บทที่ 511 คุณอยากได้อะไร?

หลังจากพูดจบ สมาชิกอีกห้าคนในวงหยวนฉีเส้าหญิงต่างก็นิ่งเงียบไปหมด

ให้คุณเป็นชายที่เข้มแข็ง แต่ไม่ได้ให้คุณกลายเป็น "แข็ง" ขนาดนี้!

นี่มันคำพูดเชย ๆ น่าขนลุกอะไรแบบนี้เนี่ย

เสวียนเสวียนถึงกับยกมือปิดปาก ทำท่าทางเหมือนจะอาเจียน

"คุณสวี่ นี่มันเลี่ยนเกินไปแล้ว" เซี่ยฉงกล่าว

แต่ในขณะนั้น เสี่ยวสวี่กลับยื่นมือออกมาและพูดว่า "งั้น... แข็ง... เราไปกันเถอะ"

สวี่เย่จับมือเสี่ยวหวังไว้และพูดว่า "ไปกันเถอะ"

ทั้งสองเดินออกไปโดยตรง ทิ้งเพื่อนคนอื่น ๆ ไว้ในสภาพอึ้งตะลึง

เสวียนเสวียนเบิกตากว้างจนอ้าปากค้าง จิตใจเธอแทบจะล่มสลาย

อีกแล้วเหรอ? อีกแล้วใช่ไหม? พวกคุณไม่ลืมอวดความรักกันสักวินาทีเลยหรือไง!

สวี่เย่และเสี่ยวหวังจับมือกันเดินไปยังลานจอดรถของสถานีโทรทัศน์

เขาถามว่า "ไม่สนใจเสวียนเสวียนกับคนอื่น ๆ จะไม่เป็นอะไรเหรอ?"

เสี่ยวหวังตอบว่า "ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่หวังเถียนดูแลเอง"

"งั้นเราจะไปไหนกัน?" สวี่เย่ถาม

ทันทีที่ถามคำถามนี้ เสี่ยวหวังก็หยุดเล็กน้อยและจับมือเขาแน่นขึ้น

เสี่ยวหวังกลอกตาและพูดว่า "รู้อยู่แล้วยังจะถามอีก"

ช่วงนี้สวี่เย่กับเสี่ยวหวังพักอยู่ในบ้านที่ครอบครัวของเสี่ยวหวังซื้อไว้ในเมืองหยางเฉิง

เสิ่นซินหนิงไม่มีงานอดิเรกอะไรมาก นอกจากชอบซื้อบ้านในหลายเมืองทั่วประเทศ บ้านทุกหลังอยู่ในเขตที่หรูหราและมีสิ่งแวดล้อมที่ดี

แม้บ้านเหล่านี้จะตกแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ในความเป็นจริงไม่มีใครอยู่ ส่วนใหญ่จะมีเพียงเสี่ยวหวังที่ได้พักเมื่อเธอต้องเดินทางไปที่ต่าง ๆ

การพักอยู่ในบ้านของตัวเอง อย่างไรก็ปลอดภัยกว่าพักในโรงแรม

สวี่เย่ยิ้มเล็กน้อย สายตาของเขากวาดมองไปที่เสี่ยวหวัง

เสี่ยวหวังเปลี่ยนชุดแสดงออกแล้ว ด้านบนสวมเสื้อโค้ทขนเป็ด ด้านล่างเป็นกระโปรงสั้น พร้อมทั้งใส่เลกกิ้งเนื้อบาง และรองเท้าบูทยาวสีขาว

ชุดนี้ทำให้ขาเสี่ยวหวังดูเรียวและยาว แต่เสื้อโค้ทตัวหลวมบังทัศนียภาพด้านในทั้งหมด

ถูกสายตาของสวี่เย่จ้องมอง เสี่ยวหวังรู้สึกเขินจนต้องเบือนหน้าเล็กน้อย

"อย่ามองฉันแบบนั้นสิ" เสี่ยวหวังพูดเบา ๆ

เมื่อทั้งสองมาถึงรถ ทั้งคู่ต่างเงียบจนถึงบ้านของเสี่ยวหวัง หลังจากถอดเสื้อโค้ทแขวนไว้บนราว

ด้านในเสี่ยวหวังสวมเสื้อรัดรูปพอดีตัว ทำให้รูปร่างของเธอดูชัดเจนขึ้นจนสวี่เย่แทบจะหลุดจินตนาการ

เสี่ยวหวังถอดรองเท้าบูทและเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นสวี่เย่จ้องหน้าอกของเธอ

เธอหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนพูดด้วยเสียงงอน ๆ "อย่ามองแล้ว รีบเปลี่ยนรองเท้าซะ"

สวี่เย่ไม่ได้พูดอะไร เปลี่ยนรองเท้าเรียบร้อยแล้วเดินมาที่หน้าต่างบานใหญ่

จากหน้าต่างสามารถมองเห็นวิวภายนอกได้โดยตรง

เนื่องจากคืนนี้เป็นคืนส่งท้ายปีเก่า หอคอยหยางเฉิงจึงสว่างไสวด้วยไฟที่ประดับเป็นคำว่า "สวัสดีปีใหม่"

มองดูทิวทัศน์ข้างนอก เสี่ยวหวังรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นระรัว

นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เธอกับสวี่เย่ได้ฉลองส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน

ขณะนั้น เธอรู้สึกถึงมือข้างหนึ่งสัมผัสที่เอวของเธอ ก่อนจะดึงตัวเธอเข้าไปแนบกับตัวเขา

เสี่ยวหวังรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เอาเถอะ ปล่อยให้เขาทำเถอะ

เสียงของสวี่เย่กระซิบเข้ามาในหูของเสี่ยวหวัง

"เรายืนมองวิวอยู่ตรงนี้เฉย ๆ มันดูน่าเบื่อไปหน่อยนะ"

เสี่ยวหวังถามว่า "งั้นคุณมีข้อเสนออะไรไหม?"

สวี่เย่ยิ้มและพูดว่า "ผมมีข้อเสนอ แต่คุณจะตกลงไหม?"

เสี่ยวหวังทำปากยื่นเล็กน้อย คืนนี้มันเป็นคืนส่งท้ายปีเก่า บรรยากาศแบบนี้ไม่ว่าเขาจะคิดอะไร เธอก็ไม่แปลกใจ

"คุณยังไม่บอกเลยว่าข้อเสนออะไร ทำไมฉันต้องตกลงล่ะ" เสี่ยวหวังถามกลับ

"คุณฉลาดขึ้นแล้วนะ" สวี่เย่หัวเราะ "ข้อเสนอคือ ผมจะเล่าเรื่องให้คุณฟัง"

เสี่ยวหวังคิดอยู่ครู่หนึ่ง โดยปกติแล้วช่วงเวลาแบบนี้มักจะเล่าเรื่องผีหรือเรื่องรัก เพื่อหลอกให้สาว ๆ ประทับใจ

"เล่ามาสิ" เสี่ยวหวังตอบ

แต่เธอไม่คิดว่าสวี่เย่จะตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า "ดีเลย ผมขอเตรียมตัวก่อน!"

สวี่เย่เดินไปที่ห้องนั่งเล่น หาสมุดและปากกาจากในตู้

เมื่อจัดทุกอย่างบนโต๊ะแล้ว เขายังเปิดทีวีอีกด้วย

เสี่ยวสวี่มองภาพตรงหน้าด้วยความงุนงง

คุณแค่จะเล่าเรื่อง ทำไมต้องยุ่งยากขนาดนี้ด้วย?

แต่สวี่เย่ไม่ได้เปิดช่องทีวีใด ๆ เขาเปิดภาพจากมือถือขึ้นหน้าจอทีวี

ภาพนั้นคือแผนที่!

สวี่เย่เรียกเสี่ยวหวังให้มาดู เธอเดินเข้าไปใกล้หน้าจอทีวี เห็นว่าแผนที่นั้นแสดงพื้นที่ตรงชายแดนมณฑลเสฉวน กุ้ยโจว และยูนนาน มีชื่อสถานที่บางแห่งที่เธอไม่คุ้น

"คุณจะเล่าเรื่องอะไรถึงต้องใช้แผนที่ด้วย?" เสี่ยวหวังถามด้วยความสงสัย

"คุณนั่งลงก่อน" สวี่เย่พูด

เมื่อเสี่ยวหวังนั่งลงบนโซฟา สวี่เย่ก็นั่งข้าง ๆ เปิดสมุดออก มือหนึ่งถือปากกา อีกมือหนึ่งวางบนต้นขาของเธอ

เสี่ยวหวังไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่อยากรู้ว่าสวี่เย่จะเล่าเรื่องอะไรให้เธอฟัง

น้ำเสียงของสวี่เย่เปลี่ยนเป็นจริงจัง "วันนี้ผมจะเล่าเรื่อง ‘การข้ามแม่น้ำสี่ครั้งที่ชี้ขาด’ ให้คุณฟัง"

"หา?"

เสี่ยวหวังอึ้งไป

เธอเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง แต่รายละเอียดเธอไม่รู้เลย

สวี่เย่เริ่มเล่าเรื่องอย่างละเอียด พร้อมใช้แผนที่อธิบาย

เสี่ยวหวังฟังแล้วรู้สึกเหมือนอ่านนิยายสนุก ๆ และเผลอตอบโต้กับสวี่เย่อย่างเพลิดเพลิน

"สุดท้าย ท่านผู้บัญชาการพาศัตรูหมุนเวียนจนหลงทาง ก่อนนำกองทัพหลุดพ้นจากการล้อมอย่างสมบูรณ์"

สวี่เย่หันมาถาม "แล้วการรบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคืออะไร?"

เสี่ยวหวังตอบด้วยรอยยิ้ม "

คือการสั่งการศัตรู!"

"แล้วคุณควรทำอะไรกับแฟนหนุ่มของคุณตอนนี้?"

เสี่ยวหวังหัวเราะ "เอามือคุณออกจากต้นขาฉันก่อนเถอะ!"

สวี่เย่ยิ้มดึงมือออก แต่เสี่ยวหวังกลับโน้มตัวทับเขาไว้

"งั้นคุณอยากได้อะไร?" เสี่ยวหวังถาม

สวี่เย่กระซิบใกล้หูเธอ

เสี่ยวหวังหันหน้าหนีด้วยความอาย ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า "ไปอาบน้ำก่อนเถอะ"