ตอนที่ 6 หนวดดำมือขาด ด็อกคิวขาดครึ่ง

"แบล็คโฮล!"

หนวดดำวางมือขวาลงบนพื้น หมอกดำจำนวนมากพุ่งออกมาและกระจายไปทุกทิศทุกทางอย่างรวดเร็วโดยมีหนวดดำเป็นศูนย์กลาง เกาะนี้กำลังกลายเป็นทะเลแห่งความมืด เต็มไปด้วยออร่าอันชั่วร้ายและน่าสะพรึงกลัว

สำหรับหลิงไป๋ แบล็คโฮลก็เปรียบเสมือนหลุมดำที่กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง แต่จะกลืนกินได้มากน้อยแค่ไหนนั้นขึ้นอยู่กับว่าตัวหนวดดำเองว่ามีพละกำลังหรือความแข็งแกร่งมากพอรึเปล่า

ซึ่งก็ต้องยกความดีความชอบให้กับความแข็งแกร่งในแง่ของร่างกายของหนวดดำที่ทำให้เขาสามารถพัฒนามาถึงจุดนี้ได้แม้จะพึ่งกินผลปีศาจไปได้เพียงสองเดือนเท่านั้น

พลังของผลไม้ปีศาจส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับร่างกายของผู้ที่ใช้มัน

ร่างกายเป็นสื่อกลางของความสามารถของผลปีศาจ

"กำลังพยายามจะยับยั้งฉันอยู่เหรอ?"

หลิงไป๋หัวเราะ เมื่อเขาเห็นเจตนาของหนวดดำ หมอกดำก็แผ่กระจายมาถึงเท้าของเขา และพลังแห่งความมืดก็พยายามจะกลืนเขาเข้าไปด้วย

มีพลังบางอย่างที่พยายามดึงเขาให้จมลงไป

แต่อย่างไรก็ตาม แบล็คโฮลในตอนนี้ของหนวดดำใช้กับหลิงไป๋ไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่

“ราชสีห์ผ่าภูผา!”

หลิงไป๋กระโดดขึ้นไปในอากาศและฟันดาบติดต่อกันถึงเจ็ดครั้งใส่หมอกแห่งความมืดที่อยู่ตรงหน้าเขา ทำให้เกิดคลื่นดาบรูปพระจันทร์เสี้ยวสีขาวเจ็ดครั้ง นี่คือเวอร์ชันอัปเกรดของคลื่นพิฆาตก่อนหน้านี้ พลังยังคงเท่าเดิม แต่มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเป็น7ครั้งแทน

พื้นดินที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกดำได้ถูกเปิดออก หมอกดำที่มีความหนากว่ายี่สิบเซนติเมตรถูกทำให้หายไป แม้แต่พื้นก็กลายเป็นหลุมลึกหลายหลุม

พื้นดินระเบิดทันที!

ฉากนั้นน่าสะพรึงกลัวมาก มีกรวดจำนวนมากที่กระเด็นขึ้นมาและตกลงมาเหมือนพายุฝน แรงกระแทกมหาศาลชนเข้ากับหนวดดำและทำให้เขากระเด็นไปไกลกว่ายี่สิบเมตร

“ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้น่ากลัวขนาดนี้”

หนวดดำรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหลิงไป๋จะแข็งแกร่งขนาดนี้

หลังจากถูกผลกระทบของคลื่นดาบกระแทกจนกระเด็นไปไกลกว่ายี่สิบเมตร หนวดดำก็เริ่มหยุดไถล ก่อนจะนอนร้องโหวกเหวกและดิ้นไปมากับพื้น เนื่องเขาได้รับความเจ็บปวดเป็นสองเท่า

“โอ๊ย เจ็บๆๆๆๆ! เจ็บมากจริงๆ!”

"ความเจ็บปวดนี้นี่มันอะไรกัน!"

หนวดดำคร่ำครวญ ความเจ็บปวดสองเท่าทำให้เขาเริ่มสงสัยในชีวิตของตัวเอง แต่ถึงยังไงเขาก็รู้สึกโชคดีด้วย เพราะถ้าเกิดว่าการฟันนั้นโดนเข้าที่เขาโดยตรง เขาน่าจะตายอย่างแน่นอน

ในตอนแรก เขาคิดว่าเขาจะสามารถหยุดอีกฝ่ายได้ด้วยแบล็คโฮล ใครจะคิดว่านอกจากหยุดไม่ได้แล้ว จะเป็นตัวเขาเองอีกต่างหากที่เจ็บตัว!

แต่ก่อนที่หนวดดำจะทันได้ตั้งตัว หลิงไป๋ก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง

หลิงไป๋โดดขึ้นฟ้าก่อนจะพุ่งลงมาพร้อมกับโจมตีด้วยดาบ!

ความเร็วจัดว่ามองตามแทบไม่ทัน

หนวดดำแทบจะไม่ทันได้ตอบสนองและป้องกันตัวเองไม่ทัน

จินตนาการได้เลยว่ามันรวดเร็วและรุนแรงขนาดไหน!

“อ๊ากกกก!”

หนวดดำกรีดร้องอีกครั้ง คราวนี้มันหนักกว่าเดิมอีก!

เกือบทั้งเกาะได้ยินเสียงกรีดร้องของเขา

“เห้อ ช่างเป็นโศกนาฏกรรม นี่สินะโชคชะตา!”

แวนออก้าส่ายหัว ตอนนี้หนวดดำโดนตัดมือออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!

เลือดสาดกระจายไปทั่ว!

ยิ่งไปกว่านั้น ความเจ็บปวดสองเท่าทำให้หนวดดำกลิ้งไปบนพื้นในลักษณะที่น่าเวทนาและน่าเศร้ามากกว่าครั้งก่อนเสียอีก

หน้าเขาซีดลง!

"แกมันไอ้เวร!"

หนวดดำคำรามอย่างโกรธจัด เขาต้องการแม้กระทั่งฆ่าหลิงไป๋

แต่ตอนนี้เขาจะทำอะไรได้?

หนวดดำผู้ยังไม่มีผลสั่นสะเทือนไม่สามารถรับมือกับหลิงไป๋ผู้มีพลังระดับนักดาบผู้ยิ่งใหญ่ได้

ผลไม้แห่งความมืดของเขาไม่อาจยับยั้งหลิงไป๋ได้ ทักษะทางกายภาพอันทรงพลังของเขาไม่สามารถรับมือกับทักษะดาบอันทรงพลังของหลิงไป๋ได้

ในศึกครั้งนี้ หลิงไป๋สามารถจัดการเขาได้อย่างอยู่หมัด!

หนวดดำในปัจจุบันยังคงไม่พร้อมจะสู้กับผู้แข็งแกร่งตัวจริง แม้จากการ์ตูนต้นฉบับจะแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนเก็บซ่อนความแข็งแกร่งของตนมาโดยตลอด เขายังคงอยู่ในช่วงที่พัฒนาตัวเองอยู่ แม้ว่าเขาจะทรงพลัง แต่เขาก็ยังไปไม่ถึงจุดสูงสุด

"แกนี่น่าสมเพชสุดๆไปเลยว่ะทีช"

หลิงไป๋มองลงไปที่หนวดดำ

ชิกุเระค่อยๆเคลื่อนไปที่คอของหนวดดำ

การกระทำของหลิงไป๋ทำให้หนวดดำหยุดกลิ้งไปมาบนพื้นแม้จะยังเจ็บปวดมากก็ตาม

เขาเป็นคนขี้ขลาดที่กลัวความตาย

และในขณะนี้ เขาได้กลิ่นแห่งความตาย

ถ้าเขาขยับอีกนิดคอของเขาคงจะถูกผ่าออกแน่นอน

เมื่อเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น ความตายคงเป็นหนทางเดียวที่เหลืออยู่สำหรับเขา!

ในสายตาของหลิงไป๋ที่กำลังจ้องมองหนวดดำนั้นเป็นแววตาที่เฉยเมยอย่างถึงที่สุด ไม่มีความสงสารหรือเห็นใจในดวงตาของเขาเลยแม้แต่น้อย

ส่วนหนวดดำยังคงคิดว่าหากวันนี้เขารอดไปได้ ในอนาคตเขาจะสามารถเอาคืนหลิงไป๋ได้แน่ แต่ตอนนี้เขาต้องพยายามทำทุกวิถีทางให้รอดจากที่นี่เสียก่อน

ดูเหมือนวันนี้เขาจะประมาทเกินไปหน่อย

"แกก็มีวันนี้สินะหนวดดำ? หึๆๆๆ… "

เอซหมัดอัคคีซึ่งกำลังนอนอยู่บนพื้นไม่ไกล มองไปที่อาการทุกข์ระทมของหนวดดำแล้วหัวเราะออกมา

เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

แน่นอนว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยินเสียงหัวเราะของเขา

ตอนนี้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงให้ใครได้ยิน

มือและเท้าของเขาถูกพันธนาการด้วยหินไคโร

มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะหลบหนี

เขาทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับนักดาบหนุ่ม ซึ่งดูเหมือนว่าจะมาช่วยเขา

ขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่ง ด็อกคิวที่สภาพเหมือนจะตายตลอดเวลาได้เคลื่อนไหว เขามักดูเหมือนกำลังจะสิ้นลมหายใจและอาจตายได้ทุกเมื่อ อย่างไรก็ตามในขณะนี้ เขาเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง ร่างกายของเขาเปลี่ยนเป็นภาพหลอน เขารวดเร็วมาก

"ด็อกคิว?"

แวนออก้าตกตะลึง ดูเหมือนว่าอดีตคู่หูของเขาจะพยายามช่วยเหลือหนวดดำ

เขาพยายามซุ่มโจมตีหลิงไป๋ใช่ไหม?

อย่างไรก็ตาม หลิงไป๋ผู้มีสมาธิจดจ่อสูง สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของด็อกคิวได้อย่างเป็นธรรมชาติ เขามักจะให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวรอบข้างอยู่เสมอ!

ฟึบ!

ด็อกคิวมาถึงแล้ว แต่หลิงไป๋เร็วกว่า เขาขยับดาบฟันไปด้านหลังทันทีแบบไม่รีรอ

พัฟฟ

นั่นคือเสียงด็อกคิวที่ถูกผ่าเป็นสองส่วน ส่วนบนกับล่าง แล้วร่วงลงมากับพื้น!

“อย่าได้ดูถูกฉันเชียวนะ หึหึหึ”

หลิงไป๋หัวเราะ เขาเหลือบมองร่างของด็อกคิวที่แม้จะยังไม่ตาย แต่ก็ดูทรมาณ จากนั้นเมื่อเขามองกลับไปที่ร่างของหนวดดำ เขาก็เห็นว่าหนวดดำหายไปจากจุดเดิมแล้ว เหลือเพียงมือซ้ายที่ถูกตัดของเขาเท่านั้นที่ยังอยู่ที่เดิม

“หนีไปได้งั้นเหรอ?”

หลิงไป๋ยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะยกดาบขึ้นมาฟันมือของหนวดดำไปสองสามที จากนั้นมือของหนวดดำก็ถูกตัดเป็นชิ้นๆ!