ ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ “พวกคนจากลัทธิหมื่นเผ่าซ่อนตัวได้ลึก เราสงสัยว่าพวกเขาก่อความวุ่นวายในช่วงนี้เพื่อวัตถุประสงค์อื่น ดังนั้น...เราจึงไม่สามารถนั่งรออย่างเฉย ๆ เราต้องเริ่มต้นด้วยการโจมตีเอง!” เสียงหัวเราะเบา ๆ แต่อาจซ่อนความหนักแน่นและแผนการอันแยบยลเอาไว้
“แต่เราไม่แน่ใจว่าสถาบันการศึกษาและทหารรักษาเมืองถูกแทรกซึมหรือไม่ อาจมีคนแฝงตัวอยู่ ดังนั้น...ตอนนี้เราต้องการสิ่งกระตุ้น” กลยุทธ์อันชาญฉลาดเริ่มถูกเปิดเผย
“สิ่งกระตุ้นเหรอครับ?” ซูอวี่ถามด้วยความสงสัย ความไม่เข้าใจผสมกับความอยากรู้
“ใช่ สิ่งกระตุ้น!”
“หนานหยวนเป็นแค่เมืองเล็ก ๆ ไม่มีอะไรสำคัญ ถ้าจะพูดถึงก็คงเป็นสถาบันการศึกษาหนานหยวนแห่งนี้! หรือไม่ก็ศาลากลาง แต่ศาลากลางมีทหารรักษาเมืองอยู่ ปลอดภัยกว่าที่นี่เยอะ”
“เราไม่แน่ใจว่าพวกนั้นมาหนานหยวนหรือเปล่า แต่เพื่อความปลอดภัย เราต้องเปลี่ยนจากรับมือเป็นการโจมตี ดังนั้น จึงตัดสินใจล่อพวกมันออกมา”
“พวกเธอ...ถือเป็นเหยื่อล่อ แต่ก็ไม่ใช่เหยื่อล่อ”
อาจารย์หลิวถอนหายใจเบา ๆ "ถ้าหากในนครหนานหยวนมีสาวกของลัทธิหมื่นเผ่าแอบซ่อนตัวอยู่ และกำลังวางแผนการอะไรอยู่ เมื่อข่าวการส่งพวกเธอออกไปนั้นรั่วไหลออกไป พวกมันก็คงมีทางเลือกไม่กี่ทาง"
"อย่างแรก พวกมันอาจจะลงมือสังหารพวกเธอเสียก่อน"
"อย่างที่สอง พวกมันอาจจะดักทำร้ายระหว่างทาง แต่ทว่ามีกองทหารรักษาเมืองคอยคุ้มกันอยู่ การจะสังหารทหารรักษาเมืองได้ พวกมันจำเป็นต้องระดมกำลังจำนวนมาก และระหว่างทางก็แน่นอนว่าจะมีกองทัพจากเมืองต้าเซี่ยมาสมทบ"
"อย่างที่สาม พวกมันอาจจะรอให้พวกเธอเดินทางออกไปเสียก่อน แล้วค่อยกำจัดทหารรักษาเมืองไปพร้อมกัน เพื่อลดกำลังของนครหนานหยวนก่อนจึงจะลงมือ"
"อย่างสุดท้าย พวกมันอาจจะละทิ้งนครหนานหยวนไปเลย เพราะเมื่อพวกเธอออกจากเมืองแล้ว เราจะสามารถรวมกำลังไปป้องกันได้อย่างเต็มที่ พวกมันจึงยากที่จะมีโอกาส"
ซูอวี่ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าว "ดังนั้น อาจารย์หมายความว่า หากเป้าหมายของพวกมันคือพวกเราจริง ๆ พวกมันอาจจะเลือกที่จะลงมือในตอนนี้ใช่หรือไม่ครับ?"
"ถูกต้อง พวกมันจะออกมาเอง"
"แล้วถ้าหากไม่ใช่พวกเราล่ะ..."
"แบบนั้น พวกเธอก็ออกจากนครหนานหยวนไปเถอะ เมืองต้าเซี่ยปลอดภัยกว่าอย่างแน่นอน รออีกหนึ่งหรือสองเดือน กองทัพมังกรก็จะสามารถกำจัดพวกมันได้แล้ว"
อาจารย์หลิวทำสีหน้าเคร่งขรึม "เพราะแบบนี้ พวกเธอจึงเปรียบเสมือนเหยื่อล่อที่ใช้ดึงงูออกมาจากรู แต่คนที่จะรู้เรื่องนี้มีน้อย เพราะ...เราไม่แน่ใจว่ารอบข้างมีสายตาของพวกมันเฝ้ามองอยู่หรือไม่"
"แล้วพวกเราจะเป็นอันตรายมากหรือเปล่าครับ?"
"คนส่วนใหญ่จะไม่เป็นไรหรอก แต่เธอก็ไม่แน่ เพราะบ้านเธอไม่มีใครอยู่"
อาจารย์หลิวกล่าว "ถึงได้บอกเธอไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้นายเผลอตัวแบบไม่มีการเตรียมตัวใด ๆ แล้วถูกโจมตี สองวันนี้เธออยู่กับฉันที่นี่แหละ ถ้าสามวันผ่านไปแล้วไม่มีเหตุการณ์ใด ๆ เกิดขึ้น ฉันก็จะส่งพวกเธอออกไป"
ซูอวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เมืองหนานหยวนตั้งใจจะส่งพวกเขาออกไปก่อน เพื่อป้องกันไว้ก่อน ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุด แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ก็จะได้ควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้
ส่วนเรื่องอันตราย...การเตรียมตัวไว้ย่อมปลอดภัยกว่าการไม่เตรียมตัว
ถ้าพวกจากลัทธิหมื่นเผ่าหมายตาพวกเราจริงอย่างที่ว่า ตอนนี้ฝ่ายหนานหยวนจัดการสถานการณ์แล้ว ทำให้พวกเราปลอดภัยขึ้นบ้าง
ซูอวี่รับรู้ได้จึงยิ้มพลางเอ่ยถาม “อาจารย์สบายใจได้ครับ ผมเข้าใจแล้ว แต่ลัทธิหมื่นเผ่ามันแทรกซึมเข้ามาได้ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ?”
“ใช่!” อาจารย์หลิวถอนใจยาวก่อนตอบ “ไม่งั้นจะเรียกว่าหนูในท่อระบายน้ำได้อย่างไร พวกมันเชี่ยวชาญการพรางตัว ถ้าหนานหยวนไม่มีอะไรก็ดีไป แต่หากเกิดเรื่องขึ้นมา เราต้องเตรียมตัวให้พร้อมที่สุด”
“สองวันนี้ไปอยู่กับฉันเถอะ อ้างว่าไปเรียนภาษาหมื่นเผ่าใหม่”
“ครับ!” ซูอวี่ไม่ได้ใส่ใจว่าจะไปอยู่ที่ไหนนัก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้จึงถาม “อาจารย์ครับ อาจารย์ไม่ใช่มีพลังอ่านใจแล้วเหรอครับ? ทำไมถึงตรวจสอบไม่ได้ว่ามีสมาชิกของลัทธิหมื่นเผ่าแฝงตัวอยู่หรือไม่?”
อาจารย์หลิวมุมปากเล็กน้อยแต่ไม่ตอบ ท่าทีลึกลับจนยากจะคาดเดา
เด็กคนนี้คิดว่าฉันอ่านใจได้จริงหรือไง? จัดการพวกมือใหม่หัดฝึกพลังแบบเธอน่ะง่ายมาก แต่ถ้าเป็นพวกผู้ใหญ่แล้ว ใคร ๆ ก็คิดมาก ใครจะไปแสดงออกถึงรายละเอียดขนาดนั้น โดยเฉพาะสมาชิกของลัทธิหมื่นเผ่า พวกมันซ่อนตัวแนบแน่น พวกที่ไม่กลัวตายก็ตายไปหมดแล้ว
