ตอนที่ 167 จดหมายถึงลุงเจียงเย่

ใครเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดนี้? ดูเหมือนว่า.. ใกล้จะรู้คำตอบแล้ว

ผู้หญิงที่ฆ่าคนด้วยปากคือป้าของแม่โจวหลิงและหงกู่

จากเรื่องของหงกู่ไปจนถึงเรื่องของเสี่ยวชิง ดูเหมือนว่าจะขาด..  คนคนหนึ่ง

คนคนนั้นก็คือป้าที่ทำงานที่ศูนย์สุขภาพ

โกหกเจียงเย่ไม่ได้ เจียงเย่มั่นใจว่าทุกอย่างที่หงกู่พูดเป็นเรื่องจริง

ในเมื่อเธอพูดถูก แต่ทุกอย่างกลับชี้ไปที่หงกู่ ก็ลอง..คิดในมุมกลับกัน

คนเรามีหัวใจ แต่ผี..มีแผนการของตัวเอง

"ต้องเป็นเธอ มีแต่เธอที่เกลียดฉันขนาดนี้ ก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ ฉันมีโอกาสฆ่าเธอหลายครั้ง แต่ฉันเลือกวิธีที่ทำให้เธออับอายขายหน้าถึงจะฆ่าเธอ แบบนี้ถึงจะระบายความแค้นในใจ!”

"ฉันมีลุงคนหนึ่ง เป็นคนซื่อสัตย์ ทั้งชีวิตทำนาอย่างขยันขันแข็ง สามารถเลี้ยงลูกหลายคน เก่งมากแต่สำหรับป้าที่เป็นหมอ ลุงเป็นคนอ่อนแอ ไร้ค่า"

"เธอก็เลยเริ่มนอกใจ นอกใจอย่างไม่ปิดบัง ลุงอาจจะรู้ แต่ก็ไม่เคยจับได้ พอฉันเห็นเธอกับผู้ชายคนนั้น ฉันก็รู้ว่าจะทำยังไงถึงจะทำให้เธออับอายขายหน้า ถึงแม้ว่าจะตายไปแล้ว ฉันก็สิงผู้ชายคนนั้น แล้วก็สับเธอเป็นชิ้นๆ"

"วันรุ่งขึ้น ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะบอกว่าโดนผีสิง แต่ใครจะเชื่อ? ยังไงเขาก็ไม่ใช่คนดี ก็เลยโดนประหาร ส่วนป้า ฮ่าๆๆ เธอไม่ใช่คนดี ฉันเป็นหลานสาวของเธอ แต่เธอกลับคิดจะทำร้ายฉัน ถ้าเธอไม่ช่วยก็ปฏิเสธได้ ทำไมต้องพูดจาทำร้ายจิตใจฉัน?  พ่อแม่พาฉันไปหาเธอที่ศูนย์สุขภาพ เธอยังบอกกับเพื่อนร่วมงานว่า "นี่คือหลานสาวของฉัน เรียนม.ปลาย ไม่ได้ทำอะไร เอาแต่..คบผู้ชาย”

"เธอคิดว่าเธอสมควรตายไหม? คนแบบนี้ ตายไปแล้วยังกล้ามาทำร้ายคนอื่นอีกเหรอ?"

หงกู่พูดจบ เจียงเย่ก็ถาม "แล้วเธอฆ่าเธอที่ไหน?"

"บ้านของผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ถนนลั่วโข่ว"

"ถนนลั่วโข่ว?"

เหลียงไจ่ที่เงียบมาตลอดเบิกตากว้าง หงกู่พยักหน้า เหลียงไจ่พูด "ผมกับเสี่ยวชิงเช่าบ้านอยู่ที่ถนนลั่วโข่ว!”

"ถนนลั่วโข่วอยู่ที่ไหน?"

"ในชุมชนจินซิ่ว แต่ก่อนเป็นหมู่บ้านลั่วโข่ว หมู่ที่ 2"

"อ้อ ผู้ชายคนนั้นอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านลั่วโข่ว หมู่ที่ 2"

หงกู่พูดจบ ทุกคนก็อึ้งไป

เหลียงไจ่กับเสี่ยวชิงมองหน้ากัน แล้วก็ถามเจียงเย่ "ผู้ดำเนินรายการ พวกเราต้องกลับไปไหม?"

"เรื่องเริ่มต้นที่แม่น้ำหยุนซาน ก็ต้องจบลงที่แม่น้ำหยุนซาน เธอคงไม่อยากให้พวกเราหลายคนไปหาเธอหรอก คุณยาย บอกชื่อกับวันเดือนปีเกิดของเธอมา"

แม่ของโจวหลิงพยักหน้า บอกชื่อและวันเดือนปีเกิดของป้า

เจียงเย่ได้ยินแบบนั้นก็มองไปที่หน้าจอ "รอเดี๋ยว เดี๋ยวเธอก็มา"

พูดจบไม่นาน ก็มีรถพยาบาลขับมา

รถพยาบาลมาถึง.. ม่มีเสียง มีแต่ไฟกระพริบ

รถจอดอยู่ข้างหน้า ทะเบียนรถคือ *A·03046

บนที่นั่งคนขับไม่มีใคร แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ

ผู้หญิงคนนั้นก้มหน้า เห็นได้ชัดว่าตัวสั่น

"ทำไมไม่ลงมา?"

เจียงเย่ตะโกนอย่างเย็นชา ประตูรถก็เปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งเดินโซเซออกมา

ยังไม่ทันถึง เธอก็นอนร้องไห้อยู่ที่พื้น "ไว้ชีวิตฉันด้วย ไว้ชีวิตฉันด้วย..."

"จะไว้ชีวิตเธอยังไง?"

"ฉันไม่สมควรตาย ถึงแม้ว่าฉันจะปากร้าย แต่ฉันก็ไม่สมควรตาย ยิ่งไม่สมควรตายแบบนั้น เป็นเธอ เป็นผู้หญิงคนนั้นที่ฆ่าฉัน ทำให้ฉันเสียชื่อเสียง!”

"เพี๊ยะ!"

ผีพูดจบ เธอก็ตบหน้าตัวเองโดยไม่รู้ตัว

"...."

"ไว้ชีวิตฉันด้วย ฉันไม่มีความผิด!"

เสียงปรบมือดังขึ้น เจียงเย่มองดูเธออย่างเย็นชา  "อยากจะพูดอะไร?"

"ฉัน.ฉัน.. สำนึกผิดแล้ว!”

ผีคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ตัวสั่น

"ผู้ดำเนินรายการ อย่าพูดอะไรทั้งนั้น ให้เทพทำลายเธอเถอะ!"

"เป็นญาติกันแท้ๆ ยังใช้วิธีสกปรกทำร้ายคนอื่น ตายไปแล้วยังอาฆาตแค้น ทำร้ายคนอื่น คนแบบนี้น่ารังเกียจมาก ตายก็ไม่น่าเสียดาย!”

"ผู้ดำเนินรายการ อย่าเก็บเธอไว้เลย ถึงแม้ว่าฉันจะมองไม่เห็นหน้าเธอ แต่แค่คิดถึงสิ่งที่เธอทำ ฉันก็คลื่นไส้แล้ว!”

เจียงเย่ยิ้ม "ทำไมต้องให้เทพมาจัดการ? คนขับรถพยาบาล โจวหลิงกับภรรยา พยาบาล 2 คน หรือคนอื่นๆ ที่ตายเพราะเธอ ส่วนใหญ่ไปเกิดใหม่แล้ว ที่ที่เธอควรไปมากที่สุดก็คือปรโลก ให้เธอเห็นกับตาว่าคนที่ตายเพราะเธอไม่ได้ถูกลงโทษ เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะกลายเป็นเถ้าธุลี?”

เจียงเย่พูดสีหน้าก็เย็นชา  "เรื่องนี้..   ชัดเจนแล้ว หงกู่ พาเธอไปรับโทษ"

"ฉัน ฉันไปปรโลกไม่ได้"

"ผมบอกว่าได้ก็คือได้ พาเธอไปปรโลก เดี๋ยวก็มีคนมารับเธอ พอวิญญาณของเธอกลับไปปรโลก เธอก็แค่สารภาพบาปที่เธอทำ ไม่ว่าจะถูกลงโทษหรือว่าเรื่องจะจบลง เธอต้องยอมรับ เข้าใจไหม?"

หงกู่พยักหน้า อุ้มป้าที่เหมือนกับหมาตาย แล้วก็มองดูพี่สาว

"พี่สาว ไปกับพวกเราเถอะ พวกเรา 2 พี่น้องจะได้ดูแลกัน คุณโจว คุณก็เหมือนกัน"

เจียงเย่สั่งการ หงกู่ก็พาป้าไป แม่ของโจวหลิงพาลูกสาวกับลูกเขยไปปรโลก

บนสะพานแม่น้ำหยุนซานยังคงเงียบสงบ

ตอนที่เหลียงไจ่ดึงเสี่ยวชิงกำลังจะคุกเข่า เจียงเย่ก็ยิ้ม  "ขอบคุณที่ช่วยก็.. ขอบคุณ ไม่ต้องคุกเข่า กลับไปเถอะ ที่นี่มีคู่แต่งงานใหม่ ดูแลกันให้ดีนะครับ!”

ทุกคนที่อยู่บนสะพานหัวเราะ แต่เจียงเย่มองดูห้องถ่ายทอดสด  "เอาล่ะ ทุกคน หวังว่าพวกเราจะได้เจอกันในความฝัน ที่นี่..  เหมือนจะมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น วันนี้..  แค่นี้ก่อนนะครับ"

"ครับ ลาก่อน ผู้ดำเนินรายการ!"

เหลียงไจ่กับคนอื่นๆ โค้งคำนับด้วยความขอบคุณ แต่ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดรีบถาม

"ผู้ดำเนินรายการ เกิดอะไรขึ้น?"

"แปลกจัง มีคนเขียนจดหมายถึงผม จดหมายถึงลุงเจียงเย่"