บทที่ 6 ความโกรธของเฮร่า

เปลวไฟลุกโชนสว่างไสว

ไพธอนกรีดร้องและกลิ้งไปมาบนพื้น ร่างมหึมาอาละวาด ทำให้ทั้งเกราะเดลอสสั่นสะเทือน

แต่ไม่ว่ามันจะกลิ้งอย่างไร เปลวไฟบนร่างก็ยากที่จะดับ กลับยิ่งลุกโชนแรงขึ้น แสงเจิดจ้าแผ่กระจายไปทั่วร่างงูส่วนใหญ่

ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของไพธอน ใบหน้าซีดของอาร์เทมิสกระตุก นางมองร่างสูงที่แผ่รังสี สีทองไม่สิ้นสุดตรงหน้า

อพอลโล่รู้สึกถึงสายตาของนาง จึงพยุงนางอย่างนุ่มนวล ดวงตาลุกโชน: "นี่คือการลงโทษที่มันสมควรได้รับ จากการทำร้ายพี่สาวสุดที่รักของข้า"

อาร์เทมิสจ้องมองความอ่อนโยนบนใบหน้าหล่อเหลาใต้แสงสีทองเจิดจ้า แก้มซีดของนางอดแดงระเรื่อไม่ได้ และคว้าฝ่ามือของอพอลโล่ไว้

เสียงคำรามในระยะไกลดังขึ้น

ร่างงูมหึมาของไพธอนบิดเกลียวบนพื้นอย่างบ้าคลั่งและถูกกลืนกินด้วยเปลวไฟอันงดงาม ในแสงไฟ มันวิงวอน: "บุตรแห่งราชาเทพผู้ยิ่งใหญ่ ไว้ชีวิตข้าด้วย ข้ารู้ถึงความยิ่งใหญ่ของท่านแล้ว ข้าเพียงทำตามคำสั่งของราชินีเทพ ไม่ใช่เจตนาของข้า..ได้โปรด."

ดวงตาของอพอลโล่เย็นชา เขาไม่สนใจคำพูดของมันแม้แต่น้อย ปล่อยแสงไฟให้ลุกโชนมากขึ้น และเปลวไฟสีทองห่อหุ้มงูยักษ์ทั้งตัว

สิบปีที่มาถึงโลกนี้ พี่สาวของเขา อาร์เทมิสคือญาติที่ใกล้ชิดที่สุดของเขา และไม่มีใครสามารถทำร้ายนางได้โดยที่ไม่ต้องรับความโกรธแค้นของเขา!

แสงสีทองระเบิดออก เปลวไฟลุกไหม้ ความร้อนปั่นป่วนระเหยในอากาศราวกับคลื่นน้ำ ทั้งเกาะเรืองแสงแดง

ร่างมหึมาของไพธอนถูกเผาจนแห้ง เกล็ดและเนื้อกลายเป็นเถ้าถ่าน เหลือเพียงกระดูกที่ยังดิ้นไปมา น่าเกลียดน่ากลัว

ในความสิ้นหวัง มันคำราม: "อพอลโล่ ราชินีเทพจะไม่ปล่อยเจ้าไป และเบื้องหน้าเจ้าจะมีแต่ห้วงเหวอันมืดเป็นนิรันดร์!"

พร้อมเสียงคำราม งูยักษ์พยายามใช้กำลังสุดท้าย เร่งพลังเทพ และคำรามไปทางที่อพอลโล่อยู่

"สมควรตาย"

อพอลโล่เยาะหยัน และดาบทองคำแห่งดวงตะวันในมือก็ฟันออกไปทันที

ฮ่า!

แสงดาบเจิดจ้าตกลงบนหัวของไพธอน

ฉับ..! หนังและหัวงูอันน่าเกลียดขาดออกจากกันทันที

อาร์เทมิสมองภาพนี้อย่างเหม่อลอยเล็กน้อย

ไพธอน ราชาแห่งงูทั้งปวง เป็นเทพระดับสูง และไม่ใช่ตัวตนที่อ่อนแอที่สุดแน่นอน

แต่กับมันถูกสังหารได้ง่ายดายเช่นนี้

พลังของน้องชายได้ถึงระดับนี้โดยที่นางไม่ทันสังเกตเลยหรือ?

มองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า อาร์เทมิสรู้สึกทั้งดีใจและเศร้าใจ

"ทำไมข้าถึงไร้ประโยชน์เช่นนี้ ต้องพึ่งพาน้องชายให้ปกป้อง ทั้งที่ข้าอยากปกป้องเขามากกว่า..."

อาร์เทมิสกำฝ่ามือแน่น

"เทพแห่งความโกลาหล นี่คือไพธอนหรือ?" เสียงอุทานของมารดาเลโตดังมาแต่ไกล

เทพีแห่งการเลี้ยงดูมาถึงด้วยความตื่นตระหนก และเห็นร่างงูมหึมาบนพื้นที่ถูกเปลวไฟเผาจนดำ และบุตรชายยืนตรงสง่าหน้ากองไฟ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ทันใดนั้น นางก็สังเกตเห็นใบหน้าซีดของบุตรสาว และเข้ามาหาอาร์เทมิสด้วยความกังวล: "ลูกแม่ เกิดอะไรขึ้น?"

อาร์เทมิสกอดเลโตเบาๆ: "มารดา เฮร่าส่งมันมาสังหารพวกเรา แต่อพอลโล่ได้ฆ่ามันไปแล้ว พวกเราปลอดภัยดี อย่ากังวลไปเลย"

ได้ยินชื่อเฮร่า ร่างของเลโตสั่นสะท้าน

มองซากงูขนาดใหญ่น่าเกลียดตรงหน้า นางกล่าวด้วยความโกรธ: "ทำไมนางถึงปล่อยพวกเจ้าไปไม่ได้? นางควรเล็งที่ข้าในทุกๆเรื่อง พวกเจ้าเป็นเพียงเด็กไร้เดียงสา...ไม่ได้รับรู้อะไรด้วย"

อพอลโล่เดินเข้ามาหานางและกล่าวเบาๆ "มารดา อย่ากังวลเลย พวกเราโตแล้ว นางทำร้ายพวกเราไม่ได้"

เลโตมองบุตรชายที่เพิ่งสูงถึงไหล่นาง แล้วมองซากงูที่ล้มลงสูงเท่าภูเขา และกอดอพอลโล่แน่น

"ลูกแม่ เจ้าคือความภาคภูมิใจของข้า เจ้าสามารถฆ่าไพธอนได้ตั้งแต่อายุแค่สิบปี และเจ้าจะเป็นเทพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอนาคตอย่างแน่นอน แต่ข้าไม่ต้องการให้เจ้าประสบความสำเร็จมากมาย ข้าเพียงต้องการเห็นเจ้าและพี่สาวเจ้ามีความสุข ไม่มีอันตรายใดๆก็พอแล้ว"

ท้ายที่สุด ดวงตาของนางเอ่อด้วยน้ำตา และกอดบุตรทั้งสองแน่น

ทั้งอพอลโล่และอาร์เทมิสอยู่ในอ้อมกอดมารดาอย่างว่าง่าย ด้วยความมุ่งมั่นในดวงตา

"หากต้องการมีชีวิตที่มีความสุขในหมู่เทพเจ้า ต้องมีพลังที่แข็งแกร่งเท่านั้น จึงจะสามารถปกป้องคนที่รักได้...

น้องชาย ข้าก็คิดแบบนั้นเช่นกัน"

"แต่เช่นเดียวกับที่มารดาเพียงต้องการให้พวกเรามีความสุข ข้าก็เพียงต้องการให้เจ้ามีความสุข และข้าจะแบกรับสิ่งที่เหลือ พวกเราคือวิญญาณฝาแฝด และข้าจะปกป้องเจ้าเสมอ ไม่ใช่ถูกเจ้าปกป้อง..."

มองมารดาและน้องชายอย่างลับๆ ใบหน้าอันงดงามของอาร์เทมิสเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

...

บนเขาโอลิมปัส ซุสนอนสบายบนเตียง

จดจ่อกับหญิงงามคุ้นตาข้างกาย เขาอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้..!

กี่ปีแล้ว?

ตั้งแต่เป็นราชินีเทพ น้องสาวคนเล็กไม่เคยมีท่าทีเช่นนี้

ครั้งหนึ่งเขาเคยหลงใหลนาง

เมทิส เทพีแห่งปัญญาผู้ฉลาดและทะนง ธีมิส เทพีแห่งความยุติธรรมผู้เที่ยงธรรมและภูมิปัญญา ดีมีเทอร์ พี่สาวคนที่สองผู้อวบอิ่มและเอาใจใส่ เทพีแห่งการเกษตร และมนีโมซินี เทพีแห่งความทรงจำผู้มากความสามารถและอ่อนโยน... ก่อนหน้านี้เขามีภรรยาหกคน นางให้กำเนิดบุตรมากมาย

ข้าไม่เคยคิดจะทำให้พวกนางเป็นราชินี

มีเพียงเฮร่าเท่านั้น..ที่สั่นสะเทือนหัวใจเขาได้

แต่หลังจากเป็นราชินี นางก็สูญเสียเสน่ห์ในอดีต และเขาก็ทำได้แต่มองหาเทพีอื่นๆ

หลังจากสงครามเย็นระหว่างเขากับเฮร่านานถึงสิบปี

แต่วันนี้ นางได้กลับไปเป็นเหมือนดั่งในอดีตอีกครั้ง

สดใสและน่าดึงดูดสายตา

งดงามจนรู้สึกเหมือนไม่จริง

ขณะที่ซุสจมอยู่ในภวังค์ หญิงงามข้างกายก็พลันปล่อยเสียงกรีดร้องอย่างโกรธเคือง

ทำลายจินตนาการและดึงเขากลับสู่ความเป็นจริง

"เจ้าทำบ้าอะไรของเจ้า?" ราชาเทพไม่ทันได้ตอบสนอง

เขาเห็นภรรยาที่อ่อนโยนและเอาใจใส่เมื่อครู่เตะเขาอย่างรุนแรง

จนเขาลอยออกไปไกล

จากบนพื้น เขาเห็นเฮร่าคำรามออกไปในทิศทางที่ห่างไกล