ตอนที่ 15 คนบ้าสองคน

ซูน่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับเงื่อนไขของหยางอี้ แต่เธอไม่สนเลย

เธอมีไม้เพียง 8 หน่วย ผ้า 5 หน่วย และน้ำจืด 4 ลิตรบนเรือของเธอ การให้ครึ่งหนึ่งแก่หยางอี้ถือว่าเล็กน้อยสำหรับเธอ

เรือของเธอ โหราจารย์ มีเอกลักษณ์และไม่ต้องการไม้หรือผ้าสำหรับการอัปเกรด แต่ต้องการคริสตัล 100 ชิ้นและเหล็ก 50 หน่วย เนื่องจากไม้และผ้ามีประโยชน์เพียงเล็กน้อยสำหรับเธอ เธอจึงแลกเปลี่ยนเป็นอาหารและน้ำแล้ว

แน่นอน เธอจะไม่บอกหยางอี้ว่าจริงๆ แล้วเธอค่อนข้างยากจน อันที่จริง เธออยากรู้ว่าเขาจะมีสีหน้าแบบไหนเมื่อรู้เรื่องนี้

หยางอี้ไม่รู้เรื่องนี้ คิดว่าเขาได้รีดไถเธอได้มากและยังรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาใช้กระดูกหักตัดสาหร่ายที่มัดซูน่า ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

อย่างไรก็ตาม ซูน่าถูกมัดมานานเกินไปและไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ทำให้เธออ่อนแออย่างมาก เธอยืนขึ้นไม่ได้ทันที แต่สิ่งที่เธอทำต่อไปทำให้หยางอี้พูดไม่ออก

“เธอกำลังทำอะไร?” หยางอี้ถามอย่างงุนงง

ซูน่ากำลังใช้มือของเธอรวบรวมเมือกเหนียวๆ บนพื้นเป็นกองเล็กๆ จากนั้นก็อ้าปากแล้วกลืนมันลงไป

เมือกมีกลิ่นเหม็น แต่ซูน่าอธิบายอย่างไม่ใส่ใจ "ฉันหิวน้ำ เมือกที่ไซเรนหลั่งออกมานี้สามารถให้น้ำและเกลือแก่ฉันได้ พร้อมกับสารอาหารบางอย่าง..." ใบหน้าของเธอย่นด้วยความรังเกียจ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ชอบรสชาติ แตเธอก็บังคับตัวเองให้กลืนมันลงไป

“เธอไม่กลัวว่ามันจะเป็นพิษเหรอ?” หยางอี้ถาม

“ไม่! นายกินมันมาสามวันแล้วและก็ไม่เห็นเป็นพิษ!”

“เอ่อ...” หยางอี้ไม่มีอะไรจะพูด คิดแต่ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาอาจจะไม่ปกติ

หลังจากเติมของเหลวแล้ว ซูน่าก็ดูดีขึ้นมาก เธอหยิบมีดเล่มเล็กๆ ออกมาจากในเสื้อผ้า ย่อตัวลงข้างๆ ศพปลาเซลฟิชยักษ์ แล้วตัดเนื้อปลาสดๆ ออกมาสองสามชิ้น เคี้ยวแล้วกลืนลงไป

มีดที่เธอใช้เป็นอุปกรณ์:

【ชื่อ: มีดแม่มด】 【ประเภท: วัตถุโบราณ】 【คุณภาพ: ดี】 【คำอธิบาย: มีดที่แม่มดชื่นชอบ มีฟังก์ชันมากมาย รวมถึงการควักไส้ศัตรู มันสามารถสร้างความเสียหายเล็กน้อยให้กับสิ่งมีชีวิตปีศาจ】

เมื่อซูน่าฟื้นตัวเรื่อยๆ หยางอี้ก็เริ่มสำรวจถ้ำ มันไม่ได้ใหญ่ มีทางเดินเดียวที่นำไปสู่ภายนอก ได้ยินเสียงฝนและลมจากทิศทางนั้น ภายในถ้ำมีสระน้ำที่ดูเหมือนไม่มีก้น ซึ่งน่าจะเชื่อมต่อกับทะเล

หยางอี้ตรวจสอบศพผู้ชายที่นอนอยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะเสียชีวิตมาได้สักพักแล้ว และการค้นหาอย่างรวดเร็วก็ไม่พบสิ่งของมีค่าใดๆ บนตัวเขา

“ไซเรนมักจะกลับมาทางสระน้ำหรือทางเข้าถ้ำ?” หยางอี้ถามซูน่า

“เป็นไปได้ทั้งสองอย่าง” เธอตอบ

“พวกมันทำหน้าที่ร่วมกันหรือเปล่า?”

“ไม่” ซูน่ากล่าว หลังจากสังเกตไซเรนเหล่านี้มาสามวัน “พวกมันมักจะเคลื่อนไหวเป็นสองกลุ่ม ตัวที่ใหญ่กว่าทำหน้าที่คนเดียว ในขณะที่ตัวเล็กกว่าสองตัว ยาวประมาณ 1.4 เมตร มักจะอยู่ด้วยกัน”

“งั้นเหรอ? แล้วตัวที่ใหญ่กว่าหรือตัวที่เล็กกว่ามักจะกลับมาก่อน?”

“มันแตกต่างกันไป แต่เวลาระหว่างการกลับมาของพวกมันไม่นาน ประมาณ 15 นาที”

หยางอี้พยักหน้า เข้าใจสถานการณ์ดี

ถ้าไซเรนทั้งสามตัวทำหน้าที่ร่วมกัน แผนที่ดีที่สุดคือการวิ่ง เพราะการต่อสู้กับทั้งสามตัวแบบเผชิญหน้านั้นเสี่ยงเกินไป แต่ถ้ามีเพียงสองตัว อาจมีโอกาส

“เธอรับมือหนึ่งตัวได้ไหม?” หยางอี้ถาม

“ถ้าเป็นตัวเล็กกว่าตัวหนึ่ง ฉันน่าจะทำได้ ฉันเคยสู้กับพวกมันมาก่อน” เสียงของซูน่าดังมาจากข้างหลังเขา

หลังจากเติมเกลือและน้ำและกินปลาไปบ้าง เธอก็เริ่มฟื้นกำลัง เห็นได้ชัดว่าสภาพร่างกายของเธอค่อนข้างดี บางทีอาจจะดีกว่าหยางอี้ด้วยซ้ำ

“อาวุธหลักของไซเรนคือการร้องเพลง แต่เพลงของพวกมันไม่ส่งผลต่อผู้หญิง นอกจากนี้ ความแข็งแกร่งของร่างกายส่วนบนของพวกมันก็ไม่แข็งแรงมาก ประมาณผู้หญิงทั่วไป น่าจะประมาณระดับความแข็งแกร่ง 4 ใกล้เคียงกับฉัน ในการต่อสู้บนบก นายแค่ต้องหลีกเลี่ยงกรงเล็บและฟันของพวกมัน” ซูน่าอธิบายเพิ่มเติม

เธอมีบาดแผลตื้นๆ ไม่กี่แห่งบนร่างกาย น่าจะมาจากไซเรน “ฉันไม่รู้ว่ามีสามตัว ไม่งั้นฉันคงไม่ถูกจับ! นายมีปืน ดังนั้นมันน่าจะง่ายสำหรับนายที่จะจัดการกับพวกมัน แค่อุดหูนายแล้วรีบยิง!”

ซูน่าไม่รู้ว่าปืนของหยางอี้ยิงด้านได้ ดังนั้นเธอจึงคิดว่ามันคงจะง่าย

หยางอี้ไม่ได้วางแผนที่จะอธิบายจุดอ่อนนี้ เพราะการเปิดเผยมันจะขัดกับธรรมชาติของเขา เขาเริ่มตรวจสอบแผงคุณสมบัติของเขา

ชื่อ: หยางอี้ สถานะ: สุขภาพดี (รูปมนุษย์ขนาดใหญ่ สีเขียวทั้งหมด) ความแข็งแกร่ง: 3 (49/50) จิตวิญญาณ: 7+1 (892/8000) [โบนัสพรสวรรค์] ความว่องไว: 4+1 (69/100) [โบนัสชุดโจรสลัด] ร่างกาย: 4 (4/100) การรับรู้: 5 (32/200) สติ: 50/100 พลังงาน: 92/100 พลังชีวิต: 99/100 (เสีย 1 แต้มหลังจากถูกซูน่ากัด)

เขาคิดหาวิธีเพิ่มคุณสมบัติแต่ละอย่าง

การออกกำลังกายสามารถปรับปรุงความแข็งแกร่ง ร่างกาย และความว่องไว การรักษาจากการบาดเจ็บสามารถเพิ่มร่างกายได้อีก การผันผวนของสติอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากฟื้นตัว สามารถเพิ่มประสบการณ์ทางจิตวิญญาณได้อย่างมาก กิจกรรมต่างๆ เช่น การตกปลา การยิงปืน และการใช้ขอเกี่ยวสามารถเพิ่มการรับรู้ประสบการณ์ได้

วิธีการเติบโตนั้นสมจริงมาก

เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่ซูน่าพูดเกี่ยวกับไซเรนที่ไม่แข็งแกร่งมากบนบกและไม่ได้เคลื่อนไหวไปด้วยกันเสมอไป หยางอี้จึงคิดว่าถ้าเขาสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาเป็น 4 ได้อย่างรวดเร็ว รวมกับพรสวรรค์คลั่ง (+2) ของเขา เขาสามารถเอาชนะพวกมันได้

สิ่งสำคัญที่ต้องระวังคือหางของพวกมัน ซึ่งน่าจะมีพลังที่ทรงพลัง เขาต้องระวังอย่าให้โดนจุดสำคัญ

หลังจากคิดออกแล้ว หยางอี้ก็เริ่มลงมือทันที เขาคิดว่าคงง่ายที่จะได้รับประสบการณ์แต้มสุดท้ายนั้น เขาเหลือบมองไปรอบๆ ค้นหาบางสิ่งที่หนักๆ ในถ้ำเพื่อใช้ในการฝึก

แต่เมื่อมองแวบแรก เขาก็ไม่เห็นอะไรที่เหมาะสม ถ้ำส่วนใหญ่ว่างเปล่า มีเพียงผนังหินและกระดูกเบาๆ กระจัดกระจายอยู่รอบๆ

อย่างไรก็ตาม หยางอี้มีไหวพริบและคิดหาทางเลือกอื่นได้อย่างรวดเร็ว

เช่น เขาสามารถใช้ซูน่าสำหรับการฝึกความแข็งแกร่งโดยการยกเธอขึ้น

หรือซากปลาเซลฟิชยักษ์ ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีน้ำหนักที่เหมาะสม

หรือแม้แต่ศพผู้ชายบนพื้น

เมื่อพิจารณาจากตัวเลือกทั้งหมดแล้ว หยางอี้ตัดสินใจว่าศพผู้ชายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ปลาเซลฟิชไม่มีแรงงัดที่ดี และการยกซูน่าอาจนำไปสู่การกัดเพื่อแก้แค้น แต่ศพจะไม่ต่อต้านหรือกัด!

แม้ว่าแขนของศพจะหายไปเกือบหมด แต่น้ำหนักของมันก็กำลังพอดี และหัวและคอของมันยังคงอยู่ครบ ทำให้จับได้ง่าย

ดังนั้น หยางอี้จึงคว้าคอของศพผู้ชายและเริ่มยกขึ้นเหนือศีรษะ

“นายบ้าไปแล้วเหรอ?” ซูน่าถาม ตกใจกับพฤติกรรมแปลกๆ ของเขา “บอกฉันที สตินายเหลือเท่าไหร่?”

“ไม่ต้องห่วง สติของฉันอยู่ที่ 50!”

“50?” ซูน่าจ้องมองหยางอี้ด้วยความไม่เชื่อ

การลดลงของสติมักจะส่งผลต่อสภาพจิตใจ แม้ว่าจะไม่ต่ำกว่า 50 แต่หยางอี้ดูเหมือนจะไม่กังวลเกี่ยวกับสติของเขาเลย หรือบางที...เขาอาจจะอยู่ในสภาวะที่สติไม่ดีอยู่แล้ว สายตาของซูน่าที่มองหยางอี้เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเธอกำลังสังเกตตัวอย่างที่หายาก

หยางอี้ไม่รู้เรื่องนี้ จึงยกศพต่อไป

น่าเสียดาย ที่ขณะที่เขากำลังยกครั้งที่เก้า เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างเลื้อยมาจากทางเดินนอกถ้ำ ดูเหมือนว่าจะมีสิ่งมีชีวิตเพียงตัวเดียวกำลังเข้ามาใกล้

“มันกลับมาแล้ว! เร็ว เอาสิ่งนี้ยัดหูนาย!” ซูน่ายื่นเนื้อปลาสองชิ้นที่เธอเพิ่งตัดจากปลาทูน่าให้หยางอี้

แต่หยางอี้ส่ายหัว “ไม่ต้อง ฉันมีวิธีของฉันเอง” เขาหันไปเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดทะเลที่กำลังเข้ามา